Τα αίτια της οικονομικής κρίσης, οι συνέπειες και η διέξοδος

Ανακοινώσεις ΜέΡΑ25
23 Μαρ, 2019

*του Κωνσταντίνου Νάνου, Λογιστή – Φοροτεχνικού, Υποψήφιου Ευρωβουλευτή του ΜέΡΑ25

Θα προσπαθήσω με τις όποιες γνώσεις διαθέτω να θίξω το θέμα «Τα αίτια της οικονομικής κρίσης, οι συνέπειες και η διέξοδος». Μέσα σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον θα επιχειρήσω μια προσέγγιση αυτονόητων στοιχείων, διαπιστώσεων και προτάσεων.

Η χώρα μας περνάει μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της μεταπολεμικής ιστορίας της. Ταλαιπωρημένη από την διαρθρωτική κατάρρευση εξαιτίας ανισόρροπων οικονομικών πολιτικών. Μία κοινωνική κρίση που είναι αποτέλεσμα επίσης αυτών των πολιτικών, ταπεινωμένη κι απαξιωμένη στα μάτια της παγκόσμιας κοινότητας για λόγους που πολλές φορές δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα, σύρεται σε μια επικίνδυνη τροχιά που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τόσο την κρατική της λειτουργία και την εθνική της υπόσταση και κυριαρχία, όσο και την ευρωπαϊκή της προοπτική.

Εικόνα της αδιέξοδης αυτής κατάστασης, ανάμεσα σε άλλα, αποτελούν οι ουρές συμπατριωτών μας μπροστά στους κάδους απορριμμάτων και στα κοινωνικά συσσίτια και παντοπωλεία, οι τραγικές συνθήκες επιβίωσης των συνταξιούχων, των μισθωτών και των ανέργων, η μετανάστευση χιλιάδων νέων ανθρώπων, η έλλειψη προοπτικής για την αυριανή μέρα, ούτε καν τον επόμενο μήνα.

Με ένα επίσης προβληματικό χρηματοπιστωτικό σύστημα με υπο-κεφαλαιοποιημένες τράπεζες και με βαρύτατο έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων, με χιλιάδες κλεισμένες επιχειρήσεις, με εγκαταλελειμμένη τη βιομηχανία μας με τα κλειστά εργοστάσια, αλλά και τα άδεια κρατικά ταμεία μαζί με το τεράστιο δημόσιο χρέος και σε συνδυασμό με ένα διαλυμένο και αναποτελεσματικό ασφαλιστικό σύστημα. Οι βαρύτατες υποχρεώσεις της χώρας στα πλαίσια των μνημονίων που χαρακτηρίζονται από αντιαναπτυξιακές και άκρως υφεσιακές ρυθμίσεις που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο πολίτες κι επιχειρήσεις.

Με λίγα λόγια, αυτά αποτελούν το επιστέγασμα της οικονομικής και της κοινωνικής μας πτώχευσης.

Να αναρωτηθούμε και πώς φθάσαμε όμως ως εδώ;

Η οικονομική κρίση της χώρας μας δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 2008-2009, αλλά είναι και εσωτερική κρίση, συνέπεια ενός αντιπαραγωγικού μοντέλου οργάνωσης της ελληνικής οικονομίας που εφαρμόζεται εδώ και δεκαετίες, πάντως σίγουρα από τη μεταπολίτευση ως και σήμερα. Ένα μοντέλο με δομικές αδυναμίες, όπως η επιχειρηματική εσωστρέφεια, που σημαίνει μικρό ποσοστό εξαγωγών στο ΑΕΠ, ο μεγάλος, βαθύς και αναποτελεσματικός δημόσιος τομέας και το μη βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα. Ακόμα το ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα, που δεν διαμορφώνει χαρακτήρες, δεν προτείνει την κριτική σκέψη, δεν προάγει την αριστεία, δεν είναι συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας και υστερεί σε έρευνα κι ανάπτυξη.  Το δυσμενές επιχειρηματικό περιβάλλον, και τέλος ο ανορθόδοξα δομημένος πρωτογενής τομέας, οι ανεκμετάλλευτες τουριστικές δυνατότητες της χώρας και ο ταλαιπωρημένος τομέας του κλασικού και σύγχρονου πολιτιστικού μας προϊόντος. Όλα αυτά κι άλλα πολλά δομικά προβλήματα είχαν σαν συνέπεια τα συνεχή δημοσιονομικά ελλείμματα, τη μείωση της εθνικής αποταμίευσης, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και το χαμηλό ποσοστό ξένων επενδύσεων.

Στην ερώτηση “πώς φθάσαμε όμως ως εδώ” η απάντηση δείχνει στην κατεύθυνση του  πολιτικού προσωπικού των κομμάτων εξουσίας, όπως αυτά διαμορφώνονταν από καιρό σε καιρό, πού ήταν κατά κύριο λόγο υπεύθυνα για την  χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι το κράτος υπήρξε πάντα και παντού κακός διαχειριστής του εθνικού πλούτου, αλλά κυρίως στο ότι δεν άφηνε χώρο για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όταν ο ιδιώτης είναι κατά τεκμήριο καλός και με κίνητρο το έντιμο κέρδος διαχειριστής των παραγωγικών διαδικασιών. Το κράτος, διατηρούσε και διατηρεί την επιχειρηματικότητα δέσμια μίας αφόρητης γραφειοκρατίας κι ενός συστήματος εσκεμμένων εμποδίων στην ανάπτυξή της. Έτσι εύκολα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η ελληνική οικονομία ήταν, και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι, η τελευταία οικονομία της σύγχρονης Ευρώπης. Μία οικονομία που παγίδευε ελεύθερους πολίτες, στερώντας τους τη συνταγματικά κατοχυρωμένη άσκηση των δικαιωμάτων τους στην οικονομική δραστηριότητα. Μια άσκηση δικαιωμάτων που δυναμιτιζόταν επίσης από ένα πλέγμα διαφθοράς σε όλο το φάσμα της δημόσιας και πολιτικής διοίκησης.  Δεν είναι λοιπόν περίεργο το ότι η οικονομική και πολιτική συναλλαγή εξέθρεψε και παγίωσε στην εξουσία εκείνο το πολιτικό προσωπικό που υπήρξε ο κύριος υπαίτιος της οικονομικής κρίσης της Ελλάδας και της εξαθλίωσης των πολιτών της.

Από την πρώτη ημέρα που μπήκε η Ελλάδα στα Μνημόνια, οι κυβερνήσεις χωρίς εξαίρεση μέχρι σήμερα –και κυρίως σήμερα– «εξαγοράζουν» μεταρρυθμίσεις προτείνοντας περισσότερα δημοσιονομικά μέτρα κατά τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς.

Όλα αυτά, ίσως και άλλα, αποτελούν το μίγμα μιας βόμβας που έσκασε, και οι συνέπειες είναι εμφανείς ακόμα και σήμερα που γράφω αυτό το άρθρο.

Όμως θα ήταν έγκλημα όχι μόνο για την δική μου γενιά, αλλά πρωτίστως για τις νέες γενιές να μείνουμε απαθείς, αδρανείς, αμέτοχοι, και σιωπηλοί . Η μεγαλύτερη απειλή για την Ελλάδα μας είναι η αίσθηση των πολιτών ότι δεν υπάρχει εναλλακτική σε μια πορεία που τους γονατίζει. Όσο παγιώνεται μέσα μας ο εκβιασμός «χρεοδουλοπαροικία ή Ευρωπαϊκή Ένωση», η δημοκρατία σβήνει και οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα.

Η μόνη διέξοδος είναι το ΜέΡΑ25, το κόμμα που θα συμμετέχει σε αυτές τις εκλογές, εθνικές και ευρωεκλογές, για να δώσει στους πολίτες την ευκαιρία να πουν ΟΧΙ στην ερημοποίηση της πατρίδας, ΟΧΙ στο ψέμα ότι δεν υπάρχει εναλλακτική.

Το ΜέΡΑ25 έρχεται να καταθέσει ρεαλιστικές, υπεύθυνες, συγκεκριμένες, ριζοσπαστικές προτάσεις άμεσου δημοσιονομικού κι αναπτυξιακού αποτελέσματος, τις λεγόμενες ΕΠΤΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ & ΘΕΣΜΙΚΕΣ ΤΟΜΕΣ που  περιλαμβάνουν:

 

  • Πρωτογενή πλεονάσματα που καταργούν την λιτότητα.

 

Στόχος από 0% έως 1,5%,ανάλογα με τους ρυθμούς ανάπτυξης  που καταργούν την λιτότητα.

 

  • Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους με ρήτρα ανάπτυξης.

 

Όσο μεγαλύτερη η ανάπτυξη, τόσο λιγότερο το κούρεμα που       θα υποστούν οι δανειστές, και όσο αναιμικότερη η ανάπτυξη, τόσο μεγαλύτερο το κούρεμα

 

  • Αναδιάρθρωση ιδιωτικού χρέους με την ίδρυση Δημόσιας Εταιρείας Διαχείρισης Ιδιωτικών Χρεών.

 

Θα αναλάβει τα κόκκινα δάνεια, με μορατόριουμ στους πλειστηριασμούς α’ κατοικίας και μικρομεσαίων εμπορικών χώρων. Θεσμοθέτηση του δικαιώματος στον δανειολήπτη να αγοράζει το δάνειο του στην τιμή που το αγόρασαν τα funds

 

  • Μείωση φορολογικών συντελεστών.

 

26% στις μεγάλες επιχειρήσεις, 20% στις μεσαίες, 15% στις μικρές.

Μέγιστος ΦΠΑ 18% και με αγορές ηλεκτρονικά/με κάρτα 15%

 

  • Δημόσιο Εξωτραπεζικό Σύστημα Πληρωμών (ΔΕΣΠ)

 

Αμοιβαία ακύρωση, χρεών με δυνατότητα του Δημοσίου για απευθείας δανεισμό από τους πολίτες με όφελος φοροεκπτώσεις, δωρεάν ηλεκτρονικές συναλλαγές, χρηματοδότηση κοινωνικών προγραμμάτων .

 

  • Μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ / Υπερταμείου σε Αναπτυξιακή Τράπεζα

 

με τις μετοχές της να δίνονται στα ασφαλιστικά ταμεία προς ενίσχυση της καφαλαιοποίησής τους

 

  • Μισθωτή εργασία – Δημιουργική Επιχειρηματικότητα.

 

Ένταξη στο ΙΚΑ όσων εργάζονται με μπλοκάκι πάνω από 8ωρο την εβδομάδα στον ίδιο εργοδότη.

Κίνητρα στη νεοφυή επιχειρηματικότητα-start ups- με 5ετή φορολογική και ασφαλιστική ασυλία.

Οι θεμελιώδεις παρεμβάσεις στο θεσμικό και διοικητικό πλαίσιο πρέπει να περιλαμβάνουν επίσης την απλοποίηση της Φορολογικής Νομοθεσίας. Το βέβαιο  είναι ότι η απλότητα, η διαφάνεια, η λογική και η δικαιοσύνη θα χρησιμεύσει τόσο σαν εργαλείο ανάπτυξης όσο και σαν μέσο αλλαγής της φορολογικής μας συνείδησης και συμπεριφοράς.  Αυτό αποτελεί μεταρρύθμιση κι όχι η αύξηση των φορολογικών βαρών και ασφαλιστικών εισφορών.

Μόνον έτσι θα μπούνε οι βάσεις για τον μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας σε μια σύγχρονη και ανταγωνιστική οικονομία.

Μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση με του δανειστές προϋποθέτει  εθνική συνεννόηση κι ευθύνη απέναντι στους πολίτες και στην ιστορία. Προϋποθέτει ακόμα πνεύμα οικοδόμησης εμπιστοσύνης ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία της Ελλάδας και των διεθνών δανειστών της. Προϋποθέτει, τέλος, επίδειξη ηγεσίας και αποφασιστικό μήνυμα σεβασμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Κανένα οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά, αν δεν βασίζεται σε θεμελιώδεις αξίες: στη δημοκρατία, στη δικαιοσύνη, στην εντιμότητα, στη διαφάνεια, στην αλληλεγγύη, στην ασφάλεια, στην αξιοκρατία, στον σεβασμό στη διαφορετικότητα, στη φερεγγυότητα και στη λογοδοσία. Όλες  αυτές οι αξίες μπορούν να συντηρηθούν μόνο σε μια κοινωνία που στηρίζεται στη λειτουργία θεσμών και στη τήρηση γενικά αποδεκτών διαδικασιών, δεσμευτικών για όλους τους πολίτες. Πιστεύω ότι πρέπει να ξαναπιστέψουμε αδιαπραγμάτευτα σε αυτές τις κλασικές αξίες.

Αυτή, κυρίες και κύριοι, είναι η μόνη διέξοδος. Δεν υπάρχει άλλη. Δύσκολο να την διαβούμε χωρίς αποτελεσματική ηγεσία και χωρίς όραμα. Μοιάζει με την αδύνατη άσκηση. Αλλά όπως σοφά είπε ο Νέλσον Μαντέλα ερωτηθείς πώς πέτυχε να φέρει τη μεγάλη αλλαγή στη χώρα του, «κάτι φαίνεται να είναι αδύνατο να γίνει μέχρι τη στιγμή πού θα γίνει».

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.

Μετάβαση στο περιεχόμενο