Ονομάζομαι Κλέων Γρηγοριάδης, είμαι ηθοποιός και βουλευτής του ΜέΡΑ25. Τον Ιούνιο θα κλείσω τα 55 μου χρόνια. Κι όμως παρά την παραπάνω από μισό αιώνα εμπειρία ζωής, ο ιός και η λοίμωξη που προκάλεσε παγκόσμια πανδημία, όχι απλώς είναι κάτι που δεν περίμενα ποτέ μου να ζήσω αλλά, ακόμα παραπέρα, είναι ένα γεγονός που αποδεικνύομαι κάθε μέρα που περνάει και λιγότερο έτοιμος να το αντιμετωπίσω. Κάθε μέρα λιγότερο έτοιμος να κάνω τη λιγοστή δουλειά που μου επιτρέπεται να κάνω, κάθε μέρα λιγότερο έτοιμος να κάνω εκτιμήσεις για το πού πηγαίνει όλο αυτό και τι μας περιμένει ακόμα.
Κάθε μέρα λιγότερο έτοιμος να στηρίξω τους συνανθρώπους, τους συγγενείς και τους φίλους μου. Γιατί άραγε να με έχουν πλημμυρίσει τέτοιου είδους αισθήματα; Γιατί άραγε αισθάνομαι πως δεν είμαι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας; Γιατί νιώθουμε, οι περισσότεροι από μας, αυτό το αόριστο αλλά τόσο έντονο συλλογικό μούδιασμα; Στην αρχή σκέφτηκα ότι είναι απολύτως φυσιολογικό.
Ξαφνικά πληττόμαστε από μια εντελώς αχαρτογράφητη φονική πανδημία. Είναι λογικό, λοιπόν, να ανησυχούμε για τους ηλικιωμένους μας, για τα παιδιά μας, για τον εαυτό μας, για τη δουλειά μας, για τη δυνατότητα επιβίωσής μας στο μέλλον. Έπειτα σκέφτηκα πως σε αυτά τα συναισθήματά μου συνεισφέρει και ο εγκλεισμός, η περιχαράκωση μέσα στα σπίτια μας και η μοναξιά και η αποξένωση που αυτή δημιουργεί.
Όμως, ας μη γελιόμαστε. Όλα αυτά που προανέφερα δε φτάνουν, δεν επαρκούν για να έχουμε απωλέσει σε τέτοιο βαθμό την αγωνιστικότητά μας. Αυτή η παραίτηση συναρτάται το δίχως άλλο, κατά τη γνώμη μου, με τη δεκάχρονη εθνική μας παραίτηση από τη διεκδίκηση των αυτονόητων ατομικών και εθνικών μας δικαίων.
Εδώ και δέκα χρόνια δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την εθνική μας διασωλήνωση ενώ γνωρίζουμε ότι βρισκόμαστε σε ένα βαθύ κώμα, που καμιά Μονάδα Εντατικής Θεραπείας δε θα το θεραπεύσει. Στα δέκα αυτά χρόνια έχουμε απωλέσει σταδιακά τους μισθούς, τις συντάξεις, την παιδεία, την υγεία μας, τα οράματα και τα όνειρα για το μέλλον μας.
Συνθηκολογήσαμε και συνηθίσαμε να δεχόμαστε παθητικά όποια καταστροφή μας έρχεται. Και το μεγάλο ερώτημα τώρα, λοιπόν, είναι: αυτή η αναξιοπρεπής έξις μας που κτίστηκε μεθοδικά μέσα από τρία μνημόνια, μας έχει καταλάβει τελείως και είμαστε πλέον εντελώς ανίκανοι ως λαός να αγωνιστούμε συντεταγμένα για οτιδήποτε, οπότε μοιραία δε μας απομένει παρά να αφήσουμε τον Covid-19 να πάρει όσους από εμάς επιθυμεί κι εμείς απλώς να κάνουμε μετά τον απολογισμό;
Ή αντιθέτως με αφορμή ακριβώς αυτή την άμεση απειλή κατά της ζωής μας που είναι μπροστά μας και μας δείχνει τα δόντια της, θα ξυπνήσουμε, θα συνέλθουμε επιτέλους από αυτόν το δολοφονικό εθνικό μας λήθαργο και αφού σταματήσουμε να καταφεύγουμε στα χωριά μας, προσπαθώντας να σώσουμε μόνο τον εαυτό μας και αδιαφορώντας αν έτσι θα πεθάνουν συγχωριανοί μας, αφού σταματήσουμε επιτέλους να πετάμε τις μάσκες και τα γάντια μας κατά χιλιάδες στους δρόμους και όχι στους κάδους που βρίσκονται ανά δέκα μόλις μέτρα στους ίδιους αυτούς δρόμους, θα ενωθούμε τελικά στη συλλογική προσπάθεια να νικήσουμε αυτό το κακό, με συνεννόηση, αλληλεγγύη κι αγάπη και μόλις ξεμπερδέψουμε με αυτή τη μεγάλη αλλά σίγουρα εφήμερη κρίση, θα συνεχίσουμε με την ίδια ενότητα, συνεννόηση, αλληλεγγύη και αποφασιστικότητα να αγωνιζόμαστε συντεταγμένα για να αποκαταστήσουμε και την πολιτική και δημοκρατική και οικονομική κανονικότητα στη χώρα μας;
Αυτό είναι το μόνο ερώτημα, αγαπητοί φίλοι, αν δηλαδή είμαστε πια τόσο γονατισμένοι σωματικά και ψυχικά που θα αποτελέσουμε όλοι μαζί μια εύκολη μπουκιά για τον κορωνοϊό ή αν, αντιθέτως, η απειλή να γίνουμε μπουκιά για μια αρρώστια, επιτέλους θα μας αφυπνίσει και η παγκόσμια αυτή ασθένεια θα γίνει τελικά για μας η αφετηρία για να αγωνιστούμε όλοι μαζί ενωμένοι για τη συνολική μας γιατρειά.
Κλέων Γρηγοριάδης Βουλευτής Β1 Βόρειου Τομέα Αθηνών του ΜέΡΑ25
Πηγή: kontranews.gr
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
