Στις 30 Νοεμβρίου 2022, στην ετήσια διάλεξη προς τιμή του Μπεν Τούροκ, ιδρυτή του Institute for African Alternatives (IFAA), αείμνηστου ακτιβιστή που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα ενάντια στο Απαρτχάιντ και ο οποίος απεβίωσε στις 9 Δεκεμβρίου 2019, κεντρικός ομιλητής ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης, Έλληνας οικονομολόγος, διεθνούς κύρους ακαδημαϊκός, πολιτικός, Γραμματέας του ΜέΡΑ25, συνιδρυτής του DiEM25 και της Προοδευτικής Διεθνούς, και πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας που παραιτήθηκε αφού πήρε ξεκάθαρη θέση ενάντια στη «διάσωση» που προσέφεραν το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβάλλοντας βάναυσα μέτρα λιτότητας.

Στη διαδικτυακή του διάλεξη με τίτλο «Η Αφρική μπροστά στον Νέο Ψυχρό Πόλεμο και τη Νέα Αποικιακή Τρέλα της Δύσης», που φιλοξενήθηκε από το Institute for African Alternatives (IFAA) σε συνεργασία με τους οργανισμούς University of the Western Cape’s Institute for Social Democracy, Rosa Luxemburg Foundation, Progressive International, Surplus Radical Books και Common Propaganda, ο Γιάνης Βαρουφάκης τιμώντας την κληρονομιά του Τούροκ, που βασίζεται στην οικονομική δικαιοσύνη, τα κοινωνικοοικονομικά δικαιώματα, την αναδιανομή πλούτου και τον πολιτικό μετασχηματισμό, ανέπτυξε τις συνέπειες των μέτρων λιτότητας και τον ρόλο που διαδραματίζουν στην πρόκληση «του νέου ψυχρού πολέμου».

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην εισαγωγή του ο Ζουναΐντ Μούλα, Διευθυντής του IFAA, οικονομολόγος με ειδίκευση στην οικονομική ανάπτυξη, την ανακούφιση από τη φτώχεια και τα εναλλακτικά οικονομικά, ο Γιάνης Βαρουφάκης στη διάλεξή του ανέλυσε διεξοδικά την κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία που πλήττεται από την κρίση, μετά το κραχ του 2008. Ειδικότερα, αναφέρθηκε στον αντίκτυπο των μέτρων λιτότητας, την παγκόσμια ανακύκλωση του πλούτου από όλες τις άλλες χώρες προς τις ΗΠΑ και την μεταβίβαση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας από τους πολλούς στους λίγους, ενώ τόνισε πως δύο ήταν τα γεγονότα στον χρηματοπιστωτικό τομέα που είχαν καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία, το κραχ του χρηματιστηρίου το 1929 και η κρίση των ενυπόθηκων δανείων δευτερογενούς αγοράς το 2008. Μάλιστα, όπως επισήμανε, αυτό που είχαν κοινό οι δύο αυτές κρίσεις ήταν η κατάρρευση των χρηματοπιστωτικών συστημάτων (με απότομη πτώση στην αξία των μετοχών, εκτεταμένες χρεοκοπίες επιχειρήσεων, τραπεζών, επενδυτικών οίκων και ιδιωτών και διακοπή της κυκλοφορίας χρήματος) με τη βασική διαφορά πως, το 1929 επετράπη στις τράπεζες να χρεοκοπήσουν ενώ το 2008 δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ διοχετεύθηκαν στο σύστημα για να κρατήσουν τις τράπεζες ζωντανές.

Αντίστοιχα και ο Άρι Σίτας, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Institute for African Alternatives, πρώην επικεφαλής του τμήματος κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Cape Town, ποιητής και ακτιβιστής, ο οποίος και παρουσίασε τον Γιάνη Βαρουφάκη στην εκδήλωση μνήμης, ανέφερε πως ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 παρουσίασε εμπεριστατωμένα την ανάγκη μιας Προοδευτικής Διεθνούς, εάν θέλουμε να σώσουμε αυτόν τον πλανήτη που συρρικνώνεται και να σταματήσουμε τον Νέο Ψυχρό Πόλεμο. Σύμφωνα με τον Γιάνη Βαρουφάκη, «Οι προοδευτικοί στη Νότια Αφρική, στην Ευρώπη, στην Ινδία, σε Κίνα, στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε όλο τον κόσμο έχουμε ένα καθήκον. Έχουμε καθήκον να αναβιώσουμε την ιδέα ενός Κινήματος Αδεσμεύτων που να αγωνίζεται να δημιουργήσει μια νέα διεθνή οικονομική τάξη πραγμάτων».

Ειδικότερα, ο Γιάνης Βαρουφάκης ξεκίνησε τη διάλεξή του με μια κριτική ανάλυση της λιτότητας, του αγαπημένου εργαλείου πολιτικής των νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών και περιέγραψε αυτό που αποκάλεσε το «οικονομικό τρίγωνο» που καθορίζει τη ζωή μας. Οι τρεις «όψεις» ή πλευρές αυτού του τριγώνου είναι: πρώτον, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας. Η δεύτερη περιλαμβάνει τις επενδύσεις και τη βιομηχανική πολιτική, στρατηγική και πρακτική και η τρίτη αφορά στη λιτότητα. «Η λιτότητα είναι μια εντελώς παρανοϊκή, θλιβερή και κακή πολιτική που ποτέ δεν λειτούργησε και δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει». Ωστόσο, οι δυνάμεις στην παγκόσμια οικονομία επιμένουν με αυτή, από τη Βρετανία του Ρίσι Σούνακ μέχρι τη «διάσωση» της Σρι Λάνκα μέσω ενός σχεδίου «διάσωσης».

Η λιτότητα, υποστήριξε, δεν είναι το αποτέλεσμα της «ηλιθιότητας» των πολιτικών «καθώς ξέρουν ακριβώς τι κάνουν». Είναι ένας δημοσιονομικός ταξικός πόλεμος εναντίον των «πολλών» προς το συμφέρον των «ολίγων»… Αυτό είναι ένα όπλο με το οποίο οι πολύ, πολύ λίγοι, η παγκόσμια ολιγαρχία μπορούν να πάρουν στα χέρια τους δημόσια και ιδιωτικά περιουσιακά στοιχεία που είναι προσοδοφόρα και έχουν μια μακροπρόθεσμη ικανότητα να παράγουν έσοδα για αυτήν την προνομιούχα ολιγαρχία. Εξήγησε πως όταν οι κυβερνήσεις εισάγουν λιτότητα, το κάνουν με το πρόσχημα ότι πρέπει να περιορίσουν τις δαπάνες για να συγκρατήσουν το έλλειμμα. Αυτό που δεν αναγνωρίζουν είναι ότι η απώλεια που προκύπτει από την καταστροφή των μέσων διαβίωσης είναι συχνά μεγαλύτερη από οποιαδήποτε μείωση του ελλείμματος. Με την περικοπή των δημόσιων δαπανών, είπε ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25, οι κρατικές δαπάνες όντως θα μειωθούν αλλά, ταυτόχρονα, το εθνικό εισόδημα θα συρρικνωθεί. Τα φορολογικά έσοδα θα συρρικνωθούν ταχύτερα από τις κρατικές δαπάνες, επομένως το έλλειμμα θα συνεχίζει να αυξάνεται. Για το λόγο αυτό, «η λιτότητα είναι αναπόφευκτα αυτοκαταστροφική».

Το αποδεικνύει άλλωστε αυτό, η περίπτωση της Ελλάδας στη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Το Πρόγραμμα Διαρθρωτικής Προσαρμογής (SAP) που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, το οποίο ήταν πιο σκληρό από οτιδήποτε παρόμοιο είχε επιβληθεί στην Αφρική από την Παγκόσμια Τράπεζα, είχε ως αποτέλεσμα τη μείωση του ΑΕΠ της κατά 28%. «Γιατί επέβαλαν τη λιτότητα εδώ στην Ελλάδα; Γιατί ήταν ο τρόπος τους να καταστρέψουν τους δημόσιους πόρους, να καταστρέψουν τα συνδικάτα, να καταστρέψουν την αλληλεγγύη μεταξύ των γενεών των παππούδων και των γιαγιάδων από τη μια και των εγγονών από την άλλη, και να καταφέρουν να μεταφέρουν κάθε περιουσιακό στοιχείο που ανήκει στο κράτος σε ξένους πολυεθνικές και ξένα funds, funds με έδρα το Delaware, στο New Jersey και τα νησιά Cayman, τα οποία funds καταλαμβάνουν τις περισσότερες πόλεις μας όσον αφορά την απόκτηση ιδιωτικών κατοικιών καθώς και όλα τα αεροδρόμιά μας, όλα τα λιμάνια, όλες τις υποδομές μας, το νερό μας , ακόμη και τον ήλιο αρκεί να αναλογιστεί κανείς τους ηλιακούς συλλέκτες που τοποθετούνται σε αγροτική γη που έχει κατασχεθεί από πτωχευμένους αγρότες». Αυτό, υποστήριξε, είναι «μια (νέα) μορφή αποικιοκρατίας… Η Ελλάδα είχε να κάνει με πιστωτές που δεν θέλουν τα χρήματά τους πίσω. Αυτό που θέλουν είναι το ελληνικό χρέος να παραμείνει απλήρωτο. Το 2010 αυτή η γη εδώ, η Ελλάδα, χρεοκόπησε. Πτωχεύσαμε ολοκληρωτικά και ανεπανόρθωτα ως κράτος, το τραπεζικό σύστημα, ο ιδιωτικός τομέας, ολόκληρη η χώρα. Είχαμε δημοσιονομικό έλλειμμα 15% του ΑΕΠ. Είχαμε ένα χρέος που δεν μπορούσε να αποπληρωθεί, τα επιτόκια που μπορούσαμε να δανειστούμε ως κράτος είχαν εκτοξευθεί και το ΑΕΠ μας ήταν σε ελεύθερη πτώση. Το «μεγάλο και καλό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» ήρθε με μια λύση που είχαν αρχίσει να αναπτύσσουν στην Αφρική τη δεκαετία του 1970. Έφεραν τα προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής στην Ελλάδα το 2010.» και συνέχισε, «Κάποιοι, όπως εγώ, τους προειδοποιούσα ότι θα τα κάνουν χειρότερα, ότι αυτό δεν είναι λύση. Ήρθαν και επέβαλαν μαζική λιτότητα, τη μεγαλύτερη λιτότητα στην ιστορία του καπιταλισμού, συμπεριλαμβανομένης της Αφρικής». Η Ελλάδα ήταν εργαστήριο δοκιμών, με τον ίδιο τρόπο που η Αφρική ήταν ανάλογο εργαστήριο στη δεκαετία του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 για προγράμματα διαρθρωτικής προσαρμογής. Η Ελλάδα ήταν ένα πείραμα για αυτό που ο Γιάνης Βαρουφάκης αποκάλεσε «σοσιαλισμό για τους τραπεζίτες». Έσωσαν με δημόσιο χρήμα τις μεγάλες τράπεζες και τους τραπεζίτες και τους ολιγάρχες, ενώ ταυτόχρονα μεταβίβασαν δικαιώματα και περιουσιακά στοιχεία στους λίγους. Ήταν αυτός ο συνδυασμός δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, σοσιαλισμού για τους τραπεζίτες και λιτότητας για όλους τους άλλους, που δημιούργησε τη βαθύτερη αλλαγή στα δικαιώματα ιδιοκτησίας που μεταφέρθηκαν από εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους σε πολύ, πολύ λίγους θεσμικούς επενδυτές στη Γερμανία.

Ποια είναι λοιπόν η πλάνη που κάνει τη λιτότητα για πολλούς επιθυμητή; Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ξεκάθαρος: «ό,τι ισχύει για εσάς και εμένα ως άτομα, για τις μικρές επιχειρήσεις ή στην πραγματικότητα για οποιαδήποτε επιχείρηση, δεν ισχύει για την οικονομία γενικά: Και τι είναι αυτό; Λοιπόν, ότι εάν τα πράγματα δυσκολέψουν, πρέπει να σφίξετε τη ζώνη σας. Εσείς και εγώ πρέπει να το κάνουμε εάν στο τέλος της εβδομάδας τα έσοδά μας υπολείπονται των δαπανών μας. Είναι τρέλα να συνεχίζουμε να ξοδεύουμε τόσα όσα κάναμε πριν, γιατί αυτό σημαίνει ότι απλά θα χρεωθούμε και οι πιστωτές μας θα μας πνίξουν. Πρέπει λοιπόν να σφίξουμε τις ζώνες μας. Η παρρησία σε ατομικό επίπεδο είναι, φυσικά, αρετή. Αλλά όταν προβάλλεται από το επίπεδο του ατόμου, της επιχείρησης ή της μικρής οντότητας στη μακροοικονομία, πέφτετε στην παγίδα αυτού που ο Κέινς ανέφερε ως πλάνη της σύνθεσης». Σε μακροοικονομικό επίπεδο, αν το κράτος προσπαθήσει να το κάνει αυτό, εν μέσω κρίσης, προκαλείται ύφεση. Σε εκείνη την περίοδο ύφεσης το κράτος, επειδή μπαίνει στο κόκκινο, αυξάνει το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, κάτι που είναι φυσικό σε μια ύφεση γιατί όταν μειώνονται οι ιδιωτικές δαπάνες, πέφτουν οι φορολογικές εισπράξεις της κυβέρνησης και ταυτόχρονα, ίσως επειδή υπάρχει μια απορρόφηση της ανεργίας, για παράδειγμα, η κυβέρνηση πρέπει να πληρώσει περισσότερα σε επιδόματα ανεργίας, επιδόματα υγείας, κοινωνικά επιδόματα στους φτωχούς, σε όσους υποφέρουν ως αποτέλεσμα της ύφεσης, οπότε το έλλειμμα του προϋπολογισμού αυξάνεται. «Αν η κυβέρνηση προσπαθήσει να το περικόψει, περικόπτοντας τις δημόσιες δαπάνες, πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι, σε αντίθεση με την [προσωπική] κατάστασή σας ή στη δική μου κατάσταση, όπου το δικό μας έλλειμμα του προϋπολογισμού απαιτεί να περικόψουμε τις δαπάνες. Αν το κάνει αυτό η κυβέρνηση, τι θα κάνει; Αυτό που θα κάνει είναι ότι σε μια περίοδο συρρίκνωσης, οι ιδιωτικές δαπάνες, οι δημόσιες δαπάνες θα συρρικνώνονται επίσης».

Μέρος της σύγχρονης ασθένειας (ο Γιάνης Βαρουφάκης αρνείται να την ονομάσει νεοφιλελευθερισμό γιατί δεν είναι ούτε «νέο» ούτε «φιλελεύθερο») της χρηματιστικοποίησης έχει να κάνει με την κατάρρευση του συστήματος του Μπρέτον Γουντς που διευκόλυνε μια χρυσή εποχή συσσώρευσης μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Γιατί έπαψε να ισχύει το σύστημα αυτό; «Επειδή ολόκληρο το σύστημα βασιζόταν στην υπόθεση ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα ήταν η πλεονασματική χώρα, η χώρα που είχε εμπορικό πλεόνασμα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο, πράγμα που σήμαινε ότι αυτό το πλεόνασμα θα επέτρεπε τα δολάρια, που οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μοιραστεί με τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο, να ρέουν πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες, γιατί όταν οι Αμερικανοί πουλούσαν περισσότερα πράγματα σε Ευρωπαίους, Ιάπωνες, Αφρικανούς από ό,τι εισήγαγαν από αυτούς, υπήρχε μια συνεχής ροή δολαρίων από τον υπόλοιπο κόσμο πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έτσι, οι αμερικανικές καθαρές εξαγωγές πλημμύριζαν τον κόσμο και τα δολάρια επέστρεφαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή ήταν η λογική του συστήματος του Μπρέτον Γουντς, η λογική της χρυσής εποχής του καπιταλισμού τη δεκαετία του ’50 και του ’60. Το σύστημα του Μπρέτον Γουντς βασιζόταν στο πλεόνασμα για να επιβιώσει». Αλλά εδώ είναι το κόλπο: «Οι Αμερικανοί πολιτικοί επέλεξαν να μην σφίξουν τα λουριά. Δεν έκαναν λιτότητα! Το κέντρο του καπιταλισμού και οι γκουρού του καπιταλισμού κατάλαβαν ότι η λιτότητα ήταν μια αποτυχημένη πολιτική και δεν την εφάρμοσαν ποτέ στη χώρα τους. Έκαναν το αντίθετο. Πάτησαν γκάζι στα ελλείμματά τους. Αύξησαν τα ελλείμματά τους. Μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έχετε τις καθαρές εξαγωγές της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Νότιας Αφρικής να μετακινούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ταυτόχρονα, το 70% των κερδών που αποκόμισαν οι πρωτεύουσες της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Νότιας Αφρικής, της Σαουδικής Αραβίας, της Κορέας, της Ιαπωνίας και αργότερα της Κίνας πήγαιναν επίσης στις Ηνωμένες Πολιτείες για να επενδυθούν στη Wall Street. Όταν δίνεις στους τραπεζίτες στη Wall Street μερικά εκατομμύρια δολάρια, βρίσκουν τρόπους να τα πολλαπλασιάσουν. Ονομάζεται χρηματιστικοποίηση, μέσω παραγώγων…μέσω πολύ περίπλοκων μορφών χρέους και περίπλοκων αυτοαναφορικών στοιχημάτων. Αυτή ήταν η ώθηση της χρηματιστικοποίησης. Αυτή η φούσκα, ωστόσο, εκείνο το τσουνάμι χρηματοοικονομικών χρημάτων που στροβιλίστηκε ως την στρατόσφαιρα από τη Wall Street και το Σίτι του Λονδίνου συνετρίβη και κάηκε το 2008». Η συνέπεια αυτού ήταν διπλή: ο σοσιαλισμός για τους τραπεζίτες και ο δημοσιονομικός ταξικός πόλεμος για τους φτωχούς από τη μια και η άνοδος αυταρχικών και λαϊκιστικών κινημάτων από την άλλη. Ο Γιάνης Βαρουφάκης διευκρίνισε το πρώτο: «Η G7, η G20 συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 2009, και υπό την ηγεσία του Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος έτυχε να ήταν πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου τότε, και για πρώτη, και πιθανώς τελευταία φορά, κατάφεραν να συντονίσουν τις πολιτικές τους. Εκτύπωσαν κάτι μεταξύ 15 και 25 τρισεκατομμυρίων δολαρίων για να σωθούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που είχαν χρεοκοπήσει όλα το 2007/2008. «Αυτό αποκαλώ σοσιαλισμό για τους τραπεζίτες… Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ 2008 και 1929. Ήταν πολύ παρόμοιες κρίσεις, εκτός από το 1929 που οι κεντρικές τράπεζες δεν διέσωσαν τους τραπεζίτες. Οι τραπεζίτες και οι τράπεζες αφέθηκαν να χρεοκοπήσουν, αλλά το 2008/2009 οι τραπεζίτες σώθηκαν, διασώθηκαν μαζί με τις τράπεζές τους χρησιμοποιώντας κρατικά χρήματα». Αυτό όμως που τάραξε το τοπίο ήταν η άνοδος της Κίνας ως η δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, που απειλούσε να ξεπεράσει τους πάντες, κάτι που ώθησε τον Τραμπ να κηρύξει οικονομικό πόλεμο ενάντια στον ανατολικό «γίγαντα». «Ο Τραμπ δεν είναι πολεμιστής, ο Τραμπ δεν ξεκίνησε πόλεμο, σε αντίθεση με τους Δημοκρατικούς ή Ρεπουμπλικάνους προέδρους πριν από αυτόν, αλλά ξεκίνησε έναν ψυχρό πόλεμο, έναν εμπορικό πόλεμο με την Κίνα» και συνέχισε «Ξεκίνησε με τον Ντόναλντ Τραμπ. Έχουμε ήδη δει, ελπίζω, ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα σύμπτωμα, όπως το Μελόνι στην Ιταλία, όπως το Brexit στη Βρετανία, όπως οι φασίστες, οι Ναζί, οι Ναζί της χρυσής αυγής εδώ στην Ελλάδα. Είναι ένα σύμπτωμα της κρίσης που ξεκίνησε το 2008 και προχώρησε με σοσιαλισμό για τους τραπεζίτες και λιτότητα για τους πολλούς». Το αποτέλεσμα, είπε ήταν: «ταπεινωμένοι άνθρωποι, άνθρωποι βυθισμένοι στην απελπισία βλέποντας ένα τεράστιο χρηματικό ποσό να οδεύει για λογαριασμό των πολύ λίγων, ενώ εκείνοι υπόκεινται στον ταξικό πόλεμο που είναι γνωστός ως λιτότητα, με αφαίρεση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και τους κοινούς πόρους να λεηλατούνται σε όλο τον κόσμο». Αυτό με τη σειρά του οδήγησε στην άνοδο ενός γενικού θυμού, «ειδικά όταν εμείς της Αριστεράς δεν καταφέραμε να παράσχουμε μια διεθνιστική ατζέντα για αλλαγή μετά την ήττα μας το 1991. Η Αριστερά γνώρισε διεθνή ήττα το 1991».

Η δεύτερη συνέπεια ήταν κοινωνικοπολιτική: «Με άλλα λόγια, έχετε την εκλαΐκευση ολόκληρων τμημάτων του πληθυσμού της Βρετανίας, των Ηνωμένων Πολιτειών που ριζοσπαστικοποιούνται με λάθος τρόπο εξαιτίας των αποτυχιών της Αριστεράς και αρχίζουν να παρασύρονται από ρατσιστές, Τραμπιστές, φασίστες. Η Ιταλία έχει τώρα μια φασιστική κυβέρνηση, εδώ που τα λέμε. Είναι παράλογο. Όπως ανέφερα προηγουμένως, ο πρώτος αντίκτυπος της λιτότητας στη χώρα μου ήταν η άνοδος ενός ναζιστικού κόμματος, από το πουθενά. Η χώρα μου είναι τώρα μια αποικία χρέους της Φρανκφούρτης, των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον, με τρόπο που δεν ήταν ποτέ [πριν], ακόμη και υπό την Οθωμανική Αυτοκρατορία».

Ο Γιάνης Βαρουφάκης κατέληξε λέγοντας ότι καθήκον της Προοδευτικής Διεθνούς και της ευρύτερης Αριστεράς είναι η άμεση αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης: «(που) δημιουργεί ένα πολύ ζοφερό σύνολο συνθηκών για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Αν πρόκειται να αποτρέψουμε την καταστροφή, (πρέπει να) στρέψουμε το 10% του παγκόσμιου ΑΕΠ προς την πράσινη ενέργεια και την πράσινη μετάβαση. Αυτός ο νέος ψυχρός πόλεμος και η αυξανόμενη χρήση της λιτότητας με σκοπό τη μετατόπιση των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας από τους πολλούς στους λίγους παγκοσμίως, δημιουργεί μια θεμελιώδη αστάθεια και ένα σύνολο εμποδίων για χώρες όπως η Νότια Αφρική, όπως η Ελλάδα, χώρες που χάνουν οποιαδήποτε δύναμη να αναπαράγουν τις συνθήκες δημιουργίας των δικών τους συνθηκών για κοινή ευημερία».

Υπάρχουν λύσεις; Για τον Γραμματέα του ΜέΡΑ25 υπάρχουν δύο καθήκοντα που πρέπει να αναλάβουμε: πρώτον, να δημιουργήσουμε εκ νέου το Κίνημα Αδεσμεύτων της δεκαετίας του 1960 και να επαναπροσδιορίσουμε την Παγκόσμια Τράπεζα ώστε να υποστηρίζεται από ένα ψηφιακό νόμισμα που θα εκδίδεται από ένα νέο ΔΝΤ. Όπως είπε, το 10% του παγκόσμιου ΑΕΠ πρέπει να επενδυθεί στην ανάπτυξη της πράσινης ενέργειας, της δημόσιας εκπαίδευσης, της δημόσιας υγείας και της μείωσης της φτώχειας. Δεύτερον, για να τερματιστεί η τυραννία του κεφαλαίου πάνω στους ανθρώπους, «αντί οι άνθρωποι να υπηρετούν μια αυτοκρατορία μηχανών και χρήματος, ας γίνουν οι μηχανές και το χρήμα υπηρέτες του λαού μας». Αυτό μπορεί να επιτευχθεί εάν αρνηθούμε στις τράπεζες το μονοπώλιο στις συναλλαγές των ανθρώπων. Τελικά, η έκκλησή του είναι σαφής: «Ας ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Ας ενωθούμε σε έναν κοινό αγώνα, όχι μόνο για την επιβίωση της ανθρωπότητας, αλλά για την ευκαιρία να δώσουμε σε κάθε παιδί που θα γεννηθεί αύριο στην Αφρική, στην Ασία, σε όλο τον κόσμο μια ευκαιρία για μια καλή ζωή».

Διαβάστε ολόκληρη την διάλεξη του Γραμματέα του ΜέΡΑ25, Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά και των υπόλοιπων ομιλιτών ΕΔΩ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.