165 χρόνια μετά το ορόσημο της 8 Μάρτη 1857, οι γυναίκες εξακολουθούν να παραμένουν ο αδύναμος κρίκος και να υφίστανται διακρίσεις στην εργασία, την εκπαίδευση, την υγεία, την πολιτική αλλά και στην προσωπική ζωή τους.
Συνεχίζουν να είναι πιο ευάλωτες στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό και να ζουν εκτεθειμένες σε όλες τις μορφές βίας.
Χρονιά με τη χρονιά, φανερώνεται όλο και περισσότερο η δυστοπική τάξη πραγμάτων που περιβάλλει την καθημερινότητα των γυναικών σε όλο τον κόσμο.
Στο σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας με την συνεχή επίθεση του μετακαπιταλισμού στα εργασιακά δικαιώματα, μεγάλο ποσοστό των γυναικών ζουν την εργασιακή επισφάλεια και οι μετανάστριες εργαζόμενες την ακόμη μεγαλύτερη.
(Διακρίσεις στην πρόσβαση και στην εύρεση εργασίας, ανεργία, επιδείνωση των συνθηκών δουλειάς, αόρατη και μαύρη εργασία, μερική και ελαστική απασχόληση)
Η τραγική πραγματικότητα του θεσμικού σεξισμού, οι σεξιστικές διακρίσεις, η έξαρση των γυναικοκτονιών ,η ενδοοικογενική βία, οι δυσμενείς διακρίσεις και συμπεριφορές ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, η αντιδραστική αλλαγή του οικογενειακού δικαίου με την επιβολή της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας, η συμμετοχή του επίσημου κράτους σε συνέδρια γονιμότητας που ταυτίζει τις γυναίκες με την κοινωνική αναπαραγωγή, αλλά και τα περιστατικά της έμφυλης βίας και των βιασμών που αποκαλύφθηκαν με το ελληνικό metoo δεν αφήνουν περιθώρια αδράνειας.
Δεν θέλουμε “να γιορτάζουμε” κάθε 8 Μάρτη, ούτε να είμαστε “το ωραίο φύλλο”, δεν θέλουμε να είμαστε “οι καλές νοικοκυρές”, ούτε “οι καλές και υπάκουες σύζυγοι”, δεν επιτρέπουμε “το σώμα μας να ανήκει σε κανέναν”, δεν θέλουμε να ντυνόμαστε με κανόνες “για να μην προκαλούμε”.
Όλα τα παραπάνω “πρέπει” της καθημερινότητας μας, ανατροφοδοτούν τους αγώνες μας για ζωή και αξιοπρέπεια χωρίς στερεοτυπικές συμπεριφορές και αντιλήψεις.
Ενώνουμε και δυναμώνουμε τις φωνές μας,
υψώνουμε τις γροθιές μας στο σπίτι, στη δουλειά, στον δρόμο-παντού !
Αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία, τον σεξισμό και τις διακρίσεις φύλου απανταχού.
Ενωμένες απαιτούμε ότι μας στερείται και παλεύουμε για την εξάλειψη της έμφυλης καταπίεσης κάθε μορφής.
Τόλμη και αντοχή Γυναίκες !
Ποτέ καμιά μόνη ,ούτε μια λιγότερη!
Αθηνά Γιαννουλάκη
μέλος της Π.Γ. και της Κ.Ε. ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
