Στο democracy index του Economist, η Σιγκαπούρη βρίσκεται στην 69η θέση παγκοσμίως με 6,32 μονάδες στις 10, παίζοντας μεταξύ κατηγορίας flawed democracy και Hybrid Regime. Η δημοκρατία στη Σιγκαπούρη πάσχει.
Αντίθετα στον δείκτη οικονομικής ελευθερίας του Heritage, freedom index, η Σιγκαπούρη συγκαταλέγεται δεύτερη! Καταρχάς μια πρώτη παρατήρηση είναι πως ο δείκτης οικονομικής ελευθερίας δεν αποτελεί καμία ένδειξη για το επίπεδο δημοκρατίας, οικονομικός φιλελευθερισμός και δημοκρατία δεν πάνε απαραίτητα μαζί, το αντίθετο μας λέει η Σιγκαπούρη.
Πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει η ανάλυση του Heritage για την οικονομία της Σιγκαπούρης. Η κριτική που κάνουν οι συγγραφείς στρέφεται στις κοινωνικές παροχές που προσφέρει στους πολίτες της αυτή η μικροσκοπική πόλη – κράτος των 5,5εκ.
“A strong intolerance for corruption is institutionalized in the efficient judicial framework. However, key sectors remain bogged down by state ownership or intrusive management. A government statutory entity, the Central Provident Fund, administers public housing, health care, and various other programs, and public debt is equivalent to almost a full year’s GDP”
Σε τέλμα λέει το φιλελεύθερο think tank, βασικοί κλάδοι που διαχειρίζεται το κράτος, όπως η στέγαση και η περίθαλψη. Σε τι έγκειται αυτό το τέλμα καταρχάς; Μα στα εν δυνάμει κέρδη αν απελευθερώνονταν στην αγορά! Να σημειωθεί πως η Σιγκαπούρη έχει ένα από τα πλέον αποδοτικά ως προς τον κοινωνικό τους ρόλο συστήματα υγείας το οποίο ταυτόχρονα είναι από τα πιο φθηνά παγκοσμίως, έχοντας βαρύ κανονιστικό πλαίσιο ελέγχου των τιμών. Παρατηρούμε πώς το κοινωνικά βέλτιστο δεν συνάδει με το επιχειρηματικά βέλτιστο. Το αντίθετο παράδειγμα είναι το σύστημα των ΗΠΑ, του πλέον χαλαρού έως ανύπαρκτου, κανονιστικού πλαισίου στην υγεία, που είναι και το πιο σπάταλο παγκοσμίως, με 17% του ΑΕΠ να είναι η ετήσια δαπάνη υγείας και από τα λιγότερο αποδοτικά στον κοινωνικό του ρόλο. Η Σιγκαπούρη δαπανά 4,9% του ΑΕΠ για την υγεία.
Γιατί λοιπόν το Heritage δεν επαινει τη Σιγκαπούρη για την αποδοτικοτητα στη διαχείριση των πόρων, που αποφέρουν μάξιμουμ κοινωνική ωφέλεια; Επειδή δεν ενδιαφέρει αυτό το ζήτημα τον οικονομικό φιλελευθερισμό αλλά το κέρδος, το ατομικό κέρδος. Για να υπάρξει αυτό, τα πάντα πρέπει να είναι εμπορεύσιμα. Οι φονταμενταλιστές της αγοράς θα πουν πως η αγορά θα επιφέρει και βέλτιστη κατανομή πόρων και μεγιστοποίηση της κοινωνικής ευημερίας. Πιστοί κανονικοί, μιας και όταν τους ζητάς να σου εξηγήσουν τη χαώδη διάφορα του αφημένου στην αγορά συστήματος υγείας των ΗΠΑ με τα heavily regulated υπόλοιπα, το ρίχνουν στη σάμπα…
Η Σιγκαπούρη είναι μια χώρα Αρχών, κοσμοπολιτισμός και αξιοκρατία στην πιο αυστηρή του μορφή. Ο πρώτος της προσδίδει πολιτισμική ανταγωνιστικότητα. Η χώρα έχει υιοθετήσει την αγγλική ως επίσημη γλώσσα. Η αξιοκρατία διασφαλίζεται με μηδενική ανοχή στη διαφθορά και με την παροχή ίσων ευκαιριών για όλους. Προσφέρει περίθαλψη, στέγαση και σύνταξη μέσω του Κεντρικού Ταμείου Πρόνοιας, που χρηματοδοτείται μέσω εργοδοτικών και εργατικών εισφορών. Η δημόσια παιδεία είναι εξαιρετικά υψηλού επιπέδου σε όλες τις βαθμίδες, κρατικά πανεπιστήμια της χώρας βρίσκονται στα top 10 παγκοσμίως σε αντίστοιχες λίστες, ενώ υπάρχουν και πάμπολλα ιδιωτικά πανεπιστήμια από διάφορες χώρες μιας κι η Σιγκαπούρη αποτελεί και εκπαιδευτικό κόμβο της ευρύτερης περιοχής της νοτιοανατολικής Ασίας.
Η Σιγκαπούρη είναι μια χώρα υβρίδιο, ως πολίτευμα και ως οικονομία. Ούσα χώρα Αρχών, τις τηρεί απαρέγκλιτα μην αποκλείοντας κανέναν από το να συμμετέχει σε αυτές αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει αυτές οι αρχές να τύχουν αμφισβήτησης. Η χώρα είναι αρκετά χαμηλά στους δείκτες ελευθερίας του τύπου. Η ισόβια κυβέρνηση του Κόμματος Λαϊκής Δράσης, (βλέπετε το υβρίδιο, και Λαϊκή και Δράση), η οποία εκλέγεται βέβαια, απαντά με βροχή μηνύσεων σε όποιον της ασκήσει κριτική, από αντιπολιτευόμενους πολιτικούς μέχρι δημοσιογράφους. Η κυβέρνηση ελέγχει τα ΜΜΕ έχοντας επιτύχει να επιβάλει την αυτολογοκρισία στα μέσα, έχουν τον φόβο της.
Στην οικονομία συνδυάζει άκρατο φιλελευθερισμό μέσα σε ένα πλαίσιο κεντρικού σχεδιασμού. Επιτυγχάνει για παράδειγμα να διατηρεί ανταγωνιστική τη φορολογία της, υποκαθιστώντας έσοδα από τη διαχείριση της κρατικής περιουσίας, ένα χαρτοφυλάκιο της τάξης των 500δις$, που περιλαμβάνει ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, τράπεζες, real estate κλπ, με τα κέρδη να κατευθύνονται στον κρατικό προϋπολογισμό. Είναι παράδοξο πως η δεύτερη τη τάξει χώρα στον δείκτη οικονομικού φιλελευθερισμού είναι η ίδια που σπάει τελικά τον φιλελεύθερο μύθο πως το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας.
του Αλέξη Σμυρλή, Μέλους DiEM25 – ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
