Εντοπίστηκαν και διασώθηκαν τελικά οι πρόσφυγες που ήταν εγκλωβισμένοι σε νησίδα στον Εβρο. Χρειάστηκε να περάσει πάνω από μια βδομάδα για να ενεργοποιηθούν τα ηθικά αντανακλαστικά της πολιτείας, ενώ αντίθετα, από την πρώτη στιγμή, τα αντανακλαστικά της κοινωνίας ήταν στο κόκκινο. Οσο κι αν προσπάθησε ο κ. Μηταράκης να μας κάνει να νιώσουμε ντροπή που θέλουμε να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, δεν τα κατάφερε. Στο τέλος, όταν συνειδητοποίησε ότι μόνο αυτός και η κυβέρνησή του έχουν λόγο να αισθάνονται ντροπή, πήρε το ελικόπτερο και ήρθε εδώ στον Εβρο για να δείξει και έμπρακτα το «ενδιαφέρον» του.
Η πολιτική εργαλειοποίηση των προσφύγων με όλες αυτές τις τραγικές συνέπειες κρατάει χρόνια και δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο της Τουρκίας. Αρκεί να θυμηθούμε την Κοινή Δήλωση Ε.Ε.-Τουρκίας του 2016, με την οποία ανατέθηκε στην Τουρκία η «διαχείριση» των προσφυγικών ροών, με ευρωπαϊκά ανταλλάγματα. Μια δήλωση που συχνά διαβάζεται αντίστροφα από την Τουρκία και πρόθυμα εξυπηρετούν οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Αυτή η κυβέρνηση πάντως έχει ένα μοναδικό χάρισμα τα εύκολα να τα κάνει δύσκολα και τα δύσκολα να τα τινάζει στον αέρα. Από την πρώτη κιόλας στιγμή θα μπορούσε να λήξει το θέμα πριν πάρει τόσο μεγάλες διαστάσεις ή τουλάχιστον θα μπορούσε να μας πείσει ότι κάνει ό,τι μπορεί για τη διάσωση αυτών των ανθρώπων. Ετσι θα είχε την ευκαιρία να δείξει, έστω για μία φορά, ένα ανθρώπινο πρόσωπο και να προκαλέσει, έστω για μία φορά, θετικά σχόλια στον διεθνή Τύπο και στην κοινωνία. Αντί γι’ αυτό, προτίμησε να κλείσει το μάτι στο ακροδεξιό της ακροατήριο με μια συνθηματική ανακοίνωση μέσω της Αστυνομίας, με την οποία αμφισβητούσε ακόμη και την ύπαρξή τους: «Η Ελληνική Αστυνομία έκανε αλλεπάλληλες έρευνες, καθώς και με κάθε πρόσφορο τεχνικό μέσο, χωρίς να εντοπιστεί ανθρώπινη παρουσία».
Με την πρωτοφανή αναλγησία της και την απάνθρωπη στάση της προκάλεσε τη διεθνή κατακραυγή, αφήνοντας σαστισμένους και άφωνους ακόμη και τους μετριοπαθείς ψηφοφόρους της, πολλοί από τους οποίους πάντως, παρ’ όλα αυτά και αντίθετα –ενδεχομένως– με την ηθική που επιβάλλει η συνείδησή τους, επέλεξαν τελικά την κομματική ευθυγράμμιση και την αναπαραγωγή της κυβερνητικής επιχειρηματολογίας.
Κι αν ως Ελληνες έχουμε έναν λόγο να ντρεπόμαστε για τις ηθικές αξίες αυτών που μας κυβερνούν και αυτών που τους ψηφίζουν, ως Εβρίτες έχουμε δύο: ούτε ένας από τους κυβερνητικούς βουλευτές, τον αντιπεριφερειάρχη, τους δημάρχους και τους μητροπολίτες του νομού δεν βρήκε να πει μια λέξη για το άταφο παιδί. Την ίδια στιγμή, δεξιοί ψηφοφόροι αποκαλούσαν «λαϊκισμό» κάθε φωνή αλληλεγγύης, οι φοβικοί συνωμοσιολόγοι χαρακτήριζαν «αιτία πολέμου» κάθε έκφραση ανθρωπιάς, οι αμετανόητοι ρατσιστές και εθνικιστές ζητούσαν να τους πάρουμε στο σπίτι μας και να τους σώσουν οι ΜΚΟ, ενώ οι πιστοί χριστιανοί, σε ένα παράλληλο μεταφυσικό σύμπαν –όπου όλα επιτρέπονται και όλα συγχωρούνται– ενδιαφέρονταν μόνο για τον εορτασμό του Δεκαπενταύγουστου και τη σωτηρία της ψυχής τους.
Φανταστείτε μόνο τι θα γινόταν αν στη νησίδα αυτή είχαν εγκλωβιστεί Ελληνες χριστιανοί (από αυτούς π.χ. τους «ήρωες» που πολεμούν τους πρόσφυγες στα σύνορα) και μια χριστιανή Ελληνίδα μάνα θρηνούσε το άταφο παιδί της μέσα στο ποτάμι.
Γιώργος Ρουμελιώτης, μέλος της Κ.Ε. του ΜέΡΑ25
Πηγή: efsyn.gr
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
