Οι καταστροφικοί σεισμοί χρησιμοποιούνται από την τουρκική κυβέρνηση για να συνεχίσει να ασκεί πίεση στον επανειλημμένα προδομένο κουρδικό λαό.
Μερικές εβδομάδες πριν από τους τραγικούς σεισμούς που έπληξαν τα τουρκοσυριακά σύνορα, βρισκόμουν σε πενθήμερη αποστολή στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, ως μέλος μιας διεθνούς αντιπροσωπείας, συναντήθηκα με δικηγόρους, κοινωνικούς φορείς και εκπροσώπους κομμάτων της αντιπολίτευσης, προκειμένου να μάθω περισσότερα για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις τουρκικές φυλακές. Η εικόνα που μας περιέγραψαν ήταν πραγματικά ζοφερή, και δεν αφορούσε μόνο την κατάσταση των κρατουμένων.
Ο Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ιδρυτής του ΡΚΚ και ηγέτης του κουρδικού λαού, βρίσκεται στη φυλακή από το 1999 χωρίς να τον έχει δει ή ακούσει κανείς εδώ και σχεδόν δύο χρόνια. Το τουρκικό καθεστώς τον έχει φυλακίσει στο διαβόητο νησί-φυλακή Ιμραλί, μαζί με άλλους τρεις κρατούμενους, με τον «κοινωνικό του χρόνο» (εκτός του κελιού απομόνωσης του) να περιορίζεται στη μία ώρα την εβδομάδα. Η στοχοποίηση του Οτσαλάν θυμίζει σε πολλά σημεία και αυτή του συνοδοιπόρου μας Τζούλιαν Ασάνζ: θύμα μιας παγκόσμιας συνωμοσίας και φυλακισμένος σε άθλιες συνθήκες για πολιτικούς λόγους, παρά την κατακραυγή του νομικού κόσμου και της διεθνούς κοινής γνώμης.
Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ουσιαστικά σκοτώνει τον Οτσαλάν, αργά και βασανιστικά, με τη σιωπηρή υποστήριξη της Ευρώπης και των ΗΠΑ, οι οποίες κάνουν τα στραβά μάτια στις προφανείς παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Το Συμβούλιο της Ευρώπης σέρνει τα πόδια του, ενώ αναμένεται εδώ και χρόνια απόφαση αρμόδιας επιτροπής του για το αν η Τουρκία παραβιάζει τα δικαιώματα των κρατουμένων της.
Έγινε φανερό σε όλους μας ότι το Ιμραλί δεν είναι παρά ένα «εργαστήριο» όπου δοκιμάζονται απάνθρωπες πρακτικές, υπό τον μανδύα των «μέτρων έκτακτης ανάγκης», πριν επεκταθούν στις υπόλοιπες φυλακές της χώραςαυτές εξαχθούν ως κανόνας σε άλλες φυλακές στην υπόλοιπη χώρα. Μας παρουσίασαν πολλά παραδείγματα δικηγόρων που διώκονται για την υπεράσπιση των πελατών τους, κρατουμένων χωρίς πρόσβαση σε δικηγόρους, γιατρούς ή το νομικά κατοχυρωμένο χρόνο τους με την οικογένεια και τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Ο αριθμός ύποπτων «αυτοκτονιών» σε φυλακές όλο και αυξάνεται, όπως και οι περιπτώσεις σεξουαλικής, σωματικής και ψυχολογικής βίας κατά κρατουμένων. Τα περιστατικά φυλάκισης διαφωνούντων ακαδημαϊκών, ακτιβιστών και δημοσιογράφων αυξάνονται επίσης. Οι συνθήκες κράτησης των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και των γυναικών κρατουμένων είναι επίσης ιδιαίτερα ανησυχητικές. Εν κατακλείδι, η Τουρκία δεν βαδίζει προς τον αυταρχισμό: είναι ήδη εκεί.
Ακόμα και οι σεισμοί, οι οποίοι έπληξαν με σφοδρότητα την κουρδική περιοχή, εργαλειοποιήθηκαν για την περαιτέρω καταστολή της κοινότητας. Το καθεστώς «έκτακτης ανάγκης» που επιβλήθηκε σε δέκα πόλεις δήθεν για τη διευκόλυνση της διεθνούς βοήθειας, έχει ήδη χρησιμοποιηθεί για την καταστολή διαφωνούντων. Δημοσιογράφοι έχουν ήδη συλληφθεί, ενώ όλοι οι ανταποκριτές τουρκικών ΜΜΕ πρέπει να αποκτήσουν τη λεγόμενη «τιρκουάζ κάρτα» από τη Διεύθυνση Επικοινωνιών της Προεδρίας για να τους επιτραπεί να κάνουν ρεπορτάζ για την καταστροφή.
Οι ομάδες διάσωσης παραμένουν καθηλωμένες σε αεροδρόμια σε όλη τη χώρα πριν τους επιτραπεί η πρόσβαση στις πόλεις, ενώ οι δήμαρχοι του κόμματος AKP του Ερντογάν είχαν προτεραιότητα στην πληροφόρηση από το γραφείο του Προέδρου έναντι των ομάδων της αντιπολίτευσης. Ακόμα και πολίτες που βγήκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να επικρίνουν την αντίδραση της κυβέρνησης στην κρίση έχουν τεθεί υπό κράτηση. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η πρόσβαση στο Twitter είχε διακοπεί στην Τουρκία, όπως και η πρόσβαση στο Διαδίκτυο σε ορισμένα μέρη της χώρας.
Αυτό είναι το τουρκικό καθεστώς που η Ευρώπη, συνεπώς και η Ελλάδα, χρηματοδοτεί τόσο κυνικά μέσω της διεθνώς καταδικασμένης συμφωνίας Ευρώπης-Τουρκίας. Η ΕΕ στηρίζει την ασθμαίνουσα οικονομία του Ερντογάν με εκατομμύρια ευρώ, με αντάλλαγμα τον εγκλωβισμό προσφύγων στην Τουρκία – οι μόνοι κρατούμενοι που βιώνουν χειρότερες συνθήκες από τους πολιτικούς κρατούμενους στη χώρα – και με τη βοήθεια της FRONTEX και του Λιμενικού επαναπροωθεί και δολοφονεί ανθρώπους που προσπαθούν να διασχίσουν το Αιγαίο.
Είναι επίσης το ίδιο καθεστώς στο οποίο υποκλίνονται η Σουηδία και η Φινλανδία, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσουν την έγκριση του Ερντογάν για τις αιτήσεις τους για ένταξη στο ΝΑΤΟ. Μεταξύ των απαιτήσεων της Τουρκίας είναι η έκδοση Κούρδων αιτούντων άσυλο, για να αντιμετωπίσουν τη φρίκη που περιέγραψα παραπάνω. Η Ευρώπη, που υποτίθεται προσπαθεί να καταπολεμήσει την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την ήπειρο, πασχίζει να ικανοποιήσει το ακροδεξιό της περιθώριο υιοθετώντας μεγάλα τμήματα της πολιτικής του. Η προειδοποίηση του Νίτσε «όποιος παλεύει και μάχεται με τέρατα θα πρέπει να προσέξει, να μην γίνει κι ο ίδιος τέρας» δεν ήταν ποτέ πιο εύστοχη: το αίμα όσων υποφέρουν και πεθαίνουν υπό το καθεστώς του Ερντογάν είναι και στα χέρια της Ευρώπης.
Ο κουρδικός λαός, ο οποίος δοκιμάζεται για άλλη μια φορά μετά τους πρόσφατους σεισμούς, έχει προδοθεί επανειλημμένα από τη διεθνή κοινότητα, παρά την κρίσιμη συμβολή του στην ήττα του ISIS και τον μακρόχρονο αγώνα του για αναγνώριση. Είναι η μεγαλύτερη εθνότητα στον κόσμο χωρίς χώρα και από τη δεκαετία του ’90 τα αιτήματά τους έχουν μετατοπιστεί από την ανεξαρτησία στην αυτονομία και οι μέθοδοί τους από τον ένοπλο σε πολιτικό αγώνα. Τόσο η ΕΕ όσο και οι ΗΠΑ συνεχίζουν να θεωρούν το PKK τρομοκρατική οργάνωση. Την περασμένη εβδομάδα ανέφερα τα ευρήματα της αποστολής μας σε μια διαδήλωση μπροστά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες, με αφορμή την παράδοση 3,5 εκατομμυρίων υπογραφών υπέρ της διαγραφής του ΡΚΚ από τη λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις της ΕΕ.
Ο Κουρδικός λαός, όπως και ο Παλαιστινιακός, έχει γίνει στόχος ύπουλης προπαγάνδας για δεκαετίες, γεγονός που έχει απομονώσει τον αγώνα του σε διεθνές επίπεδο. Είναι σημαντικό να αναγνωριστούν τόσο τα δικαιώματά τους όσο και οι τρόποι με τους οποίους καταπατούνται – όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και στη Συρία, το Ιράν και το Ιράκ. Μαζί με το Παλαιστινιακό και το Κυπριακό, το Κουρδικό είναι ο τρίτος πυλώνας στον οποίο στηρίζεται η ειρήνη στη Μέση Ανατολή.
Η Τουρκία, ακόμη και πριν από την εποχή Ερντογάν, έχει χρησιμοποιήσει το κουρδικό ζήτημα προκειμένου να στρατιωτικοποιήσει την τουρκική κοινωνία γύρω από μια φανταστική μόνιμη κουρδική απειλή και να αναπτύξει κοινωνική υποστήριξη για μια επιθετική εσωτερική και εξωτερική πολιτική, από την οποία υποφέρει ολόκληρη η περιοχή – από την Ελλάδα μέχρι την Αρμενία και από τη Συρία μέχρι τη Βουλγαρία. Η διαγραφή του PKK από τον κατάλογο των τρομοκρατικών οργανώσεων στην Ευρώπη και οι εγγύτεροι δεσμοί μεταξύ Ευρωπαίων, Κούρδων και Τούρκων δημοκρατών είναι προϋπόθεση για να μετατοπιστεί η τουρκική πολιτεία προς την κατεύθυνση της αποστρατιωτικοποίησης και να γίνει η Τουρκία παράγοντας ειρήνης και όχι πολέμου στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Οι πραγματικές ελπίδες της Ελλάδας δεν είναι ούτε τα γαλλικά αεροπλανοφόρα, ούτε οι Belharra και τα Rafale, ούτε το ΝΑΤΟ, που ενισχύουν το πολεμοχαρές αφήγημα του Ερντογάν. Αντιθέτως, είναι οι Κούρδοι και Τούρκοι δημοκράτες που, βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους, αγωνίζονται για την ανατροπή της αυταρχικής κυβέρνησης του τούρκου προέδρου.
Κλείνω με μια προειδοποίηση: περνώντας δίπλα από αστυνομικούς-αστακούς, κάτω από γιγαντιαίες τουρκικές σημαίες, είναι αδύνατον να μη παραλληλίσει κανείς την τουρκική πραγματικότητα με την κατάσταση στην χώρα μας. Η υπονόμευση των δικαιωμάτων, ειδικά των πιο κοινωνικά αδύναμων, από την καταπίεση των οποίων αρχίζει πάντα ο εκφασισμός της κοινωνίας, η ενίσχυση της αστυνομίας, η ποινικοποίηση της διαφωνίας με την εξουσία, η απαγόρευση κομμάτων της αντιπολίτευσης, η δαιμονοποίηση κοινωνικών ομάδων, είναι όλα συστατικά της συνταγής που έχει ακολουθηθεί και στην Ελλάδα. Ο δρόμος προς τον εκφασισμό είναι ύπουλος, ολισθηρός και γίνεται με μικρά, μεμονωμένα «λογικά» βήματα. Ο αγώνας ενάντια στον εκφασισμό είναι κοινός και στις δυο πλευρές του Αιγαίου.
Έρικ Έντμαν, Πολιτικός Διευθυντής DiEM25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
