Τον Μάιο του 1886 στο Χέυμαρκετ στο Σικάγο, το εργατικό κίνημα αιματοκυλίστηκε διεκδικώντας δικαιώματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν αυτονόητα: το πενθήμερο, το οχτάωρο, τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, την ασφάλεια στην εργασία, την πληρωμένη άδεια, την απαγόρευση της παιδικής εργασίας.
Οι κατακτήσεις του εργατικού κινήματος προήλθαν μέσα από διαρκή, σκληρή, ταξική πάλη απέναντι σε ένα ανελέητο κεφάλαιο που δεν δίσταζε να μετέλθει κάθε μέσο βίας και καταστολής απέναντι στους δίκαιους αγώνες των εργαζομένων. Στα καθ’ημάς, μνημειώδης είναι ο αγώνας των καπνεργατών τον Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη με βασικό αίτημα την αύξηση των πενιχρών ημερομισθίων, που καταπνίγηκε στο αίμα από τις δυνάμεις καταστολής με έντεκα νεκρούς και πάμπολλους τραυματίες, με τον Γιάννη Ρίτσο να γράφει τον «Επιτάφιο» προς τιμή των πεσόντων απεργών.
Σήμερα, 132 χρόνια μετά το Χέυμαρκετ, το πολιτικό και μιντιακό προσωπικό των οικονομικών ελίτ θέλει να μας πείσει πως η πάλη των τάξεων δεν υφίσταται πλέον, πως είναι κάτι παρωχημένο. Κι όμως είναι παρούσα όσο ποτέ: διεξάγεται ετεροβαρώς από τη μεριά του κεφαλαίου. Τα εργασιακά δικαιώματα αποξηλώνονται ένα προς ένα στο βωμό του τοξικού δόγματος της μη εναλλακτικής, θυσία στην “ανταγωνιστικότητα”, μιας έννοιας που ουσιαστικά σημαίνει πως η ευημερία του κεφαλαίου προηγείται εκείνης των ανθρώπων.
Στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο μας, η διεθνής του κεφαλαίου (διότι το κεφάλαιο είναι ενωμένο διεθνώς) έχει εξαπολύσει κατά μέτωπο επίθεση στον κόσμο της εργασίας, με τον δεύτερο να παραμένει κατακερματισμένος, ανήμπορος να διακρίνει πως μόνο μέσω της διεθνιστικής εργατικής αλληλεγγύης και πάλης θα μπορέσει να αντισταθεί στη δυστοπία του νεοφιλελευθερισμού. Το πενθήμερο έχει καταστρατηγηθεί, το οχτάωρο πια ακούγεται σαν ανέκδοτο, οι μισθοί όλο και συρρικνώνονται ενώ οι πολυεθνικές χρησιμοποιούν κατά κόρον την παιδική εργασία στα sweatshops της Ασίας (προσεχώς και στα μέρη μας αν δεν αντιδράσουμε όσο είναι καιρός).
Το DiEM25 και το ΜέΡΑ25 πρεσβεύουν την ταξική ένωση των ευρωπαίων εργαζομένων, τη δημιουργία μιας νέας εργατικής διεθνούς ως τη μόνη προοπτική αντίστασης και αναστροφής αυτής της δυστοπίας που μας γυρνά κατευθείαν στον 19ο αιώνα. Τα προτάγματα της Πρωτομαγιάς είναι λοιπόν πιο επίκαιρα από ποτέ.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
