Η τραγωδία στη Μόρια είναι συγκλονιστική, αλλά δυστυχώς αναμενόμενη. Τα κέντρα φιλοξενίας έχουν ένα συγκεκριμένο αριθμό ανθρώπων που μπορούν να φιλοξενούν, ο οποίος είναι ανάγκη να γίνεται σεβαστός, για να μην υπάρχουν τραγικοί θάνατοι. Όταν σε χώρους για 3.000 ανθρώπους στοιβάζονται περί τις 12.500, δηλαδή υπερτετραπλάσιος αριθμός, τότε μιλάμε για τραγωδία, αλλά όχι για «ατύχημα». Η φωτιά μάλιστα θα μπορούσε να είχε επεκταθεί και στο υπόλοιπο καμπ, αν αναλογιστεί κανείς τις συνολικές συνθήκες, όπως λ.χ. τα καλώδια που περνούν και την υπερσυγκέντρωση προσώπων. Συνολικά στα ελληνικά νησιά, τα κέντρα μπορούν να φιλοξενήσουν 6.338 πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά διαμένουν σε αυτά πάνω από 26.200. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες θρηνήσαμε μια Αφγανή γυναίκα και ένα μικρό παιδί που σκοτώθηκε από επερχόμενο φορτηγό μέσα σε ένα χαρτόκουτο. Ανατριχιαστική λεπτομέρεια: Λίγες μόνο μέρες πριν είχε κλείσει ο παιδικός σταθμός, που είχαν διαμορφώσει οι αλληλέγγυοι, με αποτέλεσμα τα παιδιά των προσφύγων και μεταναστών να μην έχουν έναν ασφαλή χώρο για το παιχνίδι και τη διαμονή τους.
Η υπερσυγκέντρωση προσφύγων και μεταναστών στη Μόρια, που υπήρξε η αιτία του θανάτου, έχει συγκεκριμένους λόγους, μεταξύ των οποίων το γεγονός ότι η νέα κυβέρνηση σταμάτησε τις μεταφορές από τα νησιά στην ελληνική ενδοχώρα για πολιτικές μικροσκοπιμότητες. Η στάση της νέας κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είχε φανεί εξαρχής όταν υπέταξε τη μεταναστευτική πολιτική στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Έδειξε έτσι την νοοτροπία της ότι το προσφυγικό και μεταναστευτικό ζήτημα δεν είναι ζήτημα δημοκρατικής ενσωμάτωσης, αλλά απλά και μόνο αστυνομικής καταστολής, προκειμένου να προστατευθεί ο αυτόχθονας από τις εξωτερικές δήθεν απειλές. Η απαξιωτική συμπεριφορά είχε αρχίσει από την αφαίρεση του ΑΜΚΑ από τους πλέον αδύναμους, όπως οι πρόσφυγες και τα παιδιά τους, δηλαδή από αυτούς που το είχαν πραγματικά ανάγκη. Ευτυχώς, γιατροί στη Μυτιλήνη και αλλού αψήφησαν την απάνθρωπη αυτή πολιτική και έσωσαν προσφυγόπουλα στο πλαίσιο μιας αναγκαίας πολιτικής ανυπακοής. Η συνέχεια της πολιτικής αυτής της κυβέρνησης φάνηκε όταν μετά τον θάνατο της Αφγανής γυναίκας η άμεση απάντηση ήταν περισσότερη καταστολή από δυνάμεις που έσπευσαν να επιδράμουν. Και στη συνέχεια η απάντηση ήταν η περαιτέρω θεσμοποίηση της καταστολής με αποφάσεις για κατασκευή κλειστών προαναχωρησιακών κέντρων και με μια υποβάθμιση του πολιτικού πολιτισμού σε ό,τι αφορά τις διαδικασίες εξέτασης των αιτημάτων ασύλου. Η πολιτική της κυβέρνησης είναι ένα κακέκτυπο μιας ευρύτερης ευρωπαϊκής πολιτικής που θεωρεί ότι η στάση απέναντι στο μεταναστευτικό είναι η «προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» σύμφωνα με τη χαρακτηριστική ονομασία που δόθηκε στο σχετικό χαρτοφυλάκιο, ενώ τελικά οδηγούμαστε σε «ευρωπαϊκούς τρόπους θανάτου».
Οι τραγωδίες στη Μόρια κάνουν περισσότερο επίκαιρη από ποτέ μια μακροπρόθεσμη πολιτική και δημοκρατική λύση που πρέπει να έχει δύο άξονες: Αφενός τη δημιουργία ενός πανελλήνιου δικτύου αλληλεγγύης με τη δημιουργία πολλών, μικρών, ανθρώπινων υποδομών σε όλη την επικράτεια της Ελλάδας, δίνοντας παράλληλα ανάσες στα νησιά του Αιγαίου. Και αφετέρου τη θεσμοθέτηση Συμβουλευτικών Συνελεύσεων Μεταναστών (ΣΣΜ), που προτείνει το ΜέΡΑ25, που θα τις εκλέγουν οι ίδιοι οι μετανάστες με σκοπό την δική τους οργανωμένη έκφραση σύμφωνα με δημοκρατικές διαδικασίες για τις οποίες θα μεριμνά το ελληνικό κράτος. Στα αναμενόμενα τραγικά συμβάντα, στη θανατοπολιτική της κυβέρνησης, μπορούμε να απαντήσουμε μόνο με συγκεκριμένα μέτρα για την ανθρώπινη και πολιτική αξιοπρέπεια των προσφύγων και μεταναστών.
Μαρία Απατζίδη, Βουλευτής Ανατολικής Αττικής με το ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
