Πολλές οι συζητήσεις για την αναγκαιότητα της Πράσινης Μετάβασης και είναι γνωστοί τοις πάσι οι λόγοι που την καθιστούν αναγκαία να γίνει. Η περιβαλλοντική καταστροφή που είναι αποτέλεσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας και εκδηλώνεται με την Κλιματική Κρίση, την διαταραχή της Βιοποικιλότητας, την δυσανεκτική καθημερινότητα στις πόλεις είναι πλέον σημαντικό αίτημα πάμπολλων πολιτικών και κοινωνικών συλλογικοτήτων. Όταν την δεκαετία του ‘80 κάποιοι και κάποιες δημιουργώντας τον Πράσινο χώρο, θέταμε επιτακτικά το ζήτημα της περιβαλλοντικής καταστροφής, μας αγνοούσαν. Ήταν σύνηθες μάλιστα στους χώρους της κοινωνικής κριτικής να προηγούνται τα ζητήματα των οικονομικών διεκδικήσεων και τα περιβαλλοντικά να μην θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά.
Από τότε όμως “κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι”, συγκροτήθηκαν οι πράσινες απαιτήσεις σε πολιτικά αλλά και κομματικά πλαίσια και βέβαια η οικονομική και πολιτική ελίτ του καπιταλισμού έσπευσε τελευταία, από την περιβαλλοντική κρίση να βγάλει κέρδος, ως συνήθως. Αυτή η ελίτ είτε πείστηκε ότι υπάρχει πρόβλημα, είτε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς γιατί υπήρχε εκλογική πελατεία που έπρεπε να προσεγγίσει (περιβαλλοντικά κινήματα) είτε βέβαια όπως προανάφερα, διείδε μέλλον με κέρδος από την περιβαλλοντική κρίση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για κάποιους όπως ο Ντράγκι, εμφανίστηκε η ευκαιρία για μια άλλη δομή κοινωνίας που χωρίς να ξεφεύγει από την βασική καπιταλιστική δομή της, δημιουργεί συνθήκες αυταρχισμού με πρόσχημα την περιβαλλοντική κρίση. Στις προηγούμενες εκλογές ο υπουργός Πλεύρης προωθούσε προτάσεις για περιορισμούς κυκλοφορίας ενόψει φυσικών καταστροφών (είδαμε τι έγινε μετά με την πανδημία).
Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης όμως ότι τις πράσινες αντιλήψεις τις ενστερνίζεται πλέον και ένα πολύ μεγάλο μέρος της Αριστεράς, όπου το ΜέΡΑ25 έχει την περίοπτη θέση καθότι και στο προγραμματικό του σκέλος (πράσινος πυλώνας) αλλά και στην καθημερινή του έκφραση, στην Βουλή όπως και στα κινήματα, στηρίζει τα πράσινα αιτήματα (όχι στα ορυκτά καύσιμα, στροφή στις ΑΠΕ και το υδρογόνο, όχι ανεμογεννήτριες στα βουνά, μικρής κλίμακας τουρισμός, βιολογικά τρόφιμα, δικαιώματα ζώων κλπ). Άλλωστε δια στόματος Βαρουφάκη επανειλημμένα έχει ειπωθεί ότι το ΜέΡΑ25 στην προηγούμενη Βουλή ήταν το μοναδικό, κοινοβουλευτικό, πράσινο κόμμα.
Η Δίκαιη Μετάβαση είναι μια ταυτόχρονη μετάβαση με την Πράσινη, η οποία χρειάζεται για να διορθώσει τις αρνητικές μεταβολές που προκύπτουν στους εργαζόμενους λόγω της Πράσινης Μετάβασης (πχ. επιδοτήσεις σε εργαζόμενους που εργάζονταν στα ορυκτά καύσιμα ενώ πλέον βαίνουμε προς τις ΑΠΕ). Το ερώτημα που προκύπτει είναι σαφές: με δεδομένο ότι ο καπιταλισμός ενδιαφέρεται με αρνητικό τρόπο για την εργασία μπορεί να κάνει δίκαιη μετάβαση; Όταν σε μια πόλη πχ. στον Πειραιά που παραδίδεται στον ΟΛΠ-Cosco που την υποβαθμίζει περιβαλλοντικά ποια δίκαιη κατεύθυνση μπορούν να έχουν οι “αναπλάσεις” της δημοτικής αρχής όταν ακολουθούν κατά πόδας το πρότυπο του Μέγα-Τουρισμού, με τα Μέγα-Κρουαζιερόπλοια; Η απάντηση είναι ότι η πράσινη και η δίκαια Μετάβαση θα είναι πράσινη και δίκαια όπου συμφέρει τον ΟΛΠ-Cosco. Θα δρομολογηθεί λιμάνι που θα καταστρέψει περιβαλλοντικά την Πειραϊκή και οι αναπλάσεις θα ευνοήσουν τα τουριστικά πούλμαν και το Airbnb σε βάρος των κατοίκων. Ο καπιταλισμός αφού αντιλαμβάνεται τα πάντα ως κέρδος ούτε ολοκληρωμένη πράσινη μετάβαση θα κάνει ούτε προφανώς και δίκαια για τους κατοίκους.
Βέβαια υπάρχουν και χώρες , όπως η Γερμανία και η Δανία που τις μεταβάσεις αυτές προσπάθησαν να τις εξορθολογίσουν σε ένα βαθμό, γιατί οι πολίτες τους θα πίεζαν τις κυβερνήσεις τους. Στην Ελλάδα όμως δεν θα γίνει ούτε αυτό γιατί η Ελλάδα είναι σε ειδικό καθεστώς μνημονιακής λιτότητας από το 2010 και αν κάποιοι καπιταλιστικοί εξορθολογισμοί έγιναν σε άλλες χώρες , εδώ δεν μας επέτρεψαν να γίνουν ούτε αυτοί, άρα ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Τι κι’ αν ο ΟΟΣΑ και άλλοι διεθνείς οργανισμοί ασχολούνται με την δίκαιη μετάβαση, όποτε ασχολήθηκαν με την Ελλάδα από το 2010 και μετά μόνο δυστοπίες εγκαθίδρυσαν. Η Ρήξη με αυτούς τους θεσμούς και οργανισμούς είναι επιβεβλημένη για να μπορέσει η Ελλάδα να έχει και πράσινη και δίκαια Μετάβαση.
Αλλά και κάτι ακόμη, θα πρέπει όταν αναφερόμαστε στην δίκαια μετάβαση και κάνουμε κριτική στον καπιταλισμό, να μην καταλήγουμε σε μια αφηρημένη στήριξη των αδύναμων εργαζομένων, των αδύναμων πολιτών αλλά σε μια κατασταλαγμένη Ταξική πολιτική που θα είναι χαρακτηριστικό της πράσινης μετάβασης.
Χαραλαμπάκης Γιάννης, υποψήφιος βουλευτής Α’ Πειραιά ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
