Από το 1950 και μετά, ο νεο-μερκαντιλισμός, το νυν υπέρ πάντων τα εμπορικά πλεονάσματα των μεγάλων επιχειρήσεων, αντικατέστησε σε μεγάλο βαθμό τον μιλιταρισμό και «παντρεύτηκε» στο νου του μεταπολεμικού γερμανικού κατεστημένου με την ιδεολογική δέσμευση στον αντι-μιλιταρισμό. Για αυτό, αυτές οι δύο όψεις του νομίσματος, νεο-μερκαντιλισμός και αντιμιλιταρισμός, είναι στο αίμα κάθε γερμανού καγκελάριου.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία υπονομεύει το νέο-μερκαντιλιστικό βιομηχανικό μοντέλο της χώρας του. Αυτό το γεγονός, που συνυπάρχει με τα κατάλοιπα του αντιμιλιταρισμού, εξηγεί τόσο τις πιέσεις που ασκούνται από την πιο φιλοπόλεμη μερίδα της γερμανικής πολιτικής τάξης, όσο όμως και τη διστακτικότητα του Scholz.

Παρά όμως τον καταιγισμό κριτικής που δέχεται από τον δυτικό τύπο ο Γερμανός Καγκελάριος, είναι σαφές για καθέναν που πραγματικά παλεύει για την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, πως δεν χρειάζεται να πέσουν περισσότερα όπλα στο αιματοκύλισμα στην Ουκρανία.

Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποια «ηθική διάσταση» στη συμπεριφορά αυτή της γερμανικής ηγεσίας, όταν έχεις συνθλίψει άλλους λαούς (μεταξύ των οποίων και τον ελληνικό φυσικά), δεν μπορούν να βρεθούν σοβαρά ερείσματα σε αυτήν την κατεύθυνση.

Γιατί πολύ απλά η γερμανική ηγεσία βαρύνεται με την συναλλαγή με τους «συμμάχους» του ΝΑΤΟ και το παγκόσμιο κατεστημένο των οπλικών συστημάτων, για το πνίξιμο άλλων λαών και των τελευταίων εστιών αντιμιλιταρισμού.

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.