Τι σημαίνει κάνω απεργία πείνας: -Επειδή το κράτος μου στερεί τα νόμιμα δικαιώματά μου, εγώ σταματάω να τρέφομαι με κίνδυνο να πεθάνω. Έτσι εκβιάζω το κράτος με το να έχει το βάρος του θανάτου μου στην πλάτη, αν συνεχίσει να μου στερεί τα δικαιώματά μου. Αυτό προϋποθέτει ότι το κράτος δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή ως υπέρτατο δικαίωμα, δε θέλει να χρεωθεί ένα θάνατο, άρα συμμορφώνεται και σταματά την καταπάτηση των άλλων δικαιωμάτων προκειμένου να μην καταπατήσει το υπέρτατο.
-Στην περίπτωση της απεργίας πείνας του Μιχαηλίδη αποδείχθηκε ότι το κράτος δεν συμμορφώθηκε (δεν εκβιάζεται όπως λένε με περηφάνεια οι δεξιοί) το οποίο σημαίνει ότι δεν δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή ως υπέρτατο δικαίωμα, (όπως έλεγε ο Μητσοτάκης στην αρχή της πανδημίας).
Αντίθετα, το κράτος θέλει να δείξει, ακόμα και με το να χρεωθεί ένα θάνατο, ότι μπορεί να στερεί ακόμα και τα νόμιμα δικαιώματα όποιου αυτό κρίνει ότι δεν τα δικαιούται και ότι δεν πρόκειται να συμμορφωθεί μπροστά σε καμία απαίτηση.
Ο Μιχαηλίδης λοιπόν μας απέδειξε μαθηματικά τι είναι και τι δεν είναι σήμερα το κράτος:
Είναι μια εξουσία που δε βασίζεται καθόλου σε κάποιο κοινωνικό συμβόλαιο, αλλά στα συμβόλαια με την ολιγαρχία, τις δυνάμεις φυσικής καταστολής (αστυνομία) και τις δυνάμεις ιδεολογικής καταστολής (ΜΜΕ).
Όλοι οι άλλοι, όλες οι άλλες, υπάρχουμε, επιβιώνουμε και ίσως ,αν αριστεύσουμε σε κάτι, ευημερούμε, μόνο και μόνο επειδή μας το επιτρέπει το ανωτέρω σύστημα εξουσίας με μπροστάρη το κράτος.
Η υπόλοιπη συγκυρία βοήθησε να αναδειχθεί αυτό καθαρά με τις πρόσφατες χτυπητές αντιθέσεις:
-Ο Κορκονέας που ήταν ο φυσικός αυτουργός της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, η οποία καθόρισε την πορεία ζωής και του Γ.Μιχαηλίδη, είναι έξω, ενώ ο Γ.Μιχαηλίδης στερείται την ελευθερία που το δικαστικό σύστημα νομικά μπορούσε να του παρέχει.
-Ο βιαστής ανηλίκων Λιγνάδης λόγω του ότι ήταν κολλητός του εξουσιαστικού συστήματος, έξω μέχρι την έφεση, ο Γ.Μιχαηλίδης συνεχώς μέσα, με κομμένες τις εκπαιδευτικές άδειες επειδή υπέγραψε κείμενο διαμαρτυρίας.
Όλες οι πλευρές της διαχείρισης του συγκεκριμένου θέματος από το κράτος ήταν διαφωτιστικές για το που βρισκόμαστε γενικότερα:
Η τελευταία πορεία για το θέμα Μιχαηλίδη συνέπεσε με την πορεία ενάντια στην πραξικοπηματική ιδιωτικοποίηση του νερού. (Η κυβέρνηση σε ένα μνημείο καταπάτησης του Συντάγματος, της ευρύτερης αποτύπωσης του κοινωνικού συμβολαίου δλδ, ακύρωσε την πρόσφατη απόφαση στου ΣτΕ που έλεγε ότι το νερό δεν μπορεί να πάει στο Υπερταμείο και να ιδιωτικοποιηθεί)
Οι δύο πορείες έγιναν μαζί. Και μαζί χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ. Από μία άποψη αυτό ήταν λυτρωτικά διαφωτιστικό γιατί διέλυσε τις αυταπάτες: Δεν δέχονται την καταστολή μόνο οι αναρχικοί που, δεν μπορεί, “κάτι θα έκαναν για να προκαλέσουν”. Την καταστολή δέχεται όποιος/α σηκώνει κεφάλι.
Βρισκόμαστε στο σημείο όπου η άρχουσα τάξη, η ολιγαρχία δηλαδή, νιώθει ότι δεν πρέπει επ’ουδενί να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε με τους από κάτω, τους πολλούς. Γνωρίζει όμως ότι σε λίγο καιρό ίσως αναγκαστεί να το κάνει, αφού η ίδια η ανάγκη της επιβίωσης θα βγάλει εν τέλει τον κόσμο στο δρόμο, θα τον αναγκάσει να στραφεί προς συλλογικές λύσεις: προς το παρόν οι περισσότεροι/ες ξανακάνουν διακανονισμούς οφειλών, οικογένειες δανείζονται εσωτερικά, νέες/νέοι μεταναστεύουν ή κυνηγάνε τουριστικά μεροκάματα. Με την ακρίβεια να συνεχίζει να καλπάζει, μέχρι το χειμώνα θα είναι ολοφάνερο ότι όλα αυτά δεν αρκούν. Περίπου τότε οι άνθρωποι θα επιδιώξουν να αντεπιτεθούν μπας και διαπραγματευτεί η ολιγαρχία κάποιους όρους επιβίωσης. Εκεί θα στραφούν σε πολιτικές δυνάμεις πρόθυμες να σταθούν στο πλάι τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε πολιτικές δυνάμεις που αναγνωρίζουν τον ίδιο εχθρό και είναι διατεθειμένες να τον πολεμήσουν μαζί με τους ανθρώπους. Αυτές οι πολιτικές δυνάμεις μπορεί να είναι από το χώρο της Αριστεράς έως το χώρο της Αναρχίας. Γι αυτό το κράτος και η άρχουσα τάξη επιδιώκουν να χτυπήσουν προληπτικά, να καταστείλουν βαθιά αυτές τις δυνάμεις, σε μάχες όπου ιδεολογικά θεωρούν ότι έχουν το πάνω χέρι, σε μάχες που οι αριθμητικοί όροι είναι υπέρ τους.
Γιατί γνωρίζουν ότι οι αμέσως επόμενες μάχες δε θα είναι των 3 και των 5 χιλιάδων και τρέχουν να προλάβουν να μην υπάρξουν αρκετοί πυροδοτικοί μηχανισμοί για την κοινωνική έκρηξη που επίκειται. Γιατί γνωρίζουν επίσης ότι μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς που είχε επενδύσει για την κοινωνική αλλαγή στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι καθηλωμένο ακόμα σε ρόλο ακόλουθου ο οποίος περιμένει μάταια να τον εκφράσει και να κερδίσει νίκες εκ μέρους του, μια ηγεσία η οποία όχι μόνο είναι υπεύθυνη για την ιδεολογική ήττα της από εδώ μεριάς με την υποταγή στην ΤΙΝΑ το 2015, αλλά και συμπράττει ακόμα, με κάθε ευκαιρία με την πολιτική της ολιγαρχίας, είτε με ψήφους στο κοινοβούλιο και στα σωματεία, είτε με αποχή και ένοχη σιωπή στις περιπτώσεις κοινωνικών αντιδράσεων.
Ο Μιχαηλίδης λοιπόν, με την απεργία πείνας του βοήθησε τους ανθρώπους να αντιληφθούν την de facto εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης ,το κίνημα να αντιληφθεί το συσχετισμό δύναμης στο κράτος και τους μηχανισμούς του αλλά βοήθησε και με την αναστολή της απεργίας και τη συνακόλουθη δήλωση που έκανε:
Αφενός έδειξε σε εμάς ότι στρατηγική σκέψη και υπευθυνότητα απέναντι στους συντρόφους και τις συντρόφισσες έχουν κυρίως όσοι/ες αγωνίζονται πραγματικά και με κόστος και όχι κάποιες πεφωτισμένες ηγεσίες που το μόνο που ξέρουν να σχεδιάζουν είναι το αφήγημα της επόμενης συνθηκολόγησης χωρίς μάχη.
Αφετέρου έδειξε στο κράτος ότι αξία στη ζωή του καθενός και της καθεμιάς δίνεται από εμάς τους ίδιους και όχι από τους σχεδιασμούς της Πρεσβείας και του Μητσοτακέικου.
Επειδή ο αγώνας αυτός δεν τελειώνει, όπως και οι υπόλοιποι, ας έχουμε στο μυαλό μας τα διδάγματα αυτά και ας κρατήσουμε και το συμβολισμό της από κοινού κατασταλτικής επίθεσης στην κοινή πορεία για το νερό, το περιβάλλον, τα δικαιώματα ενός απεργού πείνας.
Ας καταλάβουμε ότι δεν αρκούν οι σποραδικές απαντήσεις κομματιών της αριστεράς ή της αναρχίας για να αντιμετωπιστεί ο εκφασισμός που ζούμε. Είναι συνθήκες αναγκαίες αλλά όχι ικανές: Πρέπει να δουλέψουμε συστηματικά ώστε να μεταφερθεί η μάχη στο πεδίο που δεν μπορεί να απομονώσει και να διαχειριστεί η καταστολή, στο πεδίο κοινωνία εναντίον ολιγαρχίας.
Όσο για τις εκλογική απάντηση, ισχύει η ίδια λογική: Εάν ενεργοποιηθεί η κοινωνία ως σώμα και διεκδικήσει ένα κοινωνικό συμβόλαιο συνύπαρξης χωρίς εκμετάλλευση, γρήγορα θα βρεθεί και πολιτική έκφραση. Εάν παραμένει σε ρόλο θεατή, η κυρίαρχη πολιτική θα μετακινείται όλο και δεξιότερα και τα δικαιώματα θα δίνονται με κλήρωση και περιοδικότητα ανάλογα το πόσο ελεήμων είναι ο εκάστοτε ηγεμόνας που θα έχουν επιλέξει “ελεύθερα” οι υπήκοοι.
Κώστας Ντάσκας, Συντονιστής ΚΕ ΜέΡΑ25
Πηγή: thepressproject.gr
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.