Κανένας δεν εγκαταλείπει το σπίτι του εκτός αν
το σπίτι του είναι το στόμα ενός καρχαρία
τρέχεις προς τα σύνορα μόνο
όταν οι γείτονές σου σε προσπερνούν τρέχοντας πιο γρήγορα απ’ ότι εσύ
εγκαταλείπεις το σπίτι σου
όταν το σπίτι σου σε διώχνει
κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε βάρκα
εκτός αν το νερό είναι ασφαλέστερο από τη στεριά
κανείς δεν περνά μερόνυχτα στην κοιλιά φορτηγού
εκτός εάν τα χιλιόμετρα σημαίνουν κάτι περισσότερο από το ταξίδι
κανείς δεν επιλέγει προσφυγικό καταυλισμό
ή εξευτελισμό στα σύνορα
εκτός αν η φυλακή είναι ασφαλέστερη από μια πόλη που φλέγεται
όσο για τα περιφρονητικά βλέμματα
τις βρισιές
τα «πηγαίντε πίσω»
«βρωμο-μετανάστες»
«βδέλλες που ξεμιζάτε τη χώρας μας»
«καταστρέψατε τη χώρας σας και τώρα μαγαρίζετε τη δική μας»
όλα αυτά κυλούν στην πλάτη μας όπως το νερό
είναι σκληρά όλα αυτά αλλά όχι όσο σκληρή
η θέα του ακρωτηριασμένου ποδιού που σε κυνηγάει
θέλω να επιστρέψω στο σπίτι μου
μόνο που το σπίτι μου είναι το στόμα ενός καρχαρία
σπίτι μου είναι η κάνη ενός όπλου
κανείς δεν εγκαταλείπει το σπίτι του πριν το σπίτι του γίνει βραχνή φωνή στο αυτί
που σου λέει
φύγε
εγκατάλειψέ με τώρα
δεν ξέρω τι μου συνέβη
ξέρω μόνο ένα: οπουδήποτε εκτός από εδώ.

Μεταφρασμένο απόσπασμα από το «ΗΟΜΕ – ΣΠΙΤΙ» της Warsan Shire

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.