Φτωχοί εναντίον φτωχών

Αρθρογραφία
29 Ιούν, 2020

Την εβδομάδα που μας πέρασε, ένα 9χρονο κοριτσάκι στη Ρόδο λυποθύμησε από την πείνα. Αυτό το ήδη τραγικό γεγονός, ακολούθησε ένα τρομακτικό γεγονός: η μητέρα του παιδιού δήλωσε σε πρωινή εκπομπή ότι η ατυχία της είναι ότι είναι Ελληνίδα. «Αν ήμουν αλλοδαπός, αν ήμουν απ’ αυτούς που έρχονται, αυτή τη στιγμή θα είχα και σπιτι, θα είχα και το μηνιάτικό μου, έλα όμως που είμαι Ελληνίδα, τι να κάνω;» ήταν η ακριβής της διατύπωση.

Ένα γάργαρο απάνθρωπο γέλιο, σκέπασε αυτή την άστοχη κραυγή αγωνίας. Ένα χάχανο μισανθρωπικής ικανοποίησης σκέπασε το δάκρυ της δυστυχίας. Ήταν το γέλιο και το χάχανο Τραπεζιτών, Χρηματιστών και των Πολιτικών αχυράνθρωπών τους.

Γιατί ο μεγαλύτερος θρίαμβος του 1% που καρπώνεται τη μερίδα του λέοντος του παγκόσμιου πλούτου, ήταν να χρεώσει στα θύματά του την Κρίση που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Όταν ο αχαλίνωτος αποθηριωμένος καπιταλισμός έριξε την παγκόσμια οικονομία στα βράχια, μπήκε σε εφαρμογή με τεράστια επιτυχία ο μεγαλύτερος αντιπερισπασμός όλων των εποχών: oι θύτες που έστησαν και επέβαλαν το σύστημα της Παγκόσμιας Υφαρπαγής Πλούτου, μεταμφιέστηκαν σε «too big to fail» θύματα, πείθοντας τις πρόθυμες κυβερνήσεις που άλλωστε στελεχώνονταν από ανθρώπους της επιλογής κι εμπιστοσύνης τους, ότι το κόστος οφείλουν να το πληρώσουν οι πολίτες.

Ένας καλολαδωμένος (με όλες τις σημασίας) μηντιακός μηχανισμός ανέλαβε να το «επικοινωνήσει» αυτό στους πολίτες, μέσω μιας ομοβροντίας από φράσεις-οβίδες: «μαζί τα φάγαμε», «απλώσαμε τα πόδια πέρα απ’ το πάπλωμα», «δεν υπάρχει λεφτόδεντρο», «όταν χρωστάς δε μπορείς να έχεις λόγο». Αυτός ήταν ο κυρίαρχος λόγος των «σοβαρών» «νηφάλιων» Μέσων (συμπτωματικά με ιδιοκτήτες εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες με μια εντυπωσιακή συλλογή θαλασσοδάνειων).

Για όσους πολίτες αρνήθηκαν να καταπιούν την προπαγάνδα, επιστρατεύτηκαν τα κλόμπ και τα δακρυγόνα των Ματ. Σύντομα ο «σοβαρός Τύπος» απέβαλε κάθε φύλο συκής δανειζόμενος τακτικές από τα πιο χαμηλά γεωλογικά στρώματα του Κίτρινου Τύπου. ‘Ενας πρωτοφασισμός καλλιεργήθηκε συστηματικά επιστρατεύοντας όλη την επιχειρηματολογία του κοινωνικού αυτοματισμού: για τη δυστυχία σου δεν πρέπει να εγκαλέσεις αυτόν που στην προκάλεσε. (Αυτός μας ταϊζει με διαφημίσεις και μίζες). Πρέπει να τα βάλεις με τον ακόμα πιο δυστυχή από σένα: τον πιο πεινασμένο, τον πιο βασανισμένo. Με αυτόν πρέπει να ανταγωνιστείς για το μισό ξεροκόμματο που σας αναλογεί, αν δεν τον φας θα στο φάει, φάε του το λαρύγγι, κάψτον ζωντανό, ο,τιδήποτε, αρκεί να μη ζητήσεις παραπάνω από το ξεροκόμματο που σου πετάξαμε, και κυρίως να μην το ζητήσεις από μας.

Ήταν ο Λόγος που έθρεψε τη Χρυσή Αυγή και γιγάντωσε το φασισμό. Ήταν ο Λόγος που οδήγησε έναν στους 10 συμπολίτες μας να έχουν ψηφίσει έστω και μια φορά, ναζιστές μαχαιροβγάλτες. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα οδήγησε την εγκληματική οργάνωση ενώπιον μιας εξαιρετικά βραδυπορούσας κρίσης από τη Δικαιοσύνη. Αλλά το κενό της απουσίας της καλύφθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο: ο ακροδεξιός μισάνθρωπος λόγος, το μίσος προς τον αδύναμο, η βία προς τον κατατρεγμένο προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου, μετακόμισαν στην κεντρική πολιτική σκηνή, εκφερόμενα πλέον από κυβερνητικά στελέχη και αναπαραγόμενα αενάως από καλοταϊσμένα από κρατικό χρήμα πρόθυμα Μέσα. Ο λόγος αυτός μετουσιώθηκε στην επικοινωνιακή μεταμόρφωση ανθρώπων κυνηγημένων από πολέμους και φτώχεια σε «ορδές εισβολέων»-το «έπος του Έβρου» ήταν το νέο επίσημο Εθνικό Αφήγημα.

Ο κύκλος κλείνει με τα υποκείμενα αυτής της προπαγάνδας, να επιστρέφουν το λόγο και τα επιχειρήματα που διδάχθηκαν στα στούντιο απ’ όπου εκπορεύτηκαν, όταν οι προβολείς της δημοσιότητας εστιάσου πάνω στο δράμα τους.

Ένα 1930, με μπόλικο 1984, στο 2020.

Σπύρος Δερβενιώτης, Υπεύθυνος Επικοινωνίας ΜέΡΑ25

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.

Μετάβαση στο περιεχόμενο