Διάβασα την ανάλυση της ανοιχτής επιστολής του γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη προς τον Αλέξη Τσίπρα από τον Τάσο Παππά, στο άρθρο του με τίτλο «Η θαλπωρή της μειοψηφίας». Ο κ. Παππάς εδράζει την επιχειρηματολογία του σε δύο πυλώνες:

• ότι ενώ ο Γιάνης Βαρουφάκης υποστηρίζει ότι ο λόγος ενασχόλησης με τη μεταστροφή του κ. Τσίπρα ως προς τη Μέρκελ δεν αφορά το παρελθόν αλλά το μέλλον, στην πραγματικότητα το επίδικο είναι το παρελθόν: η προσπάθεια επηρεασμού της ιστορικής ετυμηγορίας ως προς τα γεγονότα του 2015.
• ότι ακόμα κι αν η Ιστορία δεχτεί ως αξίωμα ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει δίκιο και ότι συνεπώς η μετατροπή του «όχι» σε «ναι» και η υπογραφή και ευλαβική τήρηση του 3ου Μνημονίου αποκλείει αυτόματα τον ΣΥΡΙΖΑ από το «προοδευτικό μέτωπο» που οφείλει να στηθεί ως ανάχωμα στον φιλελεύθερο οδοστρωτήρα της «Μητσοτάκης Α.Ε.», «τα κουκιά δεν βγαίνουν», οπότε ας αφήσουμε τους μαξιμαλισμούς, ανέξοδους για ένα κόμμα που δεν βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, και ας φερθούμε ρεαλιστικά (ή, όπως το έθεσε ο κωμικός, «ας αφήσουμε τους εγωισμούς κι ας κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας»).

Ομολογουμένως, η συλλογιστική του κ. Παππά τυγχάνει εμφανώς πιο «βασανισμένη» από τη σκόνη που σηκώνουν πανικόβλητοι «εκλογικοί στρατηγοί» που τρέχουν σαν ακέφαλα κοτόπουλα στην ετοιμόρροπη γέφυρα που ενώνει την Κουμουνδούρου με τη Χαριλάου Τρικούπη (και ενδεχομένως φτάνει και μέχρι την Πειραιώς), και για αυτό θα μου επιτρέψει να υπογραμμίσω τα δύο βασικά κενά της συλλογιστικής του.

Ως προς το πρώτο σκέλος: Ας δεχτούμε για τη συνέχιση της συζήτησης ότι ο επιστολογράφος επιχείρησε να μονώσει σε μια χρονοκάψουλα το πρώτο εξάμηνο του ’15 και ότι το τελευταίο που πραγματικά είχε στο μυαλό του είναι το παρόν και το μέλλον. Θαυμάσια! Πεδίον δόξης λαμπρόν για τον αντικειμενικό δημοσιογράφο, να ενώσει αυτός τις τελείες: Τι συνέβη ανάμεσα στη «χαμένη άνοιξη» της πρώτης φοράς Αριστερά και την παλιννόστηση της πιο παρασιτικής ολιγαρχίας;

Ποιο είναι το track record της διακυβέρνησης Τσίπρα και ποια και πόσα συστατικά της δικαιολογούν τη συμπερίληψή της σε ένα μέτωπο ρήξης με τις «μνημονιακές πολιτικές απ’ όπου κι αν προέρχονται»; Ποια είναι η παρακαταθήκη της σε προστασία μισθών, συντάξεων και σπιτιών, εξασφάλισης ότι δημόσια περιουσία και βασικά αγαθά προσβάσιμα σε όλους θα παραμείνουν ακριβώς αυτό: δημόσια περιουσία και βασικά αγαθά προσβάσιμα σε όλους; Για να το πούμε περιληπτικά, ποια αξιοπιστία θα έχει ενώπιον των χειμαζόμενων πολιτών ένα «μέτωπο» που βασικό του σκέλος απλώς θα ψελλίζει «εμπρός να καταργήσουμε τη σφαγή των συντάξεων που εμείς ξεκινήσαμε, να ξαναπάρουμε τα αεροδρόμια που εμείς χαρίσαμε»;

Το δεύτερο σκέλος του προβληματισμού είναι εξίσου απαντημένο από την Ιστορία: Ποτέ δεν έβγαιναν τα κουκιά, μέχρι που έβγαιναν. Η ίδια η μετεωρική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, από κόμμα που έμπαινε-δεν έμπαινε στη Βουλή μέχρι διεκδικητής και τελικά διαχειριστής της εξουσίας, είναι αδιάψευστος και πρόσφατος μάρτυς αυτής της αναντίρρητης αλήθειας. Ο κ. Παππάς μπορεί πολύ βολικά να στοχοποιεί το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ως «μαξιμαλιστές που έβλεπαν τα τρένα να περνούν», αλλά εξίσου βολικά ξεχνάει ποια συγκυρία, ποιες συνθήκες και κυρίως ποια ρητορική ήταν αυτή που απαγκίστρωσε τον ΣΥΡΙΖΑ από την εκλογική ανυπαρξία. Αλλά ακόμα κι έτσι, το σε κοινή θέα κρυμμένο μυστικό αυτής της επιχειρηματολογίας είναι άλλο και πολύ πιο καίριο:

Για πολύ προφανείς λόγους, περιορίζει την «ανάθεση» της εξουσίας σε κόμματα με προοδευτικό παρελθόν τα οποία όμως προσεταιρίστηκε πλήρως η διεθνής ολιγαρχία. Οσο για τον λαό, για τα κινήματα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ τούς θέλει ψηφοφόρους που εκτονώνονται πού και πού σε διαδηλώσεις αλλά που, όταν έρθει η ώρα της κάλπης, στηρίζουν «προοδευτική» κυβέρνηση συνθηκολογημένη με την ολιγαρχία.

Το ΜέΡΑ25 υπάρχει μόνο για να ανατρέψει αυτή τη συνθηκολόγηση. Οχι για να γίνουμε υπουργοί εξυπηρετώντας, με «προοδευτικό πρόσημο», τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Σπύρος Δερβενιώτης, Υπεύθυνος Επικοινωνίας ΜέΡΑ25

Πηγή: efsyn.gr

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.