Η 8η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ με σκοπό την προώθηση των δικαιωμάτων και την ανάδειξη των ζητημάτων που απασχολούν και περιθωριοποιούν τη γυναίκα.
Μόνο μία ημέρα έχει αφιερωθεί στην υποστήριξη των δικαιωμάτων της γυναίκας η οποία υφίσταται καταπίεση και απόρριψη της αληθινής φύσης της και των δυνατοτήτων της, σχεδόν από την αυγή της ανθρώπινης ιστορίας.
Τόσο η θρησκεία, η πατριαρχία όσο και το ανδροκρατούμενο κοινωνικό κατεστημένο και οι σχέσεις εξουσίας έχουν θέσει επί αιώνες τη γυναίκα στο περιθώριο της ανθρώπινης κοινωνίας και της έχουν προσδώσει ρόλους που προτίστως και κυρίως τους εξυπηρετούν, ως αντικατοπτρισμό των δικών τους αναγκών, υποχρεώνοντας της σε ρόλους που δεν της ανήκουν και δεν αντιστοιχούν στην αληθινή της φύση, επιφυλάσσοντας σε όσες γυναίκες δεν ακολουθούν τα πρότυπα που οι παραπάνω επιβάλουν, σε τιμωρία, ενοχές και κακοποίηση.
Μόλις εκατό εξήντα πέντε χρόνια μας χωρίζουν από τον αγώνα των πρώτων γυναικών που έλαβε χώρα στη Νέα Υόρκη στις 8 Μαρτίου 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας οι οποίες επαναστάτησαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας και μόλις εκατόν δώδεκα χρόνια από το συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς που έγινε στην Κοπεγχάγη το 1910 και αποφασίστηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, ως ανάμνηση του πρώτου αγώνα των γυναικών και ως ένα βήμα για την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων και την εξασφάλιση τους στο εκλογικό δικαίωμα, που ήταν τότε καθολικό ζητούμενο για όλες τις γυναίκες του κόσμου.
Με κόπο αίμα και ιδρώτα στη δεκαετίες του 60 και 70 οι πρώτες φεμινίστριες βροντοφώναξαν για τα δικαιώματα τους για την ίση μεταχείριση τους σε σχέση με τους εκπροσώπους του άλλου φύλου, σε σχέση με την εργασία τους και τη συμμετοχή τους στο δημόσιο λόγο και σε σχέση με αυτονόητο δικαίωμα τους για αυτοδιάθεση του σώματος τους.
Η ισότητα των φύλων συνιστά βασική αξία κάθε χώρας και θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών όλων των χωρών, πλην όμως ο κοινωνικά κατασκευασμένος ρόλος της γυναίκας δημιουργεί ανισότητες και διακρίσεις ανάμεσα στα φύλα.
Η σημερινή γυναίκα που ως εργαζόμενη, έχει πολλαπλούς ρόλους και πολλές φορές έχει τον κύριο ρόλο στην ανατροφή των παιδιών, στον εργασιακό τομέα υποτιμούνται οι δυνατότητες της, υφίσταται μισθολογικές ανισότητες και είναι πιο εύκολο να δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση ή λεκτική κακοποίηση στον τόπο της εργασίας της.
Λόγω δε του φύλου της αντιμετωπίζει περισσότερο τον κίνδυνο απόλυσης ή τον κίνδυνο να μην επιλεγεί σε θέση εργασίας αν και έχει τα απαιτούμενα προσόντα και να αναγκάζεται να διεκδικεί καθημερινά τα δικαιώματα της τα οποία αν και υποτίθεται ότι έχουν θεσπιστεί νομοθετικά, οι νέες συνθήκες ζωής και εργασίας της, κάνουν τον αγώνα της για ισότητα και ίσα δικαιώματα να είναι διαρκής και επαχθής.
Ο τελευταίος χρόνος σημαδεύτηκε από ένα τραγικό απολογισμό έμφυλης βίας εις βάρος γυναικών, αναφορικά με συνεχείς ανθρωποκτονίες γυναικών, καθώς τα θύματα εντός του 2021 ανήλθαν σε 17 και το 2022 που πήρε τη σκυταλη να μετράει ήδη 2 θύματα.
Η ανάγκη συμπερίληψης του όρου γυναικοκτονία στο Ποινικό Κώδικα ως ιδιαίτερη και διακριτή περίπτωση μιας ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως, που τελείται για το λόγο ότι το θυμα είναι γυναίκα, φαίνεται να είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία, όπως και ορατή διαφαίνεται η ανάγκη, η γυναικοκτονία να αντιμετωπιζεται τόσο από την νομοθεσία όσο και τους θεσμούς του κράτους διαφορετικά δηλ. είτε ως επιβαρυντική περίσταση ανθρωποκτονίας είτε να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη κατά την επιμέτρηση της ποινής, λόγω των συνθηκών και των περιστάσεων που έγινε το έγκλημα, το φύλο του θύματος ή και τη σχέση του με τον δράστη.
Είναι γνωστό ότι η πατριαρχία είναι αυτή που δημιουργεί την έμφυλη βία και κακοποιεί, βιάζει και δολοφονεί γυναίκες που δεν ακολουθούν τα πρότυπα που επιβάλει, κάτι που αναδεικνύει το γεγονός πως στην ελληνική κοινωνία –όπως και σε πολλές άλλες δυτικές χώρες- όχι μόνο δεν έχει επιτευχθεί η ισότητα των φύλων στην πράξη αλλά έχουν δημιουργηθεί ανισότητες πολλές και συγκαλυμμένες.
Μια υγιής κοινωνία για να αναπτυχθεί χρειάζεται πολυμορφία και χειραφέτηση επειδή ο φεμινισμός δεν αφορά μόνο τη γυναικεία χειραφέτηση αλλά την απελευθέρωση όλων από τον πειρασμό του εξουσιαστικού αυταρχισμού ώστε και τα δύο φύλα να έχουν ισότιμες ευκαιρίες και ίση πρόσβαση παντού και κάθε άνθρωπος, άντρας ή γυναίκα να περιβάλεται από τον σεβασμό των συνανθρώπων του, είτε είναι του ίδιου είτε του αντίθετου φύλου!
Ελένη Δεληγιάννη
Δικηγόρος, Μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
