Το συνεχές σφυροκόπημα της ελληνικής κοινωνίας από σκάνδαλα, με μια ευρύτατη (και απεχθή) γκάμα που έως τώρα περιλαμβάνει τη Novartis, τον Παπαγγελόπουλο με το παραδικαστικό κύκλωμα, τα σπίτια του Παπαδημούλη, τις συνομιλίες Παππά και Μιωνή περί μαγαζιών και εκβιασμών και το θέμα Καλογρίτσα, έχει μια βαθύτατα ιδεολογική βάση που αφορά στο περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Αυτό είναι η «Λυδία λίθος» τόσο για την κυβέρνηση όσο και για το ΣΥΡΙΖΑ αλλά, πολύ φοβάμαι, και για όλον τον αριστερό και προοδευτικό κόσμο στη χώρα μας και όχι μόνο.
Σίσσυ Βελισσαρίου, Μέλος του CC DiEM25 και της ΟΕΣΚΕ του ΜέΡΑ25
Είναι απλό: η έμπρακτη αμφισβήτηση της ιστορικής σχέσης Αριστεράς και ήθους, που έχει εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως το αποτέλεσμα των μακρόχρονων αγώνων και της αυτοθυσίας των αριστερών στην Ελλάδα, αποτελεί σημαντική νίκη της Δεξιάς στο ιδεολογικό και ηθικό επίπεδο. Εν ολίγοις είναι συντριπτικό πλήγμα σε αυτό που οι Γεωργιάδης και Βορίδης είχαν σωστά εντοπίσει ως ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς στην κοινωνία, που υλοποίησε η μακρά Μεταπολίτευση. Για το ΣΥΡΙΖΑ «το ηθικό πλεονέκτημα» είναι κάτι που ως «Πρώτη Φορά Αριστερά» (ΠΦΑ) φέρει κληρονομικώ δικαίω στα γονίδια του, άρα αναμφισβήτητο κεκτημένο. Επίσης είναι ο φερετζές για τις εγκληματικές πολιτικές του κατά του ελληνικού λαού, αρχής γενομένης από την κυνική και σκανδαλώδη μετατροπή του μεγαλειώδους ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Σε παλιότερο άρθρο μου «Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς: Με ή χωρίς εισαγωγικά;» (Ο Δρόμος της Αριστεράς, 27/4/2016) αναφέρω τα εξής επίκαιρα: «Η ρήξη που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επαγγελλόταν δεν θα έπρεπε να ήταν μόνο με τα μνημόνια, την κοινωνική κατάρρευση, την απώλεια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Όφειλε να είναι κυρίως με τον αρχηγισμό, το νεποτισμό, τη ρουσφετολογική διαχείριση, τη διαφθορά και την αλαζονεία. Εκεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε οικτρά όχι επειδή προσπάθησε να φέρει «το άλλο» και δεν τα κατάφερε αλλά επειδή δεν προσπάθησε. Απλώς το ήθος δεν υπήρχε στον οπτικό ορίζοντα της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ». Όμως ο διασυρμός του αριστερού ήθους από την κυβέρνησή του είχε ήδη ξεκινήσει πολύ πριν από την άνοδό του στην εξουσία, καθοδόν προς αυτήν, μέσα από ένα συνδυασμό νέο-σταλινικών πρακτικών και της εσωκομματικής δόμησης ενός αρχηγικού κόμματος με στελέχη επιλεγμένα για τη μελλοντική νομή της εξουσίας. Η ραγδαία μετατροπή του σε κόμμα-καρτέλ, δηλ. κόμμα ταυτισμένο με τα συμφέροντα του κράτους και την ισχύ και προνόμια που πηγάζουν από τη διαχείρισή του, απλώς έφεραν στο φως, πέραν των άλλων, αυτό που κάποιοι/ες είχαμε ήδη εμπεδώσει: η ανιδιοτέλεια, ηθική ανωτερότητα, σεμνότητα και η άδολη αφιέρωση στα ιδανικά της δημοκρατίας, συλλογικότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πρόσκομμα (liability) στη χρήση της εξουσίας από την ΠΦΑ. Και κάπως έτσι με κορύφωση το βομβαρδισμό του κοινωνικού σώματος από τα κόμματα του Μνημονιακού Τόξου με συνεχή σκάνδαλα εδραιώθηκε το πολύ επικίνδυνο «όλοι είναι ίδιοι», με «αποτέλεσμα να χαθεί η οργανική σχέση ήθους και Αριστεράς στα μάτια του λαού».
Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος γιατί αυτό να ενδιαφέρει το ΜεΡΑ25, ένα νέο αντισυστημικό κόμμα που δομήθηκε και πορεύεται ως το ζωντανό και βιώσιμο αντι-παράδειγμα του φθαρμένου κομματικού δυναμικού στη χώρα μας και των μνημονιακών πολιτικών του. Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα αναφερθώ σε έναν εξαιρετικά κρίσιμο που τελικά θα διαμορφώσει τη θέση του ΜεΡΑ25 στο πολιτικό τοπίο. Αυτός αφορά στο αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι όταν η Αριστερά καταρρέει σε μια κοινωνία επειδή αποδεικνύεται στην πράξη ίδια με τη Δεξιά τότε συμπαρασύρονται όλες οι εκφάνσεις της, ακροαριστερές, αντισυστημικές, εξωκοινοβουλευτικές κλπ., και συνολικά μετατοπίζεται το πολιτικό τοπίο από τον ευρύτερα προοδευτικό πόλο στον (ακρο)δεξιό. Αυτή η μετατόπιση έχει ακριβώς επιτελεστεί στην Ευρώπη με την ταύτιση της σοσιαλδημοκρατίας και των κομμάτων της με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Το ηθικό και πολιτικό πλεονέκτημα της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας, που έγκειτο στην υπεράσπιση των κοινωνικά αδικημένων, των εργασιακών δικαιωμάτων των εργατικών στρωμάτων, το κράτος πρόνοιας και την προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κατέρρεε ήδη από το 1980 ώστε πλέον αυτή να παραλλάσει ελάχιστα από τη Δεξιά. Αποτέλεσμα, η θριαμβευτική άνοδος της Ακροδεξιάς με σοβαρή επιρροή στα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ κλπ.), δηλ. στον παραδοσιακό κοινωνικό πυλώνα της Αριστεράς που έως τότε προνομιακά εκπροσωπούσε πολιτικά. Αυτή η εγκαθίδρυση της Ακροδεξιάς, ακόμα και αν εκλογικά συστήματα δεν της επιτρέπουν να αναχθεί σε κόμματα εξουσίας (π.χ. Γαλλία), με τη σειρά της συμπαρασύρει τη «συστημική» Δεξιά που για να μη χάσει την εκλογική της πελατεία αφομοιώνει και υλοποιεί ακροδεξιές πολιτικές.
Η ΝΔ και η κυβέρνησή της είναι λαμπρό παράδειγμα αυτής της συνύπαρξης και τελικά αφομοίωσης ακροδεξιού λόγου και πολιτικών (καταστολή, προσφυγικό, εθνικισμός, εκκλησία κλπ.) από το πρώην κόμμα της λαϊκής δεξιάς. Επειδή όμως είναι ασταθείς οι εσωκομματικές της ισορροπίες μεταξύ των παραπάνω και ενός παραδοσιακά φιλελευθέρου προφίλ ουδείς γνωρίζει κατά πόσο στο άμεσο μέλλον αν η Ακροδεξιά, εντός ή και εκτός, αναδειχθεί σε πολιτικά αυτόνομο παίκτη. Όμως τόσο η θριαμβευτική νίκη της ΝΔ στις περσινές εκλογές όσο και η ενίσχυση της ιδεολογικοπολιτικής Ακροδεξιάς θα ήταν ανέφικτες εάν δεν είχε προηγηθεί η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους δανειστές, και η επιβολή από τον ίδιο επονείδιστων Μνημονίων. Όμως τα κοινωνικά φαινόμενα δεν επικαθορίζονται μόνον από το οικονομικό πεδίο. Η εκλογική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αναπόφευκτα συνυφασμένη με τη διακυβέρνησή του που αναπαρήγαγε όλο το παλαιοκομματικό πακέτο ιδιοτελών εξατομικευμένων προνομίων, αθέμιτων πρακτικών και συναλλαγών του περιβάλλοντος του Προέδρου και πολλών, περισσότερο ή λιγότερο, προβεβλημένων στελεχών του. Οι πρόσφατες αριστερόστροφες κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και στο πεζοδρόμιο δεν πείθουν διότι προκύπτουν από το μη διαχειρίσιμο δυισμό του ως ένα κόμμα των Μνημονίων που παράλληλα διαθέτει και μια υποτίθεται αριστερή κινηματική ατζέντα. Κυρίως όμως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πείθει γενικότερα διότι από τα μέσα του 2015 έχει χάσει τελεσίδικα το περίφημο «ηθικό πλεονέκτημα». Η σημερινή συντηρητικοποίηση του κοινωνικού σώματος είναι γεγονός και αναστρέφεται μόνο μέσα από την εκπροσώπηση ενός ηθικού και ριζοσπαστικού πολιτικού προτάγματος από ένα άφθαρτο κόμμα όπως το ΜεΡΑ25.
Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο δεδομένων των συνθηκών. Το ΜεΡΑ25 θα πρέπει να είναι εκείνη η πολιτική δύναμη που θα καλύψει το υπαρκτό και αυξανόμενο κενό στον πολιτικό χάρτη που άφησε η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, οικονομική, πολιτική και ηθική, και που αποδείχτηκε αδύνατον να καλυφθεί από τις δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και το ΚΚΕ. Καλείται δηλ. από την ιστορία να γίνει και το πραγματικό ανάχωμα στην επέλαση της (Ακρο)δεξιάς στις δυσμενείς συνθήκες που διαμορφώνονται από την έως τώρα ιδεολογική ηγεμονία της Δεξιάς, που στηρίζεται στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό, εθνικισμό και το δόγμα «νόμος και τάξη». Μπορεί να παίξει αυτόν τον ιστορικό ρόλο, πράγμα που οφείλει στον ελληνικό λαό, εφόσον δεν παρεκκλίνει από το ριζοσπαστικό και ανθρωπιστικό του πρόγραμμα ενάντια σε ψηφοθηρικές «ευκολίες» που πιθανόν να προκύψουν στη βάση του «να βάλει λίγο νερό στο κρασί» του. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι οφείλει να διαφυλάξει και να περιφρουρήσει για το μέλλον το αναμφισβήτητο «ηθικό πλεονέκτημά» του, κάτι που αποτελεί «ιερό καθήκον», όχι ως «μία ηθικολογική επίκληση αλλά μία βαθιά πολιτική πράξη, η μόνη που μπορεί να δώσει ξανά ζωή στο εγχείρημα της ανασυγκρότησής της [Αριστεράς] και βεβαίως στην ανάκτηση της αριστερής ηγεμονίας που δεν μπορεί παρά να είναι και ηθική.»
Πηγή: thepressproject.gr
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
