«Ο δικαστής αποφάσισε ότι σε περίπτωση που δεν πληρώσω το πρόστιμο των 2000 τουρκικών λιρών εντός 10 ημερών θα φυλακιστώ. Θα με φυλακίσουν. Ο αγώνας θα συνεχιστεί για τις επόμενες 10 ημέρες. Δεν θα πληρώσω το πρόστιμο. Με στέλνουν φυλακή γιατί δεν θέλω να κρατήσω όπλο, είπα ότι δεν θα πυροβολήσω τον φίλο μου τον Αντώνη»
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Τουρκοκύπριο αντιρρησία συνείδησης Χαλίλ Καραπιτσιάογλιου, ο οποίος δεν ήθελε να υπηρετήσει ως έφεδρος, όπως ήταν υποχρεωμένος από το καθεστώς των Κατεχομένων, που την προηγούμενη εβδομάδα προτίμησε να φυλακιστεί, όχι βεβαίως γιατί δε μπορούσε να καταβάλει το ποσό της μετατροπής (περίπου 500 ευρώ, η αναλογία ευρώ και τουρκικής λίρας είναι περίπου 1 προς 4), αλλά διότι με αυτό τον τρόπο επέλεξε να προάγει το δικαίωμα στην αντίρρηση συνειδήσεως ως δικαίωμα στην αλληλεγγύη και να μην το ευτελίσει ως μία ποινικά κολάσιμη πράξη, την οποία αποδέχθηκε εν τέλει και συμμορφώθηκε καταβάλλοντας το ποσό της μετατροπής.
Πέραν , ωστόσο, των δεδομένων ιδιαιτεροτήτων της συγκεκριμένης γεωγραφικής περιοχής με τη δεδομένη, κατά τις ένθεν κακείθεν στρατιωτικές ηγεσίες, κατάσταση ετοιμότητας, αξίζει και στην περίπτωση της Ελλάδας, η οποία δεν τελεί σε καθεστώς κατοχής, να διερευνηθεί το κατά πόσο οι αντιρρησίες συνειδήσεως πρέπει να αντιμετωπίζονται από την έννομη τάξη ως ιδεολόγοι ή ως εγκληματίες.
Αν επιχειρήσει κάποιος μία σύντομη αναδρομή στα τελευταία 50 χρόνια, καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι σιγά σιγά αποκαθίσταται ενώπιον του νόμου η <τιμή και η υπόληψη> των αντιρρησιών συνειδήσεως, και σταδιακά η ζυγαριά, η οποία παλινδρομεί ανάμεσα στο έγκλημα και στο δικαίωμα, γέρνει προς το δικαίωμα, ως δικαίωμα σύμφυτο και εγγενές με την ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
Εντούτοις –και- λόγω των παγιωμένων πεποιθήσεων μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης και συντριπτικού μέρους της στρατιωτικής ηγεσίας του τόπου, να αντιμετωπίζεται η συνειδητή στάση ως φυγοπονία, ακόμη και σήμερα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, που είτε τελικώς οι αντιρρησίες συνειδήσεως καταδικάζονται ως κοινοί ανυπότακτοι είτε οι αιτήσεις για έκτιση εναλλακτικής θητείας απλώς απορρίπτονται συλλήβδην.
Και όλα τα παραπάνω ενόσω έχει θεσπιστεί το κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο για την έκτιση είτε άοπλης θητείας είτε εναλλακτικής θητείας χωρίς ποινικές κυρώσεις, ένα γράμμα του νόμου, το οποίο ακόμη προσκρούει στα βαθειά ριζωμένα στερεόπυτα του <φυγόπονου, που δεν καταλαβαίνει, ότι η χώρα βρίσκεται με το ένα πόδι στα αναχώματα>.
Το ΜέΡΑ 25 , ενόψει της επανειλημμένης και απερίφραστης καταδίκης της χώρας μας από όλη τη διεθνή κοινότητα , αρχικά για τη μη θέσπιση του δικαιώματος και μετέπειτα για την καταστρατήγησή του , προτείνει άμεσα και χωρίς συμβιβασμούς, τη θέσπιση και κατά κύριο λόγο τήρηση κατά γράμμα ενός νομοθετικού πλαισίου , διά του οποίου:
Α) ρητώς κι εφόσον διαγνωσθεί κατάλληλα, ότι ο αιτών είναι ιδεολογικώς (για θρησκευτικούς, πολιτικούς ή ευρύτερους φιλοσοφικούς-ιδεολογικούς λόγους) και μόνον αντίθετος στην ένοπλη υπηρεσία, να τον απαλλάσσει από αυτήν είτε χαρακτηρίζοντας αυτόν ως άοπλο είτε καθιερώνοντας και δημιουργώντας τις κατάλληλες δομές για την έκτιση εναλλακτικής θητείας.
Β) Να δημιουργηθούν ουσιαστικοί θεσμοί, φορείς και όργανα, δια των οποίων α) αφενός μεν θα κρίνεται σε εύλογο χρονικό διάστημα η κάθε περίπτωση από εξειδικευμένους κοινωνικούς επιστήμονες ή ψυχολόγους το συνειδητό της στάσης του καθενός και όχι η προσχηματική άρνηση εκπλήρωσης των στρατιωτικών υποχρεώσεων, β) αφετέρου δε να δημιουργηθούν οι δομές σε συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς (νοσοκομεία, γηροκομεία, λοιπές δημόσιες υπηρεσίες) οι οποίες άμεσα θα είναι σε θέση να απορροφήσουν τους δικαιούχους εναλλακτικής θητείας. Ειδικότερα δε ως προς την εναλλακτική θητεία, να σημειωθεί, ότι αυτή αποτελεί και την ουσιαστική από ιδεολογικής απόψεως λύση. Και τούτο, διότι η άοπλη στρατιωτική θητεία, την οποία ήδη προβλέπει ο νόμος ως εναλλακτική θητεία, δεν είναι ακριβώς άοπλη, αφού άοπλος είναι επί παραδείγματι και ο στρατιώτης του Σώματος Εφοδιασμού Μεταφορών, ο οποίος αν και δεν κρατά όπλο, εφοδιάζει το πυροβολικό με πυρομαχικά!!
Γ) Να παύσουν όλες οι εκκρεμείς ποινικές διώξεις κατά των αντιρρησιών συνειδήσεως, και οι εφεξής περιπτώσεις, όπου κάποιος θα αναγνωρίζεται ως αντιρρησίας συνειδήσεως, να αποποινικοποιηθούν και να διακριθούν σαφώς από τις περιπτώσεις της κοινής ανυποταξίας και λιποταξίας.
Δ) Να θεσπιστεί ένα εύλογο επιμίσθιο και για την κάλυψη των αναγκών στέγασης και διατροφής των εκτιόντων εναλλακτική θητεία, τουλάχιστον της τάξεως των 450 ευρώ, άλλως να παρέχεται δωρεάν στέγαση και σίτιση, τουλάχιστον σε όσους υπηρετούν μακριά από τον τόπο διαμονής τους.
Τομέας Δικαιοσύνης & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
