Πρόσφατα (4/6), και η Σλοβενία προστέθηκε στις χώρες που αναγνωρίζουν το σεξ χωρίς συναίνεση ως βιασμό (με βάση την Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών) και έτσι έγινε η 13η Ευρωπαϊκή χώρα (μεταξύ των Σουηδία, Βέλγιο, Μάλτα, Ηνωμένο Βασίλειο, Ισλανδία, Κροατία, Γερμανία, Κύπρος, Δανία, Ελλάδα, Ιρλανδία και Λουξεμβούργο). Ενώ λοιπόν, η Ελλάδα το ψήφισε μόλις το 2019 μετά από πίεση των γυναικείων και φεμινιστικών οργανώσεων καθώς και του τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, έγινε γνωστό τις τελευταίες μέρες ότι ο Υπουργός Δικαιοσύνης, Κωνσταντίνος Τσιάρας, θέλει να αλλάξει το Άρθρο 336 του ΠΚ. Πιο συγκεκριμένα να αφαιρέσει την συναίνεση από τον ορισμό του βιασμού. Με αυτό τον τρόπο η Κυβέρνηση μετά το νομοσχέδιο για την Συνεπιμέλεια χτυπάει για άλλη μια φορά όχι μόνο τα γυναικεία δικαιώματα, αλλά και όλα τα θύματα βιασμού.
Μόλις πριν λίγους μήνες είχαμε τις πρώτες αποκαλύψεις κακοποιήσεων και βιασμών, και με αυτόν τον τρόπο έφτανε και στην Ελλάδα, το κίνημα Metoo. Πολύ σωστά, η Πολιτεία και ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάλεσαν τα θύματα να μιλήσουν. Πλέον, το κίνημα Metoo έχει πάρει άλλες διαστάσεις και πολλά θύματα βρίσκουν τη δύναμη να μιλήσουν, με την σκέψη της πρότασης της Κυβέρνησης για αφαίρεση της συναίνεσης από τον ορισμό του βιασμού, τα θύματα θα παλεύουν μόνα τους από εδώ και στο εξής. Θα πρέπει να αποδείξουν ότι όντως υπήρξε βιασμός ακόμη και αν δεν υπάρχουν σημάδια βίας.
Είναι γνωστό από σειρά ερευνών που έχουν γίνει, ότι η πιο συνηθισμένη αντίδραση που έχουν τα περισσότερα θύματα όταν τους συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι να “παγώνουν” και να μην μπορούν να αντιδράσουν. Αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένη αντίδραση αφήνει το άτομο, ανήμπορο να αντισταθεί σε όποια επίθεση.
Η κουλτούρα του βιασμού, του σεξισμού και της πατριαρχίας που επικρατεί, οδηγεί πολλές κοπέλες να μεγαλώνουν έτσι, και να τους περνάει την αντίληψη ότι φταίνε εκείνες για ότι συμβεί επειδή προκάλεσαν με την συμπεριφορά τους ή το ντύσιμο τους. Με αποτέλεσμα όταν δέχονται κάποια κακοποίηση, σεξουαλική παρενόχληση ή βιασμό, φοβούνται να μιλήσουν. Ξέρουν ότι θα στιγματιστούν καθώς οι πρώτες ερωτήσεις που θα δεχθούν είναι “τι δουλειά είχαν σε εκείνο το μέρος, τι φορούσαν και αν προκάλεσαν τον θύτη.” Τις περισσότερες φορές στις καταγγελίες που γίνονται, οι θύτες είναι είτε από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, κάνοντας πιο δύσκολο το θέμα της αποκάλυψης ή πολλές φορές από το επαγγελματικό περιβάλλον του θύματος, φέρνοντας έτσι το θύμα σε ακόμη πιο δύσκολη θέση γιατί ξέρει ότι θα χάσει την δουλεία του. Ενώ όσα θύματα βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν κάποιο περιστατικό βρίσκουν εμπόδια ακόμα και από τις ίδιες τις αρχές, που αποθαρρύνουν τα θύματα να προβούν σε όποια καταγγελία.
Ως Νεολαία ΜέΡΑ25 απαιτούμε να μην αλλάξει το συγκεκριμένο Άρθρο και προτείνουμε στα θέματα αποπλάνησης σε κάποιο ανήλικο ή ενήλικο άτομο να μην υπάρχει παραγραφή του αδικήματος. Τα τραύματα ενός θύματος που έχει δεχθεί κάποια κακοποίηση ή βιασμό δεν παραγράφονται και ζει με αυτά για πάντα! Απαιτούμε από το κράτος να μεριμνήσει για τις σωστές δομές που θα μπορεί να απευθύνεται το κάθε θύμα, και να φροντίσει έτσι ώστε όταν κάποιο θύμα αποφασίσει να μιλήσει ή να κάνει κάποια καταγγελία να είναι πιο γρήγορες οι νομικές διαδικασίες.
Για ολές/ους/@ εκείνες/ους/@ που θέλουν να μιλήσουν και φοβούνται. Καμία/κανένας/@ μόνη/ος/@!
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
