Πολλοί με ρωτούν τώρα τελευταία, είτε μέσω μηνυμάτων στην ηλεκτρονική μου διεύθυνση, είτε διά ζώσης…τί είναι η αναπηρία; Τί σημαίνει για σένα; Τί θα πει ΑμεΑ; Είναι σωστός ο όρος άτομα; Ή άνθρωποι;

Ως απόκριση σ’ αυτά τα ερωτήματα, ανάγκασα τον εαυτό μου να εμβαθύνει, ζώντας ο ίδιος με κινητική αναπηρία τα τελευταία 35 χρόνια, στην γνώση και τη βιωματική και γνωστική εμπειρία που αποκόμισα .

Είτε ως ο ίδιος πάσχων κι “ελλειμματικός” μέσα σε μια κοινωνία ρατσιστική, ναρκισσιστική κι αδιάφορη, είτε ως πρωταθλητής σε διάφορα αγωνίσματα, είτε ως εμψυχωτής και προπονητής αναπήρων παιδιών και μη, συγκέντρωσα πλήθος εμπειριών και γνώσεων.

Η ζωή ενός ανθρώπου στη σύγχρονη Ελλάδα που μετά από ένα τροχαίο μένει μόνιμα ανάπηρος, είναι μια μεταφορική “Οδύσσεια” με Λαιστρυγόνες προκατάληψης, Κύκλωπες  ρατσισμού και Λωτοφάγους της αμάθειας.

Δυστυχώς οι εποχές της οικονομικής δυστυχίας είναι εμφανείς, έχουν ήδη υπερπηδήσει τα οχυρά της πατρίδας… κι αυτό συνεπάγεται πλήθος περικοπές αναγκαίων παροχών για την αξιοπρεπή διαβίωση και την ενεργό συμμετοχή στον ευρύτερο κοινωνικό βίο των Ελλήνων πολιτών με αναπηρία. Αυτόν τον όρο θα προτιμούσα αντί για Άνθρωποι με αναπηρία (κι όχι φυσικά άτομα με αναπηρία). Αλλά αυτό είναι ψιλά γράμματα όταν συνειδητοποιούμε τις περικοπές σε τεχνητά μέλη, αναπηρικά αμαξίδια κι αναλώσιμα για την ανεξάρτητη διαβίωση των πολιτών (των συμπολιτών μας) με αναπηρία.

Η λέξη ΑΝΑΠΗΡΙΑ έχει την ρίζα, στο ρήμα πηρώ, που σημαίνει καθιστώ κάποιον μη ικανό, ατελή.

Πήρωσις ειναι η έλλειψις αρτιότητας, η μερική ή ολική έλλειψη μέλους, οργάνου ή λειτουργίας.

Λέει ο Σοφοκλής “πήρα και χαρά κυκλούσιν”,  δηλαδή ο πόνος κ η χαρά κύκλο κάνουν…

Η αναπηρία ως έννοια λοιπόν υπάρχει από παλιά… ως ανάπηροι πολέμου οι Έλληνες βετεράνοι έχαιραν τιμών κι εισοδήματος καθώς και γης, αναλόγως της αξίας τους. ΄Εχουν διασωθεί σε μάρμαρο ανάγλυφα από προσθετικά εργαστήρια της κλασσικής εποχής όπου τα τεχνητά μέλη ήταν συν τοις άλλοις, από το μαλακό κ ανθεκτικό ξύλο της φλαμουριάς…

Η αναπηρία (Disability) είναι ένα μειονέκτημα, ένας περιορισμός της δραστηριότητας ο οποίος προκαλείται από μια κοινωνία η οποία υπολογίζει ελάχιστα έως καθόλου τους ανθρώπους με σωματικές ή άλλες βλάβες, και ως εκ τούτου τους εξοστρακίζει από το γενικό κοινωνικοοικονομικό και πολιτιστικο-πνευματικό γίγνεσθαι.

Γίνεται λοιπόν η αναπηρία, όπως ο ρατσισμός κι ο σεξισμός μια κοινωνική καταπίεση και διάκριση.

Αυτή είναι η ιδέα που εκφράζει όλο και περισσότερο τους χειραφετημένους πολίτες με αναπηρία που αγωνίζονται για ίσες ευκαιρίες και δικαιώματα. Όπως κάποτε οι μαύροι στην αμερική, όπως οι ίδιες οι γυναίκες κάποτε, όπως οποιαδήποτε μειονότητα που βιώνει στέρηση των δικαιωμάτων της.

Οι άνθρωποι με αναπηρίες συνήθως στερούνται “φωνής” στο δημόσιο διάλογο, ενώ επιπλέον οι ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους παραμελούνται. Είναι η αρνητική αλληλεπίδραση μεταξύ αναπήρων και μη ανθρώπων η οποία δημιουργεί την αναπηρία και περιορίζει την συμμετοχή των αναπήρων στην κοινωνική και οικονομική ζωή.

Όλα αυτά τα εμπόδια προς την επίτευξη της ενσωμάτωσης έχουν πολύ βαθιές και σοβαρές κοινωνικο-οικονομικές συνέπειες, όχι μόνο στους ίδιους αλλά και στους συγγενείς τους οι οποίοι εγκαταλείπουν παραγωγικές δραστηριότητες ώστε να παρέχουν υποστήριξη και φροντίδα. Αυτός ο αποκλεισμός οδηγεί στην απώλεια ή ανεπαρκή χρήση του ανθρώπινου κεφαλαίου, σε μειωμένη προσωπική κι εθνική παραγωγικότητα, απώλεια φορολογικών εσόδων κι αύξηση του δημοσιονομικού κόστους. Υπάρχει επαρκής απόδειξη της σχέσης αναπηρίας και φτώχειας και σίγουρα η ύπαρξη μιας αναπηρίας αυξάνει τον κίνδυνο της φτώχειας.

Συμπέρασματικά, ο στόχος πρέπει να είναι η όσο πληρέστερη ψυχοκοινωνική και ψυχοσωματική ανάπτυξη των αναπήρων, ώστε να πραγματωθεί η κοινωνική ενσωμάτωση, η εργασιακή αποκατάσταση και όχι τα επιδόματα ως αυτοσκοπός ή δόλωμα ύποπτων συναλλαγών συνδικαλιστών και διεφθαρμένων πολιτικών.

του Οδυσσέα – Κωνσταντίνου Σαββόπουλου, ακτιβιστή, υποψήφιου Ευρωβουλευτή ΜέΡΑ25

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.