Σε λεξικό του 1932 στο λήμμα φασισμός διαβάζουμε (στην καθαρεύουσα βεβαίως βεβαίως):

«Κοινωνικώς ο φασισμός δεν αναγνωρίζει τον αγώνα των τάξεων, δύναται δε να λεχθή οτι ουδ’αυτήν την διαίρεσιν της κοινωνίας εις τάξεις αποδέχεται. Πάσαι αι τάξεις απορροφούνται υπο του φασισμού και αφομοιούνται εν αυτώ, ουδεμιάς άλλης διακρίσεως υφισταμένης , πλην της επαγγελματικής. Υπ’αυτό το πνεύμα καθιερώθει το φασιστικό κοινοβούλιο, εις το οποίο δεν εκπροσωπείται αμέσως ο λαός αλλ’αι επαγγελματικαί τάξεις. Βάσις της κοινωνικής πολιτικής του φασισμού είναι η Καταστατική Χάρτα της Εργασίας, (Carta del lavoro), συνταχθείσα τω 1927»

Η Carta del lavoro λοιπόν, ενα απο τα πλεον βασικά νομοθετήματα του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος, αποτυπώνει με σαφήνεια τις οικονομικές θέσεις του φασισμού και την έννοια-όχημα του Κόρπους.

Καταρχάς στη Χάρτα ορίζεται στο άρθρο 7 η πίστη στο ιδιωτικό κεφάλαιο και πρωτοβουλία ως τα πλέον αποτελεσματικά/αποδοτικά για την οικονομία. Το δε Κράτος δύναται να παρεμβαίνει στην οικονομία μόνο εκεί που το ιδιωτικό κεφάλαιο αδυνατεί, πχ στα έργα υποδομών, όπως αναφέρει το άρθρο 9.

Τα πρώτα δύο άρθρα της Χάρτας ορίζουν την ενότητα του ιταλικού έθνους, υπονοώντας σαφώς την απουσία ανταγωνιστικών τάξεων, προβάλλοντας την κεφαλαιοκρατική ανάπτυξη ως υπόθεση εθνική. Η Χάρτα ξεκινά με το αφήγημα της εθνικής ενότητας και του κοινού συμφέροντος όλων των Ιταλών, δηλαδή των βιομηχάνων με τους προλετάριους και τους εργάτες γης.

Το τρίτο άρθρο μιλά για τον συνδικαλισμό, ο οποίος εντασσόμενος στη λογική των δυο προηγούμενων, πρέπει να είναι συντεταγμένος με την εθνική προσπάθεια και για να εξασφαλιστούν τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατικής ελίτ: θα υπάρχει μόνο ένας συνδικαλιστικός φορέας που θα ελέγχεται από το Κράτος, τον θεματοφύλακα του Έθνους. Ειδική μνεία γίνεται στο άρθρο 4 για τις συλλογικές συμβάσεις οι οποίες πρέπει κι αυτές να αντανακλούν τον εθνικό σκοπό κι επομένως πρέπει να επιδεικνύεται αλληλεγγύη ανάμεσα στις ομάδες με τυχόν ανταγωνιστικά συμφέροντα για το καλό του Έθνους.

Το φασιστικό κόρπους, η αντίληψη πως όλο το Έθνος είναι ένα σώμα, είναι μια ρητορική μόντα για να ονοματιστεί εθνικό το ιδιωτικό κεφαλαιοκρατικό συμφέρον. Κάτω από τις ρωμαϊκές μουσολινικές παράτες και το πομπώδες φορμαλιστικό περιτύλιγμα του φασισμού, υποβόσκει το οικονομικό υπόβαθρο ενός αβυσσαλέου ταξικού πολέμου.

Διαπιστώνουμε όμως πως στην καθομιλουμένη η έννοια του φασισμού είναι συνυφασμένη αποκλειστικά με το μέσον που μετέρχεται το φασιστικό ιδεολόγημα για να επιτύχει τον σκοπό του, την ωμή βία, και όχι με τον σκοπό αυτόν καθαυτόν. Ο σκοπός όμως του φασισμού είναι συγκεκριμένος, ορισμένος ξεκάθαρα: η ευημερία του κεφαλαίου, του ιδιωτικού κεφαλαίου, που προηγείται της ευημερίας των ανθρώπων. Τι είναι το φασιστικό κοινοβούλιο άλλωστε; Μα το κοινοβούλιο που εκπροσωπεί και εκφράζει την αγορά.

Στον πυρήνα του φασιστικού ιδεολογήματος υπάρχουν τα οικονομικά της προσφοράς· η γλώσσα είναι κοινή άλλωστε, καταφανώς: δεν υπάρχουν τάξεις, η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η πλέον αποδοτική και το κράτος υπάρχει για να διευκολύνει το κεφάλαιο, από έργα υποδομής μέχρι καταστολή απεργιών και αντιδράσεων. Ο φασισμός ιστορικά δεν είναι τίποτα άλλο από την βίαιη επιβολή των συμφερόντων της οικονομικής ελίτ.

του Αλέξη Σμυρλή, Υπεύθυνου Πολιτικού Προγράμματος ΜέΡΑ25

Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.