Η βία κατά των γυναικών αποτελεί, ακόμη και στις μέρες μας, ένα σοβαρό πρόβλημα που ταλανίζει τις σύγχρονες κοινωνίες. Σήμερα, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, πολλά θα γραφτούν και τόνοι μελάνι θα χυθούν σχετικά με το θέμα της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας. Δυστυχώς, όμως, θα χρειαστεί κόπος, χρόνος και ενημέρωση για να αλλάξει η κατάσταση.
Ως παραβίαση αποτελεί μια από τις πιο διαδεδομένες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, με βασικές και πιο συνηθισμένες μορφές την ενδοοικογενειακή, τη σεξουαλική παρενόχληση, τη συναισθηματική και οικονομική. Επίσης, παρατηρείται σε όλες τις ηλικίες και δεν έχει εκπαιδευτικό ή κοινωνικό όριο.
Για να χτυπηθεί, πλέον, το φαινόμενο στη ρίζα του, πρέπει οι γυναίκες να συνειδητοποιήσουν πως καμία γυναίκα δεν αξίζει να ζει μέσα στη βία. Δεν πρέπει να φοβάται να ζητήσει βοήθεια. Η έμφυλη βία αγγίζει όλες και όλους μας. Το θύμα ποτέ δεν φταίει και ούτε θα πρέπει να ντρέπεται να μιλήσει γι’ αυτό, μιας και δεν το έχει προκαλέσει εκείνο.
Κάθε θύμα πρέπει να ξέρει πως υπάρχει λύση. Μπορεί και πρέπει να ζητήσει βοήθεια. Αν μείνει βουβό, η κατάσταση θα διαιωνίζεται και το πρόβλημα μόνο θα χειροτερεύει. Από στοιχεία της γραμμής SOS 15900, η πλειοψηφία των καταγγελιών αφορά ενδοοικογενειακή βία που υφίστανται γυναίκες κάθε ηλικίας, μορφωτικού και οικονομικοκοινωνικού επιπέδου. Μπορεί χθες να ήταν η μητέρα μας, σήμερα εμείς, αύριο μια φίλη και μεθαύριο η κόρη μας.
Λόγω της σπουδαιότητας του θέματος, οφείλουμε να ξέρουμε πως είναι και δική μας υποχρέωση να μιλήσουμε. Δυστυχώς, συχνά, βλέπουμε φαινόμενα βίας κοντά μας και εθελοτυφλούμε. Κλείνουμε το στόμα, κλείνουμε τα μάτια. Όμως, αφορά όλη την κοινωνία, όλους μας. Αν ξέρουμε κάποια γυναίκα που έχει υποστεί βία ή παρενόχληση, έχουμε χρέος να την παροτρύνουμε να μιλήσει και να ζητήσει βοήθεια. Αν δεν το κάνει εκείνη, το κάνουμε εμείς. Θα μπορούσαμε κάλλιστα να ήμασταν ή σύντομα να είμαστε εμείς στη θέση της. Δεν ξεχνάμε πως «Μπορεί σύντομα να είμαστε εμείς στη θέση της» γυναίκας που χτυπάει ο σύζυγος, του κοριτσιού που χτυπάει ο πατέρας, της έφηβης που κακοποιεί σεξουαλικά ο θείος ή ένας οικογενειακός φίλος υπεράνω υποψίας, της εργαζόμενης που παρενοχλεί ο συνάδελφος ή ο εργοδότης. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να φωνάξουμε όλες μαζί ένα βροντερό «Τέρμα! Ως εδώ!».
Η χώρα μας, αν και έχει μείνει αρκετά πίσω στο στήσιμο και τη λειτουργία δομών υποστήριξης θυμάτων έμφυλης βίας, σιγά σιγά εκσυγχρονίζεται. Δημιουργούνται δομές και πλαίσια στήριξης των θυμάτων, γυναικών, μητέρων, κοριτσιών. Υπάρχουν ξενώνες σε αρκετές πόλεις της χώρας που μπορούν να δώσουν κάθε είδους στήριξη στις γυναίκες που έχουν υποστεί βία, παρέχοντας νομική και ψυχολογική βοήθεια, αρκεί το θύμα να απευθυνθεί στα εξειδικευμένα αυτά κέντρα. Αρκεί να κάνει το πρώτο βήμα απεγκλωβισμού και θα έχει την υποστήριξη που χρειάζεται σε όλη τη διαδρομή. Όμως, πρέπει να θυμόμαστε πως τα βασικότερο είναι να σπάσει η σιωπή. Θα πρέπει η κοινωνία και η πολιτεία, σε κάθε επίπεδο, τοπικό και εθνικό να στηρίζουν κάθε θύμα και να λέμε σε κάθε γυναίκα, κοιτώντας την στα μάτια και κρατώντας της το χέρι «Δεν είσαι η μόνη! Δεν είσαι μόνη!»
Φωτεινή Μπακαδήμα
Βουλευτής Β’ Πειραιά ΜέΡΑ25
Γραμματέας ΚΟ ΜέΡΑ25
Θέλεις να μαθαίνεις για τις δράσεις του ΜεΡΑ25; Γράψου εδώ.
