Είναι μια άποψη, που ακούγεται στην Ελλάδα ολοένα και περισσότερο και κατά την γνώμη μου είναι ευτύχημα, που συμβαίνει αυτό.
Οι ομάδες πολιτών, που υποστηρίζουν και αγωνίζονται για την οικολογική ανάπλαση των ρεμάτων και όχι για τον εγκλεισμό και την τσιμεντοποίηση τους, δεν διεκδικούν πλέον την σωτηρία όσων ρεμάτων έχουν απομείνει, αλλά διεκδικούν την αποκατάσταση και των ήδη καλυμμένων από το μπετόν.
Σε δύο εκδηλώσεις, που παρευρέθηκα, δηλαδή στην εκδήλωση της «Ροής» https://www.facebook.com/events/637485539980043/ , όπως και στην εκδήλωση της ομάδας «Ποδονίφτης» https://www.facebook.com/events/2299305030312340/ , το αίτημα ήταν κοινό: τα ρέματα της Αττικής μπορούν και πρέπει να αποκαλυφθούν.
Η σημασία της φυσικής παρουσίας των ρεμάτων στην πόλη είναι μεγάλη. Τα ρέματα βοηθάνε στην δίοδο του αέρα και δροσίζουν τα καλοκαίρια των καυσώνων, δίνοντας παράλληλα στους πολίτες την δυνατότητα αναψυχής, λόγω της επαφής τους με το φυσικό περιβάλλον. Άλλωστε αυτή η καθαρά πλέον παρανοϊκή προσπάθεια να τα αγνοούμε και να τα μπαζώνουμε, έφερε τα τραγικά αποτελέσματα της καταστροφής στην Μάνδρα. Το βόρειο Yorkshire, όπου είχαν διαχειριστεί το τοπικό ρέμα με ήπιες μεθόδους οικομηχανικής, ήταν η μόνη πόλη της Αγγλίας, που δεν πλημμύρισε, την εποχή, που πλημμύρισε όλη η Αγγλία (http://www.independent.co.uk/news/uk/home-news/uk-flooding-how-a-yorkshire-flood-blackspot-worked-with-nature-to-stay-dry-a6794286.html).
Η άποψη της αποκάλυψης των ποταμιών των πόλεων έχει γίνει αποδεκτή σε πολλές περιπτώσεις στο εξωτερικό. Στην Σεούλ όπως και σε πόλεις των ΗΠΑ τα ποτάμια πλέον αποκαλύπτονται (daylighting), χωρίς να ξεχνάμε βέβαια τόσες πόλεις στην Ευρώπη, που τα διατήρησαν ελεύθερα. Στην Ελλάδα του Τσίπρα, της Δούρου και τόσων ανεκδιήγητων δημάρχων όλα αυτά είναι ανήκουστα, όπως ήταν και στο παρελθόν. Η κυρία Δούρου έχει βάλει στόχο να μπαζώσει ό,τι έχει απομείνει.
Το ΜέΡΑ25 μέσω του τομέα της Πράσινης Μετάβασης στήριξε εξ αρχής τα κινήματα πόλης, που υπερασπίζονται τα ρέματα http://mera25.gr/2018/06/21/podoniftis/ .
Στην διαμόρφωση της πόλης, που έχουμε σαν στόχο να φτιάξουμε (ή μάλλον καλύτερα να ξαναφτιάξουμε) η σχέση με την φύση είναι μια κομβική σχέση. Η «ήττα» της φύσης από τον πολεοδομικό σχεδιασμό έχει φέρει τα γνωστά, μεγάλα, περιβαλλοντικά προβλήματα. Μια «άλλη» πόλη δεν μπορεί παρά να έχει σε σημαντική κλίμακα, περιοχές με επικράτηση της άγριας φύσης, έτσι ώστε να εξισορροπήσει την περιβαλλοντική καταστροφή.
Πάντως αυτός ο τρόπος διαμόρφωσης των αιτημάτων, δηλαδή ότι πλέον τα ελληνικά κινήματα πόλης δεν ζητάνε μόνο να προστατευτεί το ήδη υπάρχον αλλά ζητάνε αποκατάσταση του ήδη φτιαγμένου, είναι μια ποιοτική αλλαγή στην διαμόρφωση των διεκδικήσεων. Η εμπέδωση των αξιών του πράσινου κινήματος αλλά και οι πιεστικές καταστάσεις, που δημιουργούν οι περιβαλλοντικές καταστροφές, σίγουρα διαμόρφωσαν αυτήν την ριζοσπαστική κατεύθυνση στα αιτήματα.
Τα αιτήματα για αλλαγή της πόλης, προβάλλουν το ξεθεμελίωμα, στην κυριολεξία, όσων οικοδομήθηκαν με άξονα την λατρεία του μπετόν και ταυτόχρονα προσβάλλουν την άποψη ότι αυτή η πόλη θα είναι αιώνια με αυτές τις περιβαλλοντοκτόνες και τελικά ανθρωποκτόνες προδιαγραφές. Βέβαια η πόλη είναι ουσιαστικά οι κοινωνικές σχέσεις μέσα σε αυτήν, άρα την προσβολή εισπράττουν εντέλει οι κοινωνικές σχέσεις και η κατακλείδα είναι ότι θεωρείται τελικά η ίδια η κοινωνία ότι δεν είναι αιώνια. Σε μια εποχή απογοήτευσης στην Ελλάδα, άρχισαν να ανάβουν κάποια φώτα.
του Γιάννη Χαραλαμπάκη, υπεύθυνου Τομέα Πράσινης Μετάβασης, υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
