Σήμερα ξεκινά στο Μπίαρριτζ της Γαλλίας η 45η Σύνοδος των G7, των επτά δηλαδή μεγαλύτερων οικονομιών του πλανήτη. Ο οικοδεσπότης της συνόδου, γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν θέλει να θέσει ψηλά στην ατζέντα το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, με αφορμή την τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή που συντελείται αυτή τη στιγμή στον Αμαζόνιο, σε μια απόπειρα να φέρει τους παρευρισκόμενους σε ένα κλίμα, όχι ομοφωνίας, τουλάχιστον μιας κάποιας κοινής αναγνώρισης του προβλήματος. Η παρουσία Τραμπ βέβαια, αρνητή της κλιματικής αλλαγής, δεν προβλέπεται να βοηθήσει.
Το παγκόσμιο οικονομικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λάβει χώρα η σύνοδος επισκιάζεται πλήρως από τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας, με την ΕΕ – και ειδικά την ατμομηχανή της την Γερμανία – να βρέχονται ήδη από τα απόνερα αυτής της σύγκρουσης των γιγάντων. Από τη μία οι ΗΠΑ παίζουν το χαρτί του απομονωτισμού/προστατευτισμού (πόσο ιστορικά παράδοξο αποτελεί αυτό το γεγονός για την ηγέτιδα δύναμη και κύρια φωνή υπέρ του ελεύθερου εμπορίου) με σκοπό να επικυρώσει εκ νέου την παγκόσμια ηγεμονία της, δημιουργώντας τεχνητές εντάσεις που αργότερα θα κληθεί να επιλύσει και διαχειριστεί ως εγγυήτρια δύναμη, ακριβώς ό,τι συνέβη στον Α’ ΠΠ, στον Β’ ΠΠ και σε πάμπολλες κρίσεις και συρράξεις μεταπολεμικά, τις οποίες οι ΗΠΑ υποκίνησαν είτε άμεσα, είτε έμμεσα. Από την άλλη, η Κίνα βλέπει την κερδοφόρα αμερικανική αγορά να κλείνει για τις εξαγωγές της, προσπαθώντας να υποκαταστήσει αυτή τη χαμένη ζήτηση με εγχώρια, επιβάλλοντας κανονισμούς και οδηγίες που πλήττουν τις εισαγωγές δυτικών αγαθών στην κινεζική αγορά, επηρεάζοντας έτσι και τις ευρωπαϊκές εξαγωγές προς την Κίνα.
Αποτέλεσμα; Η ΕΕ βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στους βρυχηθμούς των δύο γιγάντων. Η βιομηχανική παραγωγή στη Γερμανία βαίνει ανησυχητικά φθίνουσα, η ανισότητα είναι στο υψηλότερο σημείο εικοσαετίας στην Ευρώπη, ενώ ο νεοφασισμός τύπου Σαλβίνι, που προσφέρει απλοϊκές, μονοσήμαντες απαντήσεις σε σύνθετα και μη γραμμικά προβλήματα κερδίζει συνεχώς έδαφος. Μέσα λοιπόν σε αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο, οι ηγέτες των 7 πλουσιότερων χωρών θα προσπαθήσουν να διαβλέψουν τις κινήσεις των αντιπάλων τους, επειδή περί αντιπάλων πρόκειται, όχι εταίρων, και να επιβληθούν, να αποκτήσουν κάποιο προβάδισμα στη παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.
Ευρώπη
Το 47% της γερμανικής οικονομίας στηρίζεται στις εξαγωγές, στην ικανοποίηση ζήτησης άλλων χωρών. Ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας αποτελεί τεράστιο πλήγμα για τη γερμανική μηχανή. Οι αισιόδοξες φωνές, ουτοπικές θα λέγαμε, λένε πως η Γερμανία θα εξαναγκαστεί εκ των πραγμάτων να επιτρέψει δημοσιονομική επέκταση πανευρωπαϊκά, τονώνοντας την ενδοζωνική ζήτηση για να υποκαταστήσει τη χαμένη ζήτηση προς ΗΠΑ και Κίνα. Ας μη γελιόμαστε όμως. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο θα χρησιμοποιήσει την ante portas ύφεση ως ευκαιρία, με τρόπο σκληρά ταξικό. Το αφήγημα θα λέει πως πρέπει η Ευρώπη να γίνει ανταγωνιστική, φιλικότερη στις επιχειρήσεις, με λίγα λόγια δηλαδή, θα πρέπει να μειωθούν μισθοί, παροχές, να απορρυθμιστεί πλήρως η αγορά εργασίας, να καταργηθούν μιας και δια παντός οι ΣΣΕ, να ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα και τα δικαιώματα να μετατραπούν σε εμπορεύσιμα στις αγορές προνόμια. Τα επιτόκια θα πέσουν σε πολικές θερμοκρασίες, προεξοφλώντας ουσιαστικά μια αναπόφευκτη ύφεση που θα σκάσει σαν αυτο-εκπληρούμενη προφητεία. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο θα κινηθεί αναπτυξιακά, μη φαντάζεστε τίποτα συγκλονιστικό, απλώς θα φροντίσει να εκκαθαρίσει τα τραπεζικά συστήματα της ΕΖ μαζικά ώστε να δύνανται να ξαναπαρέχουν ρευστότητα στην οικονομία της ΕΖ, αποκλειστικά και μόνο όμως όταν εμπεδωθούν πλήρως στους ευρωπαϊκούς λαούς οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές και πολιτικές που περιγράφονται μόλις παραπάνω. Για να συμβούν αυτά, το ευρωπαϊκό κατεστημένο – που σημειωτέον λειτουργεί εξόχως διεθνικά και συνεργατικά μεταξύ του – θέλει να διατηρήσει τις προσδοκίες των ανθρώπων στα τάρταρα. Άνθρωπος με υψηλές προσδοκίες είναι άκαμπτος στο να δεχτεί χαμηλότερο μισθό, χειρότερους όρους εργασίας, χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο εν γένει. Αντίθετα, όταν οι προσδοκίες είναι χαμηλές, η ακαμψία εξαφανίζεται και όλοι είμαστε σαφώς πιο δεκτικοί στα πάντα.
Ελλάδα
Τέλος δυο λόγια για τα καθ’ημάς. Τι μπορούμε να περιμένουμε εμείς, όχι απλώς από τη Σύνοδο των G7, αλλά γενικότερα από τους ισχυρούς, ειδικά τους δανειστές μας. Τίποτα είναι η απάντηση. Η κυβέρνηση θεωρεί πως θα μπορέσει να αποσπάσει από τους δανειστές την συμφωνία τους για μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Μέσα όμως σε ένα οικονομικό περιβάλλον ύφεσης και έντονου ταξικού πολέμου, είναι τουλάχιστον αφέλεια να θεωρεί κάποιος ότι θα δείξουν επιείκεια στην Ελλάδα, όταν θέλουν να εγκαταστήσουν μόνιμα και με τη βούλα την Τρόικα στο Παρίσι, τη Μαδρίτη, τη Ρώμη, το Βερολίνο. Η όποια “επιείκεια”, αν και όποτε, θα συνοδεύεται από σκληρά ανταλλάγματα.
Το ΜέΡΑ25 έχει προβλέψει εδώ και καιρό τα παραπάνω κι έχει καταθέσει ολοκληρωμένο, πανευρωπαϊκό πρόγραμμα οριστικής εξόδου από την κρίση – που δεν απαιτεί την παραμικρή αλλαγή συνθηκών και την παραμικρή επιβολή νέων φόρων: την Νέα Πράσινη Συμφωνία για την Ευρώπη, η οποία θέτει στο επίκεντρο την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Το μεγάλο ζητούμενο όμως για άλλη μια φορά δεν είναι η ύπαρξη λύσεων, αλλά η πολιτική βούληση να υλοποιηθούν.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
