Τι έδωσε η Ελλάδα κατά την επίσκεψη του Αμερικανού ΥΠΕΞ Πομπέο; Τα πάντα. Τι έλαβε; Κάποια θερμά λόγια αγάπης — με έμφαση στο «λόγια».
Η επίσκεψη Πομπέο δεν ήταν εθιμοτυπική. Το αποτέλεσμά της ήταν πως οι ΗΠΑ μπορούν πλέον να πολλαπλασιάσουν τις βάσεις τους στη χώρα, χωρίς δέσμευση ουσιώδους (αμυντικού, στρατιωτικού, πολιτικού, οικονομικού) αντιδώρου, χωρίς έλεγχο ως προς τη χρήση τους. «Ευελιξία», ανεμπόδιστη πρόσβαση, αποκλειστική χρήση. Εκτός από τη βάση της Σούδας, η Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας (Mutual Defense Cooperation Agreement) περιλαμβάνει διευκολύνσεις των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης αλλά και τη «στενή συνεργασία των δύο πλευρών» στη βάση ελικοπτέρων στο Στεφανοβίκειο, μεταξύ πολλών άλλων (όπως της προβλήτας Μαραθίου στην Κρήτη, η οποία αποτελεί κομβική συνεισφορά στον αμερικανικό στρατό λόγω του Κρηπιδώματος Κ-14 που καθιστά εφικτή τη φιλοξενία αεροπλανοφόρων). Σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, «χαιρετίζουμε τη συμφωνία μας για επικαιροποίηση της Συμφωνίας Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA), η οποία θα μας επιτρέψει να επεκτείνουμε τις διμερείς μας δραστηριότητες στη Λάρισα, το Στεφανοβίκειο και την Αλεξανδρούπολη και να διατηρήσουμε την αυξημένη δραστηριότητα στη ναυτική βάση της Σούδας. Η συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας επιτρέπει την αμοιβαία επωφελή βελτίωση των υποδομών και υποστηρίζει την αυξημένη συνεργασία με την Ελλάδα και τους συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ. Επικροτούμε επίσης την Ελλάδα για τη δαπάνη 2% του ΑΕΠ της για την άμυνα». Δεδομένου του μέλλοντος των αμερικανικών (στρατιωτικών;) παρεμβάσεων στη Μεσόγειο, στον Εύξεινο Πόντο, στη Μέση Ανατολή, στα κάθε είδους Στενά της γεωπολιτικής γειτονιάς μας, η Ελλάδα μετατρέπεται σε μια χώρα-στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, έχοντας δώσει λευκή επιταγή ώστε να καταστεί η Ελλάδα βατήρας για όποια επέμβαση ή απειλή επέμβασης επιθυμήσουν να υλοποιήσουν οι ΗΠΑ στην περιοχή. Συν τοις άλλοις, αυτό βάζει την Ελλάδα στο χάρτη των δυνητικών επιθέσεων από τους παραλήπτες της εκάστοτε αμερικανικής «ειρηνευτικής πρωτοβουλίας» — χάρτη από τον οποίο η χώρα μας έλειπε μέχρι τώρα πεισματικά, σε σχεδόν μοναδική πανευρωπαϊκή εξαίρεση. Δομούνται οι προϋποθέσεις για την αναίρεση της εξαίρεσης.
Ακόμα και η δήλωση πως εάν οι Τούρκοι πραγματοποιήσουν στρατιωτική απόβαση σε ελληνικό έδαφος (δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει πως ελέχθησαν αυτά τα λόγια), τότε η Αμερική δε θα σταθεί ουδέτερη, δε συνιστά καν ρητορική υπόσχεση, αλλά περιορισμό της αμερικανικής δέσμευσης για παρέμβαση μόνο εάν στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας προβούν σε απόβαση σε ελληνικό έδαφος — όχι πρωτύτερα. Η δήλωση αποτελεί υπόσχεση αδράνειας της Αμερικής σε ό,τι δεν θα συνιστά πλήρη πολεμική προσπάθεια κατάληψης εδαφών. Κοινώς, οι ΗΠΑ δεν δίνουν εγγυήσεις. Η ελληνική κυβέρνηση πανηγύρισε γι’ αυτήν τη δήλωση.
Το μέγεθος της εξάρτησης που πανηγυρίστηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης Πομπέο συνιστά τη διατράνωση της μετατροπής της Ελλάδας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των αμερικανικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο. Όλα αυτά σε μια συγκυρία κατά την οποία (α) ακόμα και ο Νετανιάχου έχει όλο και διευρυνόμενους διαύλους επικοινωνίας με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, (β) τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσπαθούν να εξομαλύνουν την ένταση με το Ιράν, (γ) ο Μοχάμαντ μπιν Σαλμάν έχει… δεύτερες σκέψεις, (δ) η Αίγυπτος προχωρεί σε κινεζικές επενδύσεις και ρωσικά όπλα, (ε) η Τουρκία εκβιάζει τις ΗΠΑ, ειδικά ως προς την κουρδοκρατούμενη βορειοανατολική Συρία. Η διασφάλιση της Ελλάδας ως εξαίρεσης σε αυτήν την πλήρη κατάρρευση της άλλοτε «μονοπολικής στιγμής» των ΗΠΑ δεν αποτελεί ένα δώρο για τη χώρα μας, αλλά μια ανάγκη για τις ΗΠΑ, η οποία πλέον εξασφαλίζεται χωρίς ανταλλάγματα ουσίας και βαρύτητας. Βασικό στοιχείο της παρέμβασης του ΥΠΕΞ Πομπέο στην Ελλάδα αποτέλεσε η προσπάθεια εμπλοκής της Ελλάδας στην αργόσυρτη σταυροφορία κομματιών του Αμερικανικού κράτους ενάντια στο Ιράν (για την οποία έχει εγκαίρως τοποθετηθεί ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης), με πρόταση του Πομπέο για ελληνική συμμετοχή στην συγκροτούμενη διεθνή ναυτική δύναμη στον Περσικό Κόλπο — σταυροφορία, στην οποία οι περισσότερες διεθνείς δυνάμεις έχουν ουσιαστικά γυρίσει την πλάτη στις ΗΠΑ, κατά το μάλλον ή ήττον. Σε μια γωνιά όμως της βαλκανικής, υπάρχει μια χώρα που… αντιστέκεται στην αντίσταση, και είναι πάντοτε διατεθειμένη να ακολουθήσει τις ΗΠΑ, ακόμα κι όταν όλοι οι υπόλοιποι αισχύνονται. Εκ χειλέων αμερικανού ΥΠΕΞ λοιπόν, η διεθνής θέση της χώρας μετά από τα χρόνια του μνημονίου, την ενισχυμένη αμερικανική εξάρτηση και τη νίκη Μητσοτάκη είναι η θέση του κράτους-πελάτη και του χρησίμου ηλιθίου… Διότι όταν ο ΥΠΕΞ Πομπέο διατρανώνει στην Ελλάδα πως «η Αμερική δεν θα σας εγκαταλείψει», το μήνυμά του δεν είναι πως η χώρα μας έχει έναν πανίσχυρο σύμμαχο — αλλά πως οι ΗΠΑ, μέσα σε έναν πολυπολικό κόσμο, έχουν αρχίσει να χάνουν μέλη από το γκρουπ των πλέον πειθήνιων «συμμάχων», και βρίσκονται σε υπαρξιακή ανάγκη να μη χάσουν σε επαμφοτερίζουσες στάσεις και τους τελευταίους εκ των συμμάχων που δεν διανοούνται καν να εγείρουν διαφωνία ή έστω ελαφρά διαφοροποίηση, πόσω δε μάλλον όταν βρίσκονται στο γεωπολιτικά κρίσιμο σταυροδρόμι που συνιστά η Ελλάδα. Η «επιστολή αγάπης» του ΥΠΕΞ Πομπέο είναι στην πραγματικότητα επιτελεστικό αίτημα συνέχισης μιας πλήρους υποτέλειας, που πλέον σπανίζει.
Όμως, θαρσείτε: ο Πομπέο δεν μίλησε μόνο για τη διεθνή πολιτική, μίλησε και για το οικονομικό θαύμα που περιμένει την Ελλάδα επί Κυριάκου Μητσοτάκη:
«Στηρίζουμε τους επιχειρηματίες που παίρνουν ρίσκα. Από την επανάσταση του Ρήγκαν και της Θάτσερ, στην Ινδία της δεκαετίας του 90, στην κυβέρνηση Τραμπ και την Βραζιλία (του Μπολσονάρου), τώρα ξέρουμε πως θα πετύχει και εδώ.»
Θάτσερ, Ρήγκαν, Ινδία, Τραμπ, Μπολσονάρου, λοιπόν. Όπως όλοι μας καταλαβαίνουμε, το success story της Ελλάδας περνάει από την κόλαση — και καταλήγει εκεί.
Οι κυβερνώντες θεωρούν ότι το «ναι σε όλα» είναι στρατηγική που θα ωφελήσει την Ελλάδα. Ακριβώς γι’ αυτό, είναι επικίνδυνοι. Κάποιοι φαντάζονται ότι η ανεύθυνη υπακοή των Μνημονίων συνεπάγεται την εκχώρηση της οικονομικής πολιτικής της χώρας, αποκλειστικά. Δεν βλέπουν το προφανές, ότι η εξάρτηση τέτοιας έκτασης πριν απ’ όλα συνεπάγεται την αφαίρεση της δυνατότητας της χώρας να διαθέτει δική της εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως υπεύθυνη ανυπακοή σε όλα τα επίπεδα — πριν να είναι πολύ αργά, με αποτελέσματα δραματικά μη αναστρέψιμα.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
