Η Επταετής Δικτατορία των Συνταγματαρχών προκάλεσε άμεσες αλλά και μακροπρόθεσμες, έμμεσες βλάβες στο νεοελληνικό κοινωνικό κόρπους. Οι πρώτες είναι γνωστές, κατάλυση της Δημοκρατίας, των θεμελιωδών δικαιωμάτων, εξορίες, δολοφονίες, βασανιστήρια, κοινωνικό αποκλεισμό, κυνική και ξεδιάντροπη εξυπηρέτηση της ολιγαρχίας, της ίδιας λούμπεν ολιγαρχίας που σήμερα κατέχει τη χώρα και τότε έθετε τις βάσεις της επικυριαρχίας της.
Οι δεύτερες είναι αφανείς, λειτουργούν υφέρποντας στον χρόνο, υπονομεύοντας την ποιότητα της δημοκρατίας μας διαχρονικά. Κυρίαρχη τέτοια είναι το πολιτιστικό έγκλημα της Χούντας, μιας Χούντας που ανέκοψε το μεγαλειώδες διαλεκτικό πάντρεμα της υψηλής ποίησης με το λαϊκό ήχο, Ρίτσο σε 9/8, που λάμβανε χώρα στη δεκαετία του ’60 με κύριους εκφραστές τους Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη, μιας Χούντας που επένδυσε στην αισθητική της εικονολατρικής αρχαιολαγνείας που αγνοεί το περιεχόμενο, στα πιο συντηρητικά κοινωνικά στερεότυπα, στην αισθητική της λούμπεν ολιχαρχίας που τότε αναδυόταν ως ηγεμονική.
Το τυποποιημένο λαϊκό τραγούδι μαζικής κατανάλωσης, αυτό το απογυμνωμένο από ουσία τραγούδι, η ολική επικυριαρχία της φόρμας επί του περιεχομένου, του Φαίνεσθαι σε βάρος του Είναι, και η περιρρέουσα κουλτούρα του χυδαίου ατομικισμού έναντι του συλλογικού, χαρακτηριστικά της μεταπολιτευτικής νεοελληνικής κοινωνίας, έχουν τις ιδεολογικές τους ρίζες στη Χούντα και στην κουλτούρα που αυτή καλλιέργησε.
Παρακολουθήστε το αφιερωμένο στο θέμα επετειακό των 30 ετών τότε, επεισόδιο της εκπομπής «ΡΪΜΕΙΚ» της Ρένας Θεολογίδου (1997)
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
