Η ήττα του Εργατικού Κόμματος (ΕΚ) υπό τον Κόρμπιν είναι ένα ακόμα χτύπημα στο τραυματισμένο σώμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που, όπως και η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, πέρα από θλίψη και απογοήτευση, αξίζει να εξετασθεί ως ένα πολυπαραγοντικό γεγονός κρίσιμο για την πορεία της.
Έχουν ήδη γραφεί πολλά τα οποία αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα ενός προβλήματος που δεν επιδέχεται απλών αναγνώσεων. Καθοριστική υπήρξε η ανελέητη εκστρατεία προσωπικής και πολιτικής αμαύρωσης και καταρράκωσης του Κόρμπιν από όλα τα ΜΜΕ, προεξάρχοντος του BBC, δηλ. της υποτιθέμενης παγκόσμιας κορωνίδας δημοσιογραφικής δεοντολογίας.
Βασικό στοιχείο στη «δολοφονία χαρακτήρος» του, εκτός από τον «αριστερισμό» του, ήταν και ο τάχα αντισημιτισμός του εφόσον, σε αντίθεση με τους ντόπιους «αριστερούς» ομολόγους του, ποτέ δεν κατάπιε την Ισραηλινή βίαιη καταστολή των Παλαιστινίων. (Το Jewish Labour Movement, οργάνωση συνδεδεμένη με το ΕΚ, διέρρευσε παραποιημένα «αντι-σημιτικά» στοιχεία στην επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που κατέστησε το ΕΚ υπόλογο για την εν λόγω κατηγορία).
Επίσης με μοναδική αγριότητα η δεξιά πτέρυγα, οι Μπλερικοί βουλευτές και στελέχη, πολέμησαν τον Κόρμπιν με αγαστή υποστήριξη των ΜΜΕ, με κορύφωση το εναντίον του πραξικόπημα του 2016, οπότε 172 βουλευτές τον καταψήφισαν ως ηγέτη. Η παταγώδης αποτυχία του όμως δεν σήμανε το τέλος του πολιτικού τους σαμποτάζ που αποτυπώθηκε στην αλαζονική απαξίωση του σοσιαλιστικού προεκλογικού μανιφέστου του ως «του μακρύτερου σημειώματος αυτοκτονίας στην ιστορία».
Αυτό αναβίωνε το κράτος πρόνοιας που κατάστρεψε ο Μπλερ με το δόγμα ότι το κράτος πάντα υστερεί των επιχειρήσεων και την εμμονή του στον «εκσυγχρονισμό των δημοσίων υπηρεσιών» μέσω outsourcing, σε συνέχεια Θατσερικών ιδεολογημάτων περί «ανεπάρκειας» του δημοσίου τομέα. Αυτό όμως το «σημείωμα» έδωσε τη συντριπτική νίκη του EK στη νεολαία στις πρόσφατες εκλογές.
Όμως γιατί το ΕΚ, ενώ το 2017 με ηγέτη τον Κόρμπιν και ριζοσπαστικό πρόγραμμα είχε τη μεγαλύτερη άνοδο σε ψήφους από το 1945, δεν διασώθηκε από τη συντριβή και στα παραδοσιακά εργατικά κάστρα του παρά το πρόσφατο προεκλογικό του μανιφέστο;
Αποδεδειγμένα ευθυνόταν η αμφίρροπη στάση του Κόρμπιν ως προς το Brexit τα αποτελέσματα του οποίου υποσχέθηκε να σεβαστεί το 2017 προασπίζοντας ταυτόχρονα τα δικαιώματα των εργαζομένων και συσπειρώνοντας έτσι την πληττόμενη εργατική τάξη και τα πληβειακά στρώματα. Η εκρίζωση του κόμματος από την παραδοσιακή ταξική του εκπροσώπηση, που είχε ήδη διαβρωθεί από το Μπλερισμό, (το «είναι όλοι τους ίδιοι», όπως και στην Ελλάδα, είναι προάγγελος δεξιών μετατοπίσεων) επιτελέστηκε με την υπόσχεση ενός δευτέρου δημοψηφίσματος. Εκεί χάθηκε το παιχνίδι με δραματικό τρόπο.
Τι έφταιξε; Η στρατηγική παραγνώριση ότι το Brexit είναι αναπόδραστο διακύβευμα, που ήδη έχει τεθεί από τον αντίπαλο με αλλοπρόσαλλο τρόπο, όμως με εμμονική σταθερότητα, και ότι εν όψει ριζικών τομών ο κόσμος απαιτεί ξεκάθαρες γραμμές, και αυτές ανταμείβει. Το οικονομικό πρόγραμμα, που ιδανικά εκπροσωπούσε την εργατική τάξη, ήταν ανίκανο να γεφυρώσει το βαθύτατα πολιτισμικό ρήγμα στο σώμα της Βρετανίας όπως συμβολικοποιήθηκε από το Brexit.
Για την εργατική τάξη, καθημαγμένη από τη φτώχια, ανεργία και αποβιομηχάνιση, το δημοψήφισμα υπήρξε ο μοναδικός αδιάφθορος δημοκρατικός θεσμός που της είχε απομείνει εν μέσω μιας προϊούσας «αντι-πολιτικής», καθοριστικής για το μέλλον της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Ο νεοφιλελευθερισμός έχει οικονομικά αποτύχει αλλά ο κορπορατισμός και τα κόμματα-καρτέλ έχουν αφυδατώσει την πολιτική από ιδεολογικά και ταξικά στοιχεία και διαβρώσει τη νομιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού. Η απόδοση ρατσισμού, ξενοφοβίας και εθνικισμού στα λαϊκά στρώματα από τη φιλελεύθερη και κοσμοπολιτική μεσαία τάξη βάθυνε αυτό το ταυτοτικό ρήγμα στο όνομα του (αντι)ευρωπαϊσμού. Το τερέν όπου παίχτηκε το δράμα και επικαθόρισε την έκβαση ήταν κυρίαρχα πολιτισμικό.
Αυτό δεν είδε καθαρά ο Κόρμπιν λόγω της τήρησης ισορροπιών με τους Μπλερικούς ή της βεβαιότητας ότι οι εργάτες παραδοσιακά ψηφίζουν Εργατικούς, άρα «ας κερδίσουμε» τη μεσαία τάξη του Remain. Το ότι το Brexit έδωσε σε πολλούς την αίσθηση ότι επιτέλους «παίρνουν την τύχη στα χέρια τους» πρέπει να μας απασχολεί αν και στο παραμύθι υπάρχει ο κακός λύκος Τζόνσον που είναι σίγουρο ότι θα τους φάει.
Τα ερωτήματα για οποιονδήποτε προοδευτικό άνθρωπο και την Αριστερά είναι γιατί οι λαϊκές τάξεις προτιμάνε τον (ακρο)δεξιό λύκο ενάντια στα συμφέροντά τους και γιατί αυτός με τόση πειστικότητα μεταμορφώνεται στη γιαγιά της Κοκκινοσκουφίτσας.
Σίσσυ Βελισσαρίου, Καθηγήτρια του ΕΚΠΑ, Μέλος ΟΕΣΚΕ του ΜεΡΑ25
Πηγή: efsyn.gr
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
