Η “κανονικότητα” στην οποία προσπαθεί η Κυβέρνηση να μας πείσει ότι επέστρεψε η χώρα μας είναι ένα μεγάλο ψέμα, ειδικά όταν αναφέρεται στην εκπαίδευση. Αυτή η “νέα κανονικότητα” εμπεριέχει μέσα της σειρά περικοπών στον προϋπολογισμό για την παιδεία και την ανώτατη εκπαίδευση. Η μνημονιακή ζημία στην εκπαίδευση είναι δεδομένη και όσο και να θέλει να την κρύψει και η παρούσα Κυβέρνηση δεν μπορεί, όταν ουσιαστικά τα ίδια τα παιδιά της ολιγαρχίας την οποία εκπροσωπεί, εγκαταλείπουν το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης από τα 15 τους. Ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο η ίδια η άρχουσα τάξη γυρνάει την πλάτη της είναι εξ ορισμού μη βιώσιμο, όση “κανονικότητα” και αν προσπαθήσει να προβάλει η Κυβέρνηση.
Πρέπει ωστόσο σε κάθε περίπτωση να αποδοθεί ένας τεράστιος φόρος τιμής στους εκπαιδευτικούς που κράτησαν όλα αυτά τα μνημονιακά χρόνια το κερί της δύσκολης γνώσης αναμμένο κόντρα στις τεράστιες θύελλες της κρίσης.
Όμως η Κυβέρνηση έρχεται τώρα να πετάξει στον καιάδα το τελευταίο απομεινάρι του κοινωνικού συμβολαίου της χώρας. Ως άλλος δηλαδή διεκπεραιωτής εντολών των καρτέλ των κολεγιών πριν καν προσποιηθεί ότι τα αξιολόγησε! Παρέχοντας μάλιστα υπεργολαβίες σε ιδιώτες αξιολογητές. Τι είναι η μόρφωση κυρία Υπουργέ; Αμορτισέρ τα οποία μπορεί να αξιολογήσει κάποιος ιδιώτης εκ μέρους του ελληνικού λαού;
Όλα αυτά φυσικά η Κυβέρνηση τα έχει εμπνευστεί από το μοντέλο Βρετανίας-Αυστραλίας με τις ποσοτικές αξιολογήσεις που παρακάμπτουν την ποιότητα, εκτελώντας πάντα τις εργολαβικές της εντολές. Όταν όμως μετράς κάτι στο Πανεπιστήμιο μεγιστοποιείς την ποσότητα αυτού που μετράς και ελαχιστοποιείς την ποιότητα. Υποχώρηση ποιοτήτων δηλαδή ουσιαστικά στο όνομα της μέτρησης τους! Πρόκειται όμως και για κάτι ακόμα, πρόκειται για ελαχιστοποίηση του πολιτικού κόστους της μείωσης των κονδυλίων στην εκπαίδευση με παράλληλη μεταφορά κονδυλίων από τις ανθρωπιστικές σπουδές σε σπουδές τύπου MBA κλπ.
Είναι ένα σύστημα “ημιαγοράς” -καθώς ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει Πανεπιστήμιο με όρους αγοράς- όπου ο φοιτητής αντιμετωπίζεται ως πελάτης με ορθολογικές προτιμήσεις και ο εκπαιδευτικός ως πάροχος υπηρεσιών που αποσκοπεί στη μεγιστοποίηση του “κέρδους” του (κονδυλίων). Με απότοκα μια επιχειρηματική τάξη καθηγητών, καθώς και τη φροντιστηριοποίηση της πανεπιστημιακής παιδείας, την πλήρη εμπορευματοποίηση των προγραμμάτων σπουδών, την αναποτελεσματικότητα (μέσα απλώς από μία μεγιστοποίηση ποσοτικών δεικτών) και την αυτολογοκρισία των καθηγητών (με συγκεκριμένες δημοσιεύσεις σε συγκεκριμένα “μετρήσιμα” επιστημονικά μέσα).
Όμως έχουμε και έναν ακόμα πολύ σημαντικό σκοπό της εκπαιδευτικής αυτής “λογικής” της Κυβέρνησης, την υποχώρηση των επικίνδυνων και ανατρεπτικών ιδεών και εν τέλει όλων των ιδεών. Ούτε ο Σμιθ, ούτε και ο Χάγιεκ όταν έγραφαν τα όσα έγραφαν, δεν τα έπραξαν μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο ποσοτικής αξιολόγησης. Στην χρεοδουλοπαροικία όμως “η Ελλάς”, όλα αυτά συνιστούν την πιο χυδαία εφαρμογή αυτής της νέας “κανονικότητας”. Με δωράκια στους “κολεγιάρχες” και ένα σύστημα αξιολόγησης που ουσιαστικά θα αφορά μόνο τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους. Ποτέ η αριστοκρατία δεν θα έστελνε τα παιδιά της σε Πανεπιστήμια που υπόκεινται σε τέτοιους κανόνες με λογιστικά συστήματα ημιαγοράς. Όμως η Κυβέρνηση στοχεύει να κάνει αυτά ακριβώς που έπραξε ο Υπουργός Παιδείας της κ. Θάτσερ έχοντας τουλάχιστον την όμορφη ειλικρινή κυνικότητα να τα παραδεχτεί.
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
