ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ (Γραμματέας του ΜέΡΑ25): Ευχαριστώ, κυρία Πρόεδρε.

Ως πανεπιστημιακός θεωρώ υποχρέωσή μου πέραν των ιδεολογικών και πολιτικών μας διαφορών, κυρία Υπουργέ, να προσεγγίζω οποιοδήποτε νομοσχέδιο αφορά στην παιδεία ευλαβικά και εποικοδομητικά. Στα θέματα παιδείας έχουμε καθήκον στη μέγιστη συνεννόηση.

Όμως, κυρία Υπουργέ, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην εισαγωγή μου στην έλλειψη φιλοδοξίας, την έλλειψη συγκρότησης, την ποιοτική ανεπάρκεια και την προχειρότητα που αναδύει αυτό το νομοσχέδιο. Εκπροσωπείτε μία νέα Κυβέρνηση που μιλάει για αριστεία και αστικές αξίες.

Περίμενα τουλάχιστον να κάνετε μια προσπάθεια στο πρώτο σας νομοσχέδιο για την παιδεία, να επιδείξετε αυτές τις αξίες, να μας πείσετε ότι τις υπηρετείτε, αν μη τι άλλο τις ενστερνίζεστε, ενστερνίζεστε τις δικές σας αξίες, ότι τις καταλαβαίνετε. Αντί γι’ αυτό, αντί για μια ολοκληρωμένη και συγκροτημένη πρόταση για την παιδεία, βιαστήκατε να καταθέσετε ένα διεκπεραιωτικό νομοσχέδιο. Φαίνεται σαν να το έχει γράψει κάποιος που δεν κατανοεί τη διαφορά μεταξύ εμπορεύματος και παιδείας, μεταξύ μόρφωσης και κατάρτισης, κάποιος νομοθέτης που δεν εκτιμά τη διαφορά μεταξύ μιας φώκιας που μπορεί να εκπαιδευτεί, αλλά ποτέ να μορφωθεί και ενός ανθρώπου, νέου ή μεγαλύτερου, που και μπορεί και πρέπει και να μορφωθεί και να εκπαιδευτεί. Σαν το έγραψε μια ομάδα συνεργατών σας, που πάνω απ’ όλα ανέλαβε εργολαβικά να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των γνωστών κολεγίων, που φύονται στη σκιά του υποχρηματοδοτούμενου πανεπιστημίου.

Όπως και σε περιπτώσεις άλλων συναδέλφων σας, μιλάτε σαν να κυβερνάτε μια κανονική χώρα. Κυρίες και κύριοι, η κανονικότητα δεν θα επιστρέψει στη χώρα μας, επειδή εσείς κλείνετε τα μάτια στην πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πολίτες, υποθέτοντας μια πλασματική νέα κανονικότητα. Χιλιάδες σχολικές μονάδες έκλεισαν στα χρόνια της κρίσης και δεν ξανάνοιξαν, γιατί η κρίση συνεχίζεται. Τα πανεπιστήμια μας έχασαν μεγάλο ποσοστό συναδέλφων, που είτε βγήκαν στη σύνταξη είτε μετανάστευσαν, χωρίς ποτέ να αναπληρωθούν, λόγω των μνημονιακών περιορισμών. Σχολεία και πανεπιστήμια παραμένουν σήμερα στο αλληγορικό πάτωμα, από πλευράς κονδυλίων και προσωπικού. Οι μαθητές και οι φοιτητές μας παρατηρούν τους απαξιωμένους δάσκαλούς τους και άγονται και φέρονται από την αγωνία της υποβάθμισης των σπουδών τους. Κάθε χρόνο οι πρωτοετείς μας έρχονται από τα λύκεια στα πανεπιστήμια με όλο και χαμηλότερο επίπεδο γνώσεων, ιδίως στα μαθηματικά, με όλο και πιο πεσμένο ηθικό, παρακολουθώντας τα παιδιά των κατεχόντων, που έχουν εγκαταλείψει το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης από τα 15 τους, μετά την Α΄ Λυκείου πηγαίνοντας στο IΒ, μια διαδικασία που ουσιαστικά κόβει τη νεολαία ανάμεσα στα δύο, δρομολογώντας τις σπουδές στο εξωτερικό για μια μεγάλη μειοψηφία, των οποίων οι σχετικά ευκατάστατοι γονείς δεν βλέπουν πλέον τον λόγο να πληρώνουν φόρους για πανεπιστήμια στα οποία τα παιδιά τους έτσι κι αλλιώς δεν θα πήγαιναν και τα εγγόνια τους έτσι κι αλλιώς δεν θα πάνε.

Κυρία Υπουργέ, καμμία χώρα, της οποία η άρχουσα τάξη αποσύρει τα παιδιά της από τα 15 τους από το εκπαιδευτικό εθνικό σύστημα, καμμία τέτοια χώρα, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει όπως πρέπει και μπορεί τα δημόσια λύκεια και πανεπιστήμια. Παρόλα αυτά, παρά την οικονομική κατάρρευση στη δημόσια παιδεία μας, θέλω από το Βήμα της Βουλής να αποτίσω φόρο τιμής στους ήρωες συναδέλφους, καθηγητές λυκείων και πανεπιστημίων, που με ανύπαρκτους πόρους, με ένα κράτος εχθρικό απέναντι τους και όχι μόνο από τη δική σας κυβέρνηση, τις κυβερνήσεις του μνημονιστάν, της χρεοδουλοπαροικίας, κρατούν Θερμοπύλες, κρατούν το κερί της δύσκολης γνώσης αναμμένο κόντρα στις θύελλες της συνεχιζόμενης κρίσης.

Σε αυτό το περιβάλλον, κυρία Υπουργέ, έρχεστε να νομοθετήσετε. Και ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνετε; Πετάτε στο καλάθι των αχρήστων το τελευταίο απομεινάρι του κοινωνικού συμβολαίου της χώρας. Ένας θεσμός κατάφερε να καταχωρηθεί στη συνείδηση των Ελλήνων, μετά το 1974 ως αξιοκρατικός: οι πανελλαδικές εξετάσεις για εισαγωγή στα πανεπιστήμια.

Η ελληνική κοινωνία κατάφερε να πείσει τον εαυτό της ότι τα παιδιά τα οποία κάθονται και πασχίζουν, δουλεύουν, περνάνε στις εξετάσεις, θα μπουν αξιοκρατικά στα πανεπιστήμια -όσο και να μην μας αρέσει το σύστημα των εξετάσεων, πάντως είναι αξιοκρατικό- και ότι όταν θα βγουν απ’ αυτά σε μια είτε ισχνή αγορά εργασίας πριν την κρίση, σε μια αποδεκατισμένα αγορά εργασίας στη διάρκεια της κρίσης, τουλάχιστον ίσως θα μπορούν να εξαργυρώσουν τη δουλειά τους, την επιτυχία τους, με μια θέση εκπαιδευτικού στο δημόσιο σύστημα.

Είναι θλιβερό για μένα ως πανεπιστημιακό, ότι χρόνια τώρα οι φοιτητές μας είχαν αυτόν το στόχο ή πολλοί απ’ αυτούς είχαν αυτόν το στόχο. Εγώ θα ήθελα να έχουν υψηλότερους στόχους, να έχουν πολλούς διαφορετικούς στόχους, αλλά τουλάχιστον ήταν μια αναγνώριση από τη μεριά του δημοσίου αυτή η μικρή προοπτική, λέγοντάς τους «δουλέψτε, τουλάχιστον αν είστε φιλόλογοι, φυσικοί θα έχετε το προβάδισμα για έναν διορισμό σε ένα λύκειο, σε ένα γυμνάσιο, σε ένα σχολείο». Δεν δικαιούστε να τους στερήσετε αυτή τη μικρή προοπτική, λέγοντάς τους ότι και αυτοί που δεν μπήκαν, που δεν πέρασαν στις πανελλαδικές εξετάσεις και αγόρασαν ένα πτυχίο από κάποιο κολέγιο της συμφοράς, ουσιαστικά εξισώνονται. Λειτουργείτε όχι ως Υπουργός Παιδείας, αλλά ως διεκπεραιωτής εντολών του καρτέλ κολεγίων πριν καν προσποιηθείτε ότι τα αξιολογείτε. Πραγματικά πρέπει να πω και πείτε με αφελή, δεν το περίμενα από σας αυτό, τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον. Περίμενα ότι θα κρατήσετε τουλάχιστον τα προσχήματα. Δεν το κάνετε.

Μιας και αναφέρθηκα στην αξιολόγηση, ας έλθω στα άρθρα 2 και 12 του νομοσχεδίου σας. Βλέπουμε ότι από την Ανεξάρτητη Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση περνάμε τώρα στην Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης. Τι κρύβει αυτό; Στο άρθρο 2 μιλάτε για μια συνέχιση αυτού που έκανε η προηγούμενη αρχή, δηλαδή αξιολόγηση και πιστοποίηση των πανεπιστημίων. Αλλά στο άρθρο 12 όμως, έρχεστε να προσθέσετε την παροχή υπεργολαβίας ουσιαστικά από την Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης σε άλλους οίκους που θα πιστοποιούν κολέγια της Ελλάδας που συνεργάζονται με πανεπιστήμια του εξωτερικού, άλλα κολέγια στο εξωτερικό κ.ο.κ.
Τι νομίζετε ότι είναι η μόρφωση, κυρία Υπουργέ; Αμορτισέρ, ελάσματα ή τυριά των οποίων την ποιότητα μπορεί να την πιστοποιήσει κάποιος ιδιώτης εκ μέρους του ελληνικού λαού; Κυρία Υπουργέ, διαπιστώνω κάτι το αναμενόμενο. Ότι έρχεστε φουριόζοι και θα το δούμε αυτό σε επόμενα νομοσχέδιο, δεν έχω καμμία αμφιβολία γι’ αυτό, να μεταφέρετε στην Ελλάδα συστήματα ποσοτικής αξιολόγησης των πανεπιστημίων, ξεπατικώνοντας αντίστοιχα συστήματα από το εξωτερικό και συγκεκριμένα από τη Βρετανία και την Αυστραλία.

Επειδή τυχαίνει να έχω ζήσει και τα δύο συστήματα στο πετσί μου, να έχω δει την ανάπτυξη τέτοιων συστημάτων από το μηδέν μέχρι το άπειρο, τόσο στη Βρετανία στην δεκαετία του ΄80 και του ΄90 όσο και στην Αυστραλία για δώδεκα χρόνια, επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας την εμπειρία μου απ’ αυτά τα συστήματα αξιολόγησης, που ήδη από το σημερινό νομοσχέδιο φαίνεται ότι προσανατολίζεστε στην αντιγραφή τους. Μπορεί εσείς να εκτελείτε εργολαβικά τις εντολές σας και να μην έχετε διάθεση να ακούσετε αυτήν την εμπειρία, αλλά θέλω να ελπίζω ότι υπάρχουν συνάδελφοι της συμπολίτευσης, που πασχίζουν αρκετά για την παιδεία, και να ακούσουν κάποια κομμάτια απ’ αυτή την εμπειρία μου. Βλέπω ότι στο νομοσχέδιο είναι η πρώτη αρχή, ο προπομπός ότι το 20% της χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών τμημάτων θα δίνεται μετά από μια αξιολόγηση, θα εξαρτώνται από την αρχή της μέτρησης της επίτευξης συγκεκριμένων στόχων. Για παράδειγμα ταχύτητα αποφοίτησης κατά μέσον όρο, τον αριθμό των ευρωπαϊκών κονδυλίων που τα μέλη ΔΕΠ ενός τμήματος καταφέρουν να κερδίσουν, ο αριθμός των αλλοδαπών φοιτητών κ.λπ.

Κυρία Υπουργέ, όταν μετράμε ένα μέγεθος στη φύση, αυτή δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτό. Όταν μετρήσουμε τη θερμοκρασία είτε στο Σουφλί είτε στη Σούδα, ο καιρός δεν ασχολείται με το γεγονός ότι εμείς μετρήσαμε και δεν αλλάζει τη συμπεριφορά του. Όμως, στις κοινωνικές, εκπαιδευτικές, γενικά σε όποια δραστηριότητα μετρούμε τους ανθρώπους, έχουμε αντίκτυπο στη συμπεριφορά τους. Πάρτε για παράδειγμα την ταχύτητα αποφοίτησης: Αν εσείς κάνετε το μέγα σφάλμα να συνδέσετε τη χρηματοδότηση ενός τμήματος, με την ταχύτητα αποφοίτησης των φοιτητών, σας διαβεβαιώ ότι η ταχύτητα αποφοίτησης των φοιτητών θα αυξηθεί ραγδαία, ανεξάρτητα από τις γνώσεις των φοιτητών. Πληθωρισμός βαθμών, πληθωρισμός πτυχίων αν διασυνδέσετε αυτού του είδους τη μέτρηση με τη χρηματοδότησή τους.

Πάρτε για παράδειγμα αυτό που γράφει το νομοσχέδιό σας για τη διασύνδεση των κονδυλίων έρευνας που καταφέρνουν να πετύχουν, να κερδίσουν τα μέλη ΔΕΠ ενός τμήματος. Εάν διασυνδέσετε τις πιθανότητες επιβίωσης του τμήματος, τη χρηματοδότησή του με αυτό να ξέρετε ότι πλέον οι καθηγητές μας, οι συνάδελφοί μου δεν τα γράφουν βιβλία. Εκεί που έγραφαν βιβλία ή άρθρα τώρα θα συντάσσουν τη μία αίτηση μετά την άλλη για να αποσπούν ερευνητικά κονδύλια.

Με άλλα λόγια, λάβετε υπ’ όψιν ότι όταν μετράς κάτι στο πανεπιστήμιο τείνεις να μεγιστοποιείς αυτό που μετράται και να ελαχιστοποιείς την ποιότητα που δεν μετριέται. Με άλλα λόγια, θα φέρετε την υποχώρηση των ποιοτήτων στο όνομα της μέτρησής τους. Είναι μία διεθνής πρακτική και είναι μία διεθνής διαπίστωση.

Επί της ουσίας αυτά τα λογιστικά συστήματα, τα οποία εισήχθησαν πρώτη φορά στη Βρετανία και αργότερα στην Αυστραλία και έρχονται τώρα εδώ, έναν στόχο είχαν πάντα και δεν μιλάω για σας, μιλάω γι’ αυτούς που τα εισήγαγαν, τον Σερ Κιθ Τζόζεφ, τον Υπουργό Παιδείας της κ. Θάτσερ που ήταν ο πρώτος διδάξας. Στόχος έχουν να ελαχιστοποιούν το πολιτικό κόστος της μείωσης κονδυλίων συνολικά για την ανώτατη εκπαίδευση την ώρα που κονδύλια μεταφέρονται από κάποια τμήματα σε κάποια άλλα τμήματα, συνήθως από τα τμήματα ανθρωπιστικών σπουδών, από τα τμήματα κλασικών σπουδών σε τμήματα εμπορικών σπουδών ΜBA κ.λπ.

Κυρία Υπουργέ, με τέτοιου είδους ποσοτικοποίηση των ποιοτήτων δεν θα ενισχύσετε την αριστεία, θα ενισχύσετε την εξουσία αυτών που ελέγχουν τις φορμούλες, τις εξισώσεις, το λογιστικό σύστημα. Στο ιδεολογικό επίπεδο υπάρχει η δημιουργία ενός τέτοιου δημόσιου πανεπιστημιακού συστήματος ημι-αγοράς. Και γιατί ημι-αγοράς; Ποτέ δεν μπορεί η αγορά, ο ιδιωτικός τομέας να παράσχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση, ποτέ με όρους αγοράς. Θα υπάρξει ποτέ επιχειρηματίας στην Ελλάδα που θα πλήρωνε έναν καθηγητή πανεπιστημίου, και όχι μόνο εμένα, έναν οποιοδήποτε σοβαρό καθηγητή πανεπιστημίου, για να διδάσκει έξι ώρες την εβδομάδα, ένα σοβαρό μισθό για να μπορέσει να είναι ανταγωνιστικό το πανεπιστήμιο; Κανένας επιχειρηματίας δεν θα το έκανε ποτέ αυτό. Και μη μου μιλάτε για ιδιωτικά πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχετε σπουδάσει στις Ηνωμένες Πολιτείες και ξέρετε πολύ καλά ότι στο Harvard -παρά το γεγονός ότι είναι πολύ ενδιαφέροντα τα υψηλότατα δίδακτρα, μιλάμε για 40, 50, 60 και 70 χιλιάδες δολάρια τον χρόνο ανά φοιτητή- παρόλα αυτά, ξέρετε πολύ καλά, τι ποσοστό των λειτουργικών εξόδων ενός Harvard, ενός Stanford καλύπτονται από τα δίδακτρα, το πολύ 35%. Με άλλα λόγια δεν λειτουργούν με κανόνες αγοράς.

Όταν λοιπόν δεν υπάρχει περίπτωση η αγορά να παράσχει πανεπιστημιακή παιδεία, αυτό που βλέπουμε είναι να δημιουργούνται συστήματα ημι-αγοράς σαν αυτό που λίγο-λίγο εισάγει σήμερα στην Ελλάδα το νομοσχέδιό σας. Το ιδεολογικό επίπεδο είναι ότι ο φοιτητής αντιμετωπίζεται ως αυτόβουλος καταναλωτής του οποίου οι προτιμήσεις οριοθετούν το πανεπιστήμιο, ο πελάτης που ξέρει τι θέλει και ο καθηγητής είναι ένας πάροχος εκπαιδευτικών υπηρεσιών.

Το αποτέλεσμα λογιστικών συστημάτων που δημιουργούν συνθήκες αγοράς μέσα στο δημόσιο πανεπιστήμιο, αυτό που έγινε στη Βρετανία, στην Αυστραλία και αλλού και τώρα το φέρνετε κι εδώ, επιτρέψτε μου από την εμπειρία μου να προβλέψω ποια θα είναι τα αποτελέσματα, ακόμα και αν το εφαρμόσετε κατά κόρον και επιτυχημένα.

Να ξεκινήσουμε με τα καλά που θα έχει αυτό το σύστημα:

Θα υπάρχει πραγματικά μία ποιοτική αναβάθμιση του χώρου, των εγκαταστάσεων, γιατί πρέπει να προσελκύσουμε πελάτες. Τα προγράμματα σπουδών θα είναι όντως πιο ελκυστικά να τα διαβάζεις. Θα υπάρχει εγρήγορση, οι καθηγητές θα τρέχουν από δω και από κει και θα κάθονται πολύ λιγότερο από ό,τι κάθονται σήμερα, γιατί ο πελάτης έχει δίκιο. Η αποφοίτηση θα είναι όντως πιο γρήγορη αν διασυνδέσετε τη χρηματοδότηση των πανεπιστημίων με τον ρυθμό αποφοίτησης των φοιτητών και θα υπάρχει και μια διαφάνεια κανόνων, θα ξέρουμε ποια είναι η φόρμουλα, κάθε τμήμα πόσα χρήματα παίρνει ανάλογα με τους ποσοτικούς δείκτες που θα έχετε εισάγει. Αυτά είναι τα καλά.

Και αυτά θα είναι τα κακά του συστήματος:

Θα έχετε δημιουργήσει μία επιχειρηματική τάξη καθηγητών -υπάρχει ήδη, θα γίνει πολύ χειρότερα, θα γίνουν κράτος εν κρατεί- θα έχετε εμπορευματοποιήσει πλήρως τα προγράμματα σπουδών, θα έχετε δώσει κίνητρα στους συναδέλφους καθηγητές -το είπα και πριν, θα το πω άλλη μία φορά γιατί έχει σημασία- αντί να διαβάζουν και να γράφουν βιβλία, να γράφουν άρθρα και εκεί που θα έγραφαν άρθρα, να μη γράφουν πλέον άρθρα, αλλά να συμπληρώνουν αιτήσεις για να παίρνουν κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση ή να γράφουν και να ξαναγράφουν το βιογραφικό τους.

Και τώρα έρχομαι στα άσχημα, τα οποία είναι δεδομένο με μαθηματική ακρίβεια ότι θα έρθουν:

Πρώτον, η υποχώρηση της δύσκολης γνώσης, γιατί αν διασυνδέεις την αξιολόγηση των καθηγητών με την άποψη των φοιτητών, σας διαβεβαιώ ότι για τον καθηγητής ο πιο εύκολος τρόπος για να αυξήσει την αξιολόγησή του, μεταξύ των φοιτητών του, είναι μέσω της υποχώρησης της δύσκολης γνώσης και διασυνδέεται αυτό.

Δεύτερον, εκεί που οι προκαταλήψεις των φοιτητών μας ήταν ο δαίμονας που οι καθηγητές έπρεπε να εξορκίσουμε, σήμερα θα γίνουν τα αφεντικά μας. Η φροντιστηριοποίηση της πανεπιστημιακής παιδείας, ο διχασμός που φέρνει η ημι-εμπορευματοποίηση. Για να το πω απλά, εάν εισάγετε οποιοδήποτε ποσοτικό κριτήριο και πείτε για παράδειγμα αυτό που αναφέρει το νομοσχέδιο σας ότι η χρηματοδότηση ενός τμήματος θα είναι ανάλογη με τα ευρωπαϊκά κονδύλια έρευνας που καταφέρνουν να κερδίσουν τα μέλη ΔΕΠ, τότε ξαφνικά σε ένα τμήμα το οποίο θα πηγαίνει καλύτερα, γιατί κάποιοι πήραν ερευνητικά κονδύλια, οι καθηγητές που τα έφεραν θα αρχίσουν να έχουν απαιτήσεις για μπόνους, γιατί είναι αυτοί οι οποίοι ανέβασαν τον μέσο όρο του τμήματος. Αμέσως αρχίζει ένας διχασμός γιατί δεν είναι καθόλου σίγουρο ή για την ακρίβεια είναι απόλυτα σίγουρο ότι αυτός που έφερε τα κονδύλια ή αυτός που εισάγει την καλύτερη σκέψη ότι είναι αναγκαστικά και ο καλύτερος δάσκαλος ή ο καλύτερος ερευνητής.

Έτσι, φέρνετε την αναποτελεσματικότητα, γιατί όλοι θα αρχίσουν να κυνηγάνε τη μεγιστοποίηση των δεικτών, ανεξάρτητα από τη σχέση αυτών των δεικτών ποσοτικοποίησης με τις αξίες. Αυτολογοκρισία, γιατί ένας σοβαρός καθηγητής και πρόεδρος τμήματος, ο οποίος θέλει να βοηθήσει το τμήμα να επιβιώσει, για να μη χάσουν τη δουλειά τους νέοι ερευνητές ή για να διοριστούν, θα αναγκαστεί να δημοσιεύει στα περιοδικά και στις θεματικές που μεγιστοποιούν τους δείκτες σας, όχι αναγκαστικά εκεί που θεωρεί ότι έχει τη μεγαλύτερη επιστημονική συνεισφορά να κάνει.

Τέλος, φέρνετε την υποχώρηση αρχικά των επικίνδυνων ιδεών, γιατί οι επικίνδυνες ιδέες δεν έχουν μεγάλη αγοραία αξία σε αυτά τα συστήματα αξιολόγησης. Και μετά την υποχώρηση των επικίνδυνων και ανατρεπτικών ιδεών θα υποχωρήσουν όλες οι ιδέες. Διότι, να σας θυμίσω, μιας και θεωρείτε τους εαυτούς σας φιλελεύθερους, αυτό το οποίο επέτρεψε στους Άνταμ Σμιθ και Φρίντιχ Φον Χάγιεκ να γράψουν τα κείμενα, που αυτή τη στιγμή αποτελούν τη βάση της δικής σας ιδεολογίας, ήταν ότι δεν βασίζονταν σε τέτοια συστήματα αξιολόγησης, ήταν ότι δεν βασίζονταν σε κανένα σύστημα το οποίο έκρινε τον μισθό τους ανάλογα με αυτά που έγραφαν.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, στη «χρεοδουλοπαροικία η Ελλάς», κρίνοντας από το νομοσχέδιο και από αυτά που θα ακολουθήσουν είμαι σίγουρος, τα εισαγόμενα εργαλεία της ολιγαρχίας δίχως σύνορα, όπως είναι ο «Ηρακλής» στα «κόκκινα δάνεια», η αξιολόγηση των πανεπιστημίων, η ποσοτική αξιολόγηση που φέρνετε, βρίσκουν σε αυτή τη χώρα τις πιο χυδαίες εφαρμογές τους. Αρχής γενομένης με την Εθνική Αρχή της Ανώτατης Εκπαίδευσης που συνοδεύεται με το δωράκι στους κολεγιάρχες.

Τέλος, ας είμαστε ειλικρινείς, κύρια Υπουργέ, αυτά τα συστήματα αξιολόγησης αφορούν τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους. Ποτέ η αριστοκρατία δεν ήθελε να στείλει τα παιδιά της σε πανεπιστήμιο το οποίο υπόκειται σε τέτοιους κανόνες, σε τέτοιο σύστημα λογιστικής διαχείρισης κονδυλίων.

Για να το πω απλά -αν δεν κάνω λάθος, εσείς πήγατε στο Harvard- το Harvard δεν υπόκειται σε τέτοιους κανόνες, το Cambridge δεν υπόκειται σε τέτοιους κανόνες, η Οξφόρδη δεν υπόκειται σε τέτοιους κανόνες. Το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ υπόκειται σε τέτοιους κανόνες και το Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ και τώρα σε λίγο και το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου κ.ο.κ.
Πότε οι πραγματικά κατέχοντες, οι ολιγάρχες, δεν θα έστελναν τα παιδιά τους σε συστήματα όπου οι καθηγητές πρέπει να άγονται και να φέρονται από ένα λογιστικό σύστημα ημι-αγοράς.

Αναφέρθηκα πριν και έτσι θα κλείσω, κυρία Πρόεδρε, στον Κιθ Τζόζεφ, που ήταν ο ιδεολογικός γκουρού της κυρίας Θάτσερ, ο πρώτος Υπουργός Παιδείας της πρώτης κυβέρνησης της κυρίας Θάτσερ, ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος εισήγαγε αυτά τα συστήματα ημι-αγοράς, τα οποία δειλά-δειλά φέρνετε εσείς τώρα σαράντα χρόνια μετά.

Ο Κιθ Τζόζεφ ήταν ένας εξαιρετικός διανοούμενος, είχε όμως και το θάρρος του λόγου του. Ήμουν αρκετά μικρός τότε, αλλά τον θυμάμαι σε μια διαμάχη με τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου, στο οποίο ήμουν τότε προπτυχιακός φοιτητής. Ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του είπε: «Υπουργέ, εάν εφαρμόσουμε το σύστημα το οποίο μας φέρνεις με τους δείκτες μέτρησης, χρηματοδότησης, κλπ., θα αναγκαστώ ως Πρύτανης να κλείσω το τμήμα Φιλοσοφίας, γιατί απλά δεν βγαίνει, δεν έχει τη ζήτηση μεταξύ των φοιτητών. Πώς μπορούμε να έχουμε ένα Πανεπιστήμιο, να το ονομάζουμε Πανεπιστήμιο όταν δεν έχει πια τμήμα Φιλοσοφίας;». Ο Σερ Κιθ Τζόζεφ γύρισε και του είπε: «Ε, τότε να το πείτε κάτι άλλο».

Δεν έχετε, κυρία Υπουργέ, ούτε καν αυτή την όμορφη ειλικρινή κυνικότητα του Κιθ Τζόζεφ.

Ευχαριστώ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.