Πάνω από 100 καλλιτέχνες και διεθνείς προσωπικότητες συνυπογράφουν ανοιχτή επιστολή υπέρ των απεργών πείνας στις Βρυξέλλες. Ανάμεσά τους ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 Γιάνης Βαρουφάκης, και μέλη του Συμβουλευτικού Σώματος του DiEM25 όπως ο Ken Loach, o Noam Chomsky και ο Brian Eno.
H Farida είναι 51 ετών. Γεννήθηκε στο Βέλγιο. Όλη της η οικογένεια έχει Βελγική υπηκοότητα. Η Φαρίντα έχει σταθερή δουλειά καθαρίστριας σε γραφεία και δημόσιες υπηρεσίες. Η τελευταία της αίτηση για νομιμοποίηση του καθεστώτος παραμονής της απορρίφθηκε, και έχει λάβει επίσημη ειδοποίηση από το κράτος να εγκαταλείψει τη χώρα.
Ο Kiran και έκανε αίτηση ασύλου στο Βέλγιο, 16 χρόνια πριν. Με την αίτησή του να εκκρεμεί, βρήκε δουλειά. Πληρωνόταν 10 ευρώ την ώρα. Όταν η αίτηση ασύλου του απορρίφθηκε, ο μισθός του έπεσε στα 2,5 ευρώ την ώρα. Η κόρη του, γεννημένη στο Βέλγιο, είναι τώρα 5 χρονών και μιλάει άπταιστα Φλαμανδικά που τα έμαθε στο σχολείο. Η οικογένεια υπέβαλε πέντε αιτήσεις νομιμοποίησης, που απορρίφθηκαν όλες.
Ο Μohamed ζει στο Βέλγιο τα τελευταία 17 χρόνια. Κρατάει σα φυλαχτό μια φωτογραφία από τα εγκαίνια του Μετρό Βρυξελλών. «Δούλευα σε δημόσια έργα. Σκάψαμε τα τούνελ του μετρό που ένωναν τις τέσσερις γραμμές. Ήταν σκληρή δουλειά. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η έλλειψη οξυγόνου.» Ο Μohamed δούλευε για έναν κακόφημο υπεργολάβο, χωρίς ασφάλιση και χωρίς ασφάλεια. «Αν ήμασταν τυχεροί» προσθέτει, «παίρναμε 3 ευρώ την ώρα».
H Farida, o Kiran και ο Mohamed ανήκουν σε μια πολιτική συλλογικότητα που αποτελείται από 475 πρόσφυγες χωρίς χαρτιά. Τις τελευταίες 50 μέρες, κάνουν απεργία πείνας σε τρείς τοποθεσίες στις Βρυξέλλες (δύο Πανεπιστήμια και μια Εκκλησία). Αφού εξάντλησαν τις πιο παραδοσιακές μορφές πολιτικής δράσης (πορείες, καταλήψεις, κτλ.) και έχοντας εξωθηθεί στα άκρα από τη συνθήκη της πανδημίας, αποφάσισαν να καταφύγουν στην έσχατη λύση πολιτικής πίεσης: έκαναν ορατή στα κορμιά τους τη βία που υφίστανται σε καθημερινή βάση. Έχοντας απεκδυθεί από οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα, μετέτρεψαν το σαρκίο τους σε πεδίο του αγώνα για τη νομική τους αναγνώριση.
Σύμφωνα με τους γιατρούς που τους παρακολουθούν, η απεργία πείνας τους έχει περάσει στο «κρίσιμο στάδιο» εδώ και δύο εβδομάδες. Ο οργανισμός τους, έχοντας κάψει όλα τα σάκχαρα και τα λίπη, τώρα αρχίζει και «καταναλώνει» τα ίδια του τα όργανα, συμπεριλαμβανομένης της καρδιάς. Ο θάνατος είναι πλέον μια άμεση απειλή.
Τα αιτήματα των μεταναστών είναι απλά. Για αρχή, ζητούν να νομιμοποιηθούν οι απεργοί πείνας. Στη συνέχεια, ζητούν μόνιμα και ξεκάθαρα κριτήρια για τη νομιμοποίηση, που θα οριστούν από ανεξάρτητη επιτροπή και θα ενσωματωθούν στην πολιτική της κυβέρνησης.
Ο Χριστιανοδημοκράτης Υπουργός Εσωτερικών Sammy Mahdi αρνείται να διαπραγματευτεί σ’ αυτή τη βάση. Καταφεύγει σε ένα αυταρχικό επιχείρημα για την άκαμπτη στάση του: ότι οι μετανάστες παράκουσαν κρατική εντολή να εγκαταλείψουν τη χώρα,. Συνεπώς φέρουν ατομική ευθύνη για το νομικό τους καθεστώς.
Είναι αυτή η εμμονή στο γράμμα του νόμου επαρκής λόγος για να στερηθούν οι μετανάστες χωρίς χαρτιά κάθε νομική υπόσταση; Σίγουρα σκουπίζει βολικά κάτω απ’ το χαλί το γεγονός ότι το Βέλγιο (και γενικότερα η Ε.Ε.) συχνά προκαλεί η ίδια τα εμπόδια στο καθεστώς των προσφύγων. Γύρω στα 150.00 άτομα ζουν και εργάζονται αυτή τη στιγμή στο Βέλγιο χωρίς χαρτιά. Σύμφωνα με μελέτη του Pew Center, περίπου 3.0 έως 4.8 εκατομμύρια άνθρωποι είναι μετανάστες χωρίς χαρτιά εντός της Ε.Ε. Αυτός ο τεράστιος αριθμός είναι αποτέλεσμα μιας προαποφασισμένης στροφής στις μεταναστευτικές πολιτικές της ΕΕ. Την τελευταία 20ετία, τα Ευρωπαϊκά κράτη μείωσαν δραστικά και συλλογικά τις νόμιμες οδούς μετανάστευσης στην Ευρώπη. Εισήγαγαν απαγορευτικές και αποτρεπτικές πολιτικές στη δημόσια διοίκηση, για παράδειγμα αυστηροποιώντας τις προϋποθέσεις ανανέωσης προσωρινής άδειας παραμονής, που ώθησε μεγάλη μερίδα μεταναστών σε καθεστώς παρανομίας.
Έριξαν το μπαλάκι της ευαίσθητης υπόθεσης του ελέγχου των συνόρων της Ε.Ε. σε τρίτες χώρες όπως η Τουρκία και η Λιβύη, χώρες με βεβαρημένο μητρώο σεβασμού δικαιωμάτων των μεταναστών. Επέτρεψαν επίσης την αγορά εργασίας τους να διαχωρίζει μισθολογικά τους έχοντες από τους μη έχοντες χαρτιά, που επιδεινώνει τον κοινωνικό αυτοματισμό και ενθαρρύνει την εκμετάλλευση μιας ανασφαλούς εργατικής δύναμης.
Αυτός ο νομικός φορμαλισμός αγνοεί επίσης το ιδιαίτερο παρελθόν των μεταναστευτικών πολιτικών του Βελγίου. Κάθε περίπου δέκα χρόνια τις τελευταίες δεκαετίες, το Βέλγιο συνειδητοποιεί ότι έχει πολλούς αχαρτογράφητους μετανάστες και ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι διαχειρίσιμη μακροπρόθεσμα. Τότε προβαίνει σε μεγαλόπνοες πλην προσωρινές ρυθμίσεις (το 99-2000 και μετά το 2009-2010), κάθε φορά διακηρύσσοντας ότι θα είναι οι τελικές. Στον αντίποδα, η Γαλλία και η Ισπανία έχουν από καιρό διαπιστώσει ότι αυτή η σπασμωδική αντιμετώπιση του προβλήματος οδηγεί σε πολιτικό αδιέξοδο. Θέσπισαν μια σειρά από ξεκάθαρα και μόνιμα κριτήρια (όπως η διάρκεια παραμονής, σταθερή εργασία, αποδεδειγμένες κοινωνικές σχέσεις, κλπ.) σύμφωνα με τα οποία οι μετανάστες χωρίς χαρτιά μπορούν να νομιμοποιούνται σε διαρκή και εξατομικευμένη βάση.
Η κυβέρνηση του Βελγίου -όπως πολλές άλλες Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις- διαπράττει ένα θανάσιμο πολιτικό λάθος. Έχει τρομάξει από την άνοδο του ακροδεξιού εθνικισμού. Προσπαθεί να πριονίσει την επιρροή του (διεκδικώντας ωστόσο τους ψηφοφόρους του) με την επιβολή «αυστηρών αλλά δίκαιων» πολιτικών. Στην πραγματικότητα ωστόσο αυτό που προτείνει είναι μια ελαφρώς νερωμένη εκδοχή της ακροδεξιάς εθνικιστικής πλατφόρμας, υποκρινόμενη ταυτόχρονα πίστη στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη διεθνή νομιμότητα. Αυτή η στάση οδηγεί σε διπλή αποτυχία. Πρωτίστως γιατί υπονοεί ότι τα ξενοφοβικά κόμματα έχουν τη σωστή απάντηση στο πρόβλημα της μετανάστευσης, παρ΄ όλη την περιφρόνησή τους για τις παγκόσμιες αξίες που υποτίθεται ενστερνίζεται. Για να πολεμήσεις την ακροδεξιά, χρειάζεται να αντιμετωπίσεις τις ιδέες της, τόσο ρητορικά όσο και με πράξεις.
Για τους προαναφερθέντες λόγους, καλούμε τη Βεγλική κυβέρνηση να επανεκκινήσει το συντομότερο δυνατόν το διάλογο με τους απεργούς πείνας όσον αφορά στη νομιμοποίησή τους, και να ξεκινήσει άμεσα μια πολιτική μεταρρύθμιση, θεσπίζοντας ξεκάθαρα και μόνιμα κριτήρια νομιμοποίησης για το μέλλον.
Υπογράφοντες :
Ken Loach [DiEM25 Advisory Panel member]; Dardenne Brothers ; Noam Chomsky [DiEM25 Advisory Panel member] ; Roger Waters ; Christiane Taubira ; Agnès Jaoui ; Agnès B ; Brian Eno [DiEM25 Advisory Panel member] ; Costa Gavras ; Michele Ray Gavras ; Saule ; Susan George ; Dominique Gros ; Radu Mihaileanu ; Cédric Herrou ; Dominique Blanc ; Judith Butler ; Irène Jacob ; Marianne Denicourt ; André Wilms ; Yanis Varoufakis [DiEM25 co-founder and MeRA25 leader] ; Jean Ziegler ; Ai Wei Wei ; Peter Gabriel ; Bouli Lanners ; Virginie Ledoyen ; Natacha Regnier ; Liam Cunningham ; Jeanne Balibar ; Marius Gilbert ; Emmanuel André ; Robert Guediguian ; Françoise Tulkens ; Annemie Schaus ; Aki Kaurismaki ; Mike Leigh ; Etienne Balibar ; Philippe Geluck ; Achille Mbembé ;
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
