Ο μακαρθισμός γεννήθηκε στις απαρχές του ψυχρού πολέμου, λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σπεκουλάροντας πάνω στην κομμουνιστική απειλή. Ο γεννήτορας του, ο γερουσιαστής του Ουϊσκόνσιν Τζο Μακάρθι εξελέγη για πρώτη φορά το 1947. Μέχρι το 1950 και την περιβόητη ομιλία του στο Γουΐλινγκ της Δυτικής Βιρτζίνια θεωρείτο ένας μετριοπαθής ρεπουμπλικανός πολιτικός, εν πολλοίς άσημος και μάλιστα εξαιτίας της θέσης του να μην εκτελεστούν οι θανατικές καταδίκες μελών των Waffen-SS που είχαν εμπλακεί σε βασανισμούς αμερικανών κρατουμένων πολέμου και να τους δοθεί χάρη, είχε ανακηρυχθεί από τους εκπροσώπους του τύπου που κάλυπταν δημοσιογραφικά τη γερουσία ως ο χειρότερος εν ενεργεία γερουσιαστής.

Κάτι λοιπόν έπρεπε να κάνει ο Τζο Μακάρθι αν ήθελε να συνεχίσει να ανήκει στη κεντρική πολιτική σκηνή. Επέλεξε την κομμουνιστοφοβία, τον «Κόκκινο Τρόμο» (second Red Scare) ως όχημα αυτοπροβολής. Στην περιβόητη εκείνη ομιλία του στις 9 Φεβρουαρίου 1950, το κοινό του συλλόγου γυναικών του Γουΐλινγκ εμβρόντητο τον παρακολουθούσε να καταγγέλει πως στο υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ έχουν παρεισφρήσει κομμουνιστές και πως ο ίδιος κατέχει μια λίστα 205 ονομάτων με κομμουνιστές υπαλλήλους του αμερικανικού ΥΠΕΞ. Η καταγγελία του βρήκε τρομερή απήχηση στα ΜΜΕ, οδηγώντας τον Μακάρθι σε έναν πραγματικό κολοφώνα αντικομμουνιστικής δόξας, καθιστώντας τον ηγέτη της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας για την εκκαθάριση της χώρας από τα «κόκκινα μιάσματα».

Αυτά εν πολλοίς είναι γνωστά. Αυτό που δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστό είναι πως η επιτροπή Μακάρθι στη φούρια της να ανακαλύπτει διαρκώς νέους εχθρούς για το έθνος, (ο Μακάρθι για να ταΐζει τα αδηφάγα ΜΜΕ και να συντηρεί τη φήμη του, κατονόμαζε κάθε μέρα και καινούριους κομμουνιστές-πράκτορες της ΕΣΣΔ χωρίς στοιχεία και αποδείξεις για τον οποιονδήποτε, πράγμα που δεν απασχολούσε τα ΜΜΕ που του αφιέρωναν τα σαλόνια των εφημερίδων μιας και το θέμα πουλούσε) δημιούργησε και το λεγόμενο «Λιλά Τρόμο» (Lavender Scare), στρεφόμενος και κατά των ομοφυλοφίλων.

Σε συνεργασία με τον πρώτο τη τάξει σύμβουλο της επιτροπής του, τον Ρόι Κόν, η επιτροπή Μακάρθι είχε κατορθώσει να απολυθούν από τις θέσεις τους στο αμερικανικό δημόσιο 452 ομοφυλόφιλοι άνδρες μέχρι το 1953, με τη κατηγορία των συνοδοιπόρων του κομμουνισμού. Το σκεπτικό της επιτροπής Μακάρθι ήταν πως η «ανωμαλία» αυτών των ανθρώπων τους καθιστούσε ευάλωτους σε εκβιασμό από τους κομμουνιστές, εκβιασμό με αντικείμενο την αποκάλυψη της «σεξουαλικής τους ιδιαιτερότητας», με συνέπεια να γίνονται πράκτορες της ΕΣΣΔ ώστε να κρατηθεί κρυφό το μυστικό τους. Πέραν αυτού βέβαια, σύμφωνα με τον Μακάρθι αλλά και τα συντηρητικά ήθη της εποχής στις ΗΠΑ, οι ομοφυλόφιλοι ήταν άθεοι, ανήθικοι, ανώμαλοι και κυρίως άτομα που είχαν τη δική τους ατζέντα πάνω απ΄όλα, την προώθηση δηλαδή της ομοφυλοφιλίας και τη διάβρωση της αμερικανικής κοινωνίας, φύσει ανατρεπτικά στοιχεία δηλαδή κατά τον Μακάρθι.

Μακάρθι και Κόν

Το οξύμωρο της ιστορίας είναι πως η παρακμή του Μακαρθισμού προέκυψε εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του αρχισυμβούλου του Ρόι Κον, ο οποίος προσπάθησε να βάλει μέσον στο στρατό για τον αγαπημένο του, φαντάρο τότε, Ντέιβιντ Σάιν. Η επιτροπή Μακάρθι το 1953 διερευνούσε σχέσεις κομμουνιστών στον αμερικανικό στρατό, με τον Σάιν να αποτελεί εντεταλμένο στην επιτροπή στη θέση του ερευνητή. Όταν ο στρατός κατηγόρησε όμως την επιτροπή και συγκεκριμένα το πρωτοκλασάτο στέλεχός της Ρόι Κόν, πως απειλούσε θεούς και δαίμονες αν δεν τύχαινε ευνοϊκής μεταχείρισης ο Σάιν, αυτό ήταν η αρχή του τέλους για τον Μακάρθι καθώς οι συγκεκριμένες ακροάσεις καλύπτονταν και ζωντανά μέσω τηλεοράσεως.

Ο Μακάρθι περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία και το 1957 πέθανε. Ο Ρόι Κόν, ο μέγας ομοφυλόφιλος ομοφυλοφιλοφάγος πέθανε το 1986 από AIDS.

ΥΓ. Το διασημότερο θύμα του Λιλά Τρόμου δεν εντοπίζεται στις ΗΠΑ αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο· πρόκειται για τον Άλαν Τούρινγκ. Επειδή ο Τούρινγκ είχε πρόσβαση σε απόρρητα δεδομένα μέσα στο βρετανικό στρατό, ως επικεφαλής του τομέα αποκρυπτογράφησης κατά τη διάρκεια του πολέμου, θεωρήθηκε από τις βρετανικές αρχές ως απειλή, ευάλωτος σε εκβιασμό λόγω της «ανωμαλίας» του. Δικάστηκε με την κατηγορία της ομοφυλοφιλίας, καταδικάστηκε και του επιβλήθηκε επιλογή στη ποινή: είτε πολυετής φυλάκιση, είτε χημικός ευνουχισμός. Ο Τούρινγκ επέλεξε το δεύτερο με συνέπεια να αρχίζει να εκφυλίζεται το σώμα του και να αυτοκτονήσει, ή να τον «αυτοκτονήσουν», το 1954.

Αλέξης Σμυρλής, Διευθυντής ΚΟ ΜέΡΑ25