Η τηλεργασία κατέκλυσε ξαφνικά κάθε εργασιακό περιβάλλον σε όλο τον κόσμο με αφορμή την πανδημία, όμως τείνει να παγιωθεί ανεξάρτητα από τις υγειονομικές συνθήκες και η πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στη ΝΟΚΙΑ, Άλκηστις Τσουλάκου, σε παρέμβασή της στο Στίγμα της ΜέΡΑς προειδοποιεί για τους κινδύνους μιας τέτοιας ενδεχόμενης εξέλιξης:

Στην εταιρεία που εργάζομαι, βρισκόμαστε σε καθεστώς τηλεργασίας από τότε που ξέσπασε η πανδημία, δηλαδή το Μάρτιο του 2020. Στην πορεία, σε περιόδους ύφεσης, επετράπη ως ένα βαθμό η επιστροφή στα γραφεία, όμως πολλές φορές οι συνάδελφοι επιλέγουν να συνεχίζουν να εργάζονται από το σπίτι, όχι μόνο λόγω του φόβου προς τον κορωνοϊό, αλλά και για πλεονεκτήματα που θεωρούν ότι έχει αυτός ο τρόπος εργασίας, όπως η απώλεια χάσιμου χρόνου στις μετακινήσεις από και προς το γραφείο, καλύτερος συντονισμός με το σχολικό ωράριο των παιδιών και άλλα ζητήματα προσωπικού και οικογενειακού χαρακτήρα.

Όμως σε αυτή τη συνθήκη προκύπτουν μια σειρά από ζητήματα, με πιο σημαντικό τη μετακύλιση μέρους του κόστους λειτουργίας της επιχείρησης στον εργαζόμενο. Για να μπορεί ο προσωπικός μας χώρος και το σπίτι μας να είναι κατάλληλο για εργασία θα πρέπει να διαμορφωθεί ένας κατάλληλος χώρος για γραφείο, θα χρειάζεται ενδεχομένως καλύτερη σύνδεση στο διαδίκτυο, μεγαλύτερη κατανάλωση ρεύματος, θέρμανσης λόγω παραμονής στο σπίτι και άλλα πολλά.

Αυτή η κατάσταση δεν φαίνεται να αλλάζει πλέον. Ήδη η ΝΟΚΙΑ προωθεί παγκοσμίως ένα μοντέλο υβριδικής εργασίας, με εργασία από το σπίτι και το γραφείο, χωρίς να υπάρχει πρόβλεψη για κάποιο σταθερό επίδομα που θα καλύπτει το επιπλέον κόστος της οικιακής εργασίας για τον εργαζόμενο. Επίσης, με αυτόν τον τρόπο το ωράριο εργασίας ουσιαστικά γίνεται λάστιχο. Μπορεί κάποιοι να ισχυριστούν ότι πλέον έχουν χρόνο να κάνουν κάποιο διάλειμμα για φαγητό με το παιδί τους, όμως χωρίς να το καταλαβαίνουν πολλές φορές έχουν το λάπτοπ ανοιχτό 12 ώρες την ημέρα, χάνοντας και την αίσθηση διαφοροποίησης προσωπικού και εργασιακού χώρου. Και βέβαια χάνεται κάθε αίσθηση συλλογικής δράσης των εργαζομένων για θέματα που τους απασχολούν, θεωρώντας μέσα από την απομόνωσή τους ότι οποιοδήποτε πρόβλημα προκύψει θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν ατομικά.

Οι μεγάλες εταιρείες υποστηρίζουν αυτό το μοντέλο εργασίας, γιατί τους εξοικονομεί σημαντικούς πόρους, όπως λιγότεροι νοικιασμένοι χώροι προς εργασία, λιγότερο προσωπικό ασφάλειας, καθαριότητας, κλπ.

Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μακροπρόθεσμα δεν είναι προς όφελός τους η απομακρυσμένη εργασία.

Ακούστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ:

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.