Ευχαριστώ πολύ, κύριε Πρόεδρε.
Κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι μια ημέρα ντροπής
και λύπης εδώ να μιλάμε για το ασφαλιστικό ως σύστημα αναγνώρισης
πανανθρώπινης και διαχρονικής αξίας, όταν στη Λέσβο και στη Χίο βλέπουμε
τι γίνεται με το τεράστιο πρόβλημα των προσφύγων.
Παγκοσμίως τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα εμφανίζουν μία τρύπα
περίπου 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων έως το 2050. Μια μελέτη, την οποία
έχουν συντάξει μεταξύ άλλων ο Μαρκ Κάρνεϊ, Διοικητής της τράπεζας της
Αγγλίας, ο Λόρενς Σάμερς, ο Τίμοθι Γκάιτνερ, πρώην Υπουργοί Οικονομικών
της Αμερικής, ο Γερμανός συντηρητικός Άξελ Βέμπερ, προτείνει να δοθούν
κίνητρα σε όσους θέλουν και μπορούν να παραμείνουν και να παρατείνουν
τον εργασιακό βίο. Εσείς, κύριε Υπουργέ, με το νομοσχέδιο σας κάνετε
ακριβώς το αντίθετο.
Για ποιο συνταξιοδοτικό, όμως, μιλάμε, όταν βλέπω ότι στη Γερμανία
αυτή τη στιγμή πάνω από τρία εκατομμύρια διακόσιες χιλιάδες Γερμανοί
συνταξιούχοι δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος ζωής εκεί και
αναζητούν χώρες με χαμηλότερο κόστος ζωής για να ζήσουν τα τελευταία
χρόνια ζωής τους; Το σύστημα τους διώχνει και όλοι γνωρίζαμε το δυνατό
κοινωνικό κράτος της Γερμανίας. Εκεί έχει οδηγήσει η πανευρωπαϊκή λιτότητα
με καταστροφικές συνέπειες.
Εάν δεν αλλάξει αυτό ριζικά, όπως αγωνιζόμαστε εμείς στο DIEM25,
στο Πανευρωπαϊκό Κίνημα και στο ΜέΡα25 εδώ στην Ελλάδα, δεν πρόκειται
να λυθεί και το συνταξιοδοτικό να αλλάξει ριζικά στο πει τότε στον Γιάνη
Βαρουφάκη ως Υπουργό Οικονομικών: «Μην πληρώσετε τις συντάξεις, για να
πληρώσετε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο».
Στον Κρατικό Προϋπολογισμό που ψηφίσαμε προβλέπονται 220
εκατομμύρια λιγότερα για τις συντάξεις από το 2019 ως το 2020. Άρα λιγότερο
διαθέσιμο εισόδημα, όταν μάλιστα γνωρίζουμε ότι οι συνταξιούχοι, έστω και
με τα λίγα αυτά ψίχουλα στηρίζουν τα νεότερα άνεργα μέλη των οικογενειών
τους.
Για τα ποσοστά αποπληρωμής που λέτε πώς αυξάνετε, ποιος θα έχει
εργαστεί σαράντα χρόνια σήμερα, όταν πλέον ισχύει η μερική απασχόληση, η
τετράωρη εργασία, η σύμβαση μιας μέρας; Πόσο εύκολο και δυνατόν είναι να
έχει κάποιος εργαζόμενος εννιά χιλιάδες μέρες ασφάλισης, λαμβανομένης
υπόψιν επίσης της υπάρξεως μεγάλης ανεργίας;
Οι βόμβες στα θεμέλια του ασφαλιστικού είναι πολλές:
Υπογεννητικότητα, ανεργία, χαμηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, απαξίωση της
εργασίας, υπερφορολόγηση, αύξηση του προσδόκιμου ζωής, χαμηλοί μισθοί,
διαφθορά, αποεπένδυση στην οικονομία και βεβαίως τα πρωτογενή
πλεονάσματα.
Ασφαλώς και το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί από την κυβερνητική
πλειοψηφία, η οποία, όμως, απέχει πολύ να είναι και κοινωνική πλειοψηφία.
Δομικά νομοσχέδια, όπως το σημερινό, που διατρέχουν μακροχρόνια την
κοινωνία και αφορούν όλους, πρέπει να τυγχάνουν διαφορετικής
συνεννόησης, εθνικής συνεννόησης θα τόνιζα.
Η Νέα Δημοκρατία με σχεδόν το 40% αυτών που ψήφισαν, νομοθετεί
για το σύνολο της κοινωνίας. Το σύστημα δεν είναι αναλογικό και δίκαιο. Γι’
αυτό, όταν κάποια στιγμή αλλάξει η κυβέρνηση, άντε πάλι την αρχή. Αυτό,
όμως, δεν εμπεδώνει στην πολιτική και στον Πολίτη την μονιμότητα, τη
σοβαρότητα και τη διαχρονικότητα της ασφάλειας.
Ο κ. Στασινός ο Πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας είχε
αναφέρει στην Επιτροπή να μην αλλάζει κάθε δύο χρόνια ο νόμος, ότι
υπάρχει μια ανησυχία στον υπολογισμό των συντάξεων, ότι οι συνάδελφοί
του δεν πιστεύουν αυτοί που είναι κάτω των σαράντα πέντε ετών ότι κάποτε
θα πάρουν σύνταξη, άρα θα επιλέξουν χαμηλότερα κλιμάκια.
Και ο κ. Καβαθάς από τη ΓΣΕΒΕΕ είχε πει ότι τον πυρήνα του
ασφαλιστικού πρέπει να αποτελεί η ανάκαμψη της εμπιστοσύνης των
εργαζομένων στο ασφαλιστικό σύστημα. Τι εμπιστοσύνη, όμως, μπορεί πλέον
να έχει ο πολίτης, όταν το κράτος του έχει πετσοκόψει, απομειώσει τη
σύνταξή, ευτελίζει τη δυνατότητα αξιοπρεπούς διαβίωσης των τελευταίων
ετών της ζωής του, μετά από κόπους τόσων ετών εργασίας; Καμία
εμπιστοσύνη!
Η εμπιστοσύνη, όμως, είναι η βάση της κοινωνίας. Όταν το κράτος έχει
υφαρπάξει τα κεφάλαια των συνταξιοδοτικών ταμείων, τι εμπιστοσύνη μπορεί
να έχει ο εργαζόμενος στο κράτος, κύριε Υπουργέ;
Κατά τη διάρκεια της κρίσης, ενώ το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 25%, οι
συνταξιούχοι υπέστησαν μειώσεις αθροιστικά μεγαλύτερες από το 50%. Ενώ
ταυτόχρονα, είναι γνωστό, όπως είπα, ότι στηρίζουν τα άνεργα παιδιά τους ή
και τα εγγόνια τους. Αυτοί αποτελούν τον αδύναμο κρίκο της κοινωνικής
αλυσίδας.
Ο κύριος Πρωθυπουργός είχε ρητά δεσμευτεί τον Αύγουστο του 2018
και τον Φεβρουάριο του 2019 να καταργήσει τον Νόμο Κατρούγκαλου.
Αντιθέτως, όμως, τον παγιώνει. Το νομοσχέδιο είναι γνήσιο τέκνο των
μνημονίων και ισχυροποιεί τον Νόμο Κατρούγκαλου.
Θα διαβάσω κάποιο απόσπασμα από τη ΓΣΕΒΕΕ. «Το Υπουργείο
Εργασίας κατέληξε στην επιλογή της επιστροφής στο μοντέλο των
ασφαλιστικών κλάσεων-κατηγοριών με την ειδοποιό διαφορά της ελεύθερης
επιλογής της ασφαλιστικής κατηγορίας από τον ασφαλισμένο».
Με το νέο σύστημα εισφορών που προτείνεται καταργείται η μέχρι
πρότινος σύνδεση της εισφοράς με το εισόδημα. Θα πρέπει, ωστόσο, να
σημειωθεί ότι η σύνδεση της εισφοράς με το εισόδημα εξασφαλίζει καλύτερες
προϋποθέσεις για ένα δίκαιο και αναλογικό ασφαλιστικό σύστημα. Το μοντέλο
ελεύθερης επιλογής ασφαλιστικής κατηγορίας είναι ελκυστικό ιδίως για τα
μεσαία και μεγάλα εισοδήματα. Αυτό αποτελεί στοιχείο στρέβλωσης του
ανταγωνισμού υπέρ των μεγαλύτερων εισοδημάτων.
Αυτοί που θα μπορούσαν να επιλέξουν υψηλή συμμετοχή στα
ασφάλιστρα, θα το κάνουν ιδιωτικά ταμεία και όχι προς το κράτος. Άρα θα
δούμε μια περαιτέρω ιδιωτικοποίηση από την πίσω πόρτα του ασφαλιστικού.
Πρέπει να δοθεί ειδική μέριμνα στους συνανθρώπους μας με
αναπηρία, όχι μόνο γιατί το κόστος διαβίωσης τους είναι πολλαπλάσιο των
άλλων πολιτών, όχι μόνο διότι αυτή η ομάδα έχει το μεγαλύτερο ποσοστό
ανεργίας της τάξης του 92%, αλλά πάνω από όλα γιατί μια κοινωνία
διακρίνεται από την μέριμνα και την φροντίδα που δίνει στους ασθενέστερους.
Και άκουσον-άκουσον ο ανάπηρος ο οποίος είναι ασφαλισμένος στον
ΟΑΕΕ, εάν παντρεύτηκαν, χάνει το παραπληγικό επίδομα και εάν χωρίσει,
δεν του το επιστρέφουν. Τον αφήνουν χωρίς επίδομα. Αυτή η λογική και η
δικαιοσύνη του συστήματος σας.
Επίσης, για τους μεταλλωρύχους. Ποιος μεταλλωρύχος μπορεί να
εργαστεί πάνω από σαράντα χρόνια κάτω από τη γη; Το νέο συνταξιοδοτικό
σύστημα είναι άνισο, τοξικό και ταξικό.
Όσοι δεν κατόρθωσαν να εργαστούν για μια επαρκή σειρά ετών και με
υψηλές αποδοχές, είναι καταδικασμένοι σε χαμηλή σύνταξη. Ποια κοινωνική
ομάδα, ποιος ασφαλισμένος, ποιος συνταξιούχος είναι σήμερα κατ’ ελάχιστο
ευχαριστημένος;
Θα ήθελα να κλείσω λέγοντας ότι ο συνταξιούχος είναι ο αδύναμος
κρίκος της κοινωνικής αλυσίδας. Μια κοινωνία είναι σαν ένα δίχτυ και το δίχτυ
αντέχει όσο ο ασθενέστερος κρίκος του. Αυτόν τον κρίκο πρέπει να
βοηθήσουμε, να του συμπαρασταθούμε. Αυτοί είναι οι αδικημένοι που είδαν
ότι τους μειώθηκαν ξαφνικά, άδικα και ανήθικα οι πενιχρές συντάξεις, χωρίς
να μπορούν να αντιδράσουν.
Σας ευχαριστώ.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
