Σε αυτή την κρίση υπάρχουν δύο παράγοντες: ένας που βρίσκεται στον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ένας που δεν βρίσκεται. Ο δεύτερος είναι, προφανώς, η κρατική πολιτική της Τουρκίας υπό την διεύθυνση του προέδρου Ερντογάν, η «δύναμη» του οποίου πηγάζει ακριβώς από την Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας, που κατέστησε το καθεστώς Ερντογάν καταλύτη του ζητήματος. Η κατάπτυστη Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας του 2016, που οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ, υπέγραψαν και τηρούν πειθήνια, επέτρεψε στον Ερντογάν να εργαλειοποιήσει το δράμα των προσφύγων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να λειτουργήσει τάχιστα ως προς τη διαχείριση του προβλήματος, και συγκεκριμένα στην ελεγχόμενη προώθηση προσφύγων και μεταναστών σε σειρά κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η χειρότερη δυνατή στάση της ΕΕ είναι αυτή που λαμβάνει χώρα σήμερα: η «ηθική και πρακτική στήριξη» στο να γίνει η Ελλάδα το buffer state της ευρωπαϊκής γεωγραφίας, η χώρα ανάχωμα ή η «ασπίδα» της ΕΕ, όπως είπε η Φον Ντερ Λάιεν.
Στο βαθμό που η πρέπουσα ευρωπαϊκή στάση δεν λαμβάνει χώρα, όλα τα υπόλοιπα έχουν σχεδόν μηδαμινή αξία. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτή τη στιγμή δεν εισέρχονται από τα σύνορα πρόσφυγες και μετανάστες στη χώρα, υπόθεση καταφανώς ανεδαφική, η ιστορία αυτή έχει μέλλον – καθ΄ ότι η δυνατότητα του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να στέλνει πρόσφυγες και μετανάστες στα σύνορα, στους οποίους αποτρέπει την επιστροφή στην καθ’ αυτό Τουρκία, είναι δυνητικά απεριόριστη και μπορεί να φτάσει σε επταψήφιο αριθμό με χαρακτηριστική τουρκική ευκολία, αποσαθρώνοντας κάθε κυβερνητική πρόθεση «διαφύλαξης συνόρων».
Ως εκ τούτου, πραγματικά η μοναδική πολιτική που μπορεί να ασκήσει αποτελεσματικά η Ελλάδα είναι η μέγιστη δυνατή πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση για ανάληψη της ευθύνης που της αναλογεί.
Μέχρι στιγμής, έχουμε δει το ακριβώς αντίθετο. Δηλαδή, το να προωθεί η ευρωπαϊκή ηγεσία το ρόλο της Ελλάδας ως «χώρας-ασπίδα», η οποία υποτίθεται ότι θέλει και μπορεί να ανακόψει κάθε κύμα προσφύγων και μεταναστών στα σύνορα της, όποιο και αν είναι αυτό – κάτι το προφανώς πρακτικά αδύνατο μεσομακροπρόθεσμα. Πέραν τούτου, η ανάληψη από τη χώρα του ρόλου του «ευρωπαϊκού χωροφύλακα» της επιφυλάσσει μια θέση στην Ιστορία την οποία κανένας ψύχραιμος Έλληνας πολίτης δεν επιθυμεί.
Το ζήτημα, λοιπόν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ούτε η Τουρκία (που δεν την ελέγχουμε), ούτε τα σύνορα (που προσωρινώς «ελέγχονται», με λάθος τρόπο, λάθος σχέδιο και λάθος λογική).
Το ΜέΡΑ25 αρνείται το κατασκευασμένο, επίπλαστο και εθνικά επικίνδυνο δίλημμα «κλειστά ή ανοιχτά σύνορα». Προτάσσουμε την ανθρωπιστική και ορθολογική διαχείριση των συνόρων μας, βάσει των διεθνών κανόνων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των καταστατικών αρχών του ΟΗΕ.
Μέτρα πίεσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μόνο το κατά τη γνώμη μας αυτονόητο ΒΕΤΟ σε κάθε πιθανή απόφασή της για οποιοδήποτε θέμα καθ΄ όσο χρόνο εκείνη δεν λύνει το πρόβλημα, αρχής γενομένης από τον προϋπολογισμό που απαιτεί ομοφωνία από τα Κράτη-Μέλη, αθέτηση των συμφωνιών περί προσφύγων και μεταναστών με ζημία για την ΕΕ και όχι για τους πρόσφυγες, και λήψη κάθε δυνατού μέτρου για την δυνατότητα όσων προσφύγων και μεταναστών εισέρχονται στην χώρα να ταξιδέψουν στις χώρες που επιθυμούν, κατά παράβαση των συμφωνηθέντων με μία Ευρώπη που αρνείται να αναλάβει την ευθύνη της.
Η πολιτική που αυτή τη στιγμή ασκείται από την κυβέρνηση είναι πολύ διαφορετικού χαρακτήρα. Πρόκειται για την μετατροπή ενός ζητήματος εμφανώς πανευρωπαϊκού σε ελληνοτουρκικό, σε ένα σενάριο «φύλαξης των συνόρων» από την «εισβολή ενός εχθρού» (φύλαξης που εκ των πραγμάτων έχει περατό χρονικό ορίζοντα, δεδομένης της απεριόριστης δυνατότητας της Τουρκίας να στείλει πρόσφυγες και μετανάστες όπως σημειώσαμε), σε έναν ενδοελλαδικό πολιτικό διχασμό ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν κλειστά σύνορα και ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν ανθρώπινη μεταχείριση κατατρεγμένων ανθρώπων, σε μια επικοινωνιακή πολιτική με σκληρά κομματική λογική.
Από τις δυνατότητες ανυπακοής που έχει κυβέρνηση, εκείνη ασκεί μόνο την ανυπακοή «εκεί που την παίρνει», δηλαδή απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες, παγώνοντας τις διαδικασίες εξέτασης αιτημάτων ασύλου και κατάθεσής τους. Η Κυβέρνηση παρανομεί: ήδη η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία η αναστολή της εξέτασης αιτημάτων ασύλου θεωρείται «παράνομη». Αντί για ανυπακοή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η κυβέρνηση ασκεί ανυπακοή στα αιτήματα για άσυλο. Πρόκειται για ακριβώς την αντίστροφη λογική ανυπακοής από αυτήν που σήμερα η ευθύνη απαιτεί.
Η αγνόηση της πιεστικής ανάγκης για μέγιστη πίεση με μεθόδους ανυπακοής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτως ώστε να κατανείμει τους πρόσφυγες και μετανάστες που εκ των πραγμάτων εισέρχονται και θα συνεχίσουν να εισέρχονται στο ελληνικό έδαφος, ένα έδαφος με γεωγραφική ασυνέχεια με τις χώρες στις οποίες θέλουν να ταξιδέψουν οι πρόσφυγες και μετανάστες, είναι καταστροφική. Η κυβέρνηση έχει επιτρέψει στην Ευρωπαϊκή Ένωση να προσέρχεται με ένα φιλικό ταπ-ταπ στην πλάτη και απόδοση στην Ελλάδα του ρόλου του «φύλακα των συνόρων της Ευρώπης», έναν ρόλο που μεσομακροπρόθεσμα αδυνατεί εκ των πραγμάτων να ασκήσει όση βοήθεια και εάν λάβει.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
