Οι νέοι άνθρωποι έχουν προβλήματα αλλά δεν είναι πρόβλημα οι ίδιοι
Η κυβέρνηση επιχειρεί να πείσει την κοινωνία πως με αστυνομικού τύπου μέτρα (απαγορεύσεις, αποβολές, κ.λπ.) θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τα σχολικά και κοινωνικά αδιέξοδα που οδηγούν μια μερίδα των νέων ανθρώπων σε βίαιες συμπεριφορές εντός και εκτός σχολείου. Της απαντάμε πως είναι εύκολο να στήνεις επιτροπές, να απαγορεύεις τα κινητά τηλέφωνα, να επιβάλλεις αποβολές, να κατασκευάζεις ψηφιακές πλατφόρμες καταγγελιών, να ενοχοποιείς οικογένειες και να ποινικοποιείς τους αγώνες των εκπαιδευτικών.
Είναι, όμως, δύσκολο να παραδεχτείς πως το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού είναι η κοινωνική έκφραση της πολλαπλής κρίσης– οικονομικής, κοινωνικής, αξιακής -που βιώνουν οι νέοι και οι οικογένειες τους στη σκληρή καθημερινότητά τους. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο και μάλλον ουτοπικό να περιμένεις να αντιμετωπίσουν τέτοια φαινόμενα οι εκπαιδευτικοί, όταν τους έχεις περιθωριοποιήσει οικονομικά και τους έχεις απαξιώσει στα μάτια των ίδιων των μαθητών τους και των γονέων.
Οι χρόνιες πληγές του ελληνικού σχολείου, οι ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές, τα τεράστια σχολικά συγκροτήματα στα οποία στοιβάζονται τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, η σχολική διαρροή, το αίσθημα του κενού και του μάταιου, η απουσία νοήματος όσον αφορά τη σχέση με τη σχολική γνώση, δεν αντιμετωπίζονται με τιμωρίες και ψηφιακές πλατφόρμες σε εποχές συνολικής απορρύθμισης της κοινωνίας, ρήξης του κοινωνικού ιστού και αποδόμησης των συλλογικών αναπαραστάσεων για το ρόλο του σχολείου ως ύψιστου δημόσιου αγαθού.
Οι «λύσεις» που προτείνονται δεν είναι απλώς ατελέσφορες. Είναι και επικίνδυνες καθώς οι απαγορεύσεις και η καταστολή ενδέχεται να εντείνουν την οργή των νέων η οποία συχνά βρίσκει διέξοδο σε άγριες μορφές βίας εναντίον του ίδιου του σχολικού θεσμού (βανδαλισμοί, φθορές, κ.λπ.).
Αντί επομένως η κυβέρνηση να καταφεύγει σε ημίμετρα αυταρχικής έμπνευσης άλλων εποχών, ας φροντίσει να αντιμετωπίσει τις κραυγαλέες εκπαιδευτικές ανισότητες, την πρόωρη σχολική διαρροή, την απαξίωση του δημόσιου σχολείου, την απουσία ουσιαστικού ενδιαφέροντος για σπουδές, δηλαδή, τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών που πάνω από μία δεκαετία εφαρμόζει πιστά.
Ας μας απαντήσει, επίσης, ποιο εθνικό σχέδιο έχει εκπονήσει για τους/τις νέους/ες ηλικίας 16-29 ετών που ανήκουν στην πιο ευάλωτη ομάδα των αποκαλούμενων διεθνώς ΝΕΕΤs (NotinEducation, EmploymentorTraining). HEλλάδα, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, κατέχει την υψηλότερη θέση μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών με μέσο όρο 17,3% το 2022. Αλήθεια, τι σκοπεύει να κάνει γι’ αυτούς;
Οι νέοι άνθρωποι δεν χρειάζονται εκφοβιστικά μέτρα αλλά αξίες και προοπτικές που να διαμορφώνονται στην πραγματική σχολική ζωή. Χρειάζονται ισχυρά υποστηρικτικά δίκτυα εντός και εκτός σχολείου. Πρωτίστως, όμως, χρειάζονται κοινωνική αναγνώριση και μια πολιτεία που να μην τους αντιμετωπίζει ως πρόβλημα.
Καλούμε την κυβέρνηση να δει σοβαρά το ζήτημα της πρόωρης εγκατάλειψης του σχολείου και της κοινωνικής περιθωριοποίησης μεγάλης μερίδας νέων ανηλίκων και εφήβων. Να διασφαλίσει την εκπαιδευτική πορεία όλων των μαθητών και κυρίως των πιο περιθωριοποιημένων σε ένα αξιόπιστο δημόσιο και δωρεάν σύστημα εκπαίδευσης και κατάρτισης. Να πάψει να εκτοπίζει χιλιάδες νέους στο εξωτερικό, στη φτώχεια, την ανεργία, την επισφάλεια, την ανασφάλεια και το κοινωνικό περιθώριο.
Εκεί είναι η αιτία της έκρηξης των βίαιων συμπεριφορών των νέων οι οποίοι συσσωρεύουν οργή, ματαίωση, απογοήτευση. Μόνο αν η σύνολη εκπαιδευτική κοινότητα (μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς) αναδιατάξει τις δυνάμεις της διεκδικώντας σθεναρά δημοκρατία, αξιοπρέπεια και αποτελεσματικά μέτρα για την κοινωνική περιθωριοποίηση εντός και εκτός σχολείου, μπορούμε να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
