Σοφία Σακοράφα
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες
Συνοδοιπόροι και συνοδοιπόρισσες
Το 1ο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25 ολοκληρώνεται.
Και έχουμε την πίστη ότι θα αποδειχθεί καθοριστικό ορόσημο για το κόμμα μας.
Έχουμε την πίστη ότι θα είναι ένα πραγματικό εφαλτήριο για την αναβάθμιση και της ίδιας της υπόστασης αλλά και της δυναμικής του κόμματός μας.
Θα ήθελα προσωπικά εγώ αλλά και όλοι μας πιστεύω να δώσουμε συγχαρητήρια σε όσους και όσες έκαναν ό,τι μπορούσαν για να είμαστε σήμερα εδώ και σε αυτό το σημείο.
Το ξέρουμε όλοι: Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε δεν είναι καθόλου εύκολο. Και έχουμε πετύχει πολλά, μέσα σε πολύ αρνητικές συγκυρίες.
Αλλά η πιο μεγάλη αρνητική συγκυρία είναι αυτή που βιώνει ο ελληνικός λαός.
Η ανελέητη επίθεση που έχει εξαπολύσει, όλα αυτά τα χρόνια, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, εναντίον της κοινωνίας.
Αυτό το μίγμα σκληρού νεοσυντηρητισμού και αντικοινωνικού νεοφιλελευθερισμού που δεν θέλει να αφήσει τίποτε όρθιο.
Υγεία, Παιδεία, Εργασία, Δικαιώματα, όλα θυσιάζονται στο βωμό των θεών μιας αντιδραστικής ιδεοληψίας.
Από μια συνειδητή πολιτική, εντεταλμένη στο να υπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα.
Η κοινωνική πραγματικότητα έχει ήδη την εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου.
Και το χειρότερο συμπέρασμα είναι ότι αυτή η σημερινή κατάσταση, αποτυπώνει με τον πιο τραγικό τρόπο το πραγματικό μέτρο της παταγώδους αποτυχίας της λεγόμενης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η περίφημη «Πρώτη φορά Αριστερά» ήταν δυστυχώς μια προαναγγελθείσα πτήση, που δεν κατάφερε να σηκωθεί ούτε δέκα εκατοστά πάνω από το έδαφος, πριν συντριβεί στο έδαφος του συμβιβασμού και της υποταγής της.
Από αυτά τα συντρίμμια όμως μιας κοινωνίας εξαπατημένης, ενός λαού που τον πούλησε η κυβέρνησή του, μιας νεολαίας που της απαγόρευσαν το δικαίωμα στο όνειρο, από αυτά τα συντρίμμια ξεπήδησε η αυθόρμητη απάντηση σ’ αυτή την ιστορική ήττα.
Στην αρχή μοναχικές φωνές που ακούγοντας η μια την άλλη πίστεψαν και πάλι στη δύναμή τους.
Αυτό ήταν το ξεκίνημά μας.
Φτιάξαμε αυτό το πρώτο αμάλγαμα αποφασισμένων να ξαναζωντανέψουμε το όραμα που είχαμε τάξει στους εαυτούς μας.
Το όραμά μας που πλάστηκε από το αποφασιστικό ΟΧΙ σ’ αυτό το μέλλον που σχεδιάζουν για εμάς γραφειοκρατικά κατεστημένα και άπληστα ολιγαρχικά συμφέροντα.
Και με μόνο όπλο μας αυτή την αποφασιστικότητα συνεχίσαμε την προσπάθεια και των αγώνα ανακαλύπτοντας καθημερινά ότι γινόμαστε όλο και περισσότεροι και πιο αποφασισμένοι.
Ρεαλιστές και ονειροπόλοι ταυτόχρονα διεκδικήσαμε και πετύχαμε την είσοδό μας στη Βουλή.
Έχοντας όμως πάντα κατά νου το ιστορικό σύνθημα των αναρχικών “Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τα πράγματα θα είχαν απαγορευτεί!”
Ένα σύνθημα που είχαμε βιώσει τη δικαίωσή του μόλις πριν έναν χρόνο.
Και προσπαθήσαμε και προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι και αλώβητοι απέναντι σε κυβερνήσεις που αναδεικνύονται μέσα από διαδικασίες εκβιασμών των πολιτών και βρώμικες μεθόδους ελέγχου της κοινής γνώμης.
Απέναντι σε ένα σύστημα που δεν διστάζει να εργαλειοποιήσει ακόμα και αυτό το κοινοβουλευτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του.
Αν όμως αυτοί μπορούν και κάνουν το κοινοβουλευτικό σύστημα εργαλείο τους, εμείς έχουμε την απάντηση και την υπηρετούμε.
Γινόμαστε εμείς, το κόμμα μας, το εργαλείο της κοινωνίας μέσα στο κοινοβούλιο.
Γιατί μπορούμε να είμαστε το εργαλείο για τις δυνάμεις της αντίστασης.
Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δικιά μας.
Έτσι, και μόνο, λειτουργούν τα πράγματα…
Εμείς νιώθουμε υποχρεωμένοι να υπηρετήσουμε το όραμά μας.
Εμείς που δεν πιστεύουμε ότι οι κοινωνικές ανάγκες είναι αυταπάτες.
Κι αυτοί που ξεστόμισαν αυτή την Ύβρη και όσοι στοιχίζονται πίσω τους, ας πάψουν επιτέλους να χρησιμοποιούν το όνομα της Αριστεράς, και μάλιστα Ριζοσπαστικής, στον τίτλο τους !
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Ρεαλιστές και ονειροπόλοι ταυτόχρονα δεν έχουμε άλλο δρόμο παρά μόνο το δρόμο της δράσης.
Δράση με όλες μας τις δυνάμεις και στα δύο πεδία της μάχης : Και στο κοινοβουλευτικό και στο κινηματικό.
Τα κινήματα είναι που δίνουν οξυγόνο στην κοινωνία !
Χωρίς αυτά η κοινωνία θα ήταν ένα ανήμπορο σώμα σε κωματώδη κατάσταση! Και αυτός είναι ο στόχος τους.
Και αν αυτοί κάνουν εργαλείο τον κοινοβουλευτισμό, Εμείς, το ΜέΡΑ25, θα είμαστε – και πρέπει να είμαστε – το κοινοβουλευτικό εργαλείο των κινημάτων.
Πρέπει λοιπόν εμείς να ανταποκριθούμε σε αυτό το χρέος. Αυτός είναι ο λόγος που υπάρχουμε !
Έχουμε καταφέρει πολλά, σε σχέση με τις πραγματικές μας δυνάμεις. Ταυτόχρονα όμως, κάναμε και λιγότερα από όσα θα μπορούσαμε.
Μερικές φορές, καταφέρνουμε περισσότερα από όσα θα μας αναλογούσαν. Αυτό όμως οφείλεται πολλές φορές στην προσφορά συγκεκριμένων προσώπων, και όχι στη συλλογική συγκρότηση.
Στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι άδικο να πιστώνουμε σε όλους μας αυτά που καταφέρνουν, μερικές φορές ουσιαστικά από μόνοι τους, σύντροφοι / συναγωνιστές / συνοδοιπόροι, στην καθημερινή δράση.
Ας μην κρυβόμαστε : Δεν έχουμε κατακτήσει την ωριμότητα που θα έπρεπε, στο επίπεδο της συγκρότησης.
Θέλω να πιστεύω ότι αυτό το Συνέδριο θα σηματοδοτήσει την αλλαγή που έχουμε ανάγκη εδώ – Το είπα και στην αρχή.
Θα είναι το ορόσημο και για την υπέρβαση των αδυναμιών μας.
Για να μη χαραμίζουμε τη δυναμική μας στην εσωστρέφεια !
Η υποχρέωση της πολιτικής συμμετοχής και δράσης δεν εξαντλείται με τη συμμετοχή σε μία κομματική συλλογικότητα.
Δεν έχει καμία αξία η αυτοεπιβεβαίωσή του καθενός μας, ότι -τάχα- κάνουμε το χρέος μας, επειδή και μόνο είμαστε στο ΜέΡΑ25.
Η πραγματική πολιτική δράση μπορεί να υπάρχει μόνο εκεί έξω, στην κοινωνία. Και μόνο έτσι αξίζουμε να υπάρχουμε!
Δεν μπορούμε να είμαστε έξω από την κοινωνία. Ούτε είμαστε πάνω από την κοινωνία. Μπορούμε να υπάρχουμε μόνο μέσα σε αυτήν.
Όπου και όταν μπορέσαμε να λειτουργήσουμε με αυτόν τον τρόπο, και η παρουσία μας και τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλύτερα.
Ας σπάσουμε , λοιπόν, οργανωτικές και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.
Ας νιώσουμε ελεύθεροι να ταιριάξουμε το αυθόρμητο με το οργανωμένο.
Ας τολμήσουμε τη «Ρήξη».
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Επιτρέψτε μου να δανειστώ έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη,
«Γιατί οι άνθρωποι σύντροφε, ζουν από τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων»
Αυτό θέλουμε λοιπόν : Μια θέση στη ζωή των άλλων.
Στη ζωή του απολυμένου, του άνεργου, της γυναίκας, του μετανάστη, του πρόσφυγα, του κάθε ανθρώπου που μάχεται με αγωνία για την επιβίωσή του.
Μια θέση στη ζωή τους για να ζήσουμε.
Να συναντηθούμε – και να συναντιόμαστε πάντα – με την κοινωνία.
Με την ενεργή κοινωνία των πολιτών.
Χωρίς αναστολές και αλλοτριώσεις.
Χωρίς προεπιλογές και φέις-κοντρόλ.
Δεν έχουμε τίποτα να υποδείξουμε εμείς στην κοινωνία. Αυτή μας δείχνει το δρόμο.
Δεν κατέχουμε καμία απόλυτη αλήθεια.
Δεν έχουμε να της διδάξουμε τίποτα. Αυτή θα μας μάθει.
Δεν αναζητούμε εμείς δικαίωση από την κοινωνία. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να τη δικαιώσουμε.
Ας φύγουμε λοιπόν από αυτό το Συνέδριο και ας γυρίσουμε στις περιοχές μας πιο αποφασισμένοι και πιο δυνατοί για μια ουσιαστική πολιτική παρουσία και δράση !
Ρεαλιστές και ονειροπόλοι ταυτόχρονα!!!
Σας ευχαριστώ!
Κλέων Γρηγοριάδης
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλες και φίλοι,
Αδέρφια.
Είμαι εδώ για να σας πω ότι (η απελευθέρωση) δεν είναι αυταπάτη. Είναι ηθική υποχρέωση, είναι εθνική επιταγή αλλά, κυρίως, είναι χαρά και αγάπη. Γιατί χαρά μεγάλη είναι να αγωνίζεσαι παρέα μ’ άλλους ανθρώπους για κοινές ιδέες κόντρα στη χυδαιότητα, την αναξιοπρέπεια και το άδικο, γιατί χαρά μεγάλη κρύβει να είσαι στη θέση του Δαυίδ που τολμά να τα βάλει με τον Γολιάθ για την αγάπη των άλλων ανθρώπων. Για την αγάπη των ξένων ανθρώπων. Εκείνων που δεν είναι φίλοι ή συγγενείς σου- αλλά απλώς κάποια στιγμή αρχίζουν να σου φαίνονται σαν τέτοιοι-. Κι όταν η εμφάνιση μιας τέτοιας παραίσθησης πυκνώνει στη ζωή σου είναι μια ασφαλής ένδειξη πως σύντομα η υφήλιος θα’ ναι το μόνο σπίτι σου και τα οχτώ δισεκατομμύρια των κατοίκων της η μόνη οικογένεια που είχες ποτέ (στη ζωή) σου. Γι’ αυτό είμαι τόσο χαρούμενος και γεμάτος που είμαστε αγκαλιά όλοι απόψε εδώ μαζί σε τούτη τη συγκέντρωση που’ χει σαν στόχο της το πιο μεγαλεπήβολο σχέδιο όλων των εποχών του κόσμου: να γίνει τώρα, εδώ μπροστά στα μάτια μας το εγώ του καθενός μας ένα τεράστιο, κοινό μαζί. Δύσκολο το εγχείρημα κι αποτυγχάνει επαναληπτικά χιλιάδες χρόνια τώρα στην ανθρώπινη ιστορία.
Όμως, σύντροφοι και μόνο που το επιχειρούμε- αν το επιχειρήσουμε- μας κάνει μέλη της τεράστιας, διαχρονικής παρέας της αντίστασης. Μας κάνει κρίκους της κρυφής αλυσίδας που κινεί και προοδεύει τον κόσμο όλο. Είναι τιμή και μόνο η συμμετοχή σ’ αυτή την αλυσίδα, γιατί σκεφτείτε μόνο- δε θα πω ονόματα- ποιοι άνθρωποι- κρίκοι προηγούμενοι έφτασαν ως τις μέρες μας αυτή την αλυσίδα. Μπορεί να μην είμαστε τίποτα μπροστά τους, έχουμε όμως το ίδιο πάθος και την ίδια κάψα για τη λευτεριά του είδους μας μες στην ψυχή μας κι έτσι, γι’ αυτό και μόνο, δικαιούμαστε τη συντροφιά και τη συγγένεια όλων των προηγούμενων ανθρώπων που μπήκαν στον ίδιο κόπο.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, αδέρφια!
Θέλω ένα κόμμα απόλυτα ελεύθερο και δημοκρατικό. Θέλω ένα κόμμα που να μην αναπαράγει ποτέ καμιά δομή εξουσίας. Θέλω ένα κόμμα που να σέβεται, να αγαπά, να προστατεύει και να καμαρώνει για τις μειοψηφίες του. Θέλω ένα κόμμα στο οποίο όλοι να είμαστε απολύτως ίσοι μεταξύ μας. Θέλω ένα κόμμα που το φύλλο του καθενός μας δε θα παίζει κανένα ρόλο στον τρόπο της συμμετοχής του, ένα κόμμα που δε θα νοιάζεται και δε θα ξέρει το σεξουαλικό προσανατολισμό κανενός μας. Θέλω ένα κόμμα απολύτως ελεύθερο κι ανεξάρτητο από την ηγεσία του. Θέλω μία ηγεσία απολύτως ανεξάρτητη και υπάκουη στο κόμμα. Θέλω ένα κόμμα που θα αγαπάει, θα προστατεύει και θα αγωνίζεται εξίσου για τα κομμάτια της κοινωνίας μας που είναι σε άλλο κόμμα και γι’ αυτούς που δεν είναι σε κανένα κόμμα. Γιατί τους έχει ρουφήξει ολόκληρους η αγανάκτηση κι έχουν αποφασίσει να αντιστέκονται σπάζοντας και καίγοντας τα είδωλα και τις εικόνες μόνο του κακού. Με μία φράση: θέλω ένα κόμμα που θα παλεύει με την ίδια ζέση και την ίδια ψυχή για την ελευθερία κι αυτών που δεν το γουστάρουνε. Κι εκείνων που το πολεμάνε. Θέλω ένα κόμμα που η οργανωτική δομή του θα του απαγορεύει να αποκοπεί αργότερα από την κοινωνία. Θέλω ένα κόμμα του οποίου η ύπαρξη δε θα επιτραπεί ποτέ να γίνει αυτοσκοπός.
Χαρήκατε πολύ, ε; Όλοι ένα τέτοιο κόμμα θέλετε. Όλοι ένα τέτοιο κόμμα θέλουμε κι όλοι οι προοδευτικοί, τίμιοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι που το επιχείρησαν πριν από μας, υποπτεύομαι πως ακριβώς ένα τέτοιο κόμμα ήθελαν. Αλλά δεν τα κατάφεραν. Κι αν δεν απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί δεν τα κατάφεραν, είμαστε καταδικασμένοι, αδέρφια, να μην τα καταφέρουμε ούτε εμείς. Κι έχω μια υποψία γιατί δεν τα κατάφεραν. (Κι η υποψία μου είναι) Γιατί πίστευαν- όπως ίσως πιστεύουμε και εμείς- πως όλα τ’ άλλα και όλοι οι άλλοι είναι που πρέπει να αλλάξουνε εκτός από τους ίδιους.
Αδέρφια μου, αν δεν ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας, δεν έχουμε καμιά ελπίδα. Είμαστε όλοι μας άνθρωποι που γέννησε αυτή η κοινωνία. Η εν πολλοίς φασιστική, πατριαρχική, σοβινιστική, ατομικιστική κοινωνία μας, που σε μεγάλο βαθμό κι ανάλογα βέβαια, με την ηλικία του καθενός μας, μας διαμόρφωσε και συνεχίζει να μας διαμορφώνει ακόμα, σαν ανθρώπους.
Έχουμε, όμως, πάρει μια απόφαση. Να αντισταθούμε στα προτάγματα αυτής της κοινωνίας και να παλέψουμε για την ανατροπή τους. Κι αυτή η απόφαση, είναι όλος κι όλος ο εξοπλισμός μας. Αυτή η απόφαση είναι το μόνο πράγμα που μας διαχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Τους χαλασμένους ή τους υποταγμένους. Κι αυτή η συνειδητοποίηση ότι η μόνη πραγματική μας διαφορά από εκείνους είναι η απόφαση που πήραμε να αντισταθούμε στο κακό, ακόμα και στο μέρος του κακού που κρύβεται εντός μας. Αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση είναι που οφείλουμε να μην ξεχάσουμε ποτέ.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, αποτελούμε σ’ ένα βαθμό μέρος του ίδιου του προβλήματος που ενωθήκαμε για να λύσουμε. Είμαστε όλοι μας άνθρωποι με αδυναμίες, μωροφιλοδοξίες και, το χειρότερο, μ’ έναν τεράστιο εγωισμό. Κι ίσως αυτό ακριβώς να είναι το υπέροχο. Η βούλησή μας να λύσουμε ένα πρόβλημα που αποτελούμε μέρος του. (Όμως) Άδικα βασανίζομαι και σας βασανίζω. Όσο κι αν πλατιάσω, δε θα καταφέρω να περιγράψω αυτό που θέλω, με την ευκρίνεια που το κάνει ο Μανώλης Αναγνωστάκης, όταν λέει: «Ανάπηρος δείξε τα χέρια σου. Κρίνε, για να κριθείς».
Γιατί αυτό είμαστε, συντρόφισσες και σύντροφοι, φίλες και φίλοι, αδέρφια. Τυφλοί, που επιχειρούν να ψηλαφίσουν την αλήθεια με τα χέρια που δεν έχουν.
Γι’ αυτό μας αγαπάω τόσο πολύ, γι’ αυτό αξίζει ο αγώνας μας.
Μαρία Απατζίδη
Συνοδοιπόροι, σύνεδροι και αδέλφια μου στην φυλακή του χρέους,
Σήμερα, βρίσκομαι εδώ για να μοιραστώ.
Για να μοιραστώ μαζί σας, τον λόγο του αγώνα.
Του αγώνα, που γίνεται λευτεριά.
Θέλω να αναρωτηθούμε, συνοδοιπόροι και συνοδοιπόρισσες, πού βρισκόμαστε, τι κάνουμε, τι πρέπει να κάνουμε;
Για να γλιτώσουμε τον λαό μας, από την κόλαση που έχει φτιάξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και μια χούφτα ντόπιων συνεργατών του, για τους συνανθρώπους μας.
2. Άκρη της πόλης
Όπως, όλοι γνωρίζετε, έρχομαι από την άκρη της πόλης.
Από ένα μέρος, που πολλοί πολιτικοί δεν έχουν ποτέ πατήσει το πόδι τους.
Αλλά ό,τι γινόταν, κάποτε, στην άκρη της πόλης, πλέον γίνεται στα πιο πολλά σημεία της.
Δηλαδή φτώχεια κι εξαθλίωση.
Η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ, όλες οι μνημονιακές παρατάξεις, έχουν το θράσος να μας κουνάνε το δάχτυλο.
3. Πόλεμος στην Ουκρανία
Δίπλα μας, στην Ουκρανία, εκτυλίσσεται ένας πόλεμος, που για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας, σημαίνει θάνατο, ξεριζωμό και προσφυγιά.
Σε αυτόν τον πόλεμο, πρέπει να είμαστε ουδέτεροι, ως προς τις συγκρούσεις.
Αλλά όχι, ως προς τον αγώνα που πρέπει να δώσουμε για τους συνανθρώπους μας, οι οποίοι κινδυνεύουν και υποφέρουν.
Χρειάζεται να σκεφτούμε, τι είναι το καλύτερο για την Ουκρανία, και για τον κόσμο.
Το ΝΑΤΟ, θέλει τον πόλεμο αυτό, για να κάνει την Ουκρανία, ένα νέο Αφγανιστάν.
Κι έτσι, να δικαιολογεί την ύπαρξή του.
Για αυτό, έχουμε ανάγκη, από ένα νέο κίνημα, αδέσμευτων, που θα είναι αντι-ιμπεριαλιστικό.
Στο πλαίσιο αυτό, θέλουμε η Ουκρανία, να είναι ουδέτερη και να μην είναι εντός της, ούτε τα ρωσικά στρατεύματα, ούτε το ΝΑΤΟ.
Χρειάζεται, να υποστηρίξουμε, αυτό το νέο κίνημα των Αδέσμευτων.
Γιατί η αντι-ιμπεριαλιστική στάση, είναι η μόνη αριστερή και οικολογική πολιτική.
4. Ενεργειακή ακρίβεια
Έχουμε, όμως, και στην χώρα μας, τη φτώχεια, που προκάλεσαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά και Τσίπρα, ξεπουλώντας βασικούς πόρους.
Οδήγησαν σε μετανάστευση των νέων, που δεν θα σταματήσει, αν δεν τους αναγκάσουμε να αλλάξουν πολιτική.
Αυτό, μπορεί να συμβεί, συνοδοιπόρισσες και συνοδοιπόροι, μόνο αν εμείς, όλοι μαζί, γίνουμε μια ενωμένη γροθιά.
Οι μικρομεσαίοι, που είναι η ραχοκοκαλιά της οικονομίας, ζουν το απόλυτο Βατερλό τους.
Για την ασφυξία, που βιώνουν πλέον 6000 συνάνθρωποί μας, και πάνω από 20.000 ακόμη, που αναμένεται να τους κόψει το ρεύμα αυτή η κυβέρνηση.
5. ΗΠΑ και ΣΥΡΙΖΑ
Συνοδοιπόρισσες και συνοδοιπόροι, τι πρέπει να κάνουμε;
Να μη τους αφήσουμε σε ησυχία.
Όσο, για τους υποτιθέμενους «συντρόφους», του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, επιχειρούν να στήσουν με προοδευτικό μανδύα, τις χειρότερες στιγμές της Ιστορίας, που έχει ζήσει ο ελληνικός λαός.
Γιατί, όσο υπηρέτησε, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, η δήθεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον έχουν υπηρετήσει, άλλοι κι άλλοι.
6. Κατάργηση Χρηματιστηρίου Ενέργειας
Εμείς, είμαστε συλλογικά αντίθετοι στη δική τους πολιτική των μνημονίων, που οδηγούν σε αυτοκτονίες.
Απαντάμε με ρήξη.
Κοιτάμε τον κόσμο στα μάτια.
Λέμε την αλήθεια.
Χωρίς, να κλείνουμε το μάτι, σε κανέναν ολιγάρχη.
Χωρίς να τους φοβόμαστε.
Προτείνουμε λύσεις σε προβλήματα.
Εννοώ, το Χρηματιστήριο Ενέργειας, που πρέπει να καταργηθεί.
Να σταματήσει, το χαράτσι, της ρήτρας αναπροσαρμογής.
Να μπει ένα τέλος, στην κλεψιά, των πολλών από τους λίγους.
Το ρεύμα και το νερό, είναι δημόσια αγαθά.
Δεν είναι εμπόρευμα, ιδιωτικό.
7. Κατάργηση Νόμου Χατζηδάκη
Μόνο με αυτά τα μέτρα θα αναστηθεί από τις στάχτες της, κάθε μικρομεσαία επιχείρηση που αυτή τη στιγμή φυτοζωεί.
Να καταργηθεί ο νόμος Χατζηδάκη, ο πιο αντεργατικός και εκμεταλλευτικός νόμος, που έχει ψηφιστεί.
Στόχος μας είναι, η ανάκληση των αναστολών του υγειονομικού προσωπικού.
Και η άμεση επιστροφή τους.
8. Συνεργασία εργαζομένων
Πριν λίγες μέρες, είχα την χαρά να συνομιλήσω ξανά, με την πρώτη μου εργοδότρια, όταν ήμουν έφηβη.
Την ίδια αγωνία έχω με εσάς.
Γιατί, η επισφάλεια των εργαζομένων, δεν θα σταματήσει, αν δεν χτυπήσουμε όσα την παράγουν.
Ήρθε η ώρα, εργαζόμενοι και εργαζόμενες, να σηκώσουμε ανάστημα.
Για να έχουμε συνδικαλιστική αντιπροσώπευση, συλλογικές συμβάσεις, ανθρώπινο μισθό και ζωή μετά τη δουλειά.
9. Αλλαγή στα εργασιακά
Για αυτό οραματίζομαι μαζί σας, ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον, για το αύριο.
Ένα μέλλον, χωρίς ελαστικές και ευέλικτες μορφές εργασίας!
Χωρίς μαύρη αδήλωτη δουλειά!
Χωρίς, ενοικιαζόμενη και εκ περιτροπής απασχόληση!
Χωρίς, υφαρπαγή των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα!
Χωρίς, κλοπή δεδουλευμένων ενσήμων, κυρίως στον ιδιωτικό τομέα!
Χωρίς, κατάργηση, στην πράξη, των συλλογικών διαπραγματεύσεων και αντικατάστασή τους με σαθρές ατομικές συμβάσεις.
10. Όραμα για κόσμο χωρίς επισφάλεια
Οραματίζομαι μαζί σας, έναν κόσμο, χωρίς, εργασιακή επισφάλεια.
Έναν κόσμο, που θα έχει καταργηθεί το μπλοκάκι, η εκ περιτροπής εργασία, τα μειωμένα ωράρια, οι ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι, οι εξωτερικοί συνεργάτες.
11. Επαναφορά Συλλογικών Συμβάσεων
Το μείζον: Η επαναφορά Συλλογικών Συμβάσεων εργασίας, για να πάψουν οι εργαζόμενοι, να είναι βορά, στην απληστία των εργοδοτών τους.
Απαιτείται, η θέσπιση ενός σύγχρονου πλαισίου, που θα προστατεύει τους εργαζόμενους, από την εργασιακή παρενόχληση, το μόμπινγκ [mobbing], και τη σεξουαλική παρενόχληση.
Με πρόταγμα, τον σεβασμό και την ίση μεταχείριση σε όλα τα φύλα, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.
12. Καταστροφική πολιτική στην παιδεία
Εξίσου, καταστροφική, όμως, είναι και η πολιτική της κυβέρνησης στην παιδεία.
Η Υπουργός κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο.
Και άνοιξε την πόρτα των ΑΕΙ στην αστυνομία.
Θέλει να καταπνίξει τις καταλήψεις των μαθητών.
Επανέφερε την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και την Τράπεζα Θεμάτων.
Μείωσε τους εισακτέους στην δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Με αυτό τον τρόπο, εξασφάλισε πελατεία, για τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια και κολλέγια.
Έφερε ίσια βάρκα ίσια νερά τα πτυχία των δημοσίων ΑΕΙ με τα διπλώματα των κολλεγίων!
Τελικά, είναι βέβαιο, ότι η υπουργός Παιδείας βλάπτει σοβαρά την παιδεία.
13. Ο στόχος μας
Αδέλφια, συνοδοιπόρισσες και συνοδοιπόροι, ο στόχος, πρέπει να είναι ένας.
Να μη χρειαστεί, να ζήσουν τα δικά μας παιδιά, τον εφιάλτη, που έχουν κατασκευάσει, οι νεοφιλελεύθεροι καπιταλιστές.
Και αυτό, εκείνοι, το λένε «ζωή».
Λιγότερο, από το 1% σε όλον τον πλανήτη μας, κατέχουν πάνω, από το 80% του παγκόσμιου πλούτου.
Αυτό το λένε «δικαιοσύνη», και «επιχειρηματική αριστεία».
Εμείς, το λέμε «αρρώστια».
14. Επίλογος
Εμπρός, λοιπόν, με άσβεστη φλόγα, να τσακίσουμε, το άρρωστο σύστημά τους.
Τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει, το ποτάμι των ανθρώπων, που με υψωμένη την γροθιά τους, λαχταρούν και φωνάζουν για την ελευθερία τους.
Ο καιρός έχει έρθει.
Και η νίκη θα είναι, μόνο δική μας.
Κλείνω με τα λόγια του Μπρεχτ:
«Δεν είναι η παραφροσύνη, μα το τέλος της παραφροσύνης.
Δεν είναι το χάος, μα η τάξη.
Είναι το απλό, που είναι δύσκολο να γίνει».
Φωτεινή Μπακαδήμα
Συνοδοιπόροι και συνοδοιπόρισσες,
Φίλοι και φίλες,
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες αναμνήσεις που μου έφερε στο μυαλό το βίντεο που είδαμε χθες.
Η κοινή συνέντευξη τύπου του Γιάνη με τον Ντάισελμπλουμ στο Υπουργείο Οικονομικών το 2015.
Μια μέρα που δεν θα ξεχάσω, η 2η μέρα μου στο Υπουργείο και από τις πρώτες μέρες ενός εξαμήνου που θα θυμάμαι για πάντα.
Η παρουσίαση του DiEM25 στο Βερολίνο το 2016.
Εφαλτήριο για ένα ταξίδι μιας χούφτας ονειροπόλων, ουτοπιστών που εκτός από πανευρωπαϊκό κίνημα με εκατοντάδες χιλιάδες, πλέον, μέλη και εκλογικούς βραχίονες σε Ελλάδα και Γερμανία είναι πάνω απ’ όλα μια οικογένεια για μενα γι’ αυτό και είμαι τόσο χαρούμενη που είναι κοντά μας αυτό το τετραήμερο η Judith, ο Erik, o Johannes και ξέρω πως με τη σκέψη της είναι εδώ ολόκληρη η οικογένεια του DiEM25.
Αυτό που, επίσης, μου θύμισε το βίντεο είναι μια εμπειρία η οποία με έκανε να αντιληφθώ πλήρως την αναγκαιότητα για τη δημιουργία του DiEM.
Αύγουστος του 2015 σε ένα χωριό της Βουργουνδίας, όπου είχαμε πάει με τον Γιάνη και τη Δανάη για μια πολιτική εκδήλωση, και είδα πάνω από 2000 Γάλλους μέσα στη βροχή, πολλοί ήταν χωρίς ομπρέλα, να ακούν τον Γιάνη να τους μιλάει για το εξάμηνο της διαπραγμάτευσης που εκείνος έκανε και ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε.
Έμειναν εκεί γνωρίζοντας πως ήταν πιθανό μετά την Αθήνα να έβλεπαν την Τρόικα στο Παρίσι.
Τότε κατάλαβα ότι αν πρόκειται να αλλάξει κάτι στον κόσμο μας θα είναι μόνο αν οι Ευρωπαίοι δημοκράτες αγωνιστούν μαζί απέναντι στο κατεστημένο και την ολιγαρχία.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το DiEM25, το μόνο αληθινά πανευρωπαϊκό κίνημα, όχι κατ’ ευφημισμό αλλά κατ’ ουσία.
Συναποφασίζουμε, ψηφίζοντας όλοι για όλα.
Έλληνες, Γάλλοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Ισπανοί, όλα μας τα μέλη.
Έχουμε ολοκληρωμένο πρόγραμμα που επικαιροποιείται και ανανεώνεται.
Απόδειξη αυτών είναι η συμμετοχή στο συνέδριο μας της Ece Temelkuran και του Jeremy Corbyn, που θα είναι σε λίγο σε αυτήν εδώ τη σκηνή.
Γι’ αυτό φωνάζουμε περήφανα πως:
Σε Πόλεμο, Ακρίβεια και Αυταρχισμό
Απαντάμε με Προοδευτικό Διεθνισμό!
Γιατί μονάχα με Διεθνισμό στην πράξη μπορούν να βρεθούν λύσεις.
Θα μου πείτε καλός ο Διεθνισμός αλλά στη χώρα μας τι γίνεται;
Πως θα αντιπαλέψουμε το τσουνάμι των κόκκινων δανείων, των αυξήσεων, της ακρίβειας;
Τι λέμε για το άδειο καθημερινό τραπέζι, το σπίτι που βγαίνει στο σφυρί, την τσέπη που αδειάζει από τους υπέρογκους λογαριασμούς ρεύματος.
Απαντάμε με τις προτάσεις μας.
Όπως κατάργηση του ΗΡΑΚΛΗ, δημιουργία εταιρείας διαχείρισης των κόκκινων δανείων, μείωση του ΦΠΑ, κατάργηση του κατάπτυστου Χρηματιστηρίου Ενέργειας και της ρήτρας αναπροσαρμογής.
Το ΜέΡΑ25 έχει ένα καθόλα εφαρμόσιμο πρόγραμμα.
Το 2019 η προσπάθεια μας ήταν να έρθει αυτό στην κάλπη.
Το 2022 είναι να επικαιροποιηθεί και οι 7 συν 1, πλέον, τομές να γίνουν γνωστές στην κοινωνία.
Πως θα γίνει αυτό;
Θα γίνει γιατί ο καθένας από εμάς είναι εκπρόσωπος του ΜέΡΑ25 στον μικρόκοσμο και στο περιβάλλον του.
Καθένας μας μιλώντας σε φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, γείτονες γινόμαστε η φωνή του ΜέΡΑ στην κοινωνία.
Μην ξεχνάμε πως είμαστε «η φωνή του κόσμου εντός και εκτός Βουλής».
Αυτή τη διασύνδεση έχουμε αναλάβει όλοι και όλες.
Μεταφέρουμε στο δρόμο, στο περιβάλλον μας τις προτάσεις και τις ιδέες του ΜέΡΑ.
Μεταφέρουμε στο ΜέΡΑ τους προβληματισμούς που αφουγκραζόμαστε.
Αυτό είναι το χρέος μας, όχι μόνο με το βλέμμα μας στις εκλογές αλλά για να αποκτήσει το κόμμα μας πραγματικές ρίζες στην κοινωνία και τον κόσμο.
Φίλες και φίλοι,
Το 2016, το 2019 ήμασταν μια χούφτα ανθρώπων.
Χαίρομαι που τώρα βλέπω στη μικρή οικογένεια να έχουν προστεθεί πολλά νέα πρόσωπα και να έχει μεγαλώσει.
Και είμαστε εδώ με πείσμα, όραμα, όρεξη για αγώνα, έτοιμοι για τη ρήξη που είναι η μόνη απάντηση στην κρίση.
Τις μέρες αυτές ερχόμαστε κοντά, συζητάμε, αποφασίζουμε, ψηφίζουμε μα πάνω απ’ όλα προχωράμε δυνατοί, προχωράμε μαζί.
Φίλες και φίλοι,
Στην ολιγαρχία και τα μνημονιακά κόμματα απαντάμε μ’ ένα βροντερό ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ στη συμμαχία σας στην πλάτη των πολλών.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ στην πλήρη καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων των πολιτών.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ στις αντιλαϊκές σας πολιτικές.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ στη νύχτα σας.
Καιρός για μια ηλιόλουστη ΜέΡΑ!
Πάμε δυνατά!
Πάμε μπροστά!
Carpe DiEM!
Γιώργος Λογιάδης
Ευχαριστούμε όλες και όλους που έκαναν το όνειρο πραγματικότητα από τον Γιάνη τον Βαρουφάκη μέχρι το νεότερο συνοδοιπόρο.
Kαι να προσθέσουμε ότι πίσω από ένα μεγάλο άντρα υπάρχει για μεγάλη γυναίκα.
Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω την τεράστια και μοναδική για εμάς, για το ΜέΡΑ25 και για εμένα προσωπικά απώλεια του φίλου, συνοδοιπόρου, Κρητικού, έγκριτου νομικού, αγωνιστή για τις γερμανικές επανορθώσεις, του αείμνηστου Πέτρου Μηλιαράκη. Προσωπικά του οφείλω πολλά. Είναι η μοναδική πραγματική απώλεια για εμάς.
Θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι είμαστε οι μοναδικοί που είμαστε πολιτικά ενεργοί σε τρία επίπεδα:
Progressive International, με συνιδρυτή το Γιάνη Βαρουφάκη, ξεκίνησε με 3 μέλη και σήμερα έχει πάνω από 210εκατ. μέλη παγκοσμίως.
Diem25 Πανευρωπαϊκά, με συνοδοιπόρους ακόμα και στην Τουρκία
ΜέΡΑ25 στην Ελλάδα.
Μην το θεωρούμε απλό, αυτονόητο και εύκολο, ο Γιάνης ο Βαρουφάκης το έκανε πραγματικότητα.
Τα τρία μνημονιακά κόμματα είναι απέναντι μας και το τονίζουμε συνέχεια και μέσα στη Βουλή, σε κάθε ευκαιρία. Για αυτό και μας χτυπάνε! Διότι αξίζουμε να μας χτυπάνε και αυτό μας δυναμώνει. Διότι είμαστε οι μόνοι που δείχνουμε ένα άλλο δρόμο.
Το ίδιο το δείξαμε πρόσφατα μέσα στην Ολομέλεια όταν ως ΜέΡΑ25 σηκωθήκαμε και αποχωρήσαμε όταν αναφέρθηκε το ναζιστικό τάγμα Αζόφ. Και τους είδαμε και τους τρεις μαζί στο τέλος της ομιλίας Ζελένσκι να χειροκροτούν. Η απόλυτη ντροπή και εξευτελισμός του Ελληνικού κοινοβουλίου.
Βλέπουμε ότι πάνε να κάνουν μία τρικομματική κυβέρνηση μετά από τις εκλογές, όποτε γίνουν αυτές. Για να υπογράψουν ότι έμεινε ακόμη όρθιο. Στο 5ο μνημόνιο που μας ετοιμάζουν ιδιωτικοποιώντας και ξεπουλώντας τα δημόσια αγαθά, τον αέρα, το νερό και τον ήλιο.
Αυτές τις θέσεις μας τις συνδιαμορφώνουμε τώρα, πρέπει να τις επικοινωνήσουμε όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε με κάθε πολίτη, με ευγένεια, γνώση και αυτοπεποίθηση.
Ο κόσμος χρειάζεται και απαιτεί ενημέρωση. Διότι έχει απαξιώσει όλους τους πολιτικούς, δεν εμπιστεύεται κανένα.
Στις συναντήσεις που έχω με τον κόσμο, τους λέω ότι πριν από χρόνια είχα ρωτήσει τον Γιάνη, λες ότι τα συμφέροντα είναι πολύ μεγάλα και τα λεφτά πάρα πολλά και ότι έχουν απειλήσει τη ζωή σου, οπότε αν σε μπαλωτιάσουν;
Και μου απαντάει αμέσως «Στα α…α μου» Αυτό τα δείχνει όλα!
Την αποφασιστικότητα, τη δύναμη και το θάρρος να βάλεις επάνω στο τραπέζι και την ίδια τη ζωή σου, για τα πιστεύω σου. Χωρίς φόβο, χωρίς σπασμένο ηθικό. Αυτό που αυτοί επιδιώκουν. Τότε ο κάθε πολίτης το ξανασκέφτεται, ότι δεν είμαστε όλοι το ίδιο.
Έχουμε πόλεμο.
Πόλεμο όχι μόνο στην Ουκρανία, καθημερινό πόλεμο για επιβίωση παντού στην Ελλάδα, Πανευρωπαϊκά σε όλο τον πλανήτη.
Κοίταξε την κλιματική καταστροφή. Θα επιβιώσει το είδος μας;
Έχουμε πόλεμο, διότι τι είναι πιο τραγικό από το να δολοφονείς την ελπίδα, την προοπτική και την αξιοπρέπεια του καθενός μας;
Θα αναφέρω τα λόγια του Jeremy Corbyn «We have to act».
Kαι θα κλείσω με μία Κρητική μαντινάδα: «άλλος νωρίς και άλλος αργά μα πάντα αυτός κερδίζει που ξέρει στα χαλάσματα νέο ναό να χτίζει»
Σας ευχαριστώ πολύ.
Κρίτων Αρσένης
Το σπίτι μας είναι ο δρόμος. Για κάθε πραγματικά αριστερό κόμμα αυτό ισχύει, πόσο μάλλον για το ΜέΡΑ25. Που ξεκίνησε στους δρόμους που έφεραν το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα και είναι αυτή η κοινή συνισταμένη μας: οι άνθρωποι που παραμείνανε στο ΟΧΙ, παραμείνανε στο μήνυμα και στην εντολή του δρόμου και της κάλπης και του Δημοψηφίσματος.
Το σπίτι μας είναι ο δρόμος. Όσοι έχουμε νομίσει κατά καιρούς ή νομίζουμε ότι το σπίτι μας είναι η Βουλή, η Μαυροματαίων, το γραφείο μας στη Θεσσαλονίκη ή οποιοσδήποτε άλλος χώρος, ακόμα και οι Διαδικτυακές μας συναντήσεις, κάνουν μεγάλο λάθος. Υπάρχουμε για τον δρόμο.
Η Ece Temelkuran σήμερα στη συνέντευξη Τύπου, θα την ακούσουμε κα αργότερα, είπε κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. Είπε ότι όποιος βλέπει απέξω τον δρόμο, τα κινήματα, τους αγώνες, βλέπει τη δυσκολία, τις κακουχίες, την απελπισία, τη νίκη που αργεί να έρθει, τη σύγκρουση με την καταστολή. Αυτό όμως που δεν μπορεί να δει είναι τη χαρά. Τη χαρά να είσαι πλάι πλάι με ανθρώπους που αγωνίζεσαι για τις ίδιες ιδέες. Τη χαρά να παλεύεις για έναν κόσμο ειρηνικό, δημοκρατικό, ισότιμο. Τη χαρά να παλεύεις για έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά σου ή για τους γονείς σου ή για οποιονδήποτε –όσες, όσους, όσα και συ ο ίδιος δε θα γνωρίσεις ποτέ.
Όποιος δεν κατεβαίνει στον δρόμο, αυτή τη χαρά χάνει. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά που νιώθω όταν είμαι στη δίκη του Ζακ ή στη Δίκη Λιγνάδη, ακόμα κι όταν εκεί είναι δέκα άνθρωποι απέξω ή είκοσι. Πόση χαρά νιώθω όταν είμαστε στις πορείες της αντιπολεμικές, τις αντιφασιστικές, εναντίον στην αστυνομική βία, πόση χαρά και συγκίνηση ένιωσα όταν με τη Σοφία Σακοράφα βρεθήκαμε οι δυο μας από δυο τρεις διμοιρίες ΜΑΤ για εννιά ώρες εκεί πέρα στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ήτανε πράξη συντροφιάς (συντροφικότητας), αλλά και πράξη «ΟΧΙ, ΟΧΙ, ΟΧΙ αυτή η δημοκρατική εκτροπή δεν θα περάσει» και δεν πέρασε γιατί τα ΜΑΤ φύγανε και φτάσαμε ως την Πρεσβεία.
Λέμε πολλά για το Δημοψήφισμα και την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τα μνημόνιά του. Αν κάτι είναι το εγκληματικότερο από όλα που ‘χει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έστειλε τον κόσμο στην απογοήτευση και τον καναπέ. Εμπέδωσε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, άρα «γιατί να αγωνιστώ;». Δεν υπάρχει χειρότερο αποτύπωμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία από αυτό. Και δεν υπάρχει σημαντικότερο για όλα, όλες και όλους που παραμένουμε πιστοί/ές/ά στον αγώνα, που έφερε το μεγάλο ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα και το ότι υπάρχει εναλλακτική, απ’ το να ανατρέψουμε τον καναπέ, στον οποίο έστειλε όλον τον κόσμο ο ΣΥΡΙΖΑ, με το να είμαστε εμείς στον δρόμο.
Γι’ αυτό θα ‘θελα να καλέσω όλα, όλες, όλους να βρεθείτε στον δρόμο, όχι μόνο στα καλέσματα του ΜέΡΑ – προφανώς στα καλέσματα του ΜέΡΑ, αλλά και σε κάθε κινητοποίηση γειτονιάς, σε κάθε κινητοποίηση της πόλης, είτε είναι για το νερό, είτε είναι για τις ιδιωτικοποιήσεις, είτε είναι ενάντια στη λεηλασία της φύσης, είτε είναι για τα δικαιώματα, ενάντια στον πόλεμο, για την ισότητα ενάντια στις διακρίσεις, απέναντι στον φασισμό.
Σήμερα ήμουν στο γκέτο, όπως λένε μερικοί, μαζί με την Πακιστανική κοινότητα που δέχθηκε ξανά τρεις δολοφονικές επιθέσεις από κάποια, άλλα πλέον, καινούργια τάγματα εφόδου. Οι αγώνες είναι όλοι μπροστά μας από το μηδέν.
Αλλά θέλω να κλείσω με αυτό που είπε η Ece [Temelkuran]: είναι αγώνες, αλλά είναι χαρά. Μπορεί να νιώσει κανείς χιλιάδες δυσκολίες στον δρόμο. Οι δυσκολίες φέρνουν κάθε άτομο μαζί με τον διπλανό, τη διπλανή, το διπλανό. Η χαρά που νιώθει κανείς στον αγώνα, στο κίνημα, είναι κάτι που μόνο βιώνοντάς την μπορεί να την γνωρίσει και να την απολαύσει. Αυτό που μπορώ να σας πω είναι, για όσες και όσους και όσα δεν το έχουν δοκιμάσει επαρκώς, είναι μια χαρά, η οποία μπορεί να αλλάξει όλη τη ζωή σας.
Το σπίτι μας είναι ο δρόμος, Αυτό θα ΄θελα να κρατήσετε από αυτή την ομιλία.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
