Ο υπουργός Δικαιοσύνης έγραψε πρόσφατα άρθρο («Εφ.Συν.», 9-10/3/2024) που εύχεται –αν και ο ίδιος εκτιμά ότι διαπιστώνει– τον θάνατο της Αριστεράς: επιγράφεται «Αδυναμία αντιπολίτευσης και θνήσκουσα Αριστερά», μια σημασία που εξειδικεύεται ως «ολιστική και δομική αριστερή κρίση». Πρόκειται για κείμενο που, στο πλαίσιο της πρακτικής παραποίησης της πραγματικότητας στην οποία συστηματικά επιδίδονται τα ΜΜΕ, προσβάλλει και διαστρέφει αντιληπτικές κατηγορίες και νοήματα. Του οφείλεται ως εκ τούτου μία απάντηση.
Προέχει να επισημανθεί ότι ο υπουργός αποφαίνεται για το τέλος της Αριστεράς, αναφέρεται όμως διαρκώς στις συστημικές μεταλλάξεις της, στα μορφώματα που ασαφώς (αν και απολύτως υποβολιμαία) αποκαλούνται «κεντροαριστερά»: όλους εκείνους δηλαδή που, έχοντας αποποιηθεί, διαστρέψει αλλά και αντιποιηθεί τα οράματα και τα σύμβολα της Αριστεράς, προσχώρησαν στο στρατόπεδο της αναίσχυντης ολιγαρχίας που λυμαίνεται το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου. Σε αυτές τις μεταλλάξεις και στη γενικευμένη αποκαρδίωση που επέφεραν στο κοινωνικό σώμα οφείλεται η σημερινή –φαινομενική– κυριαρχία της κυβέρνησης· όχι σε κάποια αριστοτεχνική διακυβέρνηση, πολλώ μάλλον στην «παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το άρθρο.
Αντιθέτως, οι περιστάσεις περιγράφονται με ακρίβεια σε ένα σύνθημα που εξέπεμψαν οι πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις της νεολαίας και άλλων, πολλών εργατικών στρωμάτων: Πουλάτε την παιδεία για τα δικά σας κέρδη, την ανάπτυξή σας την είδαμε στα Τέμπη! Και τουλάχιστον μετά το έγκλημα των Τεμπών θα περίμενε κανείς οι δημόσιοι λειτουργοί να ντρέπονται λίγο όταν τολμούν να μιλούν για την καθημερινότητα των πολλών. Το θράσος τους όμως δείχνει απύθμενο. Οπως ο περί ου ο λόγος υπουργός, μιλούν υπεροπτικά για «επιτυχίες» που σε αυτές δήθεν οφείλεται το ιστορικό αδιέξοδο της Αριστεράς.
Μιλούν για επιτυχίες όταν, παρακάμπτοντας το Σύνταγμα, καταδικάζουν τη δημόσια ανώτατη παιδεία σε περαιτέρω υποχρηματοδότηση, άρα και μαρασμό· όταν η δημόσια υγεία διαλύεται και χιλιάδες συμπολίτες μας δεν έχουν πρόσβαση σε βασική φροντίδα· όταν τα καρτέλ ενέργειας, καυσίμων και τροφίμων οργιάζουν σε ένα πλαίσιο νόμιμης ασυδοσίας – και ο κατάλογος δεν είναι εξαντλητικός. Οχι λοιπόν! Καμιά κυβερνητική πρακτική δεν έχει φέρει αποτελέσματα, όποιο ευκαιριακό επικοινωνιακό μοτίβο κι αν επιλέγει για να αυτοπροβληθεί.
Αν δεν πρόκειται για μαζική αυτοαναφορική άνοια της εξουσίας, κανείς δεν μπορεί να φαντασιώνεται ότι η επέλαση των αρπακτικών ταμείων στο πλαίσιο του «Ηρακλή» συνιστά εκσυγχρονισμό. Αντιδραστική και επαίσχυντη παλινδρόμηση συνιστά, μια ταχεία επιστροφή στο παρελθόν.
Αντίστοιχα ισχύουν και για τον εν γένει «δυτικό κόσμο», στον οποίο ο υπουργός αρειμάνια αναφέρεται. Εξέπνευσε γενικώς η Αριστερά, υποστηρίζει, εξέλειπαν δηλαδή και οι αιτίες των κοινωνικών αντιστάσεων όπως και η ανάγκη πολιτικοποίησής τους. Ευσεβείς πόθοι – διότι, με όλο τον σεβασμό, δεν είναι διόλου έτσι. Το σύστημα βρίσκεται σε διαρκή κρίση, κανενός είδους εφησυχασμός δεν δικαιολογείται – αν και η κυριαρχία αυτό το ξέρει καλά, εξ ου και η διαρκής κατασταλτική της προετοιμασία. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τον αριστερό αχυράνθρωπο στον οποίο γίνονται οι αναφορές (αυτούς που, ενώ μιλούσαν αριστερά, υιοθέτησαν και εφάρμοσαν Μνημόνια), έχει κι ο υπουργός τα δίκια του, και ας του αναγνωρίσουμε αυτήν την –ας πούμε– εσωτερική σύγχυση.
Διότι αυτή η κατ’ όνομα «Αριστερά» (αυτή που, παρότι έχει αποδεχτεί το κεντρικό αφήγημα της κυριαρχίας, εξακολουθεί έτσι να αυτοαποκαλείται) έχει πράγματι εκπνεύσει. Αρνούμενη να αποδεχτεί τον αδιέξοδο χαρακτήρα του σκεπτικού της ή να ασκήσει στοιχειώδη αυτοκριτική-απολογία για την καταστρεπτική πολιτική της διαδρομή, έχει από πολλού δώσει διαπιστευτήρια πολιτικής αλλά και ηθικής ανεπάρκειας που δεν μπορεί να εξαγνιστεί εντός της «νέας» –αφόρητα φλύαρης– κολυμβήθρας του Σιλωάμ που επιχειρείται.
Οπως και το άρθρο του υπουργού δείχνει, η κυριαρχία χαίρεται – αλλά υπολογίζει χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς την πραγματική Αριστερά που στην κοινωνική της εκφορά βγήκε και πάλι στους δρόμους, και που σύντομα και πάλι, μαζικά πολιτικοποιούμενη, θα εισφέρει στους υποτελείς νέες ελπίδες και στους ταγούς της αντιδραστικής εξουσίας (που κάθε τόσο, και δι-ιστορικά, ανακαλύπτουν «το τέλος της Αριστεράς») νέους εφιάλτες. Αντε τότε να δούμε τι εύρημα αυτοί οι ταγοί θα επινοήσουν…
*Ο Σεραφείφ Σεφερειάδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Life Member στο Πανεπιστήμιο του Cambridge (CLH) και διευθυντή του Εργαστηρίου Συγκρουσιακής Πολιτικής (https://lcp.panteion.gr/). Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25
* Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
