Σήμερα, 25η Μαρτίου 2019, ανήμερα της Εθνικής επετείου έναρξης της Επανάστασης του 1821 που οδήγησε εννέα χρόνια μετά στο σχηματισμό του Ελληνικού Κράτους, οφείλουμε όλοι να κάνουμε μια νηφάλια και ορθολογική αποτίμηση αναφορικά με το που βρισκόμαστε τώρα.
Βρισκόμαστε ήδη στον δέκατο χρόνο της Επιτροπείας, μιας Οικονομικής Επιτροπείας με στάδια και φάσεις αλλά και με διάφορες ονομασίες, “Πρόγραμμα Προσαρμογής”, “Μνημόνιο”, “Μεταμνημόνιο”, “Ενισχυμένη Επιτήρηση”. Η ουσία δεν αλλάζει όμως: πρόκειται για ξεκάθαρη Οικονομική Επιτροπεία, η Ελληνική Δημοκρατία δεν ορίζει τα οικονομικά της.
Αρχικά είχαμε μείωση δημοσίων δαπανών και αύξηση φορολογίας για να εκμηδενίσουμε το δημοσιονομικό έλλειμμα. Με το που επιτυγχάνεται αυτό, γύρω στο 2014, συνέχισαν, και συνεχίζουν, να κόβουν δαπάνες και να μας φορολογούν για να βγαίνουν πρωτογενή δημοσιονομικά πλεονάσματα πια. Και όπως έχουμε πολλές φορές τονίσει, πρωτογενές πλεόνασμα του Δημοσίου σημαίνει εξ ορισμού έλλειμμα του Ιδιωτικού Τομέα.
Το δε πλεόνασμα κατευθύνεται στην αποπληρωμή του χρέους. 3,5% του ΑΕΠ μέχρι και το 2022, δηλαδή για την φετινή και άλλες τρεις χρονιές ακόμα. Και από το 2023 μέχρι το 2060 παρακαλώ(!) στο 2,2% του ΑΕΠ! Μονιμοποιημένη αφαίμαξη για 2-3 γενιές Ελλήνων!
Ας κάνουμε ένα υπολογισμό μέχρι το 2022. Αν θέσουμε το ΑΕΠ στα 180δις€ κατά μέσο όρο αυτές τις τέσσερις χρονιές, τότε μιλάμε για 6,3δις€ τον χρόνο που αφαιρούνται από τον Ιδιωτικό Τομέα και δεν ανακυκλώνονται στην οικονομία μας, δεν πρόκειται για αναδιανεμητική πολιτική, τα χρήματα αυτά αφαιρούνται κάθε χρόνο από την Ελληνική Οικονομία, ουσιαστικά καίγονται στο όνομα ενός μη βιώσιμου χρέους.
Αυτό το μη βιώσιμο χρέος που μας επιβάλλουν να αποπληρώνουμε μέσω των πρωτογενών πλεονασμάτων αντί να το αναχρηματοδοτούμε όπως συμβαίνει αξιωματικά με το κρατικό χρέος παγκοσμίως, χρησιμοποιείται από τους δανειστές και την εγχώρια ολιγαρχία, τους σημερινούς κοτζαμπάσηδες της Ελλάδας, ως όχημα επιβολής των πιο νεοσυντηριτικών πολιτικών της ιδιωτικοποίησης της δημόσιας περιουσίας, του ηλεκτρισμού, του νερού, της υγείας, της παιδείας, της αποσάθρωσης της κοινωνικής πρόνοιας και της ολικής απορρύθμισης της αγοράς εργασίας.
Το ελάχιστο λοιπόν που μπορούμε να κάνουμε ως κοινωνία, το απολύτως ελάχιστο, είναι να συμφωνήσουμε πως αυτά τα πρωτογενή πλεονάσματα που μας επιβάλλονται είναι παράλογα, σκοτώνουν την οικονομία μας, οδηγούν τους νέους μας κατά χιλιάδες στο εξωτερικό, φτωχοποιούν την κοινωνία και χαμηλώνουν τις προσδοκίες όλων, κάνοντάς μας πιο δεκτικούς στην ιδιωτικοποίηση, στην απορρυθμισμένη εργασία και στη μετατροπή δικαιωμάτων, όπως αυτά στην παιδεία, την υγεία και την πρόνοια, σε προνόμια για εκείνους που θα μπορούν να τα πληρώσουν.
Και αμέσως μετά να συμφωνήσουμε πως πρέπει να τερματιστεί αυτό το σχέδιο. Το ΜέΡΑ25 καταθέτει συγκεκριμένη πρόταση, 0% με 1,5% πρωτογενή πλεονάσματα, με το ύψος τους κάθε χρονιά να καθορίζεται από τους ρυθμούς ανάπτυξης, αναιμική 0%, ισχυρή, μέχρι 1,5%.
Ναι, δεν είναι επαναστατική πρόταση. Είναι ρεαλιστική και αμοιβαία επωφελής, κινείται αμιγώς μέσα στα πλαίσια της πρότασής μας για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θέτει τους δανειστές συνεταίρους στην ανάπτυξη. Είναι μια πρόταση άμεσα εφαρμόσιμη που μειώνει την επομένη το πρωί τη λιτότητα, την φορολογία δηλαδή, μεταξύ 6,3δισ€ με 3,6δισ€.
Κι όμως, μέσα στον μνημονιακό παραλογισμό που ζούμε, που η απορρύθμιση και το ξήλωμα δικαιωμάτων ονομάζεται μεταρρύθμιση, ο ορθολογισμός γίνεται επαναστατικός, κι αυτή η πρόταση εξαιρετικά προωθημένη, κι ας αποτελεί το ελάχιστο που πρέπει να γίνει, το ελάχιστο που πρέπει να κάνουμε.
του Αλέξη Σμυρλή, Συντονιστή Πολιτικού Προγράμματος ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
