Χωρίς εισαγωγές και ιδιαίτερες αναφορές σε ότι ζούμε, απ’ αυτά που μας έχουν επιβάλλει οι μνημονιακές κυβερνήσεις της Μητσοτάκης Α.Ε., του ΣΥΡΙΖΑ και οι ολιγάρχες φίλοι τους, γίνεται φανερό ότι υπάρχει σχέδιο διάλυσης του κόσμου της εργασίας.

Το σχέδιο εφαρμόζεται επιλεκτικά σε βάρος των αδυνάτων.

Εφαρμόζεται η τακτική του αργού θανάτου, με την ηθική, πνευματική, κοινωνική, οικονομική, οικογενειακή εξόντωση του πολίτη. Μέσα από την απογοήτευση και την απελπισία που προκαλούν, στόχο έχουν να μας οδηγήσουν στην παθητική αποδοχή των επιλογών τους.

Η αυταρχική κυβέρνηση, υποταγμένη στα οικονομικά συμφέροντα των ολιγαρχών και με το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη, επιλέγει να καταστρατηγήσει τα εργασιακά δικαιώματα μαζί με τα συνδικαλιστικά.

Αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου, μετρώντας γύρω μας θύματα. Βλέπουμε τους συμπολίτες μας μέσα στη δυστυχία να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς δικαιοσύνη, χωρίς σεβασμό και το χειρότερο, χωρίς μέλλον.

Στη σύγχρονη τεχνοφεουδαρχία η εργοδοσία κάθε τάξης και μεγέθους, δεν περιόρισε στο ελάχιστο την πίεση σε βάρος του κόσμου της εργασίας.

Το αποτέλεσμα; Η θεαματική αύξηση των κερδών της, με τη συσσώρευση του πλούτου σε ακόμα λιγότερους!

Η ανισότητα απλώθηκε στον κοινωνικό ιστό και κυρίως στους ασθενέστερους, προκαλώντας αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, αύξηση του μεταναστευτικού ρεύματος, σε νέους κυρίως, και μάλιστα στον επιστημονικό κόσμο.

Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ολιγαρχία-τεχνοφεουδαρχία έχει άρτια οργάνωση, ελέγχει τις δομές του κράτους, ελέγχει τους θεσμούς, χρησιμοποιεί τον εργοδοτικό και κρατικό συνδικαλισμό, εφαρμόζει την καταστολή και έτσι επιβάλλει την σημερινή επικράτησή της.

Η αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας, για να πάρει πίσω τα χαμένα, πρέπει να γίνει μέσα από το συνδικαλιστικό κίνημα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει ανάγκη να ξαναβρεί τον εαυτό του και απαλλαγμένο από τα λάθη του παρελθόντος, να επανέλθει. Να βρει τον προορισμό του, να ενταχθεί στις ανάγκες του σήμερα, με στόχο την επόμενη μέρα, για να αποτελέσει ξανά την έκφραση των εργαζομένων, σε κάθε κλάδο δουλειάς, με την ταξική και αγωνιστική του πάλη.

Η προσπάθεια για τη λαϊκή μαζική και κοινωνική δράση του κόσμου της εργασίας απαιτεί οργανωμένα και συντεταγμένα νέες δομές, νέα οργάνωση και μαζικότητα στις καινούργιες συνθήκες εργασίας και οικονομίας.

Ο συνδικαλισμός από τα κάτω με ιεράρχηση οριζόντια και πολύ προσεκτικά σε κάθε δομή, απλώνει τη δράση, την επιλογή, την ευθύνη στις αποφάσεις, δυναμώνει την ανεξαρτησία του κινήματος, εμποδίζει κάθε κηδεμονία, καταργεί τη λογική της ανάθεσης και αυξάνει τη μαζικότητα στον ταξικό αγώνα.

Έτσι ο εργαζόμενος μένει ελεύθερος, να αποφασίσει την ένταξη του στην ταξική πάλη και δυναμικά, να απαιτήσει την καταξίωση του, σαν παραγωγική μονάδα πλούτου και πολιτισμού.

Ο Βιομηχανικός εργάτης, ο αγροτικός εργάτης, ο εργαζόμενος στο εμπόριο, ο ελεύθερος επαγγελματίας, ο δημόσιος υπάλληλος και κάθε πολίτης που παρέχει εργασία και ζει από αυτή, πρέπει να οργανωθεί με όρους ισονομίας.

Να δουλεύει για μια άλλη κοινωνία, που θα προστατεύει την εργασία και τα αγαθά που παράγει.

Στον αυριανό κόσμο που θέλουμε να ζήσουμε δεν χωράει η ανεργία.
Δεν χωράνε απολύσεις.
Δεν χωράνε ευρήματα κατάργησης του 8ωρου και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι.
Δεν χωράει η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και όλα τα υπόλοιπα που επιβάλλει το κατάπτυστο νομοσχέδιο Χατζηδάκη.

Ο συνδικαλισμός από τα κάτω είναι η πηγή. Η διαδρομή και η κατάληξη στη δημοκρατία.

Γι’ αυτό θέλουμε συμμετοχή, αγώνα χωρίς παύσεις και αναπαύσεις, με συνέχεια χωρίς χρονικό περιορισμό. Οι μέρες που ζούμε είναι αγωνιστικά πρόσφορες.

Η κρατική καταστολή κάθε μορφής, η ανεργία, η εξαθλίωση, η εργασιακή επισφάλεια, η απουσία προοπτικής, ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ τον αγώνα των εργααζομένων.

Το ΜέΡΑ25 σε καμία περίπτωση δε θέλει να υποδείξει τις δράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος.

Παλεύουμε για έναν συνδικαλισμό αδέσμευτο και ανεξάρτητο από κομματικούς μηχανισμούς, χωρίς μικροπαραταξιακές λογικές.

Τα χρόνια χειραγώγησης των σωματείων και των ομοσπονδιών από τους Κραταιούς Συνδικαλιστές έφεραν την απαξίωση απέναντι στο ισχυρό όπλο που είναι η οργάνωση και ο συλλογικός αγώνας.

Εκτός των παραδοσιακών συνδικαλιστικών φορέων που χρειάζονται ριζικές αλλαγές, αναγκαίες σήμερα επίσης είναι και νέες μορφές αποτελεσματικής δράσης, που συνδυάζουν μία ολιστική παρέμβαση όπως:

– Γενική Κατακραυγή (αυτό που πρόσφατα είδαμε με την e-FOOD)
– Καταναλωτικό Εμπάργκο
– Συμμετοχικές εργατικές κινητοποιήσεις. Ας θυμηθούμε τον αγώνα των καθαριστριών, που δόθηκε άνευ όρων και συντάραξε το πανελλήνιο και όχι μόνο.
– Πραγματικές συμμετοχικές κινητοποιήσεις, που θα αυτοοργανώνονται και θα αποφασίζονται από τα κάτω, από τις μεγάλες πλειοψηφίες των εργαζομένων, και όχι να προτάσσονται επετειακές απεργίες, που εξασφαλίζουν μόνο την παρουσία των στελεχών ενός συνδικαλισμού, που δεν αγκαλιάζει, δεν πείθει τη βάση των εργαζομένων.

Απέναντι σε αυτή την καθημερινή λαίλαπα που βρισκόμαστε, το κίνημα πρέπει να προχωρήσει στον ευρύτερο συντονισμό των σωματείων από τη βάση, με στόχο την ανατροπή του Νομοσχεδίου Χατζηδάκη.

Με την ανάπτυξη ενός πανελλαδικού αγώνα, για ζωή με δικαιώματα στην εργασία, την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση, το περιβάλλον και για κάθε κοινωνική ανάγκη στην οποία επιτίθεται η ολιγαρχία και τη μετατρέπει σε πεδίο κερδοφορίας και εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο.

– Ανυπακοή και Πάλη
– Κάτω τα Χέρια από το 8ΩΡΟ
– Πάλη για Μείωση του Χρόνου Εργασίας με ίδιες Αμοιβές
– Επαναφορά της Κυριακάτικης Αργίας
– Όχι στην Ελαστική Εργασίας
– Να Πάρουμε τις Ζωές Μας ΠΙΣΩ Στα Χέρια Μας

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.