Παραδέχομαι ότι υπάρχουν ζητήματα για τα οποία θα ήθελα να χαιρετίσω τη χρήση των συνταγματικών εξουσιών από τον ιταλό πρόεδρο, εξουσιών βέβαια που δεν θα έπρεπε να έχει κατά την ταπεινή μου άποψη*. Ένα τέτοιο ζήτημα είναι η εξωφρενική πολιτική της Lega και η υπόσχεση του ηγέτη της, Salvini, να εκδιώξει πεντακόσιες χιλιάδες μετανάστες από την Ιταλία. Αν ο πρόεδρος Mattarella αρνείτο στον κ. Salvini τη θέση του υπουργού Εσωτερικών, επειδή απορρίπτει ένα τέτοιο τερατώδες έργο, θα αναγκασθώ να τον υποστηρίξω. Όμως, όχι, ο κ. Mattarella δεν είχε τέτοιες ανησυχίες. Δεν σκέφτηκε καν για μια στιγμή να ασκήσει βέτο στο σχηματισμό κυβέρνησης μεταξύ των 5 Αστεριών και της Λέγκας του Βορρά, με το σκεπτικό ότι δεν υπάρχει χώρος σε μια ευρωπαϊκή χώρα για σκηνές στις οποίες εμπλέκονται δυνάμεις ασφαλείας που περικυκλώνουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αιχμαλωτίζοντάς τους και εξαναγκάζοντάς τους να επιβιβαστούν σε αμαξοστοιχίες, λεωφορεία και πλοία πριν τους αποβάλλουν ένας θεός ξέρει για πού.
Όχι, ο κ. Mattarella άσκησε βέτο στο σχηματισμό κυβέρνησης που υποστηρίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών για έναν άλλο λόγο: Την αποδοκιμασία του για τον ορισμό του υπουργού Οικονομικών. Και σε τι βασίστηκε αυτή η αποδοκιμασία; Στο γεγονός ότι ο εν λόγω κύριος, αν και είχε πλήρη προσόντα, και παρά τη δήλωσή του ότι θα συμμορφωθεί με τους κανόνες της ευρωζώνης της ΕΕ, εξέφρασε στο παρελθόν αμφιβολίες σχετικά με την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης και ευνόησε την ύπαρξη ενός σχεδίου εξόδου από το ευρώ σε περίπτωση ανάγκης. Ήταν σαν να ο πρόεδρος Mattarella δηλώνει ότι το στοιχείο του ορθολογισμού σε έναν μελλοντικό υπουργό Οικονομικών συνιστά λόγο για τον αποκλεισμό του από τη θέση!
Ας το παραδεχτούμε: Δεν υπάρχει σκεπτόμενος οικονομολόγος οπουδήποτε στον κόσμο που δεν συμμερίζεται την ανησυχία του για την ελαττωματική αρχιτεκτονική της ευρωζώνης. Και δεν υπάρχει συνετός υπουργός Οικονομικών ο οποίος δεν έχει σχέδιο για έξοδο από το ευρώ. Πράγματι, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, η ΕΚΤ, κάθε μεγάλη τράπεζα και εταιρία έχουν σχέδια για την πιθανή έξοδο από την Ευρωζώνη, από την Ιταλία, ακόμα και τη Γερμανία. Μήπως ο κ. Mattarella μας λέει ότι μόνο ο ιταλός υπουργός οικονομικών δεν μπορεί να φανταστεί να έχει τέτοιο σχέδιο;
Πέρα από την ηθική μετατόπισή του (καθώς συγχωρεί τη μισανθρωπία της βιομηχανικής κλίμακας του κ. Salvini, ενώ ασκεί βέτο σε μια νόμιμη ανησυχία για την ικανότητα της ευρωζώνης να αφήσει την Ιταλία να αναπνεύσει), ο Πρόεδρος Mattarella έκανε μια μεγάλη τακτική γκάφα.
Εν ολίγοις, έπεσε κατευθείαν στην παγίδα του κ. Salvini. Ο σχηματισμός μιας ακόμα κυβέρνησης τεχνοκρατών, υπό την ηγεσία ενός πρώην γραφειοκράτη του ΔΝΤ, είναι ένα φανταστικό δώρο στον κ. Salvini.
Ο κ. Salvini σαγηνεύεται από τη σκέψη της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης – εκείνης που θα αγωνιστεί όχι ως μισανθρωπικός, διχαστικός λαϊκιστής, αλλά ως υπερασπιστής της δημοκρατίας ενάντια στο Βαθύ Κατεστημένο. Ήδη χθες το βράδυ, δήλωσε σε μια προσπάθεια να ανυψώσει το ηθικό: «Η Ιταλία δεν είναι αποικία, δεν είμαστε σκλάβοι των Γερμανών, των Γάλλων, των spread ή του χρηματοπιστωτικού τομέα».
Εάν ο κ. Mattarella παίρνει παρηγοριά από το γεγονός ότι οι προηγούμενοι Ιταλοί πρόεδροι κατάφεραν να θέσουν σε λειτουργία κυβερνήσεις τεχνοκρατών που έκαναν τη δουλειά του κατεστημένου (έτσι «επιτυχώς» καταστράφηκε το πολιτικό κέντρο της χώρας), είναι πολύ λάθος. Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τους προκάτοχούς του, δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία να περάσει προϋπολογισμό ή να δώσει στην κυβέρνησή του ψήφο εμπιστοσύνης. Έτσι, αναγκάζεται να προχωρήσει σε εκλογές που, με την ευγένεια της ηθικής παραμόρφωσης και της τακτικής ανικανότητάς του, θα επιστρέψουν μια ακόμη ισχυρότερη πλειοψηφία για το 5S-Lega, ενδεχομένως σε συμμαχία με την αχαλίνωτη Forza Italia του Σίλβιου Μπερλουσκόνι.
Και τότε τι κ. Mattarella;
του γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάνη Βαρουφάκη
*Θεωρώ ότι οι έμμεσα εκλεγμένοι πρόεδροι (δηλ. Οι πρόεδροι που δεν εκλέγονται από τον λαό) δεν μπορούν νομίμως να αρνηθούν στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία το δικαίωμα να επιλέξει το υπουργικό συμβούλιο. Αυτή είναι η θεμελιώδης διαφορά μεταξύ προεδρικής και κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Προκειμένου η δημοκρατία να είναι κατουσίαν προεδρική, ο πρόεδρος πρέπει να έχει άμεση εντολή από τον λαό. Ο Ιταλός πρόεδρος, με την έννοια αυτή, δεν πρέπει να έχει τις εξουσίες που του απονέμει το Σύνταγμα. Και, ακόμη και αν έχει, δεν έχει ηθική ή πολιτική νομιμότητα να τις χρησιμοποιήσει για να υπαγορεύσει οικονομική πολιτική.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
