Η αποχή από τις κάλπες έχει αυξηθεί ανησυχητικά τα τελευταία χρόνια όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά. Μοιάζει οι ψηφοφόροι να απαξιώνουν ολοένα και περισσότερο την εκλογική διαδικασία μένοντας παρατηρητές των εξελίξεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι Ελληνικές εκλογές του 2015, όπου το 44.1% των εκλογέων επέλεξαν να απέχουν από την κάλπη και να μείνουν αμέτοχοι στη διαδικασία, κάνοντας τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015 τις εκλογές με το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής.

Παράλληλα, οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν έμειναν πίσω, με την αποχή στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας το 2017να είναι το υψηλότερο ιστορικά ποσοστό αποχής σε εκλογικές αναμετρήσεις της χώρας, όπως και στις αντίστοιχες της Κύπρου να είναι εξίσου υψηλό. Είναι εμφανές πως οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική και την ενεργό συμμετοχή στις δημοκρατικές διαδικασίες ολοένα και περισσότερο λησμονώντας πως η αποχή δεν συμπεριλαμβάνεται ή περιγράφεται στο Σύνταγμα καμίας χώρας. Αξιοσημείωτο είναι πως γύρω από την αποχή και το λευκό έχουν δημιουργηθεί αρκετοί αστικοί μύθοι πως αν σημειωθεί ποσοστό πάνω από 51% της πρώτης ακυρώνεται το εκλογικό αποτέλεσμα και πως το ποσοστό του δεύτερου προσμετράται στο ποσοστό του πρώτου κόμματος, αν και τίποτα από τα δύο δεν προβλέπεται στο Σύνταγμά μας – αλλά μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τη δημοκρατία και τη λειτουργία μιας χώρας.

Το φαινόμενο της αυξανόμενης αποχής δείχνει την απογοήτευση που αισθάνονται οι ψηφοφόροι αλλά και την αδυναμία των πολιτικών να αρθρώσουν λόγο ικανό να σηκώσει τους πολίτες από τον καναπέ και να τους κάνει να θέλουν να λάβουν μέρος σε μια τόσο σημαντική δημοκρατική διαδικασία. Είναι, σε ένα βαθμό κατανοητά τα αρνητικά συναισθήματα που οδηγούν στην ολική παραίτηση, όμως θα πρέπει να έχουν όλοι στο μυαλό τους πως ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοκρατίας και της αλλαγής είναι ο καναπές. Οι πολίτες ζώντας ειδικά κάτω από τις σημερινές συνθήκες δεν έχουν το περιθώριο να μένουν αμέτοχοι, δεν μπορούν να επιλέγουν να απέχουν. Η εποχή έχει πλέον αλλάξει, η επίπλαστη ευμάρεια έχει καταρρεύσει, οι ρυθμοί και οι όροι της καθημερινότητάς των πολιτών έχουν αλλάξει. Μπορεί η ροή της ζωής να έχει οδηγήσει άλλοτε ενεργούς πολίτες στο άλλο άκρο όμως τόσο οι πολιτικοί όσο και τα επικοινωνιακά τους επιτελεία, κυρίως των μικρότερων πολιτικών κομμάτων, οφείλουν να αντιληφθούν πως ο καναπές είναι ο εχθρός τους.

Είναι απαραίτητο να “χτυπήσουν” την αποχαύνωση και την ουδετεροποίηση, προσπαθώντας να βρουν πειστικά επιχειρήματα και δημιουργώντας καμπάνιες που θα υπενθυμίσουν στους ψηφοφόρους τη σημασία της συμμετοχής, και πως δεν μπορούν να παραμένουν καθισμένοι στους καναπέδες τους όταν γκρεμίζονται σιγά σιγά όλα εκείνα που θεωρούσαν δεδομένα, χάνουν τη δουλειά τους και σκληρά κεκτημένα δικαιώματα. Παραμένοντας αμέτοχοι σιωπηρά δείχνουν να συμφωνούν και να δέχονται αδιαμαρτύρητα ότι αποφάσεις λαμβάνονται για εκείνους χωρίς εκείνους.

Την ίδια στιγμή, αφήνουν πρόσφορο έδαφος για να ανθίσουν και να αναπτυχθούν κάθε είδους ακραίες ιδεολογίες. Γι’ αυτό το λόγο, πρέπει να γίνει προσπάθεια να καταλάβουν οι πολίτες πως μόνο η ενεργή συμμετοχή είναι η λύση για να παίζουν το ρόλο που τους αρμόζει και τους αξίζει στη δημοκρατία. Αλλά και οι πολίτες θα πρέπει να καταλάβουν πως τα δεδομένα έχουν αλλάξει και δεν έχουν το περιθώριο να μην αντιδράσουν βλέποντας τα πάντα γύρω τους να αλλάζουν και δεν μπορούν να μένουν αγκιστρωμένοι σε ότι ψήγματα ευδαιμονίας μπορεί να τους έχουν μείνει, εθελοτυφλώντας στο τι πραγματικά συμβαίνει. Η συμμετοχή σε όλες τις δημοκρατικές διαδικασίες, με κορυφαία τις εκλογές, είναι επιτακτική.