Γιάνης Βαρουφάκης – Ομιλία στη Βουλή για τα κόκκινα δάνεια 12/12/2019

Ομιλίες ολομέλειας
12 Δεκ, 2019

ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ (Γραμματέας του ΜέΡΑ25): Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε. Θα μου κάνετε τη χάρη να μου δώσετε και λίγο από τον χρόνο που θα είχα ως Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αθανάσιος Μπούρας): Σίγουρα, κύριε Βαρουφάκη.
Ορίστε, έχετε τον λόγο.

ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ (Γραμματέας του ΜέΡΑ25): Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, το 1938 στηλιτεύοντας τη συμφωνία της συνθηκολόγησης του Μονάχου ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είπε «είχαμε την επιλογή μεταξύ της ατίμωσης και του πολέμου». Επιλέξαμε την ατίμωση και γι’ αυτό θα έχουμε πόλεμο.

Το 2008, 2009, 2010 η Ευρωπαϊκή Ένωση είχε την επιλογή μεταξύ της αναγνώρισης της χρεοκοπίας των τραπεζών και της συνθηκολόγησης με τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Επέλεξαν τη συνθηκολόγηση με τα συμφέροντα των τραπεζιτών και γι’ αυτό χρεοκόπησαν οι τράπεζες.
Πρόκειται για μία ιστορική ήττα της Ευρώπης, της οποίας τις συνέπειες ζούμε σε όλη την Ήπειρο. Στη Γερμανία, στην Ολλανδία σήμερα τα ιδιαίτερα αρνητικά επιτόκια κάνουν μεγάλη ζημιά στα ασφαλιστικά ταμεία, στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις ενισχύοντας παράλληλα την ακροδεξιά. Στις χώρες του νότου, ιδίως σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, έχουμε τον σφικτό εναγκαλισμό μεταξύ ενός χρεοκοπημένου κράτους και χρεοκοπημένων τραπεζών.

Η προϊστορία πριν από το 2008 είναι εντυπωσιακή. Έχουμε ανόητες γαλλογερμανικές τράπεζες να δανείζονται πακτωλούς δισεκατομμυρίων δολαρίων στις Ηνωμένες Πολιτείες -με άλλα λόγια, ένα νόμισμα που ακόμα και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν μπορούσε να τους το αναπληρώσει σε περίπτωση ζημιών- και έχουμε ανόητες ελληνικές τράπεζες και το διαπλεκόμενο ελληνικό κράτος να δανείζεται πακτωλούς σε ευρώ από τις ανόητες γαλλογερμανικές τράπεζες. Με άλλα λόγια, εμείς εδώ, τράπεζες και κράτος, να δανειζόμαστε σε ένα νόμισμα που και αυτό δεν μπορούμε να το αναπληρώσουμε, λόγω του ότι πλέον δεν έχουμε το δικό μας νόμισμα.

Όταν η «LEHMAN BROTHERS» πυροδότησε την αλυσιδωτή αντίδραση της κατάρρευσης της Wall Street του City και γενικά του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, καταλήξαμε με τις ανόητες γαλλογερμανικές τράπεζες πτωχευμένες, με πρώτη και καλύτερη τη «DEUTSCHE BANK», να είναι κανονικό ζόμπι, να είναι νεκροζώντανη τράπεζα έως και σήμερα, μία πτωχευμένη τράπεζα διασωληνωμένη με τις νομισματικές αρχές. Και βεβαίως καταλήξαμε εδώ στη χώρα μας με ζόμπι ελληνικές τράπεζες και ένα πτωχευμένο κράτος.

Ακολούθησε ένας συνδυασμός αντιφιλελεύθερου κρατισμού, βουνά χρήματος φορολογουμένων υπέρ επιχειρήσεων -επιχειρήσεις είναι και οι τράπεζες- που δεν υπόκεινται στον ανταγωνισμό -που όταν έχουν κέρδη, είναι δικά τους και όταν έχουν ζημίες, είναι του κόσμου- και σκληρού ταξικού σφυροκοπήματος με συνεχείς μεταβιβάσεις των βαρών από το πτωχευμένο νεκροζώντανο χρηματοπιστωτικό σύστημα στους ώμους των πιο αδύναμων φορολογούμενων. Σοσιαλισμός για τους τραπεζίτες, ενώ οι πολίτες ρίχνονται σε μια αρένα αχαλίνωτης σικέ αγοράς στην οποία μόνο να χάσουν μπορούν.

Από το 2008 και μετά και μέχρι και σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε μία στρατηγική επιλογή: Όταν πτωχεύει ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα, υπάρχουν δύο λύσεις. Η μία είναι η διάσωση των τραπεζών και όχι των τραπεζιτών. Αυτό συνέβη στη Σουηδία, συνέβη στη Δανία, στη Φιλανδία το 1992. Διασώθηκαν οι τράπεζες μεν -είναι απαραίτητο-, αλλά όχι οι τραπεζίτες. Εθνικοποίηση και σε έναν χρόνο μεταπώλησή τους, εκκαθάριση. Το ίδιο και στη Νότια Κορέα το 1998.

Υπάρχει και η δεύτερη λύση, η διάσωση των τραπεζιτών με μόνιμη διασωλήνωσή τους με την πολιτεία. Αυτό είναι το μοντέλο της Ιαπωνίας. Εκεί ανακαλύφθηκαν οι ζόμπι τράπεζες.

Το πρόβλημα είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν τη σοφία μας έχουμε δημιουργήσει μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χωρίς ένα κράτος από πίσω της και δεκαεννέα κράτη χωρίς μία κεντρική τράπεζα από πίσω τους. Έτσι έχει γραφτεί το καταστατικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το αποτέλεσμα είναι ένας θανάσιμος εναγκαλισμός μεταξύ τραπεζών-ζόμπι και πτωχευμένων κρατών.

Το 2008 αυτή ήταν η επιλογή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η επιλογή του μοντέλου Ιαπωνίας -και χωρίς να έχουμε καν τους θεσμούς της Ιαπωνίας ούτε την επιδεξιότητα των κεντρικών τραπεζιτών της Ιαπωνίας- και όχι της Σκανδιναβίας. Ξεκινάει λοιπόν -το θυμάστε αυτό όσοι ήσασταν και στην κυβέρνηση τότε- η προσποίηση ότι οι τράπεζες που πτώχευσαν δεν πτώχευσαν. Πώς; Δίνοντάς τους το δικαίωμα να εκδίδουν IOUs πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ, IOUs τα οποία ήταν άχρηστα, γιατί ποιος να αγοράσει ένα IOU από έναν πτωχευμένο; Όμως, μετά ερχόντουσαν, πήγαιναν στο Υπουργείο Οικονομικών, έπαιρναν την εγγύηση και τη βούλα του πτωχευμένου δημοσίου και ο ένας πτωχευμένος εγγυόταν τον άλλον πτωχευμένο.

Για παράδειγμα, 56 δισεκατομμύρια ο κ. Αλογοσκούφης. Τέτοιο IOUs ελληνικών τραπεζών εγγυήθηκε. Όλοι όσοι έχουμε περάσει από το Υπουργείο Οικονομικών, όπως και εγώ, ξέρουμε ότι κάθε τρίτη εβδομάδα ερχόντουσαν από τη «EUROBANK», από την «Τράπεζα Πειραιώς» για να βάλουμε τη σφραγίδα του πτωχευμένου ελληνικού δημοσίου για 5 δισεκατομμύρια, 6 δισεκατομμύρια, 4 δισεκατομμύρια.
Το 2011-2012 ξεκινάει μια δεύτερη προσπάθεια διασωλήνωσης των ζόμπι τραπεζών. Είναι το «Targeted Long-Term Refinancing Operations» του κ. Ντράγκι, το TLTROs.

Παράλληλα, στη χώρα τη δική μας για να καλυφθεί το ψέμα της μη πτώχευσης του δημοσίου και των τραπεζών έχουμε από τη μία μεριά το PSI που στερεί από τις τράπεζες 36 δισεκατομμύρια, ενώ από την άλλη ο Έλληνας φορολογούμενος αναγκάζεται από την τρόικα, από το δεύτερο μνημόνιο Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, να επωμιστεί 41 δισεκατομμύρια για να αναπληρώσει τα 36 δισεκατομμύρια που έχασε το τραπεζικό σύστημα από το PSI, χωρίς να γίνει τίποτα για τα NPLs, χωρίς να γίνει τίποτα για τα «κόκκινα» δάνεια.

Με άλλα λόγια, κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ, είναι σαν να πήρατε 41 δισεκατομμύρια εκ μέρους του Έλληνα πολίτη και να τα ρίξατε μέσα σε ένα τρυπητήρι, γιατί αυτές οι τρύπες είναι τα «κόκκινα» δάνεια. Δεν επιτρεπόταν να γίνει ανακεφαλαιοποίηση, χωρίς πρώτα να γίνει κάτι για τα «κόκκινα» δάνεια.

Βεβαίως αυτός ο φαύλος κύκλος συνεχίστηκε από τότε. Η λιτότητα δημιούργησε νέα «κόκκινα» δάνεια, τα νέα «κόκκινα» δάνεια συρρίκνωσαν ακόμα περισσότερο την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, χρειάστηκαν κι άλλες ανακεφαλαιοποιήσεις υπό όρους λιτότητας που δημιούργησαν νέα «κόκκινα» δάνεια.

Να σας θυμίσω -ιδίως σε εσάς, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης, γιατί μπορεί να το ξεχάσατε, γιατί λέτε ότι το 2014 τα πράγματα βελτιώνονταν- ότι τον Ιούνιο του 2014 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε πει ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα -αφού είχατε δώσει 41 δισεκατομμύρια λιγότερο από δύο χρόνια πριν- χρειαζόταν αλλά 15 με 20 δισεκατομμύρια. Γιατί; Διότι λόγω των τρυπών -το τρυπητήρι- την κεφαλαιοποίηση που βάζατε από πάνω, τη χάνατε από κάτω μέσα από τα «κόκκινα» δάνεια.

Το 2015 ήταν μία εξαιρετική ευκαιρία αναδιάρθρωσης τόσο του δημοσίου όσο και του ιδιωτικού χρέους. Όμως, οι «βάστα Γερούν» μαζί με τη συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ εξασφάλισαν ότι δεν έγινε αυτή η αναδιάρθρωση ιδιωτικού και δημόσιου χρέους. Και έχουμε το τρίτο μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ, τιτλοποίηση των «κόκκινων» δανείων και πώλησή τους σε αρπακτικά ταμεία σε τιμές 8% της ονομαστικής αξίας. Το πρόβλημα είναι ότι όταν πωλούνταν σε αυτή την εξευτελιστική τιμή, έπρεπε να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, γιατί οι τράπεζες έχαναν το 92% την κεφαλαιοποίησής τους. Αδιέξοδο!

Το ζητούμενο από την αρχή του τρίτου μνημονίου που φαινόταν το αδιέξοδο ήταν πώς θα μειωθεί το πολιτικό κόστος από μία νέα ανακεφαλαιοποίηση. Αυτό ήταν το ζητούμενο. Και ήρθε το τέταρτο μνημόνιο, η τέταρτη προσπάθεια διάσωσης, το Σχέδιο «ΗΡΑΚΛΗΣ» σήμερα. Θα πετύχει αυτός ο «ΗΡΑΚΛΗΣ» να καθαρίσει την «κόπρο του Αυγείου», κάνοντάς την ελκυστικότερη προς πώληση αυτή τη φορά στους επενδυτές;

Κυρίες και κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, κακά τα ψέματα. Αν είχατε κερδίσει τις εκλογές του Ιουλίου, θα ήσασταν εδώ και θα φέρνατε ακριβώς το ίδιο σχέδιο νόμου, γιατί αυτό το σχέδιο νόμου δεν το συνέγραψε η Κυβέρνηση -το είπε και ο κ. Παπαδημητρίου πάρα πολύ σωστά-, αλλά ήρθε γραμμένο, είναι ένα copy-paste από το τελικό σχέδιο, σε χειρότερη έκδοση για λόγους που είπε ο προλαλήσας.

Στην πράξη, αυτό που γίνεται είναι ότι προσπαθούν να ξεσκαρτάρουν 30 δισεκατομμύρια «κόκκινων» δανείων δημιουργώντας ένα κλασικό CDO, από αυτά τα εργαλεία του διαβόλου που, σύμφωνα Γουόρεν Μπάφετ, ήταν μαζικά μέσα χρηματοπιστωτικής καταστροφής. Τότε, τα CDO, όταν τα έφτιαχνε η «LEHMAN BROTHERS» και η «J.P.MORGAN» είχαν ως στόχο να κοροϊδέψουν τους επενδυτές.

Σήμερα δεν έχουν αυτόν τον στόχο. Σήμερα έχουν στόχο να κοροϊδέψουν εσάς, τους Βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου, τον ελληνικό λαό. Μεταξύ τους θα αγοράζουν και θα πουλάνε αυτά τα CDO.

Σας υπόσχονται ότι δεν θα υπάρξει δημοσιονομικό κόστος, ότι την πιστωτική των 12 δισεκατομμυρίων, που θα έλθει από το τέταρτο μνημόνιο -το μαξιλαράκι δεν είναι τίποτε άλλο, από το δάνειο, τέταρτο μνημονιακό-, πιστωτική κάρτα την παίρνουμε, αλλά δεν θα αγγιχτεί. Έτσι δεν μας είπε ο κ. Παπαδημητρίου; Έτσι μας λέει. Βασικά είναι το ίδιο πράγμα που έλεγαν και στην Ιταλία με το GAC, που είναι το πρωτότυπο.

Πρώτον, μιας και αναφέρθηκα στην Ιταλία, κύριε Παπαδημητρίου, δεν ξέρω αν το ξέρετε -φαντάζομαι ότι θα το ξέρετε-, αλλά τον περασμένο Ιούλιο το συγκεκριμένο πρόγραμμα στην Ιταλία που είναι το ίδιο με αυτό που μας φέρατε, ήδη είχε το πρώτο default. Επειδή οι εισπράξεις από τις τίτλους πάνω στους οποίους χτίστηκε αυτό το CDO, ήταν 25% χαμηλότερες, εάν ίσχυε σήμερα αυτό που φέρνετε με το σημερινό νομοσχέδιο, θα είχε αγγιχτεί η πιστωτική κάρτα.

Πώς θα γίνεται η εκταμίευση; Πενήντα μέρες μετά από την υστέρηση των εσόδων των αρπακτικών ταμείων σε σχέση με την αξιολόγηση που θα δώσει η «Standard & Poor’s». Άκουσον, άκουσον! Φέραμε το CDO, ξαναφέραμε τη «Standard & Poor’s». Τα εργαλεία του διαβόλου του 2008 τα φέρνουμε εδώ σε αυτό το αλισβερίσι.

Όμως, κύριε Παπαδημητρίου, έστω ότι δεν γίνεται αυτό που λέω, έστω ότι πετύχει το σχέδιό σας τι θα γίνει; Πολύ σωστά θα μου πείτε ότι πρώτον θα έχουν πουληθεί κόκκινα δάνεια, θα έχουν ξεσκαρτάρει οι τράπεζες και το δημόσιο θα πάρει και μερικά χρήματα. Οι προμήθειες που θα πάρει το ελληνικό δημόσιο παρέχονται στις εγγυήσεις αυτές που, αν -ω του θαύματος!- δεν γίνει η χρήση της πιστωτικής κάρτας, θα εισπράξει το ελληνικό δημόσιο. Ναι, αλλά δεν το αναφέρατε αυτό. Είχατε βέβαια μόνο οκτώ λεπτά. Ελπίζω ότι θα το αναφέρατε αν είχατε είκοσι λεπτά.

Το ποσοστό των προμηθειών του δημοσίου είναι ανάλογο δύο πραγμάτων: πρώτον, των CDS του ελληνικού δημοσίου και, δεύτερον και ακόμα πιο τοξικό, των εξώσεων και των πλειστηριασμών. Με άλλα λόγια βάζετε μία χρονοσειρά προμηθειών του δημοσίου, που θα αυξάνονται με τον χρόνο, για να δώσετε κίνητρο στους αγοραστές των CDO να πιέσουν για να εισπραχθούν τα ποσά των τίτλων. Ουσιαστικά αυτό που κάνετε είναι να εισάγετε εντός του νομοσχεδίου κίνητρα έτσι ώστε μέρα με τη μέρα να έχουμε επιτάχυνση των εξώσεων.

Για να το πω απλά: Μονά – ζυγά, η ελληνική κοινωνική οικονομία θα βγει ζημιωμένη. Αν το σχέδιό σας, ο «Ηρακλής», πετύχει τους στόχους η πιστωτική κάρτα δεν θα χρησιμοποιηθεί, αλλά οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί θα δημιουργήσουν νέους άστεγους, νέα λουκέτα, νέα μείωση φόρων, νέα αύξηση ανέχειας και κοινωνικών επιδομάτων προς αυτούς που δεν έχουν να ζήσουν. Αν αποτύχει, θα ενεργοποιηθεί η πιστωτική κάρτα. Είτε έτσι είτε αλλιώς άλλη μία φορά οι ζημιές των τραπεζών μεταφέρονται στις πλάτες πολιτών και κράτους, που δεν μπορούν να τις σηκώσουν. Άλλη μια φορά η χώρα σπρώχνεται πιο βαθιά στη χρεοδουλοπαροικία.

Τίθεται το εξής ερώτημα: Γιατί γίνονται όλα αυτά; Γιατί η τρόικα, της οποίας το σχέδιο είναι ο «Ηρακλής» ανασύρει το τρίπτυχο της καταστροφής -CDO, CDS, «Standard & Poor’s», «Moody’s»- εδώ σε αυτήν τη χώρα, στο σημείο μηδέν, αν θέλετε, της κρίσης της ευρωζώνης;
Πώς προέκυψε αυτή η διαβολική σύλληψη; Στόχος είναι ένας: η επέκταση του μεγάλου παραδόξου που αφορά το δημόσιο χρέος στο ιδιωτικό χρέος. Ποιο είναι το μεγάλο παράδοξο του δημοσίου χρέους; Αυτήν τη στιγμή η χώρα μας γίνεται όλο και πιο πτωχευμένη. Έχουμε ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ λιγότερο από 2% και ρυθμό αύξησης του χρέους 2,55% κατά μέσο όρο μεσοσταθμικά. Άρα βυθιζόμαστε πιο πολύ στην πτώχευση. Και όμως τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία διαπραγματεύονται στις αγορές μοσχοπουλιούνται. Αυτό είναι το μεγάλο παράδοξο.

Ξέρετε γιατί ισχύει αυτό; Ισχύει πάρα πολύ απλά γιατί μόνο το 15% του χρέους είναι διαπραγματεύσιμο. Αυτό που κάνετε σήμερα, είναι να παράγετε νέο διαπραγματεύσιμο χρέος, το οποίο παρουσιάζεται ως ιδιωτικό, αλλά έχει τις βάσεις του πάνω στο δημόσιο. Οι επενδυτές σάς πιέζουν. Έχετε δίκιο. Οι επενδυτές αυτήν τη στιγμή κάθονται και κοιτούν το ρολόι και λένε: «Πότε θα τελειώσουν, να περάσει αυτό το σχέδιο, να τα κονομήσουμε;». Τίποτε άλλο. Ποντάρουν σε μία φούσκα. Αυτήν τη στιγμή έχουμε 18 τρισεκατομμύρια δολάρια με αρνητικά επιτόκια στις διεθνείς αγορές. Αυτό που βλέπουν είναι ότι η FED, η Kεντρική Τράπεζα της Αμερικής, η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα αυξήσουν την ποσοτική χαλάρωση γύρω στα 250 εκατομμύρια δολάρια η καθεμία από αυτές. Πιστεύουν ότι αυτό το κύμα χρήματος στην παγκόσμια αγορά θα δημιουργήσει συνθήκες φούσκας.

Και τι θα συμβεί; Έχοντας εξασφαλισμένα τα κέρδη τους από τους πολίτες, αυτά τα CDO που θα παραγάγετε τώρα θα μοσχοπουληθούν. Δεν έχω καμία αντίρρηση ότι οι τιμές τους θα ανέβουν 20% με 30%. Θα έρθετε εδώ να γιορτάσετε, να πείτε «τι ωραία που έγινε, που τα κάναμε όλα». Θα ανοίγουν σαμπάνιες στα αρπακτικά ταμεία, στους τραπεζίτες οι οποίοι θα πουλάνε όχι μόνο το CDO, αλλά και κάτι άλλο, τις πλατφόρμες διαπραγμάτευσης, τα data services, τα οποία είναι κομμάτι του παρασιτικού συστήματος της ολιγαρχίας.

Όμως πριν περάσει πολύς καιρός -εδώ είμαστε και εδώ είστε- το ποσοστό ανάκτησης του ξεζουμίσματος της κοινωνίας, όπως έγινε στην Ιταλία τον περασμένο Ιούλιο, θα είναι πολύ χαμηλότερο των προσδοκιών της «Standard & Poor’s». Τα CDO μπορεί να μην χάσουν αμέσως την αξία τους, αλλά οι τίτλοι από κάτω, τα κόκκινα δάνεια, θα γίνουν ακόμα πιο πολύ σκουπίδια από αυτό που ήταν. Και αν δεν καταλαβαίνετε πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό το CDO να κρατάει την αξία του, ενώ ο τίτλος πάνω στον οποίο στηρίζεται να μην την κρατάει, δείτε στο «Netflix το «Big Short» άλλη μία φορά. Κάντε μία επανάληψη για να δείτε πώς είναι δυνατόν τα σκουπίδια να γίνονται ακόμα πιο πολύ σκουπίδια και αυτοί που δημιουργούν CDO πάνω σε αυτά να κερδίζουν.

Μας υπόσχεστε ανάπτυξη, επειδή, λέει, η πώληση των κόκκινων δανείων μέσω του «Ηρακλή» θα αυξήσει την κεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι οποίες θα παρέχουν ρευστότητα στην αγορά. Καλά, σοβαρολογούμε; Επιτυχής πώληση σημαίνει αύξηση της προσφοράς στην αγορά ακινήτων στις φτωχότερες περιοχές των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Εσείς πιστεύετε ότι αύξηση στη ζήτηση που θα προκύψει από τα νέα στεγαστικά δάνεια θα εξισορροπήσει αυτό; Σε καμία περίπτωση. Θα παραγάγετε δύο Ελλάδες, τις Γλυφάδες, το Κουκάκι που είναι κάτω από την Ακρόπολη, λόγω Airbnb και τις υπόλοιπες συνοικίες της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας, της Κρήτης.

Κυρίες και κύριοι Βουλευτές, το ΜέΡΑ25 έχει καταθέσει εδώ και πολύ καιρό -και προεκλογικά- τη μόνη πρόταση η οποία είναι και συστημική και λύνει το πρόβλημα. Eίναι κάτι πάρα πολύ απλό. Δεν το σκεφτήκαμε εμείς. Εφαρμόστηκε στην Ιρλανδία και στη Γερμανία. Όχι το ιταλικό μοντέλο το οποίο απέτυχε παταγωδώς. Δημόσια εταιρεία διαχείρισης ιδιωτικών χρεών, η οποία παίρνει τα χειρότερα -ακόμα και όλα- από τα κόκκινα δάνεια. Τι κάνουν οι τράπεζες για να κλείσουν τα λογιστικά τους βιβλία; Παίρνουν αυτό που έτσι κι αλλιώς παίρνουν από το 2008, τα IOU με εγγύηση του δημοσίου αντίστοιχης αξίας, οι μικρομεσαίοι δανειολήπτες καταβάλλουν ένα ενοίκιο στη δημόσια εταιρεία διαχείρισης των ιδιωτικών χρεών και περιμένουμε να έρθει η ανάκαμψη σε δύο μήνες, σε δύο χρόνια, σε είκοσι χρόνια. Και όταν οι τιμές των ακινήτων ξεπεράσουν την ονομαστική αξία των παγωμένων αυτών χρεών, τότε μπορούμε να πούμε στους δανειολήπτες «ή παίρνεις τώρα ένα νέο δάνειο ή πουλάς».

Κυρίες και κύριοι, κλείνω λέγοντας το εξής: Δεν είναι ότι δίνετε εγγυήσεις. Το πρόβλημα είναι σε ποιον δίνονται οι εγγυήσεις και για ποιον σκοπό. Αυτό που ουσιαστικά λέει η τρόικα στους χρεοδουλοπάροικους αυτής της χώρας είναι: Ελάτε να δανειστείτε άλλα 12 δισεκατομμύρια, να τα δώσετε εγγύηση στα αρπακτικά ταμεία, ότι θα κερδίσουν εγγυημένα ποσοστά κέρδους, πετώντας σας έξω από τα σπίτια σας και βγάζοντάς τα στο σφυρί. Και όσο πιο γρήγορα σας πετάνε έξω, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι προμήθειες που θα παίρνει το κράτος σας για να τις κάνει φοροαπαλλαγές για τους λίγους, τους προνομιούχους, τους ολιγάρχες, όπως ήδη κάνετε με τα δύο φορολογικά νομοσχέδια που έχετε φέρει.

Ο Μπρεχτ είχε αναρωτηθεί κάποτε: Πόσο μικρό φαντάζει το έγκλημα του ληστή της τράπεζας σε σχέση με τον ιδρυτή της τράπεζας; Ο «Ηρακλής» θα του έδινε μια νέα ευκαιρία να επικαιροποιήσει αυτό το απόφθεγμα. Επιχειρείτε τον καθαρισμό της κόπρου του Αυγείου όχι από τα καθαρά νερά του Πηνείου, αλλά από τα τοξικά λύματα αυτού που εμείς ονομάζουμε «πτωχοτραπεζοκρατία».

Όμως, κυρίες και κύριοι, εάν κάτι -και αναφέρομαι συγκεκριμένα στο Προεδρείο τώρα- ξεπερνά την τοξικότητα του νομοσχεδίου αυτού, την αύξηση του δημόσιου χρέους υπέρ διαπλεκόμενων επιτήδειων, είναι το εξής πρωτοφανές: Σκεφτείτε τι κάνουμε σήμερα. Δεν έχω ξαναδεί αυτό να γίνεται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο ούτε στα χειρότερα χρόνια της χρεοδουλοπαροικίας. Νομοθετείτε το business plan ιδιωτικών επιχειρήσεων. Το περνάτε ως νόμο του κράτους.
(ΜΒ

Αυτό δεν έχει ξαναγίνει ποτέ. Είναι ντροπή αυτό, κυρίες και κύριοι! Δεν επιτρέπεται ένα νομοσχέδιο το οποίο εμπεριέχει περίπλοκες έννοιες όπως CDO, CDS, όπως αξιολογήσεις από την Standard & Poor’s, όλη αυτή η πολυπλοκότητα που το χρηματοπιστωτικό σύστημα χρησιμοποίησε πριν από το 2008 για να φέρει την καταστροφή στην παγκόσμια οικονομία να περνάει μέσα σε μερικές ώρες από αυτό το Κοινοβούλιο. Το Προεδρείο έπρεπε να έχει διαφυλάξει το κύρος του Κοινοβουλίου, ό,τι έχει μείνει δηλαδή από αυτό στη μνημονιακή Ελλάδα. Δεν το κάνετε εσείς, κύριε Πρόεδρε. Δεν το κάνει το Προεδρείο. Εμείς στο ΜέΡΑ25 έχουμε ιερή υποχρέωση να το κάνουμε αποχωρώντας από τη διαδικασία.
Ευχαριστώ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.

Μετάβαση στο περιεχόμενο