Οι παλινωδίες της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας στο προσφυγικό, την έχουν οδηγήσει σε κινήσεις εντυπώσεων, με σκοπό να συγκρατήσει τις αντιδράσεις φορέων που η ίδια χάιδευε.

Οι κινήσεις εντυπωσιασμού όμως, σε μια τέτοια ευαίσθητη περιοχή, με συγκεκριμένες και γνωστές διακρατικές διαφορές, δεν ενδείκνυται και σίγουρα δεν αποτελούν πτυχές σοβαρής εξωτερικής πολιτικής.

Η απόφαση της κυβέρνησης για τον πλωτό φράχτη, πέρα από τα ανθρωπιστικά ζητήματα και τα ερωτήματα γύρω από το κόστος μιας αχρείαστης τοποθέτησης, εγείρει και σοβαρότατα ερωτήματα γύρω από τη στρατηγική του Κυριάκου Μητσοτάκη στα ελληνοτουρκικά.

Όταν ήδη η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει την πρόθεση της να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, για τις ελληνοτουρκικές διαφορές, όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα, η τοποθέτηση του φράχτη είναι βόμβα στα θεμέλια των ελληνικών θέσεων.

Πώς τοποθετεί η ίδια η Ελλάδα, δια του φράχτη, τα σύνορα σε ένα συγκεκριμένο σημείο, φανερώνοντας έτσι – στην καλύτερη περίπτωση – τη στρατηγική της για τη Χάγη, ή – στη χειρότερη περίπτωση – την αποδοχή από την Ελλάδα ενός minimum απαιτήσεων που πιθανώς ικανοποιεί τις τουρκικές θέσεις;

Πρόκειται για αυτοκτονική κίνηση που υπονομεύει τα εθνικά συμφέροντα στο Αιγαίο και τις οποίες πιθανότητες ικανοποιητικής διευθέτησης στη Χάγη.

Απαιτείται η άμεση απόσυρση της κυβερνητικής απόφασης, για λόγους ανθρωπιστικούς, για λόγους κόστους και προφανώς για λόγους εθνικού συμφέροντος.

Εύα Αμπάζη, Δικηγόρος – Μελος ΟΕΣΚΕ 

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.