Σίσσυ Βελισσαρίου: «Να φύγεις όταν μπορείς να κάνεις τη μεγαλύτερη ζημιά» – ΜέΡΑ25 και ιδιοτέλεια

Αναδημοσιεύσεις
18 Μαρ, 2022

Η θυματοποίηση των γυναικών από την πατριαρχία «πουλάει», ειδικά άμα στοχοποιούνται οι πολιτικά «ενοχλητικοί» σε μια κοινωνία βαθιά υποκριτική αναφορικά με τις έμφυλες σχέσεις, παρά τη σημαντικότατη συμβολή τού #ΜeToo που κατάφερε να αποκαλύψει τις σάπιες δομές της

Τον παλιό καιρό, και βεβαίως πριν από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ένταξη στην Αριστερά σήμαινε κατά πρώτο λόγο ανιδιοτέλεια. Δεν θα κουράσω με ιστορικές αναδρομές περί ηρωισμού, αυτοθυσίας και σκληρής συλλογικής δουλειάς των αριστερών ανθρώπων που γράψανε την ιστορία αυτού του τόπου από τις αρχές του 20ού αιώνα, ούτε πρόθεσή μου είναι η αγιοποίηση των αριστερών κομμάτων. Το αντίθετο: και αυτά τα διαπερνούσαν σκληρές ιδεολογικές και προσωπικές αντιπαραθέσεις, αποκλεισμοί και εξοντωτικό κυνήγι των αντιφρονούντων. Ομως όλα αυτά γίνονταν στο πλαίσιο της πολιτικοποιημένης γνώμης και ιδεολογικής ατομικής στάσης, όχι στο όνομα ενός «πληγωμένου εγώ». Στο πλαίσιο της κυρίαρχης μεταδημοκρατίας αυτό που επικρατεί είναι «η ανάδειξη του προσωπικού παράγοντα σε καθοριστικό εις βάρος της πολιτικής ουσίας και εν γένει η υποβάθμιση του περιεχομένου … προς όφελος της μορφής και του μέσου» (1). Αρα «το εγώ» που εντάσσεται σε αριστερό κόμμα, ειδικά όταν αυτό είναι κοινοβουλευτικό, ανάγεται από τα ΜΜΕ σε καθοριστικό παράγοντα για το μεταδημοκρατικό, αποϊδεολογικοποιημένο παιχνίδι που αυτά διαμορφώνουν. Το επικοινωνιακό μοντέλο είναι σκληρό με εκείνα τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που παρά το μικρό τους μέγεθος «χαλάνε τη μαγιονέζα».

Τέτοιο κόμμα είναι το ΜέΡΑ25 που καταγγέλλει τον βασικό πυλώνα της μεταδημοκρατίας, την επικοινωνία, ως ταυτόσημο της οικονομικής και μιντιακής ολιγαρχίας. Δεν είναι τυχαίος επομένως ο επικοινωνιακός ορυμαγδός μετά την ανεξαρτητοποίηση δύο βουλευτριών και την αποχώρηση δύο γυναικών μελών του. Δεν υπεισέρχομαι στο τι πλήγωσε τις εν λόγω ατομικές περιπτώσεις. Ομως ξέρω ότι σίγουρα δεν αφορούν ιδεολογικο-πολιτικές αντιπαραθέσεις διότι αυτές δεν εκφράστηκαν ποτέ και σε κανένα όργανο, ως όφειλαν, ούτε είχαν άλλη μορφή εκτός της ατομικής φιλοδοξίας. Η μη ικανοποίηση της φιλοδοξίας από ένα κόμμα όπως το ΜέΡΑ25, που θέτει την ανιδιοτελή προσφορά ως καταστατική συνθήκη, πληγώνει. Εκ των υστέρων βεβαίως έρχονται η διαδικασιολογία, η καταγγελία και η θυματοποίηση εαυτού με τη χρησιμοποίηση της γυναικείας ταυτότητας, «πιασάρικο» θέμα για τα ΜΜΕ. Η θυματοποίηση των γυναικών από την πατριαρχία «πουλάει», ειδικά άμα στοχοποιούνται οι πολιτικά «ενοχλητικοί» σε μια κοινωνία βαθιά υποκριτική αναφορικά με τις έμφυλες σχέσεις, παρά τη σημαντικότατη συμβολή τού #ΜeToo που κατάφερε να αποκαλύψει τις σάπιες δομές της.

Το παιχνίδι με τη γυναικεία «ταυτότητα» προσφέρεται επομένως για τη συσκότιση των κινήτρων πίσω από ανεξαρτητοποιήσεις κ.λπ. Για την ανεξαρτητοποίησή της η Α. Αδαμοπούλου σκόπιμα επέλεξε την Ημέρα της Γυναίκας για να συνδέσει «εμβληματικά», κατά τη γνώμη της, τη μοίρα της με αυτήν των γυναικών θυμάτων της πατριαρχίας, που για αυτήν συμπυκνώνεται στον Βαρουφάκη. Επικαλούμενη τη μητρότητα η άλλη βουλεύτρια «έπαιξε» εκ του ασφαλούς με τα κοινωνικά αντανακλαστικά περί του ιερού καθήκοντος της γυναίκας στο ίδιο επικοινωνιακό πεδίο της μεταδημοκρατικής πολιτικής των συστημικών κομμάτων που εξοβελίζει το πολιτικό περιεχόμενο, ήθος και ιδεολογία, και το αντικαθιστά με τον σχεδιασμό της εικόνας και με ονόματα.

Αλλά από ποια θέση παρουσιάζονται οι εν λόγω ως θύματα του «κομματικού κατεστημένου»; Το ΜέΡΑ25 πρωτοεμφανίστηκε στις εκλογές του 2019 περίπου εκ του μη όντος με αγνώστους/ες στο ευρύ κοινό, κατά το πλείστον, υποψηφίους/ες, με έμφαση στη συμμετοχή γυναικών στα ψηφοδέλτια. Καθόλου τυχαία οι γυναίκες που ήταν πρώτες σε αυτά τιμήθηκαν με την ψήφο των συμπολιτών μας, όπως συνήθως συμβαίνει με το «αλφαβητικό» σταύρωμα και σε ανερχόμενα κόμματα (π.χ. εκλογές του 2012 με τον ΣΥΡΙΖΑ). Με μια τεράστια διαφορά: σε ιστορικά αριστερά κόμματα το τυχαίο της εκλογής δεν είναι εξίσου καθοριστικό λόγω της συμμετοχής των υποψηφίων σε μακροχρόνιους αγώνες, αλλά κυρίως στην εσωκομματική ζωή όταν ακόμα το κοινοβούλιο ήταν ανέφικτο για την πλειονότητα. Εδώ όμως δεν μπορούσε να υπάρχει αυτή η συνθήκη, άρα το τυχαίο του ονόματος ήταν καθοριστικό ως προς το άγνωστο ήθος και προσφορά αυτών των βουλευτριών. Απέμενε να το αποδείξουν στην πράξη, κάτι που δεν έγινε, όχι στη Βουλή (αν και η παρουσία της μίας εξ αυτών υπήρξε ελλιπής), αλλά στο κόμμα εκείνο που τις ανέδειξε στο αξίωμά τους, που απεχθάνεται τα οφίκια, με αυστηρό κώδικα ηθικής δεοντολογίας και που αποτιμά τη βουλευτική ιδιότητα ως επικουρία της συμμετοχής στους αγώνες. Το ποιος είναι το πραγματικό θύμα θα φανεί. Στις επόμενες εκλογές κάποιοι/ες από εμάς, που επιμένουμε στο ΜέΡΑ25 ως το μόνο αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα, δεν θα εκπλαγούμε με την κατάληξη του παιχνιδιού των «αδικημένων». Ομως τότε πώς τα ΜΜΕ θα το «μαζέψουν»; Είμαι σίγουρη ότι θα βρουν τον τρόπο. Οποιος έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι.

Σίσσυ Βελισσαρίου, Καθηγήτρια και πρόεδρος του Τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας, Εθνικό & Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25

Πηγή: efsyn.gr

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.

Μετάβαση στο περιεχόμενο