Η Συμφωνία για τη Βόρεια Μακεδονία: μια διαπίστωση και ένας διαχωρισμός.

Ανακοινώσεις ΜέΡΑ25
01 Ιούλ, 2018

Οι συζητήσεις και οι αναλύσεις στον ευρύτατο πολιτικό χώρο της αριστεράς, γύρω από την επίμαχη συμφωνία που υπογράφτηκε στις Πρέσπες ανάμεσα στην Ελληνική κυβέρνηση και στην κυβέρνηση της ΠΓΔΜ για την «Βόρεια Μακεδονία», δεν έχουν σταματήσει ούτε για να παρθεί μια ανάσα.

«Τομή»

Το «Μακεδονικό» ζήτημα για πρώτη φορά, ύστερα από πολλές δεκαετίες μπαίνει σε μια νέα πρωτόγνωρη φάση. Το εθνικοχωροταξικό αυτό ζήτημα που το έχουν σημαδέψει γεγονότα-σταθμοί , όπως η Συνθήκη της Γερμανίας, η επανάσταση του Ίλιντεν, η ήττα του ΔΣΕ και η μετανάστευση του Σλαβομακεδονικού τάγματος του στην Γιουγκοσλαβία του Τίτο και πολλά ακόμα , λαμβάνει μια ακόμα ημερομηνία σταθμό, η οποία ίσως μπορεί να χαρακτηριστεί και η αρχή του τέλους του. Πάλι όμως υπάρχουν πολλές παράμετροι:

Η «υποδοχή» των νέων μέτρων και σταθμών , των νέων οπτικών και διόδων αλλά και προκλήσεων που αυτή φέρει, τόσο από τον Ελληνικό λαό όσο και από τον λαό της Βόρειας Μακεδονίας. Σε επίπεδο κυβερνητικό, θα εξεταστούν τόσο οι αντοχές της κυβέρνησης του Ζάεφ, η οποία προβαίνει σε βαθιές συνταγματικές μεταρρυθμίσεις ιστορικού χαρακτήρα, ειδικά υπό τους ήχους των διαφωνιών του Προέδρου Ιβάνοφ και τα πυρά της εθνικιστικής αντιπολίτευσης του VMRO-DPMNE. Οι ορέξεις του ΝΑΤΟ για την περιοχή και οι ανάλογες «πιέσεις» του, δεν πρέπει να υποτιμηθούν ούτε στο ελάχιστο. Η ίδια η υλοποίηση της συμφωνίας σε πραγματικά δεδομένα, θα πάρει αρκετό καιρό.

Διευκρινήσεις και διαχωρισμός: Ξεπερνώντας τα υπαρξιακά.

Μέσα σε όλο αυτόν το εν εξελίξει σκηνικό, η στάση της αριστεράς εγείρει βαθιά πολιτικά και υπαρξιακά ερωτήματα. Ένα ευρύ φάσμα της εξωκοινοβουλευτικής αλλά και της κοινοβουλευτικής αριστεράς έχοντας στην αρχή σταθεί υπέρ στο να χρησιμοποιεί η γείτονος χώρα το όνομα Μακεδονία , μέσα στην λογική της αυτοδιάθεσης των λαών και του διεθνισμού, δεν άργησε να καταγγείλει με την πρώτη αυγή του ηλίου την συμφωνία των Πρεσπών, η οποία δίνει το δικαίωμα της γείτονος να αποκαλείται Μακεδονία δίχως να μονοπωλεί τον όρο.

Η λογική πάνω κάτω είναι, πως η συμφωνία αυτή έρχεται ξαφνικά ως αποτέλεσμα των Ιμπεριαλιστικών βλέψεων της Δύσης και του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, ως εκ τούτου, παραμένουμε «πιστοί» στις αρχές του Διεθνισμού και της αυτοδιάθεσης, δεν έχουμε πρόβλημα με την χρήση του όρου «Μακεδονία» αλλά σε κάποιο απώτερο μέλλον μιας λαϊκής συναδέλφωσης των «Κόκκινων» Βαλκανικών χωρών. Παράλληλα δεν «βλέπουν» και τίποτα το αλυτρωτικό (με εξαίρεση το ΚΚΕ και κάποιων ακόμα ) στο σύνταγμα όπως ήταν της ΠΓΔΜ. Στο τώρα, πάντως, δεν υπάρχει «χώρος» για καμία λύση. Μήπως όλα είναι ένα κατασκεύασμα των Ιμπεριαλιστικών ξένων δυνάμεων και κανένα κοινωνικό και εθνικό πρόβλημα προσδιορισμού και ταυτότητας ενός λαούς και ενός έθνους δεν υπάρχει; Αστεία πράγματα. Απέναντι μας δεν έχουμε μια Σαχάρα, μια έρημο. Έναν λαό έχουμε, που έχει κάθε δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό.

Παραβλέπεται αισχρά το γεγονός πως για πρώτη φορά στην ιστορία υπάρχουν δύο κυβερνήσεις που έκατσαν στον τραπέζι, διάβηκαν τον προσωπικό και πολιτικό τους Ρουβίκωνα με τεράστιο ενδεχομένως πολιτικός κόστος, φέρνοντας αμφότεροι μια συμφωνία, επιτέλους λογική, όσον αφορά την ονομασία.

Προσπερνιέται το γεγονός πως η αναζωπύρωση και η μονοπώληση του «Μακεδονικού» κόστιζε στον ελληνικό λαό, καθώς τον αποπροσανατόλιζε από το καίριο σκοπό του, που είναι η ανατροπή της χρεοδουλοπαρoικίας. Οι εχθρότητες και τα εθνικιστικά πάθη ενδεχομένως και να καμφθούν καλύτερα, μιας και τουλάχιστον τυπικά δεν θα υφίσταται κανένα ανοιχτό ζήτημα. Αν η συμφωνία επικυρωθεί, οι εθνικιστικές και των δύο κρατών, θα πρέπει να αλλάξουν επάγγελμα. Ο λαός της ΠΓΔΜ έχει ανάγκη από μια ενωτική ταυτότητα, μια κοινή συνείδηση. Έτσι μπορεί και να τους απομονώσει. Αν αυτή είναι του Μακεδόνα, έχουν κάθε δικαίωμα, όπως έχουν και οι Έλληνες Μακεδόνες να την διεκδικούν-αρκεί να μην την μονοπωλούν.

Από την άλλη η πεποίθηση πως η συμφωνία φέρνει το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και «δένει» τους λαούς των Βαλκανίων στις επεκτατικές μιλιταριστικές βλέψεις των ισχυρών και στις πολεμικές μηχανές τους , συναντά κάποια ερωτήματα. Ξεχνάνε πως ήδη υπάρχει η μεγαλύτερη Νατοϊκή βάση των Βαλκανίων στα σύνορα της ΠΓΔΜ με το Κόσσοβο; Η περίφημη Camp Bondsteel. Και όμως σιγή ιχθύος και κινηματική νηνεμία για τον αφοπλισμό της. Μηδαμινές επαφές εντωμεταξύ με κινήματα των Βαλκανίων, μηδαμινές σχέσεις για από κοινού πάλη. Ας συνεχίσουμε όμως τις καταγγελίες και τους θεωρητικούς ελιγμούς.

Πως μπορεί μια διακρατική συμφωνία των «από πάνω» να δένει τα κινήματα και τους λαούς; Η αριστερά δεν αποδέχεται τα τετελεσμένα ισχυρών. Άρα η συμφωνία αυτή είναι κενό χαρτί για ένα μαζικό αντιπολεμικό και αντιΝΑΤΟΙΚΟ κίνημα από τους λαούς των Βαλκανίων. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Είναι αδιανόητο μια ονομασία για το ονοματολογικό ανάμεσα σε δύο κυβερνήσεις να σταθεί εμπόδιο στην ανάπτυξη και στην δράση ενός ειρηνικού , αντι-ιμπεριαλιστικού κινήματος . Ακόμα και αν η Β. Μακεδονία(ΠΓΔΜ) εισχωρήσει στο ΝΑΤΟ , το αν θα πραγματοποιηθούν οι σχεδιασμοί του στην περιοχή επαφίεται στην αντίσταση που θα συναντήσει από τους ίδιους τους λαούς της Βαλκανικής. Εκτός και αν βολεύει με αυτόν τον τρόπο να αποκρινόμαστε την μιζέρια και την ηττοπάθεια καλύπτοντας αδυναμίες. Αδυναμίες πολιτικές και κινηματικές, αδυναμίες σύνδεσης με τον λαό.

Οφείλουμε να κάνουμε έναν σαφή διαχωρισμό και μια διαπίστωση που η αριστερά για υπαρξιακούς λόγους αρνείται όπως φαίνεται να κάνει:

Η διαπίστωση είναι πως το ονοματολογικό της γείτονος χώρας, ως διακρατική διαφορά, για πρώτη φορά φαίνεται να μπορεί να λάβει τέλος αίσια. Στο σήμερα. Η χρονίζουσα και άσκοπη αυτή διένεξη για το όνομα της ΠΓΔΜ αποπροσανατόλιζε καταθλιπτικά τους λαούς μας και δυναμίτιζε εθνικιστικά το κλίμα στα Βαλκάνια. Η συμφωνία συνδυάζει το δικαίωμα των κατοίκων της Αρχαίας Μακεδονίας να ονομάζονται Μακεδόνες με γεωγραφικό προσδιορισμό που κόβει τον αέρα στους αλυτρωτισμούς επί Ευρωπαϊκού εδάφους και δεν επιτρέπει σύγχυση της Αρχαίας Μακεδονίας και του πολιτισμού της με το νέο κράτος ή κάποια μονοπώληση.

Ως ότου φτάσουμε στις παραδεισένιες συνθήκες αλληλεγγύης των λαών και συναδέλφωσης , τα ζητήματα και οι διαφορές δεν μπορούν να μένουν άλυτα αποπροσανατολίζοντας και σπέρνοντας πλαστά εμπόδια. Την ώρα κιόλας που έχουμε να διεξάγουμε έναν αγώνα απέναντι στις Τρόικες, στον φασισμό και στον Ευρωπαϊκό σκοταδισμό.

Ο διαχωρισμός πρέπει να γίνει ανάμεσα στην λύση για το ονοματολογικό και την πάλη ενάντια στους Νατοϊκούς σχεδιασμούς.

Ο ελληνικός λαός και όλες οι προοδευτικές πατριωτικές αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις οφείλουν να πρωτοστατήσουν από κοινού στην πάλη, με τον λαό της Βόρειας Μακεδονίας , ενάντια στους πολεμικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ στην περιοχή, για ένα μεγάλο και πλατύ αντιπολεμικό κίνημα που θα βάλει τέλος στις μιλιταριστικές επιχειρήσεις της δύσης και στις υποτέλειες.

Επειδή η πρόσκληση στο νέο κράτος για είσοδο στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ έπεται της συμφωνίας, δεν σημαίνει πως αυτό προεξοφλεί και τις εξελίξεις. Άλλωστε είναι πολλές ιστορικά οι υπογραφές των «από πάνω» που δεν υλοποιήθηκαν στα «κάτω». Μια ελληνική κυβέρνηση (όχι αυτή) θα μπορούσε να κρατήσει στάση πολιτικής ανυπακοής σε κυβερνητικό επίπεδο ασκώντας βέτο τόσο στην ένταξη της γείτονος στο ΝΑΤΟ και στους σχεδιασμούς του όσο και στις στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή, όσο το ΝΑΤΟ εμμένει σε βομβαρδισμούς και κλιμακώσεις και δεν εξασφαλίζει τα σύνορα των λαών.

Η ένταξη της στην Ε.Ε. από την άλλη δεν θα επέτρεπε αλυτρωτικές βλέψεις εις βάρος άλλης χώρας-μέλους, όπως η Ελλάδα, αν υπήρχε κάποια μελλοντική κυβερνητική παλινδρόμηση των εθνικιστών στο νέο κράτος. Κρίνεται θετική. Παράλληλα οφείλουμε να πρωτοστατήσουμε ώστε ο γειτονικός λαός να μην πέσει και στα δίχτυα της οποιασδήποτε Τρόικα.

Όμως, μόνο μέσα από την συντονισμένη και μαζική δράση των λαών ενάντια στα πολεμοκάπηλα σχέδια μπορεί να δοθεί οριστική λύση που θα συνεπάγεται την απομάκρυνση του ΝΑΤΟ, την ειρήνη και την ακεραιότητα. Την μη επαναχάραξη των συνόρων. Την αποκλιμάκωση των πολεμικών εντάσεων. Την εξασφάλιση της εδαφικής ακεραιτότητας των λαών της περιοχής και της δημοκρατίας.

Αν εν τέλει η συμφωνία των Πρεσπών καρποφορήσει και σημάνει την οριστική διευθέτηση αυτής της χρόνιας και αποπροσανατολιστικής διένεξης, θα αποτελέσει βοήθεια προς την παραπάνω κατεύθυνση και όχι βαρίδι.

Σίγουρα οι εξελίξεις στην συμφωνία θα φωτίσουν σύντομα το πεδίο. Το ζητούμενο είναι αν θα μπορέσει η αριστερά να πιάσει τα σημεία των καιρών, αν θα έχει την νηφαλιότητα να μεταφράζει σωστά τις εξελίξεις και όχι να διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλος της τυφλής αντιδραστικότητας και αντιπολίτευσης, με οπορτουνίστικους ελιγμούς.

Ραφαήλ Νικόλαος Μπελενιώτης, μέλος του MεΡΑ25-Diem25

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.

Μετάβαση στο περιεχόμενο