Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της τρέχουσας κυβερνητικής νομοθετικής πρακτικής.

Ξεκινάμε με το Α Μέρος :  Μία Κυβέρνηση έχει διαλύσει ένα Υπουργείο και θέλει τώρα να εμφανίσει ότι έχει και άλλα σχέδια για το μέλλον του. Κατά σύμπτωση, είναι το συγκεκριμένο Υπουργείο, όπου έχει θητεύσει στο παρελθόν και ο νυν Πρωθυπουργός, με το γνωστό σε όλους αποτύπωμα.

Ανασύρατε, λοιπόν, κάποια έκθεση κάποιας εταιρείας συμβούλων, σχετική με το αντικείμενο, την διακοσμήσατε και με μια δυσνόητη κακομεταφρασμένη ορολογία, και ιδού λοιπόν άλλο ένα νομοσχέδιο που παρουσιάζετε προεκλογικά. Άλλο ένα νομοσχέδιο χωρίς καμία προοπτική επιτυχίας στην εφαρμογή του!

Μιλάμε για τον όρο της «Διακυβέρνησης», που προσδιορίζεται σαν «πολυεπίπεδη»,  παραπέμποντας στα διάφορα επίπεδα λήψης αποφάσεων · αυτά είναι το εθνικό, το περιφερειακό και το τοπικό, αλλά και το υπερεθνικό επίπεδο.

Σε αυτού του είδους τα νομοθετήματα αποτυπώνεται η πραγματικότητα της εξέλιξης του  πολιτικού συστήματος: Το πέρασμα από την Κυβέρνηση στην Διακυβέρνηση.

Τα βασικά χαρακτηριστικά της νέας αυτής «Διακυβέρνησης», η οποία οργανώνεται στο πλαίσιο που διαμορφώνει η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού και η πολιτική κυριαρχία της νέας δεξιάς, είναι:  1ον) η συστηματική αποδόμηση του κοινωνικού κράτους και 2ον) η ενίσχυση των διεθνών και περιφερειακών πολιτικών δομών – και ιδίως του ρόλου των υπερεθνικών επιχειρήσεων και των υπερεθνικών οικονομικών θεσμών και οργανισμών.

Η Ελλάδα εισήλθε στον αστερισμό αυτής της πολιτικής πραγματικότητας με βάναυσο τρόπο, σαν πειραματόζωο, με το μεγάλο “σοκ” των μνημονίων.

Έτσι, ο ρόλος της πολιτικής αποστασιοποιείται από τις ανάγκες της κοινωνίας. Περιορίζεται στη διοικητική διευθέτηση των κρατικών υποθέσεων και προτεραιοτήτων, με κύριο κριτήριο τη λεγόμενη “αποτελεσματικότητα της αγοράς”. Είναι τα γνωστά παρωχημένα μοντέλα που δημιουργήθηκαν μέσα στο πλαίσιο του λεγόμενου ‘νέου δημόσιου μάνατζμεντ’. Με βάση αυτά, εμφανίζεται σαν πανάκεια η αντιγραφή μεθόδων μάνατζμεντ από τον ιδιωτικό τομέα, η οποία δήθεν θα βελτιώσει την αποτελεσματικότητα της λειτουργίας του δημόσιου τομέα.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό σημαίνει διάχυση των αποφάσεων σε κέντρα όπου τον κυρίαρχο ρόλο παίζουν όχι κρατικοί ή κοινωνικοί θεσμοί αλλά εκείνοι της αγοράς.

Εδώ και τρεις δεκαετίες ακολουθείται με εμμονή αυτή η προσέγγιση με τον δήθεν εκσυγχρονισμό και τις δήθεν αναγκαίες  μεταρρυθμίσεις. Το αποτέλεσμα είναι η ενίσχυση των ολιγαρχικών μοντέλων και στην  πολιτεία και στην οικονομία, με την κοινωνία να εξωθείται στο περιθώριο. Η οργάνωση της πολιτικής εξουσίας με το μοντέλο της πολυεπίπεδης διακυβέρνησης μετατρέπει τα κέντρα αποφάσεων σε αμιγώς τεχνοκρατικούς μηχανισμούς. Μεγαλώνει την απόσταση ανάμεσα στην κοινωνία και την εξουσία.

Η έκφραση των πολιτών και των κοινωνικών φορέων περιθωριοποιείται συστηματικά. Είναι πλέον δεδομένο ότι δεν μπορούν να επηρεάσουν παρά μόνο, ίσως, σε επιμέρους θέματα, και οπωσδήποτε δεν έχουν λόγο στη διαμόρφωση της όλης πολιτικής. Έτσι, οδηγούνται μεθοδευμένα στην απάθεια και τον κυνισμό, προκειμένου τα συστήματα εξουσιών να λειτουργούν απερίσπαστα και χωρίς «περιττές ενοχλήσεις».

Το είπαμε και στην Επιτροπή, θα το επαναλάβω και πάλι, σε μία μόνο φράση: Η λεγόμενη Πολυεπίπεδη Διακυβέρνηση εμπεριέχει την υπονόμευση – αν όχι και αναίρεση – της ίδιας της Δημοκρατίας.

Δεν εκπλήσσει κανέναν το ότι στο σχήμα που προτείνει το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, όσον αφορά στη διασύνδεση των διαφόρων επιπέδων της λεγόμενης πολυεπίπεδης διακυβέρνησης, η κυριαρχία ανήκει στην Κεντρική Κυβέρνηση. 

Εξάλλου, αυτή έχει την «αρμοδιότητα της αρμοδιότητας». Δηλαδή, αυτή καθορίζει ποιο από τα επίπεδα θα είναι κατά περίπτωση αρμόδιο. Αυτό το κυβερνητικό προνόμιο στην κατανομή των αρμοδιοτήτων εξυπηρετεί το συγκεντρωτικό και πελατειακό σύστημα διαχείρισης της εξουσίας, που θέλει να εκπροσωπεί με ζήλο η κυβερνητική παράταξη.

Και δεύτερον, εξίσου καθοριστικό, επειδή αυτή έχει και την πλήρη αρμοδιότητα ως προς την κατανομή και διανομή των πόρων σε κάθε επίπεδο.

Η Κυβέρνηση, λοιπόν, “έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι”, κατά τη λαϊκή έκφραση. Υποτάσσεται μόνο στο υπερεθνικό επίπεδο αποφάσεων, με όλες τις γνωστές συνέπειες…

Στο εσωτερικό πεδίο, και πάλι,  εμπεδώνετε ένα συγκεντρωτικό μοντέλο, για όλους τους λόγους και τους σκοπούς που προαναφέραμε. Καμία έκπληξη : Ο πραγματικός άρχων της διαδικασίας είναι ο ίδιος ο Πρωθυπουργός ! Αυτός έχει το κλειδί που ξεκλειδώνει κάθε σχετική πράξη, που είναι οι προβλεπόμενες ‘Πράξεις του Υπουργικού Συμβουλίου’. Αυτές, όμως, μπορούν να λειτουργήσουν ουσιαστικά μέχρι – το πολύ – για το πλαίσιο ενός σχεδίου δράσης.

Το συγκεκριμένο νομοθέτημα περιορίζεται μόνο σε παρεμβάσεις στο διοικητικό σκέλος. Ιδίως, απουσιάζει τελείως οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση για το οικονομικό σκέλος. Αυτό όμως είναι απολύτως κρίσιμο για μια ουσιαστική νομοθετική παρέμβαση, ακριβώς γιατί οι διαθέσιμοι πόροι είναι απολύτως  κρίσιμοι για την εφαρμογή των επιμέρους πολιτικών αποφάσεων.

Π.χ. : Μπορεί να αναφερόμαστε σε αυτοδιοικήσεις, όλοι όμως ξέρουμε ότι πραγματική αυτοδιοίκηση δεν μπορεί να υπάρχει, σε κανένα επίπεδο, χωρίς  οικονομική αυτονομία, χωρίς ένα βιώσιμο σύστημα δικών της πόρων.

Το συνολικό σχήμα εξυπηρετεί μία και μόνη πολιτική αρχή και προτεραιότητα: Τη διαιώνιση της κυριαρχίας του πελατειακού συστήματος, με βάση μια αντίληψη «διακυβέρνησης»: ότι το ίδιο το κράτος είναι, απλώς, το λάφυρο της εκλογικής κομματικής νίκης.

Ένα σύστημα όπου οι δημοκρατικές αρχές δεν υπάρχουν για να τηρούνται ουσιαστικά. Υπάρχουν μόνο για να εργαλειοποιούνται καταχρηστικά από το εκάστοτε σύστημα εξουσίας και διαπλοκής, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δικές του σκοπιμότητες και προτεραιότητες.

Το πελατειακό σύστημα ουσιαστικά αποτρέπει την αποτελεσματική αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων. Τα κυβερνητικά μέτρα πολύ σπάνια στοχεύουν πραγματικά στην επίλυση των προβλημάτων που υποτίθεται ότι θέλουν να αντιμετωπίσουν. Η πραγματική προτεραιότητα είναι πάντα η διαιώνιση του πελατειακού συστήματος.

Έτσι, τα προβλήματα μονίμως ανακυκλώνονται και επιδεινώνονται. Επίσης, μονίμως ενισχύεται η κακοδιοίκηση και αποδυναμώνεται το κράτος δικαίου, αφού υποβαθμίζεται, συστηματικά και αναπόφευκτα, η ποιότητα των κανονιστικών ρυθμίσεων. Και η τελευταία – αλλά κυρίαρχη – συνέπεια του πελατειακού συστήματος είναι η διαρκής ενίσχυση της διαφθοράς.

Όμως, εδώ θα κάνω μία παρένθεση : Εάν το πρόβλημά σας είναι το αντικείμενο αρμοδιοτήτων αυτού του μετέωρου φορέα – ανάμεσα σε Υπουργείο και Γενική Γραμματεία – θα μπορούσατε να προχωρήσετε στην υλοποίηση του άρθρου 44 του Υπαλληλικού Κώδικα. Αυτό λέει  ότι «Οι υπάλληλοι έχουν δικαίωμα στη διασφάλιση συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας στο χώρο εργασίας τους». Και, στη συνέχεια, προβλέπει την έκδοση Προεδρικού Διατάγματος  για την ίδρυση οργανικής μονάδας με αυτό το αντικείμενο.

Τίποτε δεν έχει γίνει ! Και όμως : ενώ η άσκηση της συγκεκριμένης αρμοδιότητας απαιτεί οργάνωση και προσωπικό επιπέδου Γενικής Διεύθυνσης, η υλοποίηση των συγκεκριμένων διατάξεων εκκρεμεί από το 2007 !

Προφανώς δεν μπορεί να είναι αυτό κυβερνητική προτεραιότητα, πιθανώς και γιατί δεν έχει εμφανισθεί διαθέσιμος “επενδυτής”. Έτσι φαίνεται ότι προέχει – για κάποιους λόγους – η   διοχέτευση πόρων στις τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνίας, όπως -άλλωστε- γίνεται εδώ και δεκαετίες.

Η εμμονή στη ρητή παραπομπή σε αυτές τις τεχνολογίες, που τόσο έχουν κοστίσει στο Ελληνικό δημόσιο, μας βάζει σε πρόσθετες υποψίες , για το πώς θα εξελιχθεί η εφαρμογή του συγκεκριμένου νομοσχεδίου.

Περνώντας στο Μέρος Β του νομοσχεδίου :  Πρόκειται ουσιαστικά για διάφορες προσθήκες που έρχεται να κάνει η Κυβέρνηση σε έναν προηγούμενο νόμο, για το δήθεν σύστημα εσωτερικού ελέγχου, που ψηφίσατε μόλις πριν από ενάμιση χρόνο. Στην ουσία πρόκειται για μία έμπρακτη ομολογία – και ταυτόχρονα αδιάψευστη απόδειξη – για την προχειρότητα της νομοθέτησης της Κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αλλιώς, οι προτεινόμενες διατάξεις των 10 αυτών άρθρων θα είχαν συμπεριληφθεί εξαρχής σε εκείνο το νομοσχέδιο.

Εδώ έχουμε και ένα άλλο κρίσιμο σημείο ατελούς νομοθέτησης:

Τα όργανα διαχείρισης κινδύνων εισηγούνται στον επικεφαλής του φορέα την πολιτική διαχείρισης κινδύνων. Όμως, εκεί η ροή μπορεί να σταματήσει, αφού από αυτόν εξαρτώνται τα πάντα. Και όμως: Δεν προβλέπεται καμία κύρωση ούτε ο οποιαδήποτε διορθωτική διαδικασία,  για τις περιπτώσεις όπου ο επικεφαλής του φορέα δεν θα λαμβάνει υπόψη όσα επισημαίνει ο διαχειριστής κινδύνου.

Θέλω να αναφερθώ σε δύο μόνο σημεία από όσα είπαμε στην Επιτροπή, χωρίς να μπω στη διαδικασία να επαναλάβω όσα είπαμε για τις ειδικότερες ρυθμίσεις του νομοσχεδίου :

Κύριε Υπουργέ σας έθεσα ευθέως και επανειλημμένα το ερώτημα για τον συντάκτη του νομοσχεδίου. Σας ρώτησα συγκεκριμένα και : Ποιο ήταν το μέγεθος εμπλοκής των τεχνικών συμβούλων στη συγκεκριμένη νομοθέτηση. Ποιοι ήταν αυτοί, Τί ακριβώς τους ζητήθηκε, Τί παρέδωσαν , και Ποιο ήταν το ύψος της αμοιβής τους.

Μπήκατε στον κόπο να αναφερθείτε στα ερωτήματά μου και στις δύο συνεδριάσεις. Στις απαντήσεις σας, περιγράψατε κάπως τη διαδικασία εκπόνησης του νομοσχεδίου, χωρίς να εκστομίσετε ποτέ την κρίσιμη λέξη («Διαδικασία»). Και αποφύγατε επισταμένως να απαντήσετε έστω και σε ένα από τα παραπάνω ερωτήματα. Ξέρετε, κ. Υπουργέ, έχει και αυτό και την αξία του και τη σημασία του!

Επίσης, κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή, αναφερθήκαμε – και εσείς, και εμείς, και άλλοι συνάδελφοι – στην ανάγκη καταγραφής του ανθρώπινου δυναμικού στις υπηρεσίες. Σας είπα ότι τα στοιχεία που περιγράψατε υπήρχαν στην Υπηρεσία στη Βασιλίσσης Σοφίας και πριν τα μνημονιακά χρόνια.

Σας είπα ότι: Εάν ερευνήσετε, θα βρείτε και τα στοιχεία αλλά και μία μελέτη – και αυτή ακριβοπληρωμένη – που έλεγε ότι τα στοιχεία αυτά  ήταν πιο αξιόπιστα από εκείνα που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια, λόγω των μνημονίων.

Όμως, φαίνεται ότι τα αφηγήματα μπορούν να φαίνονται πάντα χρήσιμα, ιδίως όταν συνδυάζονται και με επικοινωνιακά καλλιεργημένες προκαταλήψεις!

Για να διευκολύνω την αναζήτησή Σας, θα καταθέσω τώρα στα Πρακτικά τα εξώφυλλα των σχετικών Δελτίων Στατιστικών στοιχείων  του Προσωπικού του Δημόσιου Τομέα, τις Απογραφές από το 1990 έως και το 2010 (Προσωπικό, Εξοπλισμός, Οχήματα και Ιστοχώροι του Δημοσίου). Καταθέτω μόνο τα Εξώφυλλα, για να τα αναζητήσετε, αφού το κάθε ετήσιο δελτίο έχει εκατοντάδες σελίδες…

Κλείνοντας, σε σχέση με το κατασκεύασμα της Πολυεπίπεδης Διακυβέρνησης, θέλω να αναφερθώ σε κάποια σημαντικά – νομίζω – στοιχεία:

Επικαλείστε εδώ και τρεις δεκαετίες αποτελεσματικότητα και εκσυγχρονισμό, για να επιβάλλετε τις πολιτικές σας. Στην πραγματικότητα, όμως, η κατάσταση γίνεται σταθερά όλο και χειρότερη.

Ας αφήσουμε τις δικές μας ιδεολογικές και πολιτικές προσεγγίσεις – αυτές μπορείτε άνετα να τις κατηγορείτε! Ας δούμε τι λένε τα στοιχεία από φορείς που και εσείς περιβάλλετε με απόλυτη εμπιστοσύνη.

Όπως είναι γνωστό, η Παγκόσμια Τράπεζα έχει αναπτύξει έξι δείκτες διακυβέρνησης : 1) λογοδοσία, 2) πολιτική σταθερότητα, 3) αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης, 4) ποιότητα των ρυθμίσεων, 5) κράτος δικαίου, και 6) έλεγχος της διαφθοράς.

Οι συγκεκριμένοι δείκτες αποτυπώνονται και αριθμητικά, για κάθε χρόνο από το 1996 και μέχρι (τα πιο πρόσφατα στοιχεία) το 2021.   Οι χώρες κατατάσσονται με κλίμακα από 0, για τη χαμηλότερη, έως 100, για την υψηλότερη κατάταξη.

Για να δούμε λοιπόν τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, πόσο προοδεύσαμε αυτήν την 25ετία, με τον περίφημο εκσυγχρονισμό και την αποτελεσματικότητα :

Στον δείκτη ελέγχου διαφθοράς : το 1996 η Ελλάδα ήταν στο 64,52 –  το 2021 είχε πέσει στο 61,54.

Στον δείκτη του κράτους δικαίου : το 1996 ήμασταν στο 83,42 – το 2021 είχαμε πέσει στο 62,50.

Στον δείκτη της ποιότητας των ρυθμίσεων : το 1996 είμασταν στο 67,39 – το 2021 είχαμε πέσει στο 67,31.

Στην αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης : το 1996 είμασταν στο 77,6 – το 2021 είχαμε πέσει στο 67,79.

Στην πολιτική σταθερότητα : το 1996 είμασταν στο 63,83 – το 2021 είχαμε πέσει στο 51,42.

Μόνη άνοδος ήταν στο δείκτη της λογοδοσίας : το 1996 είμασταν στο 76,50 – το 2021 είχε ανέβει, στο 78,74. 

Το τελευταίο αυτό αποτέλεσμα εμπνέει μια κάποια αισιοδοξία, και για έναν παραπάνω λόγο. Επειδή έρχονται οι εκλογές, η ώρα της λογοδοσίας!

Ας αφήσουμε όμως, τις θεωρητικές αναλύσεις και τα επίσημα στοιχεία και ας έρθουμε στη σκληρή, χυδαία πραγματικότητα , γιατί, πραγματικά, “δεν πάει άλλο”.

Πέρα από τα ωραία κυβερνητικά λόγια, να δούμε τι σημαίνει πραγματικά Διακυβέρνηση. Πως υλοποιείται από εσάς η πολυεπίπεδη Διακυβέρνηση και το επιτελικό Κράτος.

Θα μιλήσω με βάση την εμπειρία της ενασχόλησής μου με τον ΣΕΓΑΣ. Οπότε, αναγκαστικά θα μιλήσω – όχι για τον βίο – αλλά για την πολιτεία του αρμόδιου Υφυπουργού του κ. Αυγενάκη.

Είναι ένα ακραίο παράδειγμα μη χρηστής Διοίκησης και καταχρηστικής Διακυβέρνησης.

Πίσω από τα ωραία λόγια, για πολλά επίπεδα αποτελεσματικής Διακυβέρνησης και για εκσυγχρονισμούς, υπάρχει το αμείλικτο κομματικό κράτος της δεκαετίας του ’50, που θέλετε να το κρατάτε ζωντανό με νύχια και με δόντια.

Ελέω του κ. Μητσοτάκη – και ίσως όχι μόνο αυτού – ο κ. Αυγενάκης τοποθετήθηκε Υφυπουργός Αθλητισμού. Το μέλημά του από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα δεν είναι η ανάπτυξη του αθλητισμού και όλα τα άλλα ωραία λόγια.

Η πολιτική του αντίληψη και η οξυδέρκειά του φτάνουν μόνο ένα βήμα μπροστά από τα μάτια του – ή μάλλον ένα βήμα πίσω : στο έλεγχο, τον προσωπικό και κομματικό έλεγχο του οικοδομήματος του αθλητισμού.

Από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή μηχανορραφίες και “κόψε-ράψε” σε νόμους και Υπουργικές αποφάσεις. Πάντα , βέβαια, με την επίκληση του εκσυγχρονισμού, του εξορθολογισμού κλπ.

Ήθελε, ξεκινώντας, να απομακρύνει από τις Ομοσπονδίες; πρόσωπα μη αρεστά. Έφερε την διάταξη με τα ηλικιακά όρια. Υπερψηφίστηκε, χάρη στην κομματική πειθαρχία. Καταφανώς Αντισυνταγματική διάταξη. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τη Διακυβέρνηση. Ούτως ή άλλως τα Δικαστήρια θα αποφασίσουν μετά από χρόνια γι’ αυτό… Η δουλειά έχει γίνει !

Άλλαξε τουλάχιστον δυο φορές το νόμο για τη  διαδικασία ανάδειξης Διοικήσεων στις Ομοσπονδίες, όπως και τις διατάξεις για την αναγνώριση και συμμετοχή των Σωματείων.

Μετήλθε κάθε μέσο, χωρίς φραγμό – προς το παρόν δεν θέλω να αναφερθώ με λεπτομέρειες – για να επηρεάσει τις εκλογές στον ΣΕΓΑΣ και να αποτρέψει την εκλογή μου στη θέση της Προέδρου. Απέτυχε στον σχεδιασμό και τις προσπάθειές του και γι’ αυτό μας τιμώρησε με εξάμηνη καθυστέρηση της τακτικής επιχορήγησης.

Καθυστέρησε, αδικαιολόγητα αλλά σκόπιμα, για μικροκομματικούς και μόνο λόγους, τη νομοθετική επικύρωση του καταστατικού της Ε.Ο.Ε.  Μόνο και μόνο για να προωθήσει αρεστό προεπιλεγμένο πρόσωπο στη Διοίκηση. Τελικά απέτυχε – και εδώ – στον σχεδιασμό και τις προσπάθειές του. Ενωμένη η οικογένεια του Στίβου ανέδειξε την άξια αθλήτρια και Ολυμπιονίκη Τασούλα Κελεσίδου.

Τελευταίος «άθλος» του κ. Αυγενάκη : Θεσμοθέτησε, με Υπουργική Απόφαση, τον τρόπο εκπροσώπησης αθλητών και προπονητών στα ΔΣ των Ομοσπονδιών. Η απόφαση αυτή βγήκε μόλις στις 14/7/2022. Σκοπίμως : για να ευνοήσει συγκεκριμένο σωματείο προπονητών για τον ΣΕΓΑΣ. Απέτυχε και πάλι στον σχεδιασμό και τις προσπάθειές του.

Στον ΣΕΓΑΣ, με βάση ακριβώς αυτή την Υπουργική απόφαση, προέκυψε ο εκπρόσωπος των προπονητών : ο κ. Πομάσκι. Μια προσωπικότητα του αθλητισμού με παγκόσμια αναγνώριση, ένας μεγάλος πολυβραβευμένος προπονητής, που έχει προσφέρει πολλά στον ελληνικό αθλητισμό.

Αυτά, όμως, δεν σημαίνουν τίποτα για τον κ. Αυγενάκη και – κατ΄επέκταση – για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη. Γιατί ο κ. Πομάσκι ανήκει πολιτικά στο ΚΚΕ. Και αυτό δεν μπορεί να το ανεχθεί η νοοτροπία του κ. Υφυπουργού. Γιατί έχει ένα μόνο κριτήριο. Και με βάση αυτό, δεν μπορεί να ανεχθεί ότι είναι Πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ η Σακοράφα από το ΜέΡΑ25 και εκπρόσωπος των προπονητών στο ΔΣ ο Πομάσκι, όπως προέκυψε στη συνεδρίασή του στις 21/12/ 22.

Γι΄ αυτό και, αμέσως δυο μέρες μετά, στις 23/12, έβγαλε νέα Υπουργική απόφαση, που δημοσιεύθηκε στις 31/12 στο ΦΕΚ. Με αυτήν τροποποιεί  φωτογραφικά την προηγούμενη δική του και προσθέτει και νέες προϋποθέσεις στην ανάδειξη του εκπροσώπου των προπονητών. Για να αποβάλει τον κ. Πομάσκι από το Διοικητικό Συμβούλιο και να ευνοήσει –πάλι – το ίδιο παραπάνω, άλλο σωματείο.

Η εμμονή του κ. Υφυπουργού όχι μόνο χρησιμοποιεί τη νομοθετική εξουσιοδότηση ευτελίζοντάς την, αλλά ενεργεί και παράνομα, καθ΄ υπέρβαση αυτής.

Όλα τα παραπάνω,  γίνονται με την κάλυψη του ίδιου του Πρωθυπουργού και με τη συναίνεση κυβερνητικών στελεχών που εμφανίζονται σαν «αμύντορες» και «εγγυητές» της νομιμότητας και της χρηστής διοίκησης, όπως ο Αντιπρόεδρος, ο κ. Πικραμμένος και ο κ. Γεραπετρίτης. Εκτός αν όλοι αυτοί μπορούν να επικαλεστούν ότι αγνοούν τις μεθοδεύσεις του κ. Υφυπουργού.

Είμαστε σε θέση να προβλέψουμε ποια θα είναι και η επόμενη δήθεν θεσμική κίνηση του κ. Υφυπουργού. Θα μας δυσκολέψει τη ζωή με την απόδοση της τακτικής επιχορήγησης προς τον ΣΕΓΑΣ. Είμαστε έτοιμοι να υποστούμε και αυτό. Θα είναι απλώς μία ακόμα υπουργική αυθαιρεσία. Δεν μας πτοεί ούτε και αυτή.

Για να είμαστε καθαροί : Η οικογένεια του Στίβου είναι αφοσιωμένη στον αθλητισμό και στον Στίβο και είναι ενωμένη, χωρίς κομματικούς διαχωρισμούς. Για όλους εμάς, κανείς από εμάς δεν χαρακτηρίζεται από την κομματική του ένταξη. Ούτε η Σακοράφα ούτε ο Πομάσκι λειτουργούμε κομματικά, ούτε οι δεξιοί ούτε οι κεντρώοι ούτε οι αριστεροί.

Θα συνεχίσουμε όλοι μαζί την πορεία μας όσο και αν θέλουν οι παρασιτικές, στενόμυαλες και αναχρονιστικές επεμβάσεις του κ. Αυγενάκη να την ανακόψουν.

Κύριε υφυπουργέ, κύριοι και κυρίες Υπουργοί, κύριε Πρωθυπουργέ, κύριοι και κυρίες της συμπολίτευσης , πάρτε το απόφαση : Η αθλητική κοινωνία έχει και το όραμά της και τη δύναμή της – Και θα  καταφέρουμε να νικήσουμε στο τέλος !  

Σας Ευχαριστώ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.