* του Χρήστου Λάσκου, εκπροσώπου Τύπου της ενωτικής πρωτοβουλίας ΜέΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά
(Αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών)
Ο Μαρξ, όταν έγραφε ότι «αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες», είχε, προφανώς, δίκιο. Δίκιο βουνό. Η Χιλή του Αλιέντε είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Ακόμη και η Ενωσις Κέντρου, μια αστική δύναμη, με όλα τα αντικομμουνιστικά εχέγγυα, υπήρξε λόγος κατάργησης του κοινοβουλευτισμού στη χώρα μας.
Αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες.
Πράγμα που, καλύτερα από όλους, το ξέρει η ηλικιακά νέα εργατική τάξη — το πιο εκμεταλλευόμενο και με έλλειψη στοιχειώδους προοπτικής τμήμα του κόσμου της εργασίας στη χώρα μας. Γι’ αυτό και μεγάλο μέρος της απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες. Πρόκειται, σε αντίθεση με ό,τι μια φτωχή φαντασία ισχυρίζεται, για στάση ορθολογική και, κατ’ εξοχήν, πολιτική. Ούτε απολίτικη ούτε αντιπολιτική, αλλά γνήσια πολιτική.
Η αίσθηση ότι το πολιτικό σύστημα, στις κύριες και απολύτως πλειοψηφικές εκδοχές του, όχι μόνο δεν νοιάζεται γι’ αυτή, αλλά, διαρκώς, απεργάζεται νέες μεθόδους ξεζουμίσματός της -όπως και της εργατικής τάξης, γενικότερα- είναι ορθή αίσθηση. Έτσι, ακριβώς, συμβαίνει.
Σε ό,τι αφορά, π.χ., την κοινοβουλευτική Κεντροαριστερά —ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, δηλαδή— η ρηχότητα της προγραμματικής πρότασης είναι εντυπωσιακή. Ενώ ο κόσμος χειμάζεται, αυτοί κοστολογούν. Η «σοβαρότητα» και η «μεσότητα» κυριαρχούν στον λόγο τους.
Πώς αλλιώς βέβαια, θα μπορούσε να πει κάποιος; Οταν κυβέρνησαν με «σοβαρότητα» και «μεσότητα» δεν θα ήταν γελοίο να «ριζοσπαστικοποιηθούν» ξαφνικά; Θα ήταν και θα έσπαγε πλάκα όλος ο κόσμος. Ας δούμε, λοιπόν, κάποια στοιχεία του προγράμματος, κυρίως της Νέας Αριστεράς, γιατί το κόμμα του Κασσελάκη, δηλαδή ο Κασσελάκης, έχει απογειωθεί στη χώρα των ΑΤΙΑ. Θα λύσει προσωπικά και, προσοχή, κυρίως αδιαμεσολάβητα τα προβλήματα του λαού, της επιχειρηματικότητας, του έθνους και του τόπου.
Πάμε στη Νέα Αριστερά.
Ο πυρήνας του προγράμματος ενός αριστερού κόμματος, υποχρεωτικά, είναι η άποψη για την κοινωνική-ταξική πραγματικότητα. Στην περίπτωση της Νε.Αρ., αυτή ιχνογραφείται με το γνωστό σχήμα της ολιγαρχίας και του λαού. Αντίπαλοι είναι οι «μεγάλοι όμιλοι» σε βασικούς κλάδους της οικονομίας. Οχι οι, μικροί και μεγάλοι, καπιταλιστές, αλλά το «μεγάλο κεφάλαιο». Εχουμε, δηλαδή, μια εξαιρετική συρρίκνωση της άρχουσας τάξης —τον όρο δεν θα τον δείτε πουθενά στα κείμενά της— σε ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό.
Οι εκμεταλλευτές στην Ελλάδα είναι τρεις κι ο κούκος, κυριολεκτικά. Το γεγονός ότι ένα 30+% του ελληνικού «λαού» την περνάει κοτσάνι κι έχει, σαφώς, βελτιώσει τη θέση του σε σχέση με την περίοδο προ κρίσης περνάει απαρατήρητο, ενώ βγάζει μάτι. Το γεγονός ότι τα μικρομεσαία αφεντικά είναι που «απασχολούν» κυρίως τη νεολαία και όχι μόνο και, πολύ συχνά, της βγάζουν το λάδι δεν αξίζει ούτε αναφορά, στο όνομα των «κοινωνικών συμμαχιών».
Στο μείζον ζήτημα της κλιματικής κατάρρευσης —αλήθεια, δεν έχετε δύσπνοια και τσούξιμο στα μάτια, επί αφρικανικής σκόνης;— η «σοβαρότητα» και η «μεσότητα» κυριαρχούν και πάλι. Προτάσεις «μεταρρύθμισης», ενώ καιγόμαστε. Επί των οικιών ημών εμπιπραμένων ημείς άδομεν. Να δώσω ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Μπορεί να υπάρξει συνεκτικός οικολογισμός χωρίς σαφή απόρριψη των ορυκτών καυσίμων; Χωρίς, δηλαδή, πλήρη απόρριψη των εξορύξεων; Αλήθεια, αν όλοι στον κόσμο θεωρούν εύλογο τμήμα του περιβαλλοντικού τους προγράμματος τη λελογισμένη (sic) χρήση των ορυκτών «τους» καυσίμων, βγαίνει νόημα;
Ή, σε σχέση με την Παλαιστίνη; Δεν απαιτείται, πριν από την έκφραση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, μια εξήγηση για το γεγονός ότι η κυβέρνηση, της οποίας αποτελούσαν επιφανή μέλη, ανέπτυξε σχεδόν πρωτοφανή κολλητιλίκια με τους φασίστες Νετανιάχου και Σίσι;
Ή, για το προσφυγικό; Η απαίτηση να πέσει, εδώ και τώρα, ο φράχτης στον Εβρο δεν είναι στοιχειώδες εχέγγυο μιας ειλικρινούς φιλο-προσφυγικής τοποθέτησης;
Υπάρχουν δυνάμεις που τα λένε καλύτερα. Και, ενίοτε, αρκετά συχνά, κάνουν πράξη αυτές τους τις τοποθετήσεις. Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά είναι πολύ «σοβαρότερη» —για να χρησιμοποιήσω το ακαταμάχητο κριτήριο της Κεντροαριστεράς μας— σε αυτά τα μεγάλα θέματα.
Από την άλλη, η Ενωτική Πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 | Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά τοποθετείται συνεκτικά από την άποψη της ταξικής απεύθυνσης — είναι με το 70% ενάντια στο 30%.
Θεωρεί την απαίτηση της τιμαριθμικής αναπροσαρμογής και της γενναίας αύξησης των μισθών μοναδική σοβαρή πρόταση για την αξιοπρεπή ζωή της πλειοψηφίας.
Απορρίπτει, με τους όρους του καλού «παλιού» διεθνισμού, που δίνει πρώτος το παράδειγμα, εντελώς, τις εξορύξεις στη χώρα.
Παλεύει για την αποφασιστική ήττα του μετα-ναζιστή Νετανιάχου και των καθαρμάτων του, χωρίς υποσημειώσεις. Φωνάζει για την κατεδάφιση αυτού του διεθνούς μνημείου ακραίας απανθρωπιάς, που είναι ο φράχτης στον Εβρο. Αυτά, μεταξύ πολλών άλλων.
Και με μια ανοιχτόκαρδη διάθεση της πιο πλατιάς ενότητας της ανταγωνιστικής Αριστεράς. Οι εκλογές δεν αλλάζουν τον κόσμο. Κάποιες φορές, υπό προϋποθέσεις, μπορεί, όμως, κάτι λίγο να βοηθήσουν.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
- Από τις εκδόσεις Τόπος κυκλοφορεί το βιβλίο του Χρήστου Λάσκου «Να ξαναμιλήσουμε για την εκμετάλλευση: Απλοϊκά μαθήματα πολιτικής οικονομίας».
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
