Σε εκδήλωση οργανωμένη από τον Κούλογλου και προσκεκλημένους ομιλητές τους Τσακαλώτο και Αχτσιόγλου (19/9/19) για άλλη μία φορά εκπλαγήκαμε με τη θαυμαστή ευκολία που διαθέτουν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, και δη εκείνα που παίξανε κομβικό ρόλο σε νευραλγικά υπουργεία, να μιλάνε για τη συνολική πολιτική της κυβέρνησής τους σαν να μην ήταν οι βασικοί «παίκτες». Έχουν όλα τους ενστερνιστεί ότι τα απεχθή Μνημόνια δεν ήταν δική τους πολιτική αλλά ένα ξένο σώμα που αναγκάστηκαν να φορούν σαν τους τρίχινους σάκους των καλόγηρων του Μεσαίωνα για να μαρτυρήσουν για το καλό της πατρίδας; ‘Η μήπως βιώνανε μια ιδιότυπη αλλά παραδόξως ανακουφιστική σχιζοφρένεια μεταξύ του καλού και αγνού αριστερού τους εαυτού, του πραγματικού, και του άλλου, κακού μνημονιακού τους ο οποίος όμως ειδικά μετά την «έξοδο από τα μνημόνια» ήταν σαν να μην τρύπωσε ποτέ μέσα τους; Ο λάτρης της βρετανικής λογοτεχνίας Τσακαλώτος θα έπρεπε καλύτερα από κάθε άλλον να ξέρει ότι ο «καλός» Doctor Jekyll δεν θα μπορέσει ποτέ να απαλλαγεί από τον Mr. Hyde, τον κακό εαυτό και δημιούργημά του στην ομώνυμη νουβέλα του Robert Louis Stevenson. Στο τέλος αυτός τον κυριεύει απόλυτα διότι ο Doctor Jekyll δεν μπορεί να βρει πλέον το σωτήριο ελιξίριο για την επαναφορά στον «πραγματικό» του εαυτό.

Από τα πολλά που ειπώθηκαν στην εκδήλωση θα ήθελα να σταθώ σε ένα μόνο σημείο που εικονογραφεί το παραπάνω «σύνδρομο» από το οποίο πάσχουν συνολικά τα πρώην κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με προεξάρχοντα τον Τσίπρα. Ο Τσακαλώτος παρατηρεί ότι «η Ευρώπη θυμίζει έντονα ένα μίνι Brexit» και «στη βρετανική κοινωνία και στο κοινοβούλιο δεν υπάρχει πλειοψηφία για κάτι θετικό…. Κάτι ανάλογο θα δει κανείς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τις Συνόδους των ηγετών της ΕΕ αλλά και των υπουργών Οικονομικών. Έχουμε λοιπόν μια στασιμότητα σε αυτό που θα λέγαμε ευρωπαϊκό project και … είναι δύσκολο μεν να αντιμετωπίσεις τη στασιμότητα αλλά είναι και μια ευκαιρία». Μιλώντας για την έλλειψη «θετικής» πλειοψηφίας στη Βρετανία (να υποθέσουμε, σε αντίθεση με την Ελλάδα επι ΣΥΡΙΖΑ;) που θα μπορούσε να βγάλει το ευρωπαϊκό project από τη στασιμότητα αναρωτιέται κανείς ποιο είναι αυτό αλήθεια κατά τον ομιλητή για να δούμε αν είναι κρίμα που υπάρχει στασιμότητα. Για τους Έλληνες το σχέδιο αυτό δεν είναι άλλο από την αλυσόδεση της χώρας στο φαύλο κύκλο του χρέους-λιτότητας, την εξωφρενική συμπίεση των μισθών για την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τη φτωχοποίηση ως συνθήκη κανονικότητας και την παράδοση των δημόσιων αγαθών και πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων στο αρπακτικό διεθνές κεφάλαιο και τους εγχώριους ολιγάρχες.

Στη γλώσσα του Τσακαλώτου το ευρωπαϊκό project για την Ελλάδα δεν είναι παρά αυτό που ο Γ. Βαρουφάκης συνοπτικά περιγράφει ως «το μοντέλο Λετονίας», δηλ. η μετανάστευση, οι χαμηλοί μισθοί, τα hedge-funds για τα κόκκινα δάνεια και τα «φιλέτα» για τους ολιγάρχες. Μα αυτό δεν ήταν και είναι η οικονομική πολιτική του 3ου και 4ου Μνημονίου που υπέγραψε ο ΣΥΡΙΖΑ και φρόντισε σχολαστικά ό ίδιος ως πρώην υπουργός Οικονομικών να εφαρμόσει με επιτυχία και επαίνους από την Τρόικα; «Περιέργως» το ευρωπαϊκό project, παρόλο που δεν είναι ίδιο για τους άλλους λαούς, έκανε τις μεγάλες μάζες, κατά την Αχτσιόγλου, να «γυρίσουν την πλάτη» στην ευρωπαϊκή ενοποίηση καταφεύγοντας σε «εθνικιστική αναδίπλωση». Για την ίδια η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων συνετέλεσε ιδιαίτερα σε αυτήν τη στροφή. Ενώ επαίρεται για τα μέτρα προστασίας τους που έλαβε κατά τη θητεία της, ξεχνάει τη δική της ρύθμιση για το 50%+1 των ταμιακώς εντάξει που απαιτείται για την προκήρυξη απεργίας, διάταξη που ασμένως διατηρεί ο Βρούτσης. Μήπως επομένως και η ίδια ευθύνεται για τη συνολική αποξένωση των πολιτών από οποιαδήποτε συλλογική οργάνωση χτυπώντας την εμβληματική κατάκτηση του δικαιώματος της απεργίας;

Το ερώτημα είναι γιατί σε μια εκδήλωση που περιείχε υποτίθεται και το ερώτημα «γιατί χάσαμε» κανένας από τους δυο δεν τολμάει να πει το αυτονόητο: Χάσαμε γιατί εφαρμόσαμε ακραία νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Χάσαμε γιατί στρώσαμε το χαλί για να πατήσει επάνω του ο Μητσοτάκης και του δώσαμε δώρο ένα «μπαγιόκο» από υπερπλεονάσματα για να κάνει τα δώρα του στους «εθνικούς επενδυτές». Χάσαμε γιατί ο κόσμος, που μετά το Δημοψήφισμα μοιρολατρικά έχει αποδεχτεί το ΤΙΝΑ, με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αντιλαμβανόμενος πλήρως ότι πρόκειται για την ίδια πολιτική με δυο «παίκτες» προτίμησε ως είθισται τον αυθεντικό. Όμως, η ανεπάντεχη επιτυχία του ΜέΡΑ25 έρχεται να θυμίσει και εκφράσει ότι υπάρχει αντίσταση στο ΤΙΝΑ και θέληση για την έξοδο από την χρεοδουλοπαροικία. Το πώς έχει ήδη αρθρωθεί σε συγκεκριμένες προτάσεις. Το σημαντικό όμως είναι ότι αυτές στηρίζονται στην αναγνώριση της καταστροφικότητας του υπάρχοντος ευρωπαϊκού σχεδίου όσο αυτό θα υπαγορεύεται από τις πολιτικές που δοκίμασε πάνω μας η Τρόικα. Αυτό είναι που η προηγούμενη κυβέρνηση στο σύνολό της επιχείρησε και επιχειρεί να συγκαλύψει διότι λειτούργησε ως εκτελεστικός βραχίονας των δανειστών. Η κατάσταση εν ολίγοις δεν σώζεται από την «αυτοκριτική» ούτε περί ελλιπούς επικοινώνησης («Συριζικός» νεολογισμός) των θετικών πολιτικών της ούτε για το, κατά τον Τσακαλώτο, πολιτικό λάθος των εξορύξεων. Όσο για την πράσινη ανάπτυξη που ο ίδιος ανακαλύπτει ξαφνικά μαζί με άλλα κινηματικά όπως το προσφυγικό και τις ανισότητες (!) ας περιοριστούμε στο ότι εδώ εκφράζει τον «καλό εαυτό» του αλλά τα καζάνια της Oil One και η Μόρια είναι ο Mr. Hyde της ιστορίας αυτής.

Υ.Γ: Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου γίνεται πολύ πιο εύκολη μετά την χτεσινή παρουσία του Τσακαλώτου, μαζί με άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην απεργιακή πορεία στο κέντρο της Αθήνας!

Σίσσυ Βελισσαρίου
Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του DiEM25

Πηγή: thepressproject.gr

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.