Κυρία Υπουργέ, μας πάτε πίσω στην 7^η Αυγούστου του 2019, όταν επιλέξατε -για να σηματοδοτήσετε πράγματα που για εσάς ήταν σημαντικά, από τα πρώτα πράγματα που κάνατε μετά τις εκλογές του Ιουλίου του 2019- την κατάργηση του ασύλου. Εδώ σε αυτή την Αίθουσα, όταν ακόμα ευχόμουν να ενδιαφέρεστε να πετύχετε -τουλάχιστον να μην αποτύχετε-, είχα θέσει κάποια βασικά ερωτήματα, όσον αφορά με το τι θα πετυχαίνατε με την κατάργηση του ασύλου.

Θυμάμαι ότι σας είχα πει μία ιστορία που όλοι γνωρίζουν, όσοι έχουν υπηρετήσει στα πανεπιστήμια. Στο κτήριο της Νομικής Σχολής, το νυν Μέγαρο Θεωρητικών Επιστημών επί της οδού Σίνα, όλοι γνωρίζαμε, όσοι διδάσκαμε εκεί χρόνια, όλοι οι φοιτητές, βλέπαμε τους ανθρώπους σε πολύ κακή κατάσταση να διακινούν ναρκωτικά και να κάνουν χρήση ακριβώς έξω από την είσοδο της Μασσαλίας στο παρκάκι. Κάποια στιγμή, μάλιστα, έκλεψαν και τις προτομές του Καζαντζάκη και του Γκρέκο και τις χύτευσαν. Δεν υπήρχε άσυλο εκεί, η αστυνομία δεν είχε κάνει ποτέ τίποτα για αυτό. Ποτέ!

Και σας είχα ρωτήσει: Η κατάργηση του ασύλου σε τι θα βοηθούσε σε αυτό; Σε απολύτως τίποτα. Verbatim σας είχα πει: «Πώς θα βοηθήσει η κατάργηση του ασύλου, όταν και εκεί που δεν υπάρχει άσυλο η αστυνομία δεν επιχειρεί;». Και εσείς με κοιτάζατε με το σπινθηροβόλο βλέμμα προτομών. Τι μπορούσατε να πείτε άλλωστε; Ήταν ιδεολογική η απόφασή σας για την κατάργηση του ασύλου.

Σας είχα πει αυτολεξεί ακόμα -και διαβάζω από τα Πρακτικά της 7^ης Αυγούστου του 2019: «Κυρίες και κύριοι, νομίζετε ότι καταργώντας το άσυλο με μία κίνηση θα κόψετε τον Γόρδιο δεσμό της ανομίας και της διαπλοκής στα πανεπιστήμια; Σφάλλετε!». Και σας είχα εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους η κατάργηση του ασύλου θα πετύχαινε ακριβώς μία μεγάλη τρύπα στο νερό, λόγους που και ένα οκτάχρονο παιδί μπορεί να καταλάβει.

Μοιράστηκα, μάλιστα και κάποιες άλλες ιστορίες από τη μακρά πανεπιστημιακή μου θητεία, από πανεπιστήμια του εξωτερικού. Θυμήθηκα μπροστά σας τότε, την 7^η Αυγούστου, μία περίπτωση όπου ήμουν στο γραφείο μου στο Κέιμπριτζ και κάποια στιγμή -δούλευα αργά το βράδυ- άκουσα κάποιους θορύβους και ένιωσα μια αναστάτωση, μια ανασφάλεια, που δεν πρέπει ποτέ κανένας πανεπιστημιακός -είτε καθηγητής είτε φοιτητής- να νιώθει. Εδώ συμφωνούμε απόλυτα. Αν εκείνη τη στιγμή η μόνη μου επιλογή ήταν να πάρω τηλέφωνο το «100», δεν θα το έκανα. Είναι πυρηνικό όπλο το να πάρεις τηλέφωνο το «100», όταν ακούς έναν θόρυβο στο κτήριο. Αυτό που έκανα είναι ότι πήρα τηλέφωνο την Υπηρεσία Φύλαξης του Πανεπιστημίου, που είχε ένα γραφείο στο κολέγιο από κάτω. Ήρθαν οι άνθρωποι, είδαν τι γινόταν, αν γινόταν κάτι. Εκείνοι θα αποφάσιζαν -ήταν εκπαιδευμένοι για να κάνουν αυτό- αν θα έπρεπε να φωνάξουν την αστυνομία ή όχι.

Τι προτείναμε εμείς ως ΜέΡΑ25 από την πρώτη στιγμή; Πανεπιστημιακή υπηρεσία περιφρούρησης του ασύλου. Αυτό είχαμε προτείνει. Εσείς κωφεύατε. Και σας είχα πει τότε ότι είτε θα δημιουργήσετε μία τέτοια πανεπιστημιακή υπηρεσία περιφρούρησης του ασύλου, περιφρούρησης της αξιοπρέπειας του πανεπιστημίου, της περιουσίας του πανεπιστημίου, της ασφάλειας των ανθρώπων -είτε είναι βοηθητικό προσωπικό είτε είναι καθηγητές είτε είναι φοιτητές- είτε θα κάνετε μία τέτοια, θα δημιουργήσετε, θα δώσετε τη χρηματοδότηση στα πανεπιστήμια, για να μπορούν να δημιουργήσουν μια τέτοια επαγγελματική υπηρεσία προστασίας της πανεπιστημιακής κοινότητας και περιφρούρησης του ακαδημαϊκού ασύλου, είτε θα φέρετε αστυνόμους στις σχολές. Δεν υπάρχει τρίτη λύση.

Εσείς τότε, κύριε Χρυσοχοΐδη, είχατε πει ότι δεν έχει η αστυνομία θέση στα πανεπιστήμια. Πολύ σωστά! Άρα, ή δεν κάνετε τίποτα ή δημιουργείτε την πανεπιστημιακή υπηρεσία την οποία σας είπα.

Τελικά, τι κάνετε σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά; Μας φέρνετε την αστυνομία στα πανεπιστήμια, ακριβώς δηλαδή αυτό που είπατε ότι δεν θα κάνατε. Τουλάχιστον παραδεχθείτε την αποτυχία της κατάργησης του ασύλου! Παραδεχτείτε ότι αυτό που σας λέγαμε την 7^η Αυγούστου από αυτό εδώ το Βήμα ήταν σωστό!

Εδώ, κυρίες και κύριοι της Κυβέρνησης και της Συμπολίτευσης, θέλω να εγείρω ένα θέμα δημοκρατίας, γιατί ξέρετε, τουλάχιστον οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θεωρούσαν ότι η ισηγορία είναι ίσως και πιο σημαντική από την ψηφοφορία. Το να ακούγεται μια άποψη και να κρίνεται, να απορρίπτεται, επειδή δεν είναι σωστή, επειδή είναι μια πρόταση η οποία δεν βοηθάει, βεβαίως, αυτό είναι η διαδικασία της δημοκρατίας. Όμως, το να διαστρεβλώνονται απόψεις, να μην ακούγονται, ούτε καν να απορρίπτονται, δεν είναι σωστό.

Η πρόταση που σας είχαμε κάνει ήταν συγκεκριμένη για υπηρεσία προστασίας του πανεπιστημίου, του ασύλου. Δεν είχατε απαντήσει σε αυτό.

Τις προάλλες θυμήθηκα άλλο ένα δείγμα της δικτατορίας με κοινοβουλευτικό μανδύα που έχετε επιβάλει εσείς, κύριοι και κυρίες της Νέας Δημοκρατίας, μαζί με τα φιλαράκια σας των μέσων μαζικής προπαγάνδας και αποβλάκωσης.

Ήταν όταν πριν από μερικές μέρες σοβαρός δημοσιογράφος και συμπαθής με ρώτησε: «Κύριε Βαρουφάκη, εσείς έχετε διδάξει σε τόσα πανεπιστήμια στο εξωτερικό. Σε κανένα από αυτά δεν γίνεται αυτό που γίνεται στην Ελλάδα, που είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Γιατί είστε υπέρ του μπάτε σκύλοι αλέστε;».

Κοιτάξτε, όταν φτάνουμε στο σημείο να καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις, οι οποίες να συνάδουν με αυτά που συμβαίνουν στην Οξφόρδη, στο Cambridge, στο Exeter, στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, εσείς μας αγνοείτε και τα Μέσα δεν έχουν πληροφορηθεί καν για τις προτάσεις μας. Εσείς δεν έχετε απαντήσει στις προτάσεις μας αν είναι σωστές, λάθος ή αδιάφορες και τα Μέσα διαστρεβλώνουν τις θέσεις μας. Είναι σαν να μην υπάρχει Κοινοβούλιο. Τι κάνουμε εδώ μέσα;

Κυρίες και κύριοι της Νέας Δημοκρατίας, ποιος είναι ο λόγος να καταθέτουμε εμείς προτάσεις, όταν ούτε εσείς απαντάτε στις προτάσεις μας ούτε καν στα μέσα μαζικής αποβλάκωσης και προπαγάνδας -γιατί αυτή είναι η δουλειά τους- δεν ακούγονται αυτές οι προτάσεις; Αυτό το πέπλο της σιωπής είναι που καλύπτει την κυβερνητική ασυδοσία, που οδηγεί στην ακολουθία των αποτυχιών, είτε είναι το εμβολιαστικό σκάνδαλο, είτε είναι η κακοδιαχείριση της πανδημίας, είτε είναι αυτά που γίνονται σήμερα στα πανεπιστήμια.

Λυσσάξατε λοιπόν, κύριε Χρυσοχοΐδη, κυρία Κεραμέως, κυρίες και κύριοι της Συμπολίτευσης, με το άσυλο. Το καταργήσατε. Τρύπα στο νερό. Το άσυλο δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η κυριαρχία στο πανεπιστήμιο. Ποιος κυριαρχεί στο πανεπιστήμιο; Κυριαρχεί το κράτος και το αστυνομικό κράτος ή υπάρχει αυτοδιοίκηση του πανεπιστημίου με την κυριαρχία να είναι στα χέρια των πανεπιστημιακών αρχών; Αυτό είναι το ερώτημα. Υπάρχει πανεπιστημιακή υπηρεσία περιφρούρησης της πανεπιστημιακής κοινότητας ή το κράτος εντός του πανεπιστημίου; Αυτό είναι το ερώτημα. Οικονομικό ζήτημα δεν υπάρχει, γιατί θα σας κοστίσει ο κούκος αηδόνι το να στήσετε αστυνομικά τμήματα μέσα στο πανεπιστήμιο. Μπορεί να σας κοστίσει, είμαι σίγουρος, πιο πολύ απ’ ό,τι αν βγάζατε ένα κονδύλι, κυρία Κεραμέως, και το δίνατε στα πανεπιστήμια, μόνο και μόνο για τη δημιουργία υπηρεσίας προστασίας της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Το ερώτημα είναι αυτό: Κράτος ή αυτοδιοικούμενο πανεπιστήμιο; Αυτό είναι το ερώτημα. Αλλιώς ασυλία έχει μόνο η ασυδοσία.

Από τον Μεσαίωνα, από τότε δηλαδή που αναδύθηκαν τα πρώτα δυτικά πανεπιστήμια μέσα από μοναστήρια, τα οποία είχαν πάρει κάποιους βαθμούς ελευθερίας από τη Ρώμη να είναι αυτοδιοικούμενα και να έχουν το δικαίωμα οι μοναχοί να διαβάζουν πράγματα τα οποία ήταν απαγορευμένα σε όλους τους άλλους -έτσι ξεκίνησαν τα πανεπιστήμια στη Δύση, στην Κεντρική Ευρώπη-, μέχρι και σήμερα, σε όλα τα πανεπιστήμια της Ευρώπης, σε όλα τα σοβαρά πανεπιστήμια του κόσμου η κυριαρχία είναι στην πανεπιστημιακή κοινότητα, έως ότου ήλθαν στα πράγματα ο Μητσοτάκης, ο Χρυσοχοΐδης και η Κεραμέως με τη φοβερή ιδέα ότι η κυριαρχία πρέπει να επιστρέψει στον πάπα του αστυνομικού κράτους. Και το χειρότερο είναι πως λέτε ψέματα. Μέσα από τα διάφορα κανάλια σας, μέσα από τα τρολς σας, μέσα από τα κοινωνικά σας δίκτυα λέτε ψέματα. Θέτετε ερωτήματα σε εμάς της Αντιπολίτευσης, ότι εμείς θέλουμε να στέλνουμε τα παιδιά μας ή οι ίδιοι να διδάσκουμε στο Cambridge και στην Οξφόρδη που έχει αστυνομία, αλλά δεν θέλουμε τα δικά μας πανεπιστήμια να έχουν. Σε ποιο κολέγιο του Cambridge και της Οξφόρδης υπάρχει αστυνομία μέσα; Δεν υπάρχει αστυνομία.

Κυρία Κεραμέως, εκτίθεστε, ψεύδεστε ασυστόλως και κατ’ εξακολούθηση. Σας παρακαλώ. Εσείς δεν έχετε περάσει ούτε απ’ έξω από την Οξφόρδη. Εγώ έχω διδάξει στο Cambridge, έχω κάνει μαθήματα στην Οξφόρδη και σας διαβεβαιώ ότι υπάρχει υπηρεσία πανεπιστημιακή, την έχουν προσλάβει οι πανεπιστημιακές αρχές και λογοδοτούν στις πανεπιστημιακές αρχές. Σας το είπα και προηγουμένως, αλλά δεν ακούτε. Ή δεν καταλαβαίνετε ή δεν ακούτε. Αποφασίστε. Είστε κωφή ή δεν είστε αρκετά επιμελής εδώ, μέσα στην Αίθουσα του Κοινοβουλίου;

Σας είπα ότι όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο, στο Trinity College, πήρα τηλέφωνο την υπηρεσία του πανεπιστημίου, η οποία είχε τη διακριτική ευχέρεια να φωνάξει την αστυνομία, όταν έκριναν ότι χρειαζόταν παρέμβαση της αστυνομίας. Μου δείξατε μία φωτογραφία με τρεις, πέντε αστυνομικούς. Μπορεί και να πήγαν, αλλά με πρόσκληση της υπηρεσίας του πανεπιστημίου, που είναι υπό την εποπτεία, τον έλεγχο και την πρόσληψη των πανεπιστημιακών αρχών. Ψεύδεστε. Είναι ντροπή σας, κυρία Κεραμέως. Το γνωρίζουμε ότι δεν αξίζετε να είστε Υπουργός Παιδείας, αλλά δεν χρειάζεται να μας το επαναλαμβάνετε συστηματικά, ιδίως μέσα στην Ολομέλεια της Βουλής.

Τολμάτε να παρουσιάζετε εσείς τους πρυτάνεις και τους καθηγητές ως αδύναμα ανθρωπάκια. Αφού αποδείχθηκε περίτρανα πόσο σωστό ήταν αυτό που σας λέγαμε, ότι η κατάργηση του ασύλου δεν θα κάνει τίποτα για να εξασφαλίσει τα πανεπιστήμια, λέτε ότι τώρα αυτά τα αδύναμα ανθρωπάκια πρέπει να ενισχυθούν με αστυνομικά τμήματα εντός των σχολών και με κάμερες.

Κυρίες και κύριοι, είναι απλό το πράγμα. Είναι θέμα κυριαρχίας. Ποιος κυριαρχεί στο πανεπιστήμιο; Εσείς, κύριε Χρυσοχοΐδη, το κράτος ή η πανεπιστημιακή κοινότητα; Αυτό είναι το ερώτημα. Κι εσείς απαντάτε «το κράτος», γιατί είστε βαθιά κρατιστές, οι οποίοι παρουσιάζετε τον εαυτό σας δήθεν ως νεοφιλελεύθερους. Δεν είστε καν νεοφιλιλεύθεροι. Από την ΕΡΕ κρατάει η σκούφια σας, από την ΕΚΟΦ, από το παρακράτος της Δεξιάς κρατάτε, είναι ξεκάθαρο αυτό. Κανένας σοβαρός φιλελεύθερος δεξιός, συντηρητικός, που σέβεται το αυτοδιοικούμενο του πανεπιστημίου δεν θα σκεφτόταν ποτέ να ζητά αστυνομία στα πανεπιστήμια και να κραδαίνει φωτογραφίες, όπως μόλις έκανε η κ. Κεραμέως λέγοντας ψέματα γι’ αυτό που ισχύει στην Οξφόρδη. Δεν θα τολμούσαν να το κάνουν αυτό, θα ντρέπονταν, θα είχαν την αίσθηση της αισχύνης, που εσείς δεν την έχετε, κυρία Κεραμέως.

Βέβαια, όλα αυτά τα παρουσιάζετε στο περιτύλιγμα της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Δεν έχει υπάρξει δικτάτορας στην ιστορία της ανθρωπότητας, που να μην επικαλείται την ελευθερία, την ώρα που την ποδοπατά. Έτσι και εσείς, κόπτεστε δημοσίως για την ακαδημαϊκή ελευθερία, την ώρα που λειτουργείτε ως πεπεισμένοι εχθροί της, όχι μόνο ως ιδέα αλλά και επί του πρακτέου.

Αν σας ενδιέφερε το αυτοδιοίκητο του πανεπιστημίου, η ακαδημαϊκή ελευθερία, δεν θα παρουσιάζατε τους πανεπιστημιακούς ως αδύναμα ανθρωπάκια που χρειάζονται τους αστυνομικούς του κ. Χρυσοχοΐδη, για να ενδυναμώσει την ψυχή τους.

Δεν θα δανειζόσασταν από τον Τόμας Χομπς την αναλογία ενός πολέμου όλων εναντίον όλων μέσα στο πανεπιστήμιο, λέγοντας ότι ο μόνος τρόπος να σταματήσει αυτός ο πόλεμος είναι να υπάρχει η δαμόκλειος σπάθη της ελληνικής αστυνομίας πάνω από το κεφάλι καθηγητών και φοιτητών. Δεν θα βαφτίζατε ως ενδυνάμωση την πλήρη αποδυνάμωση, τον εξευτελισμό, τον τέλειο εξευτελισμό των πρυτάνεων και των πανεπιστημιακών αρχών.

Λέτε ότι ενδιαφέρεστε για τους φοιτητές που θέλουν να μάθουν. Λέτε πως πασχίζετε να τους προστατέψετε από την ανομία, τη βία και την αυθαιρεσία που ζουν καθημερινά στις σχολές, στο έλεος των κομματικών παρατάξεων. Αν όντως ενδιαφερόσασταν για την ανομία και τη διαπλοκή, σας το έχω ξαναπεί, θα σας το πω τρίτη φορά, θα καταργούσατε την αριστεία της κομματικής αναρρίχησης, θα καταργούσατε τη ΔΑΠ η οποία καθημερινά στις σχολές μας συναλλάσσεται με επίορκους καθηγητές, με τους οποίους μάλιστα δημιουργούν και κυκλώματα διασπάθισης ευρωπαϊκών προγραμμάτων από τα οποία αμείβουν τον κομματικό σας στρατό. Στήνουν τραπεζάκια έξω από τις αίθουσές μας, με γκέτο-μπλάστερς του οποίου ο ήχος, η ένταση αυξομειώνεται. Όταν τολμάει να κάνει μάθημα στη διπλανή αίθουσα καθηγητής που δεν τους κάνει τα χατίρια, δεν περνάει τους δικούς τους, τότε η ένταση είναι στη διαπασών. Προσφέρουν υπηρεσίες οι ΔΑΠίτες αντιγραφής σε φοιτητές. Αυτή είναι η ανομία. Καταργήστε τους αν θέλετε να μας πείσετε ότι ενδιαφέρεστε για την ανομία στο πανεπιστήμιο. Θα μου πείτε: μόνο η ΔΑΠ τα κάνει αυτά; Ναι, ως επί το πλείστον ναι. Εγώ έχω πρόβλημα και με τις άλλες παρατάξεις και το θεωρώ μεγάλη τιμή μου το ότι όταν ήρθα στην Ελλάδα, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών πρώτοι τα έβαλαν με μένα οι της ΠΑΣΠ. Ήμουν μισητός για την ΠΑΣΠ, γιατί με θεωρούσαν δικό τους και ήλθαν και μου είπαν «τους ΔΑΠίτες τούς περνάει ο δεξιός καθηγητής, εμάς δεν θα μας περάσεις;». Και τους είπα «αν είστε αριστεροί φοιτητές, θα έπρεπε να απαιτήσετε να μην σας περάσω, επειδή είμαι δικός σας, αν είμαι δικός σας». Και από τότε άρχισε πόλεμος από την ΠΑΣΠ. Μετά είχα πόλεμο από τη ΔΑΠ, μετά είχα πόλεμο και από άλλες παρατάξεις.

Όμως, σε σας απευθύνομαι σήμερα, εσείς είστε Κυβέρνηση, δεν είναι κυβέρνηση το ΚΚΕ. Κυβέρνηση είστε εσείς. Εσείς, το κόμμα σας, η Κυβέρνησή σας και το δημόσιο σύστημα τροφοδοτείτε καθημερινά, μέσα από την παράταξη που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του πανεπιστημιακού παρακράτους, τη ΔΑΠ.

Εσείς, κυρία Κεραμέως, επιλέγετε αντί να καταργήσετε το πανεπιστημιακό παρακράτος της ΔΑΠ να προσθέσετε σε αυτό το αστυνομικό κράτος του κ. Χρυσοχοΐδη. Ξέρουμε πού θα καταλήξει αυτό βάζοντας στην αστυνομία μέσα στις σχολές. Είτε η πανεπιστημιακή αστυνομία θα κάνει τα στραβά μάτια στους ΔΑΠίτες σας, είτε -το πιο πιθανό- όπως στην πλατεία Αγίου Παντελεήμονος, όπου αστυνομικοί και χρυσαυγίτες επιχειρούσαν μαζί, έτσι πανεπιστημιακή αστυνομία και ΔΑΠ θα εκκαθαρίζουν τις σχολές απ’ όσους αντιστέκονται στο υπάρχον πανεπιστημιακό παρακράτος.

Θέλετε πραγματική ενδυνάμωση της πανεπιστημιακής κοινότητας; Δεν το θέλετε, αλλά έστω για δέκα δευτερόλεπτα υποθέτουμε ότι το θέλετε. Το βασικό που πρέπει να καταλάβουν όλοι οι πολιτικοί από όλες τις παρατάξεις είναι το εξής. Συνάδελφοι, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση εναντίον των εκπαιδευτικών δεν γίνεται. Δεν μπορεί ο Υπουργός, όποιος κι αν είναι, και θεϊκά πλασμένη να είναι η Υπουργός, δεν μπορείτε να κάνετε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Οι δάσκαλοι κάνουν την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Εσείς στρέφεστε εναντίον τους. Εσείς τους παρουσιάζετε ως αδύναμα ανθρωπάκια που χρειάζονται τους αστυνομικούς του κ. Χρυσοχοΐδη.

Όταν παρακολουθώ τον ρεβανσισμό με τον οποίο αντιμετωπίζετε το δημόσιο πανεπιστήμιο μου θυμίζετε τον Αμερικανό Στρατηγό που προσπάθησε να εξηγήσει γιατί καταστράφηκε ένα ολόκληρο χωριό με ναπάλμ λέγοντας ότι έπρεπε να το σώσει από τον κομμουνισμό. Το ίδιο κάνετε, καταστρέφετε την ακαδημαϊκή ελευθερία, πνίγετε το δημόσιο πανεπιστήμιο για να το σώσετε, για να σώσετε την ακαδημαϊκή ελευθερία. Είστε μια λαίλαπα. Δεν είστε τίποτα παραπάνω από αυτό. Δεν έχετε να προσφέρετε τίποτα. Το έχετε αποδείξει ενάμιση χρόνο τώρα.

Όμως, θα μου επιτρέψετε να πω δυο κουβέντες στους φίλους, συντρόφους συναδέλφους του ΣΥΡΙΖΑ. Ήσασταν τέσσερα χρόνια κυβέρνηση. Άκουσα τον κ. Τσίπρα να μιλάει πριν. Αν δεν το ήξερα ότι ήταν Πρωθυπουργός κάποτε, δεν θα μπορούσα να το καταλάβω. Μιλούσε σαν αρχηγός κόμματος της Αντιπολίτευσης που δεν είχε περάσει ποτέ από το Μαξίμου. Δεν είστε άμοιροι ευθυνών.

Από τη μια με τον κ. Γαβρόγλου, αγαπητό μου φίλο και συνάδελφο, συνεχίσατε τον εκπαιδευτικό λαϊκισμό. Δεν είναι δυνατόν αυτό που κάνετε, να καταργήσετε ΤΕΙ, να πάρετε τμήματα, να τα προσθέσετε σε πανεπιστήμια που δεν τα ήθελαν, να τα βάλετε σε διάφορες πόλεις από δω κι από κει, να μην υπάρχει καμία απολύτως οργανική συνοχή μεταξύ τους. Φτιάξατε μια νέα κατηγορία καθηγητών «ΕΣΠΑτζήδες», που πληρώνονται από το ΕΣΠΑ, αν είναι δυνατόν. Πήγατε καθηγητές από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση δήθεν για να στελεχώσετε τα νέα πανεπιστημιακά τμήματα των ΤΕΙ. Αυτό είναι εκπαιδευτικός λαϊκισμός.

Και παράλληλα δεν κάνατε τίποτα για την προστασία του ασύλου. Το αφήσατε έτσι. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Έρχονται αυτοί και λένε ότι θα βάλουν την αστυνομία μέσα. Όταν εμείς κάποτε, ακόμα κι όταν το ΜέΡΑ25 υπήρχε ως DiEM, σας λέγαμε: «Δημιουργήστε υπηρεσία περιφρούρησης του ασύλου», αυτό που υπάρχει στο Κέιμπριτζ και στην Οξφόρδη, κυρία Κεραμέως, δεν το κάνατε. Και τώρα τους δίνετε το άλλοθι να λένε ότι υπάρχει ένα τεράστιο κενό και θα το γεμίσουμε με αστυνόμους.

Όμως, εδώ ερχόμαστε στη φιλοσοφική διαφορά που έχει το ΜέΡΑ25 με όλους σας. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι το Υπουργείο μπορεί να κάνει τη διαφορά. Το μόνο που μπορεί να κάνει το κράτος, η Πολιτεία, το Υπουργείο -και αυτό είναι μια γενικότερη παρατήρηση για όλα τα Υπουργεία- είναι να δημιουργήσει το πλαίσιο στήριξης των πανεπιστημίων.

Όμως, όλοι εσείς κάθε φορά που γίνεστε Υπουργοί Παιδείας θέλετε να ρίξετε και μια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που θα φέρει το όνομά σας. Νομοσχέδιο Αρσένη, νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, τώρα θέλετε και νομοσχέδιο Κεραμέως. Όλοι θέλετε ένα νομοσχέδιο, μια μεταρρύθμιση με το ονοματάκι σας. Δεν γίνεται έτσι η δουλειά. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να εξαρτάται από τους Υπουργούς. Είστε πάρα πολλοί διάττοντες αστέρες. Σήμερα είστε, αύριο δεν είστε. Έρχεται ο επόμενος Υπουργός ή η επόμενη Υπουργός και σκίζει τη μεταρρύθμισή σας. Δεν προχωράει το δημόσιο πανεπιστήμιο με αυτόν τον τρόπο.

Εμείς τι λέμε; Εμείς μιλάμε για διαβουλευτικό συμβούλιο μόνιμης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Τώρα, αν διορίσουμε εμείς τα κόμματα, ανάλογα με την κοινοβουλευτική μας δύναμη, τα μέλη αυτού του συμβουλίου δεν θα κάνουμε τίποτα. Το ίδιο αρρωστημένο καθεστώς θα αναπαράξουμε. Γι’ αυτό εμείς προτείνουμε αυτό το διαβουλευτικό συμβούλιο για τη μόνιμη μεταρρύθμιση της παιδείας, και όχι μόνο της τριτοβάθμιας, να αποτελείται κατά το 1/3 από κληρωτούς εκπαιδευτικούς, 1/3 κληρωτούς πολίτες και 1/3 ειδικούς που διορίζουν τα κόμματα, ανάλογα με την κοινοβουλευτική τους δύναμη, αλλά μόνο το 1/3.

Μιλάμε για ένα τέτοιο σώμα το οποίο να βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, δηλαδή οι κληρωτοί να κληρώνονται ξανά και ξανά κάθε οκτώ, δέκα ή δώδεκα μήνες, για να μην υπάρχει κάποιος καρεκλοκένταυρος και αυτό το συμβούλιο να ακούει τις προτάσεις του Υπουργού, τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, τις προτάσεις των εκπαιδευτικών, όλες τις προτάσεις και να αποφαίνεται στη διάρκεια χρόνου μέσα από αυτό το μοντέλο συμβουλίου διαβούλευσης και συμμετοχικής δημοκρατίας. Αυτή είναι η άποψή μας κι εδώ υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

Να σας το πω διαφορετικά, κυρία Κεραμέως; Εγώ θεωρώ πως έχω κάνει πάρα πολλά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα σε τρεις ηπείρους. Αν με βάλετε εμένα Υπουργό Παιδείας αυτήν τη στιγμή δεν ξέρω τι να κάνω για να λύσω το πρόβλημα των πανεπιστημίων και σας το λέω ειλικρινά. Ξέρω τι δεν πρέπει να κάνουμε -αυτά που κάνετε εσείς-, αλλά σίγουρος δεν είμαι για το τι πρέπει να γίνει, γιατί υπάρχουν τόσο βαθιά προβλήματα και τέτοια διαπλοκή εντός του πανεπιστημίου και ταυτόχρονα τόσο μεγάλες αξίες μέσα στο πανεπιστήμιο που δεν πρέπει να χαθούν, που οτιδήποτε έρθει από το Υπουργείο δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Χρειάζεται μια αλλαγή νοοτροπίας. Χρειάζεται η διαβούλευση με κληρωτούς και χρειάζεται ενδυνάμωση της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Δεν μπορεί κανένας Υπουργός -το επαναλαμβάνω και ελπίζω να μην σας κουράζω, αλλά έχει σημασία- να μεταρρυθμίσει τα πανεπιστήμια, να βγάλει από μέσα τις κακοήθειες που υπάρχουν και κυκλοφορούν και αναπαράγονται και να διασώσει τις αξίες αυτές. Κάθε φορά που προσπαθείτε να κάνετε κάτι τέτοιο, καταστρέφετε αξίες χωρίς να κάνετε κακό στις κακοπάθειες.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θέλω να σας θυμίσω ότι οι σημερινοί φοιτητές, τα παιδιά που είναι τώρα στις σχολές είναι παιδιά που μεγάλωσαν εν μέσω χρεοδουλοπαροικίας, μνημονίων, φτώχειας κρίσης, ανασφάλειας. Σπουδάζουν σε σαφώς υποχρηματοδοτούμενα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα με πολλές κενές οργανικές θέσεις σε μια παιδεία χωρίς πόρους όπου και η προηγούμενη κυβέρνηση δημιούργησε νέες παθογένειες -το είπα αυτό πριν- και έρχεστε τώρα εσείς να τους κάνετε μάθημα περί ατομικής ευθύνης.

Θέλω να μιλήσω για τους «αιώνιους φοιτητές», για το «ν + 2». Πρέπει να σας πω ότι όταν ήρθα στο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα πραγματικά μου έκανε πάρα πολύ κακή εντύπωση το γεγονός ότι δεν υπήρχε μια σειρά, ότι οι φοιτητές δεν ήξεραν ότι θα μπουν και σε τέσσερα-πέντε χρόνια θα έχουν τελειώσει. Εκεί δεν διαφωνούμε. Όμως, τι προσφέρουμε εμείς σε αυτούς τους φοιτητές σε σχέση με το τι προσέφεραν τα άλλα πανεπιστήμια στα οποία δούλευα στους φοιτητές εκείνους που τελείωναν στον χρόνο τους;

Έχουμε ομάδες φοιτητών πέραν των ορίων του κοινωνικού αποκλεισμού. Τι θα γίνει με αυτούς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Τι θα γίνει με τα παιδιά που δεν έρχονται να δώσουν μάθημα, επειδή δεν έχουν τα χρήματα να αγοράσουν το εισιτήριο του ΚΤΕΛ; Τα γνωρίζετε αυτά τα παιδιά; Ξέρετε ότι υπάρχουν ή αγνοείτε την ύπαρξή τους; Τι θα γίνει με τους φοιτητές που εργάζονται δώδεκα ώρες την ημέρα -«μαύρα», ούτε καν δηλωμένοι- και παλεύουν να δώσουν ένα μάθημα από εδώ, ένα μάθημα από εκεί; Και σε κάποια τμήματα είναι το 70% των φοιτητών, δεν είναι στο περιθώριο. Ποιο είναι το πραγματικό όφελος τού να τους διαγράψουμε αυτούς;

Ξέρετε ότι κάποιοι από τους καλύτερους φοιτητές που έχουν περάσει από τα χέρια μου από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ήταν «αιώνιοι φοιτητές», οι οποίοι για χρόνια δεν ερχόντουσαν και ξαφνικά κάτι συνέβη στη ζωή τους, βγήκαν στη σύνταξη κάποιοι μεγάλοι, άλλοι κέρδισαν κάποια χρήματα, άλλοι χώρισαν και επέστρεψαν στα θρανία και ήταν διαμάντια, ήταν οι καλύτεροι φοιτητές που είχαμε; Σκεφτείτε το και αυτό.

Και σκεφτείτε το πιο βασικό: βάζοντας αυτήν τη στιγμή τον «κόφτη», το «ν+2», τον οποίο παρουσιάζετε σαν πανάκεια, το μόνο που κάνετε ξέρετε ποιο είναι; Αναγκάζετε τους καλούς καθηγητές, τους βάζετε σε μια πάρα πολύ ζορισμένη, δύσκολη θέση να πρέπει να περάσουν ένα παιδί, γιατί από αυτούς εξαρτάται, αν δεν τον περάσουν θα κοπεί, θα φύγει, θα διαγραφεί και μπορεί να είναι εργαζόμενος τα βράδια. Βάζετε προ ενός τέτοιου απάνθρωπου διλήμματος τους καλούς καθηγητές. Και ξέρετε τι θα κάνουν; Θα τους περάσουν. Έτσι θα αναβαθμιστεί το πανεπιστήμιο;

Και κάνετε και κάτι ακόμα χειρότερο. Το «ν+2» θα δώσει απαράδεκτα μεγάλη εξουσία σε επίορκους καθηγητές που θα το χρησιμοποιήσουν για να εκβιάζουν φοιτήτριες. Και ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ με αυτό.

Θέλετε να μιλήσουμε για άλλες λύσεις; Εδώ είμαστε, έχουμε την εμπειρία. Εγώ δεν θα είχα καμία αντίρρηση να υπάρχει ένας περιορισμός στο ποια μαθήματα δίνεις. Είναι απαράδεκτο αυτό που γίνεται και στο Τμήμα μου μέχρι σήμερα που ένας φοιτητής μπορεί να περάσει μάθημα τέταρτου έτους, τη Μικροοικονομική, ή του τρίτου, αλλά να μην έχει περάσει του πρώτου έτους. Να φτιάξουμε κύκλους σπουδών, να πούμε ότι για να δώσεις αυτά τα μαθήματα πρέπει να έχεις ολοκληρώσει αυτόν τον κύκλο σπουδών. Εγώ συμφωνώ με αυτό. Το πρότεινα, αλλά λόγω των φοιτητικών παρατάξεων δεν πέρναγε η πρόταση μου. Υπάρχουν πολλές λύσεις, αλλά δεν σας ενδιαφέρουν οι λύσεις, η επίδειξη αυταρχισμού σάς ενδιαφέρει.

Και έρχομαι τώρα στη βάση εισαγωγής. Θέλω να κάνω μια μικρή παρατήρηση. Ξέρετε, περίπου οι μισοί από αυτούς που έρχονται στα πανεπιστήμιά μας δεν έρχονται με τη βάση εισαγωγής, έρχονται με μετεγγραφή. Τι θα κάνετε για αυτό; Θα ενισχύσετε τα περιφερειακά πανεπιστήμια; Θα ενισχύσετε τους φοιτητές που πηγαίνουν στα περιφερειακά πανεπιστήμια αντί να τους πείτε την εύκολη λύση: «Καλά, θα σας μετεγγράψουμε στην Αθήνα ή στη Θεσσαλονίκη»;

Μήπως σκέφτεστε μέσω τηλεδιάσκεψης τώρα να μην χρειάζεται να γίνει μετεγγραφή; Πρέπει να μας πείτε γι’ αυτό. Σας λέω σε πολλά τμήματα μέχρι και οι μισοί φοιτητές δεν μπαίνουν με τον βαθμό εισαγωγής, μπαίνουν με μετεγγραφή.

Έρχομαι τώρα στον βαθμό. Κοιτάξτε. Ποια είναι η παγκόσμια πρακτική; Είτε μιλάς για GC, είτε μιλάς για IΒ, είτε για HIC, SAT στις χώρες που και εσείς αναγνωρίζετε ως χώρες που έχουν πετύχει ένα συγκεκριμένο επίπεδο πανεπιστημιακής μόρφωσης, το οποίο το ζηλεύουμε ίσως, συμβαίνουν δύο πράγματα.

Πρώτον, η βάση μετακινείται και μετακινείται ανάλογα με την κατανομή των βαθμών. Γιατί; Γιατί κάποιες χρονιές τα θέματα είναι πιο δύσκολα, οπότε η βάση αυτομάτως πέφτει. Είναι θεμιτό όταν είναι πιο δύσκολα να περάσει και κάποιος με 8, ενώ όταν είναι πιο εύκολα να περάσει με 10. Ένα, λοιπόν, είναι αυτό, η κινούμενη βάση, μια βασική αρχή.

Η δεύτερη κοινή βασική αρχή είναι η εξής. Και εδώ μπορούμε να το συζητήσουμε, ίσως υπάρχει μια γέφυρα επικοινωνίας εδώ, πραγματικά συμφωνώ και εγώ ότι η λευκή κόλλα δεν μπορεί να είναι το διαβατήριο για μια σχολή. Πρέπει να υπάρχουν κάποιες ελάχιστες γνώσεις για να πετύχεις, για να μπεις στο Πανεπιστήμιο. Συμφωνώ. Να δούμε, όμως, ποιες είναι αυτές και πώς γίνεται η διάγνωση ότι έχει επιτευχθεί αυτό το ελάχιστο και μετά βλέπουμε ποια είναι η βάση.

Αυτή είναι μια συζήτηση που πολύ θα με ενδιέφερε να κάνω, αλλά όχι με εσάς. Δεν σας εμπιστευόμαστε ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά, κυρία Κεραμέως, γιατί όταν έρχεστε στη μέση της νύχτας και εξισώνετε τα πτυχία των πανεπιστημίων μας με τα ιδιωτικά παρακολλέγια, αμέσως έχετε χάσει οποιαδήποτε αξιοπιστία έχετε στο πλαίσιο αυτής της κουβέντας.

Θέλετε να είστε αξιόπιστη και να την κάνουμε αυτή την κουβέντα; Ωραία, σας κάνω μια πρόταση. Εγώ θα αποδεχτώ τη βάση που βάζετε, το 10, αλλά να περάσετε και εσείς έναν νόμο που να λέει ότι οποιοσδήποτε μαθητής δεν εξασφαλίσει αυτή τη βάση στις πανελλήνιες δεν θα εγγράφεται ούτε καν στα ιδιωτικά κολλέγια. Γιατί αν δεν το κάνετε αυτό, είναι πολύ απλό, αυξάνετε τη βάση εισαγωγής στα δημόσια για να στέλνετε πελάτες στα φιλαράκια σας, τους ιδιώτες κολλεγιάρχες. Έτσι θα γίνει η συζήτηση, έως ότου περάσετε αυτόν τον νόμο και για τα ιδιωτικά κολλέγια εμείς θα σας καταγγέλλουμε.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, μια υπενθύμιση με την ανοχή του Προέδρου. Την 7^η Αυγούστου σάς είχα πει και κάτι άλλο σε σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο. Σας είχα πει ότι γνωρίζω πως τα ιδιωτικά κολλέγια, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ο στόχος σας. Κανένας δεν αμφισβητεί ότι το Χάρβαρντ είναι ένα εξαιρετικό πανεπιστήμιο, όμως Χάρβαρντ στην Ελλάδα –verbatim το λέω αυτό- δεν θα φτιάξει κανένας ιδιώτης. Χάρβαρντ φτιάχνεται μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες από τους Robber Barons. Εδώ ακόμα και οι Έλληνες ολιγάρχες στο Χάρβαρντ θα πάνε να κάνουν δωρεές.

Εδώ το μόνο πράγμα το οποίο σας καίει με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι η αναγνώριση των πτυχίων των υπαρχόντων κολλεγίων, των ίδιων κολλεγίων που παίρνουν δικά μας παιδιά -τους προσλαμβάνουν εννοώ, όχι ως φοιτητές- με πολύ καλές σπουδές πάνε στα διάφορα κολλέγια με διδακτορικά από την Αμερική, την Ελλάδα κλπ, παιδιά που έχουν λόγο να είναι στην Ελλάδα, που θέλουν να είναι με τους γονείς τους, στην πατρίδα τους και τους βάζουν να διδάσκουν είκοσι πέντε με τριάντα ώρες την εβδομάδα. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σας το είχα πει την 7^η Αυγούστου. Σημαίνει το τέλος της ακαδημαϊκής τους καριέρας. Τα «καίνε» αυτά τα παιδιά. Όποιος διδάσκει είκοσι και τριάντα ώρες την εβδομάδα δεν θα γράψει ποτέ κανένα άρθρο από αυτά που θα του εξασφαλίσουν μια πανεπιστημιακή καριέρα.

Το άσυλο και η ακαδημαϊκή ελευθερία, κυρία Κεραμέως, απαιτεί την προστασία των πανεπιστημιακών τόσο από τη βία, την αστυνομία, τους μπαχαλάκηδες, αλλά και από την ανέχεια των πανεπιστημιακών, είτε είναι στα ιδιωτικά κολλέγια όπου πρέπει να καίνε το μυαλό τους χωρίς να κάνουν καθόλου ερευνητικό έργο είτε είναι στα πανεπιστήμια.

Λέτε και ξαναλέτε, εσείς της Κυβέρνησης, ότι εν μέσω πανδημίας καταργήσατε τις απολύσεις, καθιερώνοντας την αρχή της αναστολής της εργασίας. Καλά κάνατε. Ποιος μπορεί να σας ψέξει για αυτό; Όμως, όσον αφορά το νομοθετικό έργο για πράγματα τα οποία είναι ευαίσθητα, όπως η παιδεία, δεν αναστέλλετε τη νομοθετική διαδικασία. Έρχεστε και νομοθετείτε τα χειρότερα με κλειστά πανεπιστήμια την ώρα που στέλνετε τα ίδια ΜΑΤ που θα βάλετε στις σχολές να καθυποτάξουν σήμερα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, τους νέους και τις νέες που διαμαρτύρονται για το νομοσχέδιό σας. Είναι η δημοκρατία, ο εξορμπανισμός με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Κλείνω, κύριε Πρόεδρε, με δυο λόγια για αυτό το συνονθύλευμα. Lockdown! Για σκεφτείτε το: Εν μέσω lockdown επιβάλλετε lockdown και εν μέσω του lockdown στο lockdown νομοθετείτε για την παιδεία και βάζετε την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Είναι πρόκληση αυτό. Δεν μπορείτε να το καταλάβετε; Το καταλαβαίνετε, αλλά την θέλετε αυτή την πρόκληση.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το χειρότερο δεν είναι η ανικανότητά σας, την οποία την είδαμε με τα εμβολιαστικά κέντρα που δεν γίνανε, με τα μαζικά τεστ που δεν γίνανε. Αυτά είχαν και ένα έννομο συμφέρον υπέρ των κλινικαρχών, όπως έχει ο νόμος σας -είπαμε για τη βάση πριν και για άλλα- υπέρ των κολλεγιαρχών.

Το χειρότερο είναι το εξής, ότι οι αποτυχίες σας, που φέρνει αυτός ο συνδυασμός ιδιωτικομανίας, τα συμφέροντα της λούμπεν ολιγαρχίας και της ανικανότητάς σας, αυτές οι αποτυχίες δεν σας κάνουν να πείτε ένα συγγνώμη, να νιώσετε λίγο άσχημα. Όχι, βγάζουν από μέσα σας έναν ακροδεξιό σαδισμό. Βγαίνει το ακροδεξιό σας DNA, αποτυγχάνετε, εκφράζετε τον σαδισμό σας, νιώθετε καλύτερα, εκφράζετε τον σαδισμό ακόμα περισσότερο με ακόμα πιο αποτυχημένες πολιτικές και αυτό γίνεται ένας φαύλος κύκλος επιτάχυνσης. Προχωράτε, βαδίζοντας κόντρα στην ιστορία στον δρόμο που χάραξε η ΕΡΕ και η ΕΚΟΦ, ο χαφιεδισμός και το παρακράτος της Δεξιάς.

Εμείς στο ΜέΡΑ25 είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε την ιδέα ενός κυρίαρχου δημόσιου πανεπιστήμιου, του οποίου η ακαδημαϊκή κοινότητα ενισχύεται ώστε η ίδια να περιφρουρεί την ακαδημαϊκή ελευθερία, την περιουσία, την αξιοπρέπεια, τη σωματική ακεραιότητα των συμμετεχόντων στην πανεπιστημιακή διαδικασία και μιας μόνιμης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που δεν γίνεται από τον Υπουργό, την Υπουργό ή από το κράτος. Αυτή είναι η διαφορά μας.

Εσείς όλοι θέλετε το πανεπιστήμιο να είναι δέσμιο είτε της ολιγαρχίας είτε του κόμματος. Εμείς λέμε όλη η κυριαρχία να είναι στο αυτοδιοικούμενο πανεπιστήμιο, το οποίο η πολιτεία στηρίζει χωρίς να καθυποτάσσει. Αυτό έχει ανάγκη η νεολαία που μεγάλωσε μέσα στη χρεοδουλοπαροικία που παρήγαγαν οι δικές σας μνημονιακές πολιτικές. Αυτό έχει ανάγκη η χώρα και εν τέλει αυτό έχει ανάγκη η δημοκρατία μας.

Ευχαριστώ.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.