Τους τελευταίους μήνες η Ελληνική κοινωνία ζει εν μέσω μιας φοβερής περιδίνησης που προκαλούν οι αποκαλύψεις περί «νόμιμων» και παράνομων υποκλοπών από το «επιτελικό» κράτος Μητσοτάκη, στην πραγματικότητα ένα απολύτως αυταρχικό και πρωθυπουργικοκεντρικό μοντέλο διακυβέρνησης. Τα γεγονότα και οι πολλαπλές διαστάσεις τους είναι πλέον γνωστά και σε λεπτομέρειες που κάνουν χολιγουντιανές ταινίες κατασκοπείας να ωχριούν, ειδικά μετά την εκκωφαντική προέλαση μιντιακών συγκροτημάτων τα οποία είχαν σφυρίξει άρον-άρον το τέλος του ματς. Η τελευταία γραμμή άμυνας του πρωθυπουργικού κέντρου, και η πλέον ισχυρή, είναι η χρήση δημοσκοπικών ευρημάτων που δείχνουν πλειοψηφικά ότι το ζήτημα αυτό δεν φαίνεται να απασχολεί παρά μόνον ένα μειοψηφικό τμήμα των πολιτών σε αντίθεση με το ζωτικό πρόβλημα πχ. της ακρίβειας. Επομένως, η (προσωπική) φθορά του πρωθυπουργού αλλά και της ΝΔ είναι αμελητέα ενώ τα κέρδη της Αντιπολίτευσης ελάχιστα. Είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα; Το σκάνδαλο ενός πρωθυπουργικού παρακράτους- «μεγάλου αδελφού», που φτιάχτηκε για να ελέγξει ροές πληροφοριών, κεφαλαίων και αποφάσεων, καταδεικνύει τη βαθύτατη διάβρωση των κοινοβουλευτικών θεσμών και της λειτουργίας του πολιτεύματος, την κατάργηση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και πάνω από όλα την οικονομική, μιντιακή και πολιτική διαπλοκή ως πυρήνα αυτού του παρακράτους. Όλα αυτά, που ακυρώνουν την ουσία της ίδιας της δημοκρατίας, αφορούν μια μόνον ευαίσθητη ελίτ ενώ ο «κοσμάκης» μένει παγερά αδιάφορος;
Ας δούμε όμως πόσο κατασκευασμένο είναι το δίλημμα, «ακρίβεια ή δημοκρατία». Η δημοσκοπική λαθροχειρία είναι η ιεράρχηση διαφορετικού τύπου και φύσης προβλημάτων, όπως τα παραπάνω, εφόσον οι πολίτες καλούνται εμμέσως να αποφασίσουν αν η επιβίωση τους είναι λιγότερο σημαντική από την ποιότητα της δημοκρατίας. Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική, ούτε και θα μπορούσε να ήταν αλλιώς, εξου και η πρώτη κατασκευή εντυπώσεων. Μετά αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ, στη συντριπτική τους πλειοψηφία ελεγχόμενα από ολιγαρχικά συμφέροντα, που αποσιωπούν και συστηματικά στρεβλώνουν τον αντίπαλο λόγο. Η υφέρπουσα λογική είναι ότι «όλοι τους ίδιοι είναι», «αυτά τα πράγματα πάντα γινόντουσαν», συμβαίνουν και σε ανεπτυγμένες χώρες κλπ. Μα, θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι στην πολιτική τους συμπεριφορά οι άνθρωποι καθορίζονται αποκλειστικά και μόνο από τα οικονομικά τους συμφέροντα και όχι από ένα συνολικό πλέγμα παραγόντων όπως η ατομική τους αξιοπρέπεια και ιδανικά, η αντίληψή τους για το δίκαιο, την ισότητα, το είδος της κοινωνίας που ζουν οι ίδιοι και τα παιδία τους; Όλα αυτά συμποσούνται στην οικονομική τους αξιοπρέπεια, ποιότητα της δημοκρατίας, τα ατομικά τους δικαιώματα αλλά και σε ένα κράτος δικαίου που θα έπρεπε να εξασφαλίζει αυτά τα αγαθά που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων. Για τις προοδευτικές δυνάμεις έχει ανοίξει «πεδίον δόξης λαμπρόν», όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ περιορίζονται στην σκανδαλολογία και την πρωθυπουργικοκεντρική στοχοποίηση. Το πρόβλημα βρίσκεται στη μόνιμη παθογένεια του πολιτικού συστήματος, δηλ. στη διαπλοκή της οικονομικής/μιντιακής ολιγαρχίας με τη διακυβέρνηση. Ακριβώς επειδή αυτό το καρκίνωμα είναι το άλλο πρόσωπο της Μητσοτάκη ΑΕ, που διαπυήθηκε σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, είναι η ιστορική ευκαιρία να καταδειχθούν και οι σκανδαλώδεις οικονομικές πλευρές των παρακολουθήσεων, που αφορούν στο μοίρασμα της πίτας στους ολιγάρχες με τα λεφτά του ελληνικού λαού. Αξιοπρεπής επιβίωση και δημοκρατία είναι δίδυμες έννοιες, η αντιπαράθεσή τους ψευτοδίλημμα, και το έχει αποδείξει η ιστορία αυτού του τόπου.
Σίσσυ Βελισσαρίου, Καθηγήτρια ΕΚΠΑ – Μέλος ΠΓ του ΜέΡΑ25
Δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη KontraNews την 27/11/2022
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
